เซิ่งหยิงหยิงนั้นนับว่าเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่งนักในสายตาของหลิงหยุนมีเพียงหนิงหลิงยู่กับไป๋เซียนเอ๋อเท่านั้นที่นับว่างดงามยิ่งกว่าสาวใด แต่หากจะให้คะแนนกับเซิ่งหยิงหยิง หลิงหยุนก็คงต้องให้คะแนนความงามของนางเก้าเต็มสิบเลยทีเดียว
แต่ถึงแม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเซิ่งหยิงหยิงหยิงจะไม่งดงามไม่แพ้สาวงามรอบตัวหลิงหยุนแต่อุปนิสัยของนางนั้นก็ดุร้ายกว่ามากนัก..
วันนี้เซิ่งหยิงหยิงปล่อยผมยาวสยายสวมเสื้อยืด และกางเกงยีนส์รัดรูป เน้นให้เห็นหน้าอกสองข้างที่ชูชันสวยงามสะดุดผู้คน และดูเซ็กซี่ไม่น้อย
เซิ่งหยิงหยิงไม่ใช่เซียนพนันที่เย่เทียนสุ่ยจ้างมาคอยดูแลสถานการณ์ภายในบ่อนแต่เธอมาที่นี่ในฐานะเซียนพนันคนหนึ่งเท่านั้น
เซิ่งหยิงหยิงได้รับคำเตือนจากเซิ่งลิ่วฉีผู้เป็นพ่อแล้วว่าบ่อนคาสิโนแห่งนี้ไม่ใช่บ่อนธรรมดาทั่วไป ด้วยเหตุนี้เซิ่งหยิงหยิงจึงใช้ความสามารถของตนเอง เอาชนะเจ้ามือพอหอมปากหอมคอเท่านั้น และตราบใดที่ไม่ชนะเจ้ามือจนมากเกินไป ก็ย่อมไม่มีปัญหาอะไรตามมา..
แม้เหล่าเซียนพนันที่เย่เทียนสุ่ยว่าจ้างมาช่วยดูแลบ่อนนั้นจะรู้จักเซิ่งหยิงหยิงเป็นอย่างดี แต่ทุกคนกลับไม่ต่อต้าน และยินดีต้อนรับให้นางเข้ามาเล่นในบ่อนเช่นนี้ เพราะความงดงามของเซิ่งหยิงหยิงนั้น ได้สร้างประโยชน์มากมายให้กับบ่อนของเย่เทียนสุ่ยไม่น้อย..
อย่างเช่นเวลานี้เป็นต้น..หนุ่มเพลย์บอยจากครอบครัวร่ำรวยถึงสองคน กำลังทุ่มเงินเล่นพนันเพียงเพราะหลงใหลในเสน่ห์ และความงดงามของเซิ่งหยิงหยิง ทั้งคู่สูญเงินไปหลายสิบล้านภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง..
หลังจากที่เซิ่งหยิงหยิงแพ้พนันให้กับหลิงหยุนในครั้งนั้นเมื่อกลับมาปักกิ่งพี่ๆของนางก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้กับเซิ่งลิ่วฉีผู้เป็นพ่อฟัง ทำให้เซิ่งลิ่วฉีโกรธมาก..
ครั้งนั้นไม่เพียงเซิ่งหยิงหยิงต้องสูญเงินไปเป็นจำนวนมากแต่ยังถูกพ่อของนางตำหนิอย่างรุนแรง เซิ่งหยิงหยิงจึงโกรธแค้นหลิงหยุนอย่างมาก และคิดที่จะหางทางกลับไปแก้แค้นหลิงหยุนที่จิงฉูอีกครั้ง แต่นางก็ไม่มีโอกาสเพราะเซิ่งลิ่วฉีเองก็คอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลา..
จนกระทั่งวันหนึ่ง..เซิ่งลิ่วฉีก็ได้โยนหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งใส่หน้าเซิ่งหยิงหยิง บนหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น พาดหัวข่าวเกี่ยวกับการเปิดตัวบริษัท เทียนตี้ คอร์ปอเรชั่นของหลิงหยุน เซิ่งหยิงหยิงจึงได้รู้ว่า คู่ต่อสู้ของตนนั้นไม่ธรรมดา จึงได้ล้มเลิกความคิดที่จะกลับไปแก้แค้นหลิงหยุนถึงจิงฉู
อีกทั้งโคตรเซียนอันดับหนึ่งเซิ่งลิ่วฉีพ่อของนางยังได้พูดเตือนสติว่า “หยิงหยิง.. เจ้าจำคำพูดของพ่อไว้ให้ดี! ผู้ที่สามารถประสบความสำเร็จได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะความบังเอิญ หรือว่าโชคช่วย เช่นนั้นแล้วคนที่หาเลี้ยงชีพด้วยการพนันอย่างพวกเรา ไม่มีทางที่จะเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน!”
เซิ่งหยิงหยิงเองก็เชื่อฟังและจดจำคำเตือนของเซิ่งลิ่วฉี และตัดสินใจที่จะไม่กลับไปจิงฉูเพื่อแก้แค้นหลิงหยุนอีก!
หลังจากที่ล้มเลิกความคิดที่จะกลับไปแก้แค้นแล้วเซิ่งหยิงหยิงก็กลับไปใช้ชีวิตในแบบของตนเอง และตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนการเล่นพนันของตนเองต่อไป..
วันนี้เซิ่งหยิงหยิงก็มาเล่นพนันเหมือนปกติเช่นเคยและได้รับเงินกลับไปไม่น้อย เวลานี้ชิปที่กองอยู่ตรงหน้าก็สูงท่วมหัวของนางแล้ว นั่นเพราะมีเหยื่อตัวโตอย่างหยางจงหลงเข้ามานั่นเอง..
และเวลานี้ชิปจำนวนยี่สิบล้านของหยางจงก็ไปกองอยู่ตรงหน้าของเซิ่งหยิงหยิงแล้ว แต่สิ่งที่เซิ่งหยิงหยิงคิดไม่ถึงก็คือว่าคนที่นางไม่คาดคิดว่าจะได้พบ กลับปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า!
และทันทีที่หลิงหยุนเอ่ยทักทายขึ้นเช่นนั้นความเดือดดาลในใจของเซิ่งหยิงหยิงจึงได้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง และได้แต่คิดว่าโอกาสในการแก้แค้นของตนเองมาถึงแล้ว!
เซิ่งหยิงหยิงแสร้งทำเป็นไม่สนใจหลิงหยุนและยังคงเล่นพนันต่อด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง เวลานี้เซิ่งหยิงหยิงมีชิปกว่าสี่สิบล้านอยู่ตรงหน้า ในขณะที่หลิงหยุนมีเพียงแค่สิบล้าน..
จากนั้นเซิ่งหยิงหยิงจึงได้หันไปพูดกับหลิงหยุนว่า“คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับเจ้าที่นี่!”
หลิงหยุนตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ข้าก็ตั้งใจว่าจะมาเสี่ยงโชคสักสองสามเกมเท่านั้น!”
เซิ่งหยิงหยิงหัวเราะคิกคักก่อนจะถามขึ้นว่า“พวกเรากำลังเล่นโป๊กเกอร์ เจ้าสนใจหรือไม่ล่ะ”
หลิงหยุนส่ายหน้าพร้อมกับตอบไปว่า“ข้าเล่นไม่เป็น.. เจ้าพอจะอธิบายให้ข้าฟังได้หรือไม่”
“เสียใจ!ไม่ใช่หน้าที่ของข้า หากเจ้าอยากรู้ ก็ถามสาวงามข้างเจ้า..” เซิ่งหยิงหยิงตอบยิ้มๆ
หลิงหยุนจึงหันไปถามพนักงานสาวสวยที่อยู่ข้างๆและหลังจากที่ได้ฟังคำอธิบาย ก็พบว่าการเล่นไพ่ชนิดนี้ไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก และฟังเพียงแค่ครั้งเดียวก็สามารถเข้าใจได้
“นี่..เจ้าให้นางอธิบายให้ฟัง แต่กลับไม่ให้ทิปนาง!”
เซิ่งหยิงหยิงตำหนิหลิงหยุนเพื่อให้เขาได้อับอายแต่หลิงหยุนกลับตอบไปว่า “รอให้ข้าชนะ และยึดชิปของเจ้าทั้งหมดมาก่อน ค่อยให้ทิปก็ยังไม่สาย!”
เซิ่งหยิงหยิงจ้องหน้าหลิงหยุนอย่างท้าทายพร้อมกับพูดขึ้นว่า“หึ.. ก็ต้องดูว่าเจ้ามีความสามารถหรือไม่”
“ก็ต้องลองดู!”หลิงหยุนตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก
และไพ่เกมใหม่ก็กำลังเริ่มต้นขึ้น..
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง..หลิงหยุนก็สามารถกำจัดนักพนันสองคนบนโต๊ะออกไปได้ และตรงหน้าเขาก็มีชิปเพิ่มขึ้นมาอีกสามสิบล้าน
ผ่านอีกครึ่งชั่วโมงหลิงหยุนก็สามารถกำจัดนักเล่นออกไปได้อีกถึงสามคน และเวลานี้ตรงหน้าเขาก็มีชิปกว่าแปดสิบล้านวางอยู่..
ส่วนเซิ่งหยิงหยิงเองก็สามารถกำจัดนักพนันข้างตัวไปได้เช่นกันและเวลานี้ก็มีชิปกองอยู่ตรงหน้ากว่าหกสิบล้าน
เวลานี้จึงเหลือเพียงแค่หลิงหยุนกับเซิ่งหยิงหยิงเท่านั้น..
“คนสวย..ตอนนี้ข้ามีชิปมากกว่าเจ้าแล้ว!”
หลิงหยุนร้องบอกพร้อมกับผลักชิปจำนวนมากตรงหน้าออกไปพร้อมกับพูดต่อว่า “ข้ารู้ว่าเจ้ายังโกรธข้ามาก และต้องการที่จะเอาชนะข้าให้ได้ใช่หรือไม่”
“ถูกต้อง!”เซิ่งหยิงหยิงยอมรับไปตามตรง
“แต่ข้าว่าต่อให้เราสองคนเล่นไปจนถึงเช้าก็คงยากที่จะหาใครแพ้ใครชนะได้! เราสองคนมาเสี่ยงโชคกันไม่ดีกว่ารึ ดูสิว่าโชคของเจ้ากับข้าใครจะดีกว่ากัน”
“เอ่อ..”
เซิ่งหยิงหยิงลังเล..
หลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า“เอาล่ะ.. ตรงหน้าข้ามีชิปอยู่แปดสิบล้าน ส่วนเจ้ามีหกสิบล้าน ถ้าข้าแพ้ชิบของข้าทั้งหมดจะเป็นของเจ้าทันที!”
“นี่เจ้าจะใช้วิธีเสี่ยงโชคจริงๆรึ!”
หลังจากลังเลอยู่นานในที่สุดเซิ่งหยิงหยิงก็ร้องถามออกมา..
เซิ่งหยิงหยิงตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ถ้าเช่นนั้นก็ให้เขาเป็นผู้ล้างไพ่!” เซิ่งหยิงหยิงร้องบอกพร้อมกับชี้ไปที่หยางจง
หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับหันไปสั่งหยางจงว่า“เจ้าไปทำหน้าที่ล้างไพ่ และหยิบไพ่!”
หยางจงได้แต่พยักหน้าหงึกๆและเดินไปทำตามคำสั่งของหลิงหยุน หลังจากที่ทั้งคู่ได้รับไพ่จากหยางจงคนละหนึ่งใบแล้ว หลิงหยุนก็เปิดไพ่ของตนเองขึ้นพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“คนสวย..แม้แต่เสี่ยงด้วยโชคเพียงอย่างเดียว เจ้ายังสู้ข้าไม่ได้เลย!”
เซิ่งหยิงหยิงถึงกับหน้าเปลี่ยนสีนางโมโหจนพูดอะไรไม่ออก และกำลังรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็นึกถึงคำพูดของเซิ่งลิ่วฉีผู้เป็นพ่อ..
“ผู้ที่หากินอยู่กับการพนันไม่ควรพึ่งพาโชค นั่นเพราะเทพเจ้าจะไม่ยืนอยู่ข้างคนอย่างพวกเรา..”
ด้วยเหตุนี้..เมื่อหลิงหยุนเสนอให้อาศัยโชคเพียงอย่างเดียวนั้น เซิ่งหยิงหยิงจึงได้รู้สึกลังเล แต่ก็คิดว่าการจะเอาชนะหลิงหยุนก็ไม่ใช่เรื่องง่าย นางจึงยอมตกลง..
“เป็นไปไม่ได้!”
เซิ่งหยิงหยิงร้องตะโกนออกมาอย่างโมโหนางจ้องมองชิปจำนวนหกสิบล้านตรงหน้า พร้อมกับกัดริมฝีปากแน่นด้วยความรู้สึกผิดหวัง แต่แล้วก็กัดฟันผลักชิปของตนทั้งหมดไปให้หลิงหยุน พร้อมกับร้องตะโกนออกมาอย่างคับแค้นใจ
“ข้าเกลียดเจ้า!ข้าเกลียดเจ้า!”
เซิ่งหยิงหยิงร้องตะโกนใส่หน้าหลิงหยุนอยู่หลายครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนจ้องหน้าหยางจงที่เป็นคนหยิบไพ่ให้ แล้วตะโกนใส่หน้าหยางจงด้วยความโมโห
“เจ้าจงใจส่งไพ่คิงส์กับเขาแล้วให้ไพ่ควีนกับข้า พวกเจ้าสองคนคงจะรวมหัวกันสินะ!”
“มะ..ไม่.. ไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ!” หยางจงตะกุกตะกักตอบ
ความจริงแล้วระหว่างที่ทำการล้างไพ่และหยิบไพ่ให้กับทั้งสองคนคนละหนึ่งใบนั้น หยางจงเองก็ถึงกับเหงื่อตก เพราะเกรงว่าหากเขาหยิบไพ่ให้หลิงหยุนเป็นฝ่ายแพ้ ก็ไม่รู้ว่าตนเองจะถูกหลิงหยุนฆ่าตายหรือไม่ แต่ผลกลับกลายเป็นว่า..เขารอดจากการที่ไม่ถูกหลิงหยุนฆ่าตาย แต่กลับต้องถูกเซิ่งหยิงหยิงโกรธเพราะสูญเงินจำนวนหกสิบล้าน
หยางจงได้แต่กล้ำกลืน..เพราะจากความสัมพันธ์ของหลิงหยุนกับเย่เทียนสุ่ยนั้น หากหยางจงทำตัวเป็นปฏิปักษ์กับหลิงหยุน ตัวเขาเองก็คงยากที่จะรับผลที่ตามมาได้..
“นี่..เจ้าไม่ต้องสงสัยข้ากับเขาเลย!”
หลิงหยุนเหลือบมองหยางจงพร้อมกับพูดต่อว่า“ข้าเข้ามาพร้อมกับเขาก็จริง แต่ข้าไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน!”
หยางจงรีบร้องบอกทันทีเช่นกัน“ใช่ๆ คุณชายท่านนี้พูดความจริง!”
หลังจากที่ทำการนับชิปทั้งหมดแล้วพนักงานสาวก็เอ่ยถามหลิงหยุนขึ้นว่า “คุณชายคะ.. ไม่ทราบว่าชิปจำนวนนี่จะให้แลกเป็นสด หรือว่าโอนเข้าบัญชีดีคะ”
“ผมขอเป็นเช็ค!”
จากนั้นหลิงหยุนก็ได้หยิบชิปจำนวนหกแสนหยวนส่งให้กับพนักงานสาว“คนสวย.. ห้าแสนนี้เป็นทิปของคุณ ส่วนอีกหนึ่งแสนก็แจกจ่ายให้กับคนอื่นๆด้วย!”
“ขอบคุณคุณชายมากค่ะ!ครั้งหน้าเชิญใหม่นะคะ!”
พนักงานสาวเอ่ยขอบคุณ..เธอเองก็ไม่เคยเห็นชายหนุ่มคนไหนที่ทั้งหล่อ แล้วก็ใจกว้างเหมือนเช่นหลิงหยุนมาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ทิปสูงถึงขนาดนี้!
เซิ่งหยิงหยิงมองหลิงหยุนด้วยใบหน้าเคร่งเครียดก่อนจะผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ และร้องบอกหลิงหยุนว่า
“ข้าหิวแล้ว..เจ้าต้องเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารเย็นข้า!”
หลิงหยุนจ้องมองเซิ่งหยิงหยิงที่ยังคงไม่สามารถระงับอารมณ์โมโหและความหงุดหงิดได้ จึงได้ถามกลับไปว่า
“เหตุใดข้าต้องเลี้ยงอาหารเจ้าด้วย”
เซิ่งหยิงหยิงตะโกนตอบกลับไปเสียงดัง“นี่.. เจ้าได้เงินจากข้าไปตั้งหกสิบล้านหยวน แล้วยังทิปให้กับพนักงานสาวไปตั้งมากมาย เหตุใดจะเลี้ยงข้าวข้าสักมือไม่ได้!”
หลิงหยุนหัวเราะพร้อมตอบกลับไปว่า“พวกนางคอยบริการข้า อีกทั้งยังให้คำแนะนำกับข้า ข้าก็ต้องตอบแทนพวกนางสิ! ส่วนเจ้า.. มีเหตุผลอะไรให้ข้าต้องตอบแทนเจ้า”
เซิ่งหยิงหยิงทำหน้าเศร้าพร้อมตอบกลับไปว่า“ก็ข้าหิว.. ตอนนี้ข้าหมดตัวแล้ว เจ้าจะทนเห็นข้าหิวตายหรือยังไง”
หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยจึงตอบกลับไปว่า“เอาล่ะ.. เห็นแก่เจ้าที่สิ้นเนื้อประดาตัว ข้าจะเลี้ยงอาหารเจ้าหนึ่งมื้อ!”
“ไปกันได้แล้ว!”
จากนั้นหลิงหยุนก็เดินไปหาถังเมิ่งกับคนอื่นๆที่ห้องและร้องบอกทุกคนให้เตรียมตัวกลับได้แล้ว
ครั้งนี้ถังเมิ่งกับคนอื่นๆก็ได้เงินกลับไปเกือบยี่สิบล้าน ทั้งสามคนต่างก็วิ่งตามหลิงหยุนออกไป
“เอ่อ..นี่.. นี่คือ..”
ถังเมิ่งถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นเซิ่งหยิงหยิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของหลิงหยุนทั้งถังเมิ่งกับตี้เสี่ยวอู๋ยังจำได้แม่นยำว่า นางคือหนึ่งในเซียนพนันที่ไปป่วนบ่อนในเมืองจิงฉู
“สวัสดี..ข้าเซิ่งหยิงหยิง!”
เซิ่งหยิงหยิงเองก็จำถังเมิ่งกับตี้เสี่ยวอู๋ได้ดีและคิดไม่ถึงว่าจะได้พบชายหนุ่มทั้งสองคนที่นี่ด้วย แต่นางก็ไม่ได้เกลียดถังเมิ่งกับตี้เสี่ยวอู๋เหมือนเช่นเกลียดหลิงหยุน ทันทีที่พบหน้าจึงเป็นฝ่ายทักทายชายหนุ่มทั้งสองคนทันที
“ฮ่า..ฮ่า.. คิดไม่ถึงว่าจะได้พบเซียนพนันหญิงที่เก่งกาจอีกครั้ง!”
ถังเมิ่งเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหลิงหยุนกับเซิ่งหยิงหยิงกันแน่แต่เมื่อเห็นท่าทีเป็นมิตรของเซิ่งหยิงหยิงจึงรีบกระตือรือร้นคุยด้วยทันที นั่นเพราะถังเมิ่งเองก็รู้ดีว่าเซิ่งหยิงหยิงนั้นเป็นลูกสาวของเซียนพนันอันดับหนึ่งเซิ่งลิ่วฉีนั่นเอง
แต่สำหรับตี้เสี่ยวอู๋นั้น..เขาเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการฝึกวิชา และแทบจะลืมเรื่องของเซิ่งหยิงหยิงไปแล้ว
มีเพียงโม่วู๋เตาเท่านั้นที่ไม่รู้อะไรมาก่อนเมื่อเห็นสาวงามอีกหนึ่งคนยืนอยู่ข้างกายหลิงหยุน จึงอดที่จะประชดประชันออกมาไม่ได้
–หึ..เพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้วรึ!-
หลิงหยุนเองก็ตอบกลับผ่านทางกระแสจิตเช่นกัน–ในเมื่อโอกาสมาถึง เจ้าจะปล่อยไปงั้นรึ-
หลังจากที่ได้รับเช็คจำนวนหนึ่งร้อยหกสิบล้านจากหวังเฟิงแล้วหลิงหยุนจึงร้องบอกทุกคนว่า
“กลับกันได้แล้ว!”
แต่ก่อนที่จะออกจากคาสิโนหลิงหยุนก็ไม่ลืมที่จะบอกเย่เทียนสุ่ยที่อยู่บนชั้นห้าผ่านกระแสจิตเช่นกัน –ตามสัญญา..ข้าเล่นกำไรเพียงแค่หนึ่งร้อยล้านเท่านั้น!-
เย่เทียนสุ่ยถามกลับว่า–เจ้าจะขึ้นมาหาข้าอีกหรือไม่-
–ไม่ล่ะ..ได้เวลาที่ข้าต้องกลับแล้ว!-
เย่เทียนสุ่ยไม่ลืมที่จะย้ำหลิงหยุนว่า–หวังว่าเจ้าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก!-
–ขึ้นอยู่กับสถานการณ์!ฮ่า.. ฮ่า..- หลิงหยุนตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดี
แต่ถึงแม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเซิ่งหยิงหยิงหยิงจะไม่งดงามไม่แพ้สาวงามรอบตัวหลิงหยุนแต่อุปนิสัยของนางนั้นก็ดุร้ายกว่ามากนัก..
วันนี้เซิ่งหยิงหยิงปล่อยผมยาวสยายสวมเสื้อยืด และกางเกงยีนส์รัดรูป เน้นให้เห็นหน้าอกสองข้างที่ชูชันสวยงามสะดุดผู้คน และดูเซ็กซี่ไม่น้อย
เซิ่งหยิงหยิงไม่ใช่เซียนพนันที่เย่เทียนสุ่ยจ้างมาคอยดูแลสถานการณ์ภายในบ่อนแต่เธอมาที่นี่ในฐานะเซียนพนันคนหนึ่งเท่านั้น
เซิ่งหยิงหยิงได้รับคำเตือนจากเซิ่งลิ่วฉีผู้เป็นพ่อแล้วว่าบ่อนคาสิโนแห่งนี้ไม่ใช่บ่อนธรรมดาทั่วไป ด้วยเหตุนี้เซิ่งหยิงหยิงจึงใช้ความสามารถของตนเอง เอาชนะเจ้ามือพอหอมปากหอมคอเท่านั้น และตราบใดที่ไม่ชนะเจ้ามือจนมากเกินไป ก็ย่อมไม่มีปัญหาอะไรตามมา..
แม้เหล่าเซียนพนันที่เย่เทียนสุ่ยว่าจ้างมาช่วยดูแลบ่อนนั้นจะรู้จักเซิ่งหยิงหยิงเป็นอย่างดี แต่ทุกคนกลับไม่ต่อต้าน และยินดีต้อนรับให้นางเข้ามาเล่นในบ่อนเช่นนี้ เพราะความงดงามของเซิ่งหยิงหยิงนั้น ได้สร้างประโยชน์มากมายให้กับบ่อนของเย่เทียนสุ่ยไม่น้อย..
อย่างเช่นเวลานี้เป็นต้น..หนุ่มเพลย์บอยจากครอบครัวร่ำรวยถึงสองคน กำลังทุ่มเงินเล่นพนันเพียงเพราะหลงใหลในเสน่ห์ และความงดงามของเซิ่งหยิงหยิง ทั้งคู่สูญเงินไปหลายสิบล้านภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง..
หลังจากที่เซิ่งหยิงหยิงแพ้พนันให้กับหลิงหยุนในครั้งนั้นเมื่อกลับมาปักกิ่งพี่ๆของนางก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้กับเซิ่งลิ่วฉีผู้เป็นพ่อฟัง ทำให้เซิ่งลิ่วฉีโกรธมาก..
ครั้งนั้นไม่เพียงเซิ่งหยิงหยิงต้องสูญเงินไปเป็นจำนวนมากแต่ยังถูกพ่อของนางตำหนิอย่างรุนแรง เซิ่งหยิงหยิงจึงโกรธแค้นหลิงหยุนอย่างมาก และคิดที่จะหางทางกลับไปแก้แค้นหลิงหยุนที่จิงฉูอีกครั้ง แต่นางก็ไม่มีโอกาสเพราะเซิ่งลิ่วฉีเองก็คอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลา..
จนกระทั่งวันหนึ่ง..เซิ่งลิ่วฉีก็ได้โยนหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งใส่หน้าเซิ่งหยิงหยิง บนหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น พาดหัวข่าวเกี่ยวกับการเปิดตัวบริษัท เทียนตี้ คอร์ปอเรชั่นของหลิงหยุน เซิ่งหยิงหยิงจึงได้รู้ว่า คู่ต่อสู้ของตนนั้นไม่ธรรมดา จึงได้ล้มเลิกความคิดที่จะกลับไปแก้แค้นหลิงหยุนถึงจิงฉู
อีกทั้งโคตรเซียนอันดับหนึ่งเซิ่งลิ่วฉีพ่อของนางยังได้พูดเตือนสติว่า “หยิงหยิง.. เจ้าจำคำพูดของพ่อไว้ให้ดี! ผู้ที่สามารถประสบความสำเร็จได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะความบังเอิญ หรือว่าโชคช่วย เช่นนั้นแล้วคนที่หาเลี้ยงชีพด้วยการพนันอย่างพวกเรา ไม่มีทางที่จะเอาชนะเขาได้อย่างแน่นอน!”
เซิ่งหยิงหยิงเองก็เชื่อฟังและจดจำคำเตือนของเซิ่งลิ่วฉี และตัดสินใจที่จะไม่กลับไปจิงฉูเพื่อแก้แค้นหลิงหยุนอีก!
หลังจากที่ล้มเลิกความคิดที่จะกลับไปแก้แค้นแล้วเซิ่งหยิงหยิงก็กลับไปใช้ชีวิตในแบบของตนเอง และตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนการเล่นพนันของตนเองต่อไป..
วันนี้เซิ่งหยิงหยิงก็มาเล่นพนันเหมือนปกติเช่นเคยและได้รับเงินกลับไปไม่น้อย เวลานี้ชิปที่กองอยู่ตรงหน้าก็สูงท่วมหัวของนางแล้ว นั่นเพราะมีเหยื่อตัวโตอย่างหยางจงหลงเข้ามานั่นเอง..
และเวลานี้ชิปจำนวนยี่สิบล้านของหยางจงก็ไปกองอยู่ตรงหน้าของเซิ่งหยิงหยิงแล้ว แต่สิ่งที่เซิ่งหยิงหยิงคิดไม่ถึงก็คือว่าคนที่นางไม่คาดคิดว่าจะได้พบ กลับปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า!
และทันทีที่หลิงหยุนเอ่ยทักทายขึ้นเช่นนั้นความเดือดดาลในใจของเซิ่งหยิงหยิงจึงได้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง และได้แต่คิดว่าโอกาสในการแก้แค้นของตนเองมาถึงแล้ว!
เซิ่งหยิงหยิงแสร้งทำเป็นไม่สนใจหลิงหยุนและยังคงเล่นพนันต่อด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง เวลานี้เซิ่งหยิงหยิงมีชิปกว่าสี่สิบล้านอยู่ตรงหน้า ในขณะที่หลิงหยุนมีเพียงแค่สิบล้าน..
จากนั้นเซิ่งหยิงหยิงจึงได้หันไปพูดกับหลิงหยุนว่า“คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับเจ้าที่นี่!”
หลิงหยุนตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ข้าก็ตั้งใจว่าจะมาเสี่ยงโชคสักสองสามเกมเท่านั้น!”
เซิ่งหยิงหยิงหัวเราะคิกคักก่อนจะถามขึ้นว่า“พวกเรากำลังเล่นโป๊กเกอร์ เจ้าสนใจหรือไม่ล่ะ”
หลิงหยุนส่ายหน้าพร้อมกับตอบไปว่า“ข้าเล่นไม่เป็น.. เจ้าพอจะอธิบายให้ข้าฟังได้หรือไม่”
“เสียใจ!ไม่ใช่หน้าที่ของข้า หากเจ้าอยากรู้ ก็ถามสาวงามข้างเจ้า..” เซิ่งหยิงหยิงตอบยิ้มๆ
หลิงหยุนจึงหันไปถามพนักงานสาวสวยที่อยู่ข้างๆและหลังจากที่ได้ฟังคำอธิบาย ก็พบว่าการเล่นไพ่ชนิดนี้ไม่ได้ยากเย็นอะไรนัก และฟังเพียงแค่ครั้งเดียวก็สามารถเข้าใจได้
“นี่..เจ้าให้นางอธิบายให้ฟัง แต่กลับไม่ให้ทิปนาง!”
เซิ่งหยิงหยิงตำหนิหลิงหยุนเพื่อให้เขาได้อับอายแต่หลิงหยุนกลับตอบไปว่า “รอให้ข้าชนะ และยึดชิปของเจ้าทั้งหมดมาก่อน ค่อยให้ทิปก็ยังไม่สาย!”
เซิ่งหยิงหยิงจ้องหน้าหลิงหยุนอย่างท้าทายพร้อมกับพูดขึ้นว่า“หึ.. ก็ต้องดูว่าเจ้ามีความสามารถหรือไม่”
“ก็ต้องลองดู!”หลิงหยุนตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก
และไพ่เกมใหม่ก็กำลังเริ่มต้นขึ้น..
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง..หลิงหยุนก็สามารถกำจัดนักพนันสองคนบนโต๊ะออกไปได้ และตรงหน้าเขาก็มีชิปเพิ่มขึ้นมาอีกสามสิบล้าน
ผ่านอีกครึ่งชั่วโมงหลิงหยุนก็สามารถกำจัดนักเล่นออกไปได้อีกถึงสามคน และเวลานี้ตรงหน้าเขาก็มีชิปกว่าแปดสิบล้านวางอยู่..
ส่วนเซิ่งหยิงหยิงเองก็สามารถกำจัดนักพนันข้างตัวไปได้เช่นกันและเวลานี้ก็มีชิปกองอยู่ตรงหน้ากว่าหกสิบล้าน
เวลานี้จึงเหลือเพียงแค่หลิงหยุนกับเซิ่งหยิงหยิงเท่านั้น..
“คนสวย..ตอนนี้ข้ามีชิปมากกว่าเจ้าแล้ว!”
หลิงหยุนร้องบอกพร้อมกับผลักชิปจำนวนมากตรงหน้าออกไปพร้อมกับพูดต่อว่า “ข้ารู้ว่าเจ้ายังโกรธข้ามาก และต้องการที่จะเอาชนะข้าให้ได้ใช่หรือไม่”
“ถูกต้อง!”เซิ่งหยิงหยิงยอมรับไปตามตรง
“แต่ข้าว่าต่อให้เราสองคนเล่นไปจนถึงเช้าก็คงยากที่จะหาใครแพ้ใครชนะได้! เราสองคนมาเสี่ยงโชคกันไม่ดีกว่ารึ ดูสิว่าโชคของเจ้ากับข้าใครจะดีกว่ากัน”
“เอ่อ..”
เซิ่งหยิงหยิงลังเล..
หลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า“เอาล่ะ.. ตรงหน้าข้ามีชิปอยู่แปดสิบล้าน ส่วนเจ้ามีหกสิบล้าน ถ้าข้าแพ้ชิบของข้าทั้งหมดจะเป็นของเจ้าทันที!”
“นี่เจ้าจะใช้วิธีเสี่ยงโชคจริงๆรึ!”
หลังจากลังเลอยู่นานในที่สุดเซิ่งหยิงหยิงก็ร้องถามออกมา..
เซิ่งหยิงหยิงตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม“ถ้าเช่นนั้นก็ให้เขาเป็นผู้ล้างไพ่!” เซิ่งหยิงหยิงร้องบอกพร้อมกับชี้ไปที่หยางจง
หลิงหยุนพยักหน้าพร้อมกับหันไปสั่งหยางจงว่า“เจ้าไปทำหน้าที่ล้างไพ่ และหยิบไพ่!”
หยางจงได้แต่พยักหน้าหงึกๆและเดินไปทำตามคำสั่งของหลิงหยุน หลังจากที่ทั้งคู่ได้รับไพ่จากหยางจงคนละหนึ่งใบแล้ว หลิงหยุนก็เปิดไพ่ของตนเองขึ้นพร้อมกับพูดขึ้นว่า
“คนสวย..แม้แต่เสี่ยงด้วยโชคเพียงอย่างเดียว เจ้ายังสู้ข้าไม่ได้เลย!”
เซิ่งหยิงหยิงถึงกับหน้าเปลี่ยนสีนางโมโหจนพูดอะไรไม่ออก และกำลังรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก ในขณะเดียวกันก็นึกถึงคำพูดของเซิ่งลิ่วฉีผู้เป็นพ่อ..
“ผู้ที่หากินอยู่กับการพนันไม่ควรพึ่งพาโชค นั่นเพราะเทพเจ้าจะไม่ยืนอยู่ข้างคนอย่างพวกเรา..”
ด้วยเหตุนี้..เมื่อหลิงหยุนเสนอให้อาศัยโชคเพียงอย่างเดียวนั้น เซิ่งหยิงหยิงจึงได้รู้สึกลังเล แต่ก็คิดว่าการจะเอาชนะหลิงหยุนก็ไม่ใช่เรื่องง่าย นางจึงยอมตกลง..
“เป็นไปไม่ได้!”
เซิ่งหยิงหยิงร้องตะโกนออกมาอย่างโมโหนางจ้องมองชิปจำนวนหกสิบล้านตรงหน้า พร้อมกับกัดริมฝีปากแน่นด้วยความรู้สึกผิดหวัง แต่แล้วก็กัดฟันผลักชิปของตนทั้งหมดไปให้หลิงหยุน พร้อมกับร้องตะโกนออกมาอย่างคับแค้นใจ
“ข้าเกลียดเจ้า!ข้าเกลียดเจ้า!”
เซิ่งหยิงหยิงร้องตะโกนใส่หน้าหลิงหยุนอยู่หลายครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนจ้องหน้าหยางจงที่เป็นคนหยิบไพ่ให้ แล้วตะโกนใส่หน้าหยางจงด้วยความโมโห
“เจ้าจงใจส่งไพ่คิงส์กับเขาแล้วให้ไพ่ควีนกับข้า พวกเจ้าสองคนคงจะรวมหัวกันสินะ!”
“มะ..ไม่.. ไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ!” หยางจงตะกุกตะกักตอบ
ความจริงแล้วระหว่างที่ทำการล้างไพ่และหยิบไพ่ให้กับทั้งสองคนคนละหนึ่งใบนั้น หยางจงเองก็ถึงกับเหงื่อตก เพราะเกรงว่าหากเขาหยิบไพ่ให้หลิงหยุนเป็นฝ่ายแพ้ ก็ไม่รู้ว่าตนเองจะถูกหลิงหยุนฆ่าตายหรือไม่ แต่ผลกลับกลายเป็นว่า..เขารอดจากการที่ไม่ถูกหลิงหยุนฆ่าตาย แต่กลับต้องถูกเซิ่งหยิงหยิงโกรธเพราะสูญเงินจำนวนหกสิบล้าน
หยางจงได้แต่กล้ำกลืน..เพราะจากความสัมพันธ์ของหลิงหยุนกับเย่เทียนสุ่ยนั้น หากหยางจงทำตัวเป็นปฏิปักษ์กับหลิงหยุน ตัวเขาเองก็คงยากที่จะรับผลที่ตามมาได้..
“นี่..เจ้าไม่ต้องสงสัยข้ากับเขาเลย!”
หลิงหยุนเหลือบมองหยางจงพร้อมกับพูดต่อว่า“ข้าเข้ามาพร้อมกับเขาก็จริง แต่ข้าไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน!”
หยางจงรีบร้องบอกทันทีเช่นกัน“ใช่ๆ คุณชายท่านนี้พูดความจริง!”
หลังจากที่ทำการนับชิปทั้งหมดแล้วพนักงานสาวก็เอ่ยถามหลิงหยุนขึ้นว่า “คุณชายคะ.. ไม่ทราบว่าชิปจำนวนนี่จะให้แลกเป็นสด หรือว่าโอนเข้าบัญชีดีคะ”
“ผมขอเป็นเช็ค!”
จากนั้นหลิงหยุนก็ได้หยิบชิปจำนวนหกแสนหยวนส่งให้กับพนักงานสาว“คนสวย.. ห้าแสนนี้เป็นทิปของคุณ ส่วนอีกหนึ่งแสนก็แจกจ่ายให้กับคนอื่นๆด้วย!”
“ขอบคุณคุณชายมากค่ะ!ครั้งหน้าเชิญใหม่นะคะ!”
พนักงานสาวเอ่ยขอบคุณ..เธอเองก็ไม่เคยเห็นชายหนุ่มคนไหนที่ทั้งหล่อ แล้วก็ใจกว้างเหมือนเช่นหลิงหยุนมาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ทิปสูงถึงขนาดนี้!
เซิ่งหยิงหยิงมองหลิงหยุนด้วยใบหน้าเคร่งเครียดก่อนจะผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ และร้องบอกหลิงหยุนว่า
“ข้าหิวแล้ว..เจ้าต้องเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารเย็นข้า!”
หลิงหยุนจ้องมองเซิ่งหยิงหยิงที่ยังคงไม่สามารถระงับอารมณ์โมโหและความหงุดหงิดได้ จึงได้ถามกลับไปว่า
“เหตุใดข้าต้องเลี้ยงอาหารเจ้าด้วย”
เซิ่งหยิงหยิงตะโกนตอบกลับไปเสียงดัง“นี่.. เจ้าได้เงินจากข้าไปตั้งหกสิบล้านหยวน แล้วยังทิปให้กับพนักงานสาวไปตั้งมากมาย เหตุใดจะเลี้ยงข้าวข้าสักมือไม่ได้!”
หลิงหยุนหัวเราะพร้อมตอบกลับไปว่า“พวกนางคอยบริการข้า อีกทั้งยังให้คำแนะนำกับข้า ข้าก็ต้องตอบแทนพวกนางสิ! ส่วนเจ้า.. มีเหตุผลอะไรให้ข้าต้องตอบแทนเจ้า”
เซิ่งหยิงหยิงทำหน้าเศร้าพร้อมตอบกลับไปว่า“ก็ข้าหิว.. ตอนนี้ข้าหมดตัวแล้ว เจ้าจะทนเห็นข้าหิวตายหรือยังไง”
หลิงหยุนยิ้มเล็กน้อยจึงตอบกลับไปว่า“เอาล่ะ.. เห็นแก่เจ้าที่สิ้นเนื้อประดาตัว ข้าจะเลี้ยงอาหารเจ้าหนึ่งมื้อ!”
“ไปกันได้แล้ว!”
จากนั้นหลิงหยุนก็เดินไปหาถังเมิ่งกับคนอื่นๆที่ห้องและร้องบอกทุกคนให้เตรียมตัวกลับได้แล้ว
ครั้งนี้ถังเมิ่งกับคนอื่นๆก็ได้เงินกลับไปเกือบยี่สิบล้าน ทั้งสามคนต่างก็วิ่งตามหลิงหยุนออกไป
“เอ่อ..นี่.. นี่คือ..”
ถังเมิ่งถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นเซิ่งหยิงหยิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของหลิงหยุนทั้งถังเมิ่งกับตี้เสี่ยวอู๋ยังจำได้แม่นยำว่า นางคือหนึ่งในเซียนพนันที่ไปป่วนบ่อนในเมืองจิงฉู
“สวัสดี..ข้าเซิ่งหยิงหยิง!”
เซิ่งหยิงหยิงเองก็จำถังเมิ่งกับตี้เสี่ยวอู๋ได้ดีและคิดไม่ถึงว่าจะได้พบชายหนุ่มทั้งสองคนที่นี่ด้วย แต่นางก็ไม่ได้เกลียดถังเมิ่งกับตี้เสี่ยวอู๋เหมือนเช่นเกลียดหลิงหยุน ทันทีที่พบหน้าจึงเป็นฝ่ายทักทายชายหนุ่มทั้งสองคนทันที
“ฮ่า..ฮ่า.. คิดไม่ถึงว่าจะได้พบเซียนพนันหญิงที่เก่งกาจอีกครั้ง!”
ถังเมิ่งเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างหลิงหยุนกับเซิ่งหยิงหยิงกันแน่แต่เมื่อเห็นท่าทีเป็นมิตรของเซิ่งหยิงหยิงจึงรีบกระตือรือร้นคุยด้วยทันที นั่นเพราะถังเมิ่งเองก็รู้ดีว่าเซิ่งหยิงหยิงนั้นเป็นลูกสาวของเซียนพนันอันดับหนึ่งเซิ่งลิ่วฉีนั่นเอง
แต่สำหรับตี้เสี่ยวอู๋นั้น..เขาเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการฝึกวิชา และแทบจะลืมเรื่องของเซิ่งหยิงหยิงไปแล้ว
มีเพียงโม่วู๋เตาเท่านั้นที่ไม่รู้อะไรมาก่อนเมื่อเห็นสาวงามอีกหนึ่งคนยืนอยู่ข้างกายหลิงหยุน จึงอดที่จะประชดประชันออกมาไม่ได้
–หึ..เพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้วรึ!-
หลิงหยุนเองก็ตอบกลับผ่านทางกระแสจิตเช่นกัน–ในเมื่อโอกาสมาถึง เจ้าจะปล่อยไปงั้นรึ-
หลังจากที่ได้รับเช็คจำนวนหนึ่งร้อยหกสิบล้านจากหวังเฟิงแล้วหลิงหยุนจึงร้องบอกทุกคนว่า
“กลับกันได้แล้ว!”
แต่ก่อนที่จะออกจากคาสิโนหลิงหยุนก็ไม่ลืมที่จะบอกเย่เทียนสุ่ยที่อยู่บนชั้นห้าผ่านกระแสจิตเช่นกัน –ตามสัญญา..ข้าเล่นกำไรเพียงแค่หนึ่งร้อยล้านเท่านั้น!-
เย่เทียนสุ่ยถามกลับว่า–เจ้าจะขึ้นมาหาข้าอีกหรือไม่-
–ไม่ล่ะ..ได้เวลาที่ข้าต้องกลับแล้ว!-
เย่เทียนสุ่ยไม่ลืมที่จะย้ำหลิงหยุนว่า–หวังว่าเจ้าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก!-
–ขึ้นอยู่กับสถานการณ์!ฮ่า.. ฮ่า..- หลิงหยุนตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดี
