บทที่ 150: เมืองที่ได้รับในมือ…
ทางเดินกว้างเหนือกำแพงที่สวยงามเหล่านี้เป็นที่นั่งสำหรับให้ผู้คนได้ชม กำแพงที่คดเคี้ยวไม่เพียงแค่ล้อมรอบเมืองทั้งเมืองเท่านั้น แต่ยังมีเขาวงกตที่คดเคี้ยวมากมายที่ทอดยาวไปถึงเมืองในสนามรบ
ฝูงชนเริ่ม “เข้ายึด” เขาวงกตและค่อยๆ แยกย้ายกันไปที่ต่างๆ
ในสี่ทิศทางของกำแพงที่หายไปมีหอคอยที่สร้างขึ้นอย่างสวยงามมาก หอคอยเหล่านี้เป็นสถานที่ที่เหล่าขุนนางและสมาชิกของกองกำลังอันทรงพลังเฝ้าดูการประลองในสนามรบ
ทุกหอคอยมีมุมมองที่ดีมาก โดยพื้นฐานแล้ว สามารถดูสถานการณ์ของเมืองออร์แกนทั้งหมดได้
เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันจากกองกำลังหลักทั้งหมดก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูเมืองออร์แกนด้วย
ก่อนการต่อสู้อย่างเป็นทางการเริ่มต้น บุคลากรทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันนี้จะเข้าสู่เมืองออร์แกนล่วงหน้าเพื่อป้องกันไม่ให้สาวกสี่ถึงห้าร้อยคนของพลังนี้รวมตัวกันใกล้ประตูกำแพงที่หายไป
เมื่อ จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา ก้าวเข้าไปในประตูเมือง กองทัพของสนามรบก็พูดเสียงดังกับสาวกทุกคนที่เข้าไปในเมืองเสียงดังว่า “ก่อนที่ธงเพลิงของหอคอยจะถูกเผา ไม่อนุญาตให้ผู้ใดต่อสู้ และผู้ที่ฝ่าฝืนกฎเกณฑ์ จะถูกตัดออกโดยตรง”
“ครึ่งหนึ่งของทรัพยากรที่จัดหาโดยกองกำลังหลักอยู่ในเมืองสถาบันแห่งนี้ เหล่าสาวกสามารถค้นหาด้วยตัวเองในเมืองสถาบันแห่งนี้ ตราบเท่าที่พวกท่านได้รับแล้ว จุดไฟหลอดไม้ไผ่และมอบให้กับผู้ตัดสินก็เท่ากับการเป็นเจ้าของ!”
“ในเมืองสถาบัน มีมังกรโบราณที่ดุร้ายกลุ่มใหญ่ พวกเขาจะโจมตีท่านแต่ละคน ข้าหวังว่าทุกท่านจะหลีกเลี่ยงมังกรที่ดุ
ร้ายเหล่านี้ให้มากที่สุดเมื่อค้นหาทรัพยากรเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุ”
“สุดท้ายนี้ ทุกคน โปรดรักษาเหตุผลไว้บ้าง สำหรับผู้ที่สูญเสียความสามารถในการต่อสู้อย่าพยายามฆ่า สำหรับสาวกที่อยู่ยงคงกระพัน พยายามอย่างเต็มที่เพื่อมอบทรัพยากรที่พวกเขาได้รับเพื่อป้องกันปัญหาที่ไม่จำเป็น!”
หลังจากอ่านกฎแล้วเหล่าสาวกก็เดินเข้าไปในเมืองออร์แกน
จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา กำลังเดินด้วยกัน และทั้งสองก็ตรงไปยังเมืองตัวแทนตามถนนสายยาวโบราณ
หลังจากเดินทางประมาณหนึ่งพันเมตร เมื่อ จู มิงหลาง หันกลับมา เขาพบว่าถนนสายยาวหายไปแล้ว และป่าทึบปรากฏขึ้นบนเส้นทางที่เขาเพิ่งเดิน ดูเหมือนจะมีบางหมู่บ้านที่ทรุดโทรม ใบหน้าของ จู มิงหลาง เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เมืองนี้ยังคงใช้งานอยู่หรือไม่? ?
เมืองแห่งสถาบัน เมืองในสนามรบโบราณแห่งนี้ จะมีการเปลี่ยนแปลงเป็นระยะ ๆ ทำให้ผู้คนหลงทางในเมืองโดยไม่ได้
ตั้งใจหรือไม่? ?
โครงสร้างนี้ค่อนข้างแปลก
เดินหน้าต่อไป และแน่นอนว่าผังเมืองออร์แกนกำลังเปลี่ยนไป
เดิมที จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา กำลังจะเดินข้ามทุ่งหญ้าโล่งกว้าง แต่พวกเขาพบว่าอาคารหินขึ้นจากพื้นดินทีละหลัง
และพื้นดินก็ดิ้นอยู่ตลอดเวลา เปลี่ยนจากโคลนเป็นตึกที่กะทัดรัด หินเชื่อมต่อ
เมืองหินถูกสร้างขึ้นภายใต้จมูกของเขา มีถนนสายหลักที่ดูเหมือนร้านค้าและบ้านเรือนหนาแน่น แต่ร้านค้าและบ้าน
เหล่านี้สร้างจากหินและไม่มีใครอยู่ข้างใน เช่นเดียวกับเมืองโคลนเหล่านั้นที่บีบออกเมื่อเด็ก ๆ เล่น
ภูมิประเทศมีการเปลี่ยนแปลง
โครงสร้างก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
ทั้งเมืองเองเป็นเขาวงกตของสถาบัน และเหล่าสาวกที่เดิมเข้ามาในทิศทางเดียวกันก็แยกย้ายกันไปที่ต่างๆ อย่างรวดเร็ว
และยังแปลกมาก
เห็นได้ชัดว่าเมืองออร์แกนมีกำแพงขนาดใหญ่และหอคอยอันงดงาม เหตุผลก็คือการที่ยืนอยู่ในเมืองออร์แกนเขาวงกต ทุกคนจะพึ่งพากำแพงและหอคอยที่หายไปเหล่านี้เป็นแนวทางในการตัดสินได้อย่างไร เมื่อพวกเขามองไม่เห็นกำแพงสูงเลย!
ดูเหมือนว่าเค้าโครงของเมืองออร์แกนนั้นไม่เพียงแค่เปลี่ยนรูปแบบภูมิประเทศเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการหดตัวของจักรวาลและวิธีการที่ทำให้ไม่เห็นด้วย ทำให้ทุกอย่างภายในดูซับซ้อนยิ่งขึ้น!
“ดวงอาทิตย์ที่แผดเผาก็จะอยู่คนละทิศคนละทาง มีภาพลวงตาบางอย่างในเมืองออร์แกน” น่านหลิงชา ชี้นิ้วไปที่ท้องฟ้า
จู มิงหลาง เงยหน้าขึ้นและพบว่าดวงอาทิตย์ซึ่งควรจะค่อยๆ ขึ้นทางทิศตะวันออกปรากฏขึ้นข้างหลังเขา
ในตอนนี้ มิงหลาง กำลังเดินไปทางทิศตะวันออก
ตอนนี้พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางตะวันตก?
ทิศทางสับสนอย่างสิ้นเชิง!
“ไม่สามารถตัดสินทิศเหนือ ทิศใต้ ทิศตะวันออกและทิศตะวันตกด้วยแสงอาทิตย์ เมืองออร์แกนนี้ไม่ธรรมดา!” จู มิงหลาง อุทานเล็กน้อย
จู่ๆ ก็มีเปลวเพลิงลุกโชนจากที่ไกลแสนไกล และความเฉลียวฉลาดอันงดงามนั้นยากที่จะมองข้าม
คือธงเปลวเพลิง!
แสดงว่าการต่อสู้อย่างเป็นทางการได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
ลูกหลานของกองกำลังทุกคนสามารถต่อสู้กันเองได้ตราบเท่าที่พวกเขาพบกัน
จู มิงหลาง ถูกดึงดูดโดยผังเมืองทั้งหมดที่นี่ตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในเมืองออร์แกน เขาต้องการทราบว่าหลักการดำเนินงานของเมืองคืออะไร อย่างไรก็ตาม การใช้ภูมิประเทศให้เกิดประโยชน์สูงสุดยังสามารถบรรลุข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ได้
แต่เขาไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปเร็วนัก
การแข่งขันกำลังดำเนินไป และรอบๆ ตัวเขาและน่านหลิงชา ในตอนนี้ไม่มีใครเห็นสาวกที่มีอำนาจใดๆ เลย เมืองหินนั้นใหญ่โตและว่างเปล่า
“ครึ่งหนึ่งของทรัพยากรของมหาอำนาจกระจัดกระจายอยู่ในเมืองออร์แกนนี้ ข้าคิดว่าสาวกของมหาอำนาจควรเริ่มค้นหาสมบัติเหล่านี้ซักพัก” จู มิงหลางกล่าว
“ลองมองไปรอบๆ สิ” น่านหลิงซากล่าว
เมื่อเปลวเพลิงไหม้ ผังเมืองของหน่วยงานจะเปลี่ยนไปช้ากว่า การเปลี่ยนหลายครั้งในตอนแรกเพื่อแยกย้ายสาวกไปยังสถานที่ต่างๆเพื่อให้ชาวเมืองหลวงของจักรพรรดิเป็นไม้ประดับมากขึ้น
บ้านเรือน ถูกทิ้งร้าง จู มิงหลาง และน่านหลิงชา เดินอย่างไร้จุดหมาย แต่เสียงการต่อสู้มาจากด้านหน้า
หลังจากผ่านอาคารหิน จู มิงหลางเห็นรูปปั้นที่ทางแยกถนนที่ว่างเปล่าตรงหน้าเขา รูปปั้นยืนอยู่ในสระฤดูใบไม้ผลิ มันไม่สูงมาก แต่รูปปั้นถือไว้บนฝ่ามือที่ยกขึ้น กล่องผ้าที่ส่องแสง
ภายในกล่องผ้าต้องมีสมบัติล้ำค่า!
มีสาวกสองกลุ่ม เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเห็นกล่องผ้านี้พร้อมๆ กัน และทุกคนก็อยากจะเอาไปเป็นของตัวเอง
จู มิงหลาง มองไปที่รูปปั้นแล้วดูที่กล่องผ้า
แหล่งช่วยทางจิตวิญญาณจะแสดงอย่างไม่เป็นทางการ
ดูเหมือนว่าจะมีให้เห็นเป็นพิเศษสำหรับสาวกของกองกำลังหลัก
จู มิงหลาง และ น่านหลิงชา มองหน้ากันแล้วพยักหน้า
จู มิงหลาง เดินไปข้างหน้า และเขาไม่สามารถบอกได้ว่าคนเหล่านั้นคือพลังอะไร
“ไป๋ฉี ไปเอามันมา” จู มิงหลางกล่าว
เสี่ยวไป๋ฉี กระโดดจากไหล่ของ จู มิงหลาง ไปที่พื้นแล้วเลื่อนไปตามถนนข้างหน้าเขาเหมือนกระรอกน้อยที่ไม่เป็นอันตราย แต่อย่างดีที่สุดเขาก็หยิบต้นสนที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นป่า
ตอนแรกคนไม่กี่คนไม่ได้สนใจเลย พวกเขาใช้พลังของตนในการต่อสู้ แม้ว่าพวกเขาจะยังอยู่ในขั้นทดลอง แต่ทั้งสองฝ่ายก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้
เป็นผลให้ร่างของ เสี่ยวไป๋ฉี กระพริบหางของเขาติดตะขอและเขาเกี่ยวกล่องผ้าโดยตรงแล้ววิ่งไปทาง จู มิงหลาง
จู มิงหลาง เปิดกล่องผ้าและพบว่าเป็นโฉนด
“โฉนดที่ดินเมืองรันยู?”
โฉนดของเมือง!
นี่คือเมือง! !
