บทที่ 130: นายก้อย…
“ท่านพ่อ ข้าอยู่คนเดียว ส่วนเรื่องการแต่งงานท่านไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้ หากการมีชีวิตอยู่ตลอดไป หรือการมีอิสระของตัวเองในเรื่องนี้ อะไรคือความแตกต่างระหว่างอิสระและการถูกบังคับ?” จู มิงหลางกล่าว
“พูดดี เจ้าคู่ควรที่จะเป็นลูกชายของ จูติงกวน เจ้าเหมือนกันทุกประการกับตอนที่ข้ายังเด็ก แต่ปากของเจ้าดื้อ ในตอนเริ่มต้น ปู่ของเจ้าและตาของเจ้าก็บังคับให้พ่อกับแม่แต่งงานกัน แต่ตอนแรกข้ายอมตายดีกว่ายอมจำนน ข้ามารู้ทีหลังว่าแม่ของเจ้าคือคนที่เคยช่วยชีวิตข้าโดยบังเอิญและข้าก็ตกหลุมรักนางฟ้าผู้นี้ คนหยาบคายอย่างข้ามุ่งมั่นกับการฝึกฝนเป็นเวลาหลายปี ดังนั้นข้าจึงดั้นด้นตามหานางจนพบและแต่งงานกับนาง “หลังจากที่ จูติงกวน กล่าวคำเหล่านี้ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์
จู มิงหลาง รู้สึกว่าเขาไม่สามารถสื่อสารกับพ่อคนนี้ได้
ด้วยใบหน้าสีดำ จู มิงหลาง จงใจหาวและพูดว่า: “เด็กหญิงสองคนก็เหนื่อยเช่นกัน ข้าจะพาพวกเขาไปพักผ่อนก่อน แล้วพ่อของข้าจะค่อยๆ ตกปลาที่นี่อย่างมีความสุข”
“ฉินหยาง เจ้าเป็นผู้นำทางให้พวกเขา” จูติงกวน พูดกับผู้หญิงในชุดดำและพูดกับ จู มิงหลาง ว่า “จู มิงหลาง นั่งที่นี่แล้วข้าจะขอให้เจ้าเตรียมอุปกรณ์ตกปลาสักคู่ เป็นเวลานานมากแล้วที่พ่อและลูกพวกเราได้ตกปลาและพูดคุยกันแบบนี้ทั้งคืน”
จู มิงหลาง ไม่สนใจคำพูดของเขาและตาม ฉินหยาง, น่านหลิงชา และ ฟางเนี่ยเหนียน ไปอย่างรวดเร็ว
การเดินทางที่แสนไกล มิงหลางต้องการนอนหลับและฝันดีในคืนนี้
และขออวยพรให้ ติงกวน มีคุณธรรมเขาก็รู้ดี ที่นี่คือการได้นั่งริมทะเลสาบสักคืน ไม่มีอะไรมากไปกว่าการได้ฟังความหล่อเหลาวิเศษเมื่อครั้งยังเยาว์วัย แล้วกลับมาโรแมนติกกันอีกครั้ง
จู มิงหลาง สามารถรู้คำพูดของเขาได้ทั้งหมด!
มาถึงที่เนินเขาเล็กๆ ที่มีทัศนียภาพกว้างไกลของทะเลสาบหยดน้ำ มีลานภายในแบบมินิมอลซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของ จู มิงหลาง
ลานเล็กๆ นี้อยู่ใกล้กับสถานที่อื่นๆ มากและอยู่ติดกับอาคารขนาดใหญ่อีกสองสามหลัง ไม่ใช่ประเภทที่เงียบเป็นพิเศษ
จู มิงหลาง ไม่ใช่คนประเภทที่ชอบเงียบเกินไป คงจะดีถ้ามีพื้นที่เล็กๆ ของคนที่เขาคุ้นเคยอยู่รอบๆ ตัวเขา
ลานขนาดเล็กไม่ใหญ่ และมีอาคารขนาดเล็กที่สวยงามหลายหลัง น่านหลิงชา และ ฟางเนี่ยเหนียน อยู่ในอาคาร
ขนาดเล็กถัดจาก จู มิงหลาง พวกนางเหนื่อยพอๆ กับตนเองเมื่ออาบน้ำจนสดชื่น พวกนางก็ปิดไฟและเข้านอน
เดิมที จู มิงหลาง ต้องการพบนายสมองเสื่อม แต่เขาผล็อยหลับไปเมื่อแช่ตัวในอ่าง ถ้าเขาไม่สำลักน้ำในอ่าง เขาคิดว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเย็น
การเดินทางนั้นช่างแสนไกลจริงๆ
แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ในที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจ
กลิ่นหอมของดอกไม้เข้ามาในจมูกของเขา และ จู มิงหลาง ผู้ซึ่งกำลังนอนหลับโดยเปิดหน้าต่างไม้บานใหญ่ไว้ ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยกลิ่นหอมที่คุ้นเคย ลืมตาขึ้น มองลงมาจากอาคาร และเพิ่งเห็นอาคารหลังเล็กๆ ข้างๆ ร่างที่สวยงามซึ่งเห็นนางในความฝัน ยืดเอวของนางให้ตรงและกำลังฝึกการลากเส้น
จู มิงหลาง ที่ครึ่งตื่น มองดูทึ่งเล็กน้อย
แต่ในไม่ช้าเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้อีกครั้ง และรีบส่ายหัวและขยี้ตา
น่านหลิงชา กำลังวาดภาพซึ่งเป็นทิวทัศน์ของทะเลสาบหยดน้ำ
จากหน้าต่างฝั่งของเขาเอง จะสามารถเห็นด้านหลังของนาง แต่เป็นการยากที่จะเห็นด้านข้างของนาง
อาคารหลังเล็กๆ ข้างๆ นั้นเคยว่างเปล่ามาก่อน เขาไม่เคยสังเกตุเห็นว่าหลังจากที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องการจะอาศัยอยู่ อาคารเล็กๆ ทั้งหมดก็ดูมีสีสัน และดวงตาของเขาถูกดึงดูดโดยไม่ได้ตั้งใจ
ยังมีความง่วงนอนอยู่บ้าง
จู มิงหลาง กลิ้งไปมาและหลับตาลงอีกครั้ง
เขาไม่รู้ว่ามันเป็นแค่ชั่วขณะหรือหลับยาว เมื่อ จู มิงหลาง ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาหันไปทางหน้าต่างอีกครั้ง
และเมื่อมองแวบเดียว จะเห็นอาคารเล็กๆ อีกหลังหนึ่ง หน้าต่างสว่างและผ้าโปร่งม้วนขึ้นเล็กน้อย น่านหลิงชา ยังคงนั่งอยู่ที่นั่น ร่างกายของนางมีส่วนเว้าและโค้ง แต่นางไม่ได้ทาสีอีกต่อไป นางกำลังแกล้งสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่แปลกประหลาดมาก
สิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ นั้นมีรูปร่างที่แปลกมากเช่นทะเลสาบใสมีสีเขียวและด้วยความเศร้าโศกเล็กน้อยแม้แต่ดวงตาก็สามารถมองผ่านได้ ด้วยร่างกายที่ใสราวกับคริสตัล เขาสามารถเห็นหมึกภาพวาดที่มันครอบคลุม
กล่าวกันว่าเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ เหมือนมังกรผีตัวเล็กที่เต็มไปด้วยความคล่องตัว
จู มิงหลาง เงียบขรึม และเมื่อเขาพยายามดูว่านางกำลังเล่นกับมังกรหรือไม่ เขาพบว่า น่านหลิงชา ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ราวกับว่านางกำลังเล่นกับมังกรอยู่ เป็น ฟางเนี่ยเหนียน ที่เรียกหานาง
จู มิงหลาง ก็รีบลุกขึ้นและรีบไปล้างตัว
เมื่อเขามาถึงลานบ้าน น่านหลิงซา ก็เดินออกมาเช่นกัน มองดูเสื้อผ้าของนางที่มีรอยพับมากมาย
“ข้ากับเนี่ยเหนียนกำลังเดินไปทานอาหารเช้า” น่านหลิงซากล่าว
“โอ้..ตกลง ฉินหยางจะพาเจ้าไป เมื่อคืนข้าถามเจ้าเกี่ยวกับประตูมังกรโบราณ เจ้าบอกว่าวันนี้เจ้าจะเล่ารายละเอียดให้ข้าฟัง วันนี้ข้าจะพาไปเที่ยวชมรอบเกาะ และคืนนี้จะไปร้านอาหารที่ดีที่สุดที่นี่ ชิมปลานึ่งในทะเลสาบน้ำหยด และชิมไวน์วิลโลว์ แล้วค่อยๆเล่าให้ข้าฟัง” จู มิงหลางกล่าว
“ตกลง” น่านหลิงซาดูเหมือนจะสนใจที่จะลองชิมไวน์ปลาเป็นอย่างมาก ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของนาง
จู มิงหลาง ยังคงยิ้มอย่างอ่อนน้อมและสุภาพ มองดู น่านหลิงชา และ ฟางเนี่ยเหนียน เดินออกไป ในเวลานี้ ฉินหยาง ในชุดผ้าสีส้มทองกำลังรออยู่หน้าลานบ้าน
เมื่อพวกเขาออกจากลานบ้าน รอยยิ้มบนใบหน้าของ จู มิงหลาง ก็ค่อยๆ หายไป
เขาจ้องมองไปยังที่ ที่น่านหลิงซาจากไปและตกอยู่ในห้วงความคิดลึกๆ
เมื่อคืนที่ผ่านมา เขาไม่ได้ถาม น่านหลิงชาเกี่ยวกับประตูมังกรโบราณเลย และน่านหลิงชาก็ไม่มีข้อสงสัยแม้แต่น้อยในตอนนี้
หลังอาหารเช้า จู มิงหลาง มุ่งหน้าไปยังอีกฟากหนึ่งของภูเขาฮูดาว ระหว่างทางเจอคนบางคน แต่หลายคนจำตัวเองไม่ได้
แน่นอนว่ามีบางคนที่ไม่รู้จัก จู มิงหลาง แม้แต่ในลานด้านในของ จูเหมิน การเปลี่ยนแปลงบุคลากรในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาดูเหมือนจะค่อนข้างใหญ่
หลังจากผ่านวัดหล่อดาบ อันวิจิตรตระการตาแล้ว จู มิงหลาง ก็มาถึงสระน้ำสีฟ้าที่เต็มไปด้วยน้ำในทะเลสาบ ที่ซึ่งเขาเห็นกลุ่มเด็กเจ็ดหรือแปดขวบนั่งบนม้านั่งหินเรียงแถวนั่งกันแน่นราวกับ ฟังฉากที่น่าตื่นเต้นที่สุด
แต่ด้านหน้าไม่มีเวที มีแต่ธารน้ำสีฟ้า เหนือลำธาร นายสมองเสื่อม กำลังพูดอย่างไม่สิ้นสุดและพูดจาฉะฉาน โดยเล่าถึงตำนานมังกรโบราณและสิ่งที่น่าเหลือเชื่อบางอย่าง
“พูดถึงมังกรตัวนี้ มันมีสายเลือดบรรพบุรุษ เวลาโกรธโลกก็จะจมอยู่ในทะเลสีฟ้าต่าง ๆ ที่เรียกกันว่าคลื่นทะเล สามารถทำลายภูเขาได้หลายร้อยกิโลเมตร สัตว์ร้ายโบราณในทะเลสามารถบดขยี้ประเทศได้อย่างง่ายดาย”
“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าใครถูกประดิษฐานอยู่บนเลือดบรรพบุรุษมังกรสวรรค์ สวรรค์ที่แตกต่างกัน? ถูกต้องคนที่เจ้าเห็นตอนนี้คือข้า!”
“ข้าเป็นบรรพบุรุษของสวรรค์ทั้งเก้า ข้ากลับคืนสู่ธรรมชาติและกลายเป็นปลาที่ตัวเล็กที่สุด”
หลังจากพูดเช่นนี้ เด็กๆ ก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน ราวกับว่าสิ่งที่มีความสุขที่สุดในวันนี้คือการนั่งเป็นแถวที่นี่และฟังคำพูดของนายสมองเสื่อม
ชวนคนนอกเข้ามาดูกลุ่มเด็กๆ ที่ล้อมรอบด้วยฝูงปลาคราฟที่ลอยอยู่ในอากาศอย่างอิสระ เห็นปลาคราฟพ่นออกมา คนจะคิดว่าเป็นภาพที่แปลกมากแน่นอน
แต่ในจูเหมิน ตุ๊กตาตัวน้อยอายุสามหรือสี่ขวบรู้จักปลาพูดได้ตัวนี้
ทุกคนเรียกมันว่านายสมองเสื่อม
เขาคิดว่าไม่มีใครที่ประตูรู้ที่มาของปลาคราฟนี้ แต่ปลาคราฟเป็นความโชคดีของผู้คนมาโดยตลอด ในช่วงเทศกาลจะมีปลาคาร์พเหมือนจริงห้อยตามบ้าน ความหวังความโชคดีอยู่ที่นี่
เช่นเดียวกันกับจูเหมิน แต่ จูเหมิน ไม่เคยแขวนปลาคาร์ฟ และไม่แจกปฏิทินการวาดภาพปลาคราฟ ดังนั้นให้เด็กๆ มาที่ลำธารน้ำสีฟ้าแห่งนี้และแสดงความเคารพต่อนายสมองเสื่อม
“ดังนั้น คลื่นทะเลสามารถทำลายภูเขาหลายร้อยกิโลเมตร และสัตว์โบราณในทะเลได้” ก้อยตัวน้อยยังคงอ้าปากของมันต่อไป โดยมีความหมายที่ค่อนข้างล้าสมัย แต่เสียงไม่เก่าเลย ค่อนข้างจะตลกไปหน่อย
“คุณชาย เพิ่งพูดย่อหน้านี้” เด็กอ้วนคนหนึ่งกล่าว
“อา? ข้าเกรงว่าเจ้าจะจำไม่ได้ ข้าเลยบอกเจ้าอีกครั้ง” ก้อยตัวเล็กกระดิกหางแล้วแหวกว่ายไปในอากาศ ดูเหมือนโรงเรียนเอกชน ครูที่ยืนจูงมือเดินช้าๆ
“แต่วันนี้เจ้าพูดวรรคนี้เจ็ดครั้งแล้ว” เด็กหญิงผมเปียพูด
“นั่นคือทั้งหมดสำหรับบทเรียนของวันนี้ ไปเล่นกันเถอะ” ก้อยน้อยลอยกล่าว
เด็กๆ แยกย้ายกันไปอย่างเร่งรีบ ไล่ตามผีเสื้อใกล้ลำธารบนภูเขาและหายตัวไปในไม่ช้า
ก้อยตัวเล็กว่ายสองสามครั้งรอบยอดลำธาร
จู มิงหลาง ก็เดินไปที่นั่นเช่นกัน ผ่านไปประมาณเจ็ดก้าว เขาก็ได้ยินเสียงปลาคราฟตัวน้อยตะโกน
“กระต่ายน้อยเหล่านี้ วันนี้ไม่มีใครมาเรียนเลย เมื่อข้ามองย้อนกลับไป ข้าต้องไปแจ้งพ่อแม่ของพวกเขาตามบ้าน ข้าโกรธอาจารย์หยู และ ปรมาจารย์หยู!” ก้อยตัวน้อย ความเร็วในการว่ายน้ำเร็วขึ้นเรื่อยๆ หนวดของปลากำลังสูงขึ้น ดวงตาโตขึ้น!
จู มิงหลาง เกือบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ
นายสมองเสื่อม มันคือนายสมองเสื่อมจริงๆ
เจ็ดขั้นตอนแห่งความทรงจำนี้ เขาไม่รู้ว่าท้องปลามีของแปลก ๆ มากมายได้อย่างไร
“นายก้อย ข้า…มิงหลางมาพบเจ้า” จู มิงหลาง เดินไปที่ลำธารบนภูเขาและตะโกน
“ปรารถนา มิงหลาง ???” จู่ๆ นายก้อยก็กระโดดเข้าแฟ้ม และในทันทีที่เขามาถึงด้านหน้าของ จู มิงหลาง ดวงตาปลาคู่หนึ่งจ้องมองที่ จู มิงหลาง
“ข้าเอง”
“ลูกเอ๋ย หลังจากที่กินอาหารจากทะเลสาบและปลาในสระ ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงตัวโตนัก?” นายก้อยมีหน้าปลาแปลกๆ ทำหน้าประหลาดใจเหมือนคน
“นายก้อย ตอนนี้ข้าอยู่นี่ ข้ามีคำถามมากมายจะถามเจ้า” จู มิงหลาง คุ้นเคยกับคำพูดของนายก้อย
“?? เจ้านั่นเอง ฮ่าฮ่าฮ่า!!” จู่ๆ นายก้อยก็ยืนขึ้นด้วยหางของเขา ครีบสั้นคู่หนึ่งเคลื่อนไหวด้วยขาข้างเดียว และหัวปลาก็ยกขึ้นและหัวเราะ “ช่างดาบที่พังทลาย เจ้าไม่มีอาชีพที่ยอดเยี่ยมในชีวิต และจบลงด้วยการทำงานเป็นงานพาร์ทไทม์ ตอนนี้ยังไม่สายเกินไปที่จะเลี้ยงมังกร ด้วยปลาเก้าสวรรค์ ข้ารับประกันว่าเจ้าจะครองโลกได้อย่างง่ายดาย!”
จู มิงหลาง พูดไม่ออกครู่หนึ่ง เจ้าปลาคือเจ้าปลาจริงๆ
“ตอนนี้ข้ามีมังกรสี่ตัว”
“มังกรขาวอยู่ที่ไหน มังกรขาวที่เจ้าเติบโตมากับความตาย?” นายก้อยถามด้วยความแปลกใจเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง
“ไป๋ฉี อยู่ดีๆ ก็กลายเป็นมังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า” จู มิงหลางกล่าว
