บทที่ 157: ข้าต้องการทั้งหมด
หยุนจงเหอ กัดฟันของเขาและเขาเห็นว่าดาบดาวตกนี้ทำให้เขายากที่จะชนะ
ตอนนี้เขาแทบจะยืนขึ้นไม่ไหว !
เพียงแค่มองไปที่สถานะของจิตรกรหญิงอีกครั้ง หยุนจงเหอ ก็รู้ว่าเขาไม่มีโอกาสเอาชนะนางได้เลย
ในที่สุด เขาก้มศีรษะลง และไม่มีอาการบูดบึ้งบนใบหน้าอีกต่อไป
“หยุนจงเหอพ่ายแพ้!”
“เขาเป็นหัวหน้าศิษย์ของนิกายดาบเหยาซาน ใช่หรือไม่”
ที่กำแพงที่หายไปผู้คนอุทาน
ภาพวาดของ น่านหลิงชา นั้นมองไม่เห็นโดยผู้คนที่ยืนอยู่ในระยะไกล
ผู้คนมากมายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปรมาจารย์ดาบผู้ทรงพลังอย่าง หยุนจงเหอ พ่ายแพ้ได้อย่างไร
บนหอคอย หวู่เฟิงแห่ง เหยาซานเจียนสง แตะที่คางของเขาและครุ่นคิดชั่วครู่
เหยาซานเจียนสง เป็นคนเดียวที่เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้ อา ตอนนี้ หยุนจงเหอ ถูกฆ่าด้วยตัวเองและถูกกำจัด พวกเขาประสบความสูญเสียครั้งใหญ่จากนิกายดาบแห่งภูเขาเหยา!
ไม่นานหลังจากนั้น หยุนจงเหอ ก็ออกจากเมืองออร์แกน
เขาเดินไปตามกำแพงลึกลับไปยังตำแหน่งของหอคอย
มีคนมากมายอยู่รอบๆ ชี้มาที่เขา และหลายคนเป็นผู้ปฏิบัติ
แต่ หยุนจงเหอ ยังคงมีฉากการต่อสู้ก่อนหน้านี้อยู่ในใจของเขา
เขาอยากรู้ว่าถ้าเขาไม่ใส่ใจจะมีโอกาสชนะแค่ไหน? ?
“ลุง หวูเฟิง ศิษย์ทำให้ เหยาซานเจียนจง ขายหน้า” หยุนจงเหอ ไปถึงหอคอยและเห็น หวูเฟิง รู้สึกละอายใจเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร.” หวูเฟิง ตบไหล่ หยุนจงเหอ แล้วกล่าวว่า “ทุกคนในเมืองหลวงรู้ดีว่า จู มิงหลาง เป็นใบหน้าของนักดาบของพวกเราที่อยู่บนภูเขา”
หยุนจงเหอ ไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้
ก่อนหน้านี้ หยุนจงเหอ ต้องการเอาชนะ จู มิงหลาง เพียงคนเดียว
ตอนนี้เป้าหมายเปลี่ยนไป วิธีเอาชนะผู้หญิงข้างๆ เขา
“ข้าจะคิดเกี่ยวกับมันหลังปิดประตู” หยุนจงเหอ กระซิบ
“ลืมมันไปเถอะถ้าเจ้าคิดถึงมันหลังปิดประตู สิ่งนี้จะไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆ ต่อนิกายดาบของพวกเราบนภูเขา เจ้าควรถูกลงโทษให้คุ้มกันสิ่งของประจำชาติไปยังประเทศเล็ก ๆ บางประเทศ เจ้าจะลับคมและเห็นโลกกว้าง” หวูเฟิงกล่าว
“ใช่!” หยุนจงเหอ กล่าว สายตาของเขากำลังมองไปที่เมืองสถาบัน โดยไม่ได้ตั้งใจ
ในเมืองออร์แกน จู มิงหลาง,น่านหลิงชา และ ฉินหยาง กำลังเดินไปยังเนินเขาหินขนาดใหญ่
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้สมบัติมาเพียงพอแล้ว และพวกเขาก็จุดไฟบีคอนควันหลอดไม้ไผ่
เฟิงหยาง เป็นสีม่วงซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขามีสมบัติระดับสีม่วงอยู่ในมือ
จักรพรรดิหวังว่าการแข่งขันครั้งนี้จะสนุกสนานมากขึ้น
กล่องผ้าที่พวกเขาจัดวางในเมืองตัวแทนถูกทำเครื่องหมายด้วยสี
หลอดไม้ไผ่ที่ส่งให้ลูกศิษย์แต่ละคนที่เข้ามาในเมืองก็มีความโดดเด่นด้วยสี
จากสีขาวเป็นสีน้ำเงิน จากสีน้ำเงินเป็นสีม่วง และสุดท้ายเป็นสีม่วง มีห้าเกรด
หากได้กล่องผ้าสีอะไร ก็ต้องใช้หลอดไม้ไผ่สัญญาณสีที่สอดคล้องกันเพื่อแจ้งผู้ตัดสินลาดตระเวนทางอากาศ
และผู้ตัดสินจะนำสมบัติของกล่องโบรเคดสีที่ตรงกันออกไปเท่านั้น แทนที่จะนำสมบัติที่ท่านได้รับไป
จุดประสงค์นี้เป็นเรื่องง่าย
คือการเพิ่มการต่อสู้ระหว่างสาวกทั้งหมด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสิ่งที่ดี หากท่านต้องการรู้จักพระเจ้าล่วงหน้า ท่านต้องจุดหลอดไม้ไผ่ที่มีสีเข้มกว่า และในขณะเดียวกันก็แจ้งให้สาวกทุกคนทราบว่ามีกล่องผ้าขั้นสูง!
“ม่วง ม่วง?” หยุนจงเหอ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
มิงหลาง อยู่ที่นั่นเร็ว ๆ นี้สัญญาณไฟสีม่วงแดงที่ทันสมัยที่สุดก็ถูกจุดขึ้น!
เช่นเดียวกับการเช่าที่ดินของเหมืองที่ หยุนจงเหอ เพิ่งได้รับมา มันอาจจะเป็นแค่กล่องผ้าสามระดับ
ดังนั้นไฟสัญญาณที่เขาจุดนั้นเป็นสีฟ้า
และ จู มิงหลาง ได้จุดไฟสีม่วงของบทที่สี่ก่อนแล้วจึงจุดไฟสัญญาณสีม่วงแดงของบทที่ห้า!
ผู้ชายคนนี้มีสมบัติกี่ชิ้น?
เขาได้รับกล่องผ้ายอดนิยมเหล่านี้ได้อย่างไรในเวลาอันสั้น!
การแข่งขันได้เกิดขึ้นมาระยะหนึ่งแล้ว
มีควันไฟสัญญาณจำนวนมากปรากฏขึ้นในหลาย ๆ ที่ในเมืองตัวแทน
สิ่งที่สะดุดตาที่สุดในเมืองก็คือควันไฟสีม่วงและสีแดงม่วง ซึ่งแม้แต่ผู้คนและผู้ฝึกฝนบนกำแพงก็สามารถมองเห็นได้
“หลายคนเอนเอียงไปทางบีคอนสีม่วงและสีแดงม่วง พวกเขาทั้งหมดต้องการแข่งขันเพื่อชิงกล่องผ้า!”
“นี่เป็นครั้งแรกที่เคยเห็นสัญญาณไฟแดงม่วง เชื่อเถอะ คนที่พึ่งพาตนเองและมีอำนาจหลายคนไม่อยากพลาดสมบัติชิ้นนี้”
ชั่วขณะหนึ่ง ความสนใจของผู้คนบนกำแพงและหอคอยอันน่าทึ่งต่างก็ตกอยู่ที่ควันไฟสีม่วง-แดง
กรรมการสายตรวจยังเห็นควันไฟสีแดงม่วง กรรมการคนหนึ่งที่มีผมยาวสีน้ำตาลบินไปที่นั่น แขนของเขากางออกราวกับห่านป่า เห็นได้ชัดว่าเป็นมนุษย์
กรรมการมาถึงเนินหินใหญ่แต่เช้าตรู่ เขาชำเลืองมองไฟบีคอนแล้วมองคนที่จุดไฟบีคอน
“ตอนนี้เจ้าสามารถให้กล่องผ้าสีม่วงและสีม่วงแดง แก่ข้าได้ แต่เจ้าต้องจัดการกับภัยคุกคามทั้งหมดที่อยู่รอบตัวเจ้า ก่อนที่มันจะตกเป็นของเจ้า” มนุษย์ผมสีน้ำตาลกล่าว
จู มิงหลาง ยิ้มและพูดกับผู้พิพากษาด้วยทรงผมที่ไม่เหมือนใคร: “ข้าไม่มีกล่องผ้าสีแดงม่วง”
“ไม่มี ทำไมถึงต้องจุดไฟบีคอนด้วย!” ชายผมสีน้ำตาล ผู้ตัดสินขมวดคิ้ว
“บางทีพวกเขาอาจมีมันติดอยู่” รอยยิ้มบนใบหน้าของ จู มิงหลาง เริ่มสดใสยิ่งขึ้น
ผู้ตัดสินสีน้ำตาลมองไปรอบ ๆ และพบว่ามีคนเจ็ดหรือแปดคนปรากฏตัวใกล้เนินเขาหิน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งหมดต้องการกล่องผ้าสีม่วงแดงในมือของ จู มิงหลาง
ไม่นานกรรมการก็เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มทำ!
ใช้สัญญาณควันเพื่อดึงดูดผู้คน!
ควันบีคอนสีม่วงแดงเป็นควันที่ก้าวหน้าที่สุด
บรรดาผู้ที่กล้าเข้ามาต่อสู้โดยพื้นฐานแล้วเป็นสาวกที่โดดเด่นของกองกำลังหลัก
เนื่องจากพวกเขาอยู่ในเมืองสถาบัน มานาน พวกเขาต้องได้รับอะไรมากมาย
รวบรวมพวกเขา
จับมันทั้งหมด!
โฉนดที่ดินหลายฉบับของ จู มิงหลาง แต่ไม่มีผู้ใดไปถึงระดับสีม่วงแดง
พิจารณามองหาทีละตัวหรือมองหาควันไฟของคนอื่น จะเป็นการดีกว่าที่จะจุดไฟสัญญาณที่สะดุดตาที่สุดจุดหนึ่งและหลอกลวงผู้คนที่อยู่ใกล้เคียงทั้งหมด
“ทุกคน ข้าต้องการกล่องผ้าทั้งหมดในร่างกายเจ้า!” จู มิงหลาง มองไปที่สาวกที่โลภที่วางแผนจะทำมันแล้วพูดอย่างเย่อหยิ่ง
สาวกทุกคนที่มาถึงเนินเขาหิน ต่างตกตะลึง
พวกเขามาเพื่อจะปล้น ทำไมพวกเขาถึงถูกปล้น!
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมีเพียงสามคนเท่านั้น ทำไมต้องขโมยพวกเขา?
“ไป๋ฉี ฟันดำใหญ่ ชิงจั่ว แก้ปัญหา!” มังกรสามตัวของ จู มิงหลาง ถูกเรียกออกมาแล้ว
มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า คร่ำครวญในอากาศ
ม่านน้ำแข็งตกลงมาในอากาศ ขังเหล่าสาวกที่ยังคงรออยู่ที่เนินหินขนาดใหญ่ไว้
นอกจากนี้ กำแพงหมึกจำนวนหนึ่งถูกสร้างขึ้นจากพื้นดินอย่างลึกลับ เหมือนมังกรโบราณ โครงร่างขนาดใหญ่ล้อมรอบเนินเขาหินขนาดใหญ่
สาวกบางคนที่ไม่เห็นกล่องผ้าสีม่วงแดงที่นี่ต้องการจะอพยพ แต่ถูกขังอยู่ในกำแพงมังกรทันที!
