บทที่ 173: ยอดดาบเซินเทียนหยิง
ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู มิงหลาง ยืนอยู่ที่นั่น และความกดอากาศโดยรอบกลายเป็นสิ่งผิดปกติ
บนท้องฟ้าที่ทอดยาวอยู่ข้างหลังเขา มีผึ้งไทรกลุ่มใหญ่ แต่ผึ้งไทรเหล่านั้นบินช้าลงเรื่อยๆ ปีกของพวกมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ และผึ้งไทรบางตัวก็ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างลึกลับ
ผึ้งไทร ไม่กล้าเข้าใกล้ จู มิงหลาง ออร่าของ จู มิงหลาง แข็งแกร่งมากในเวลานี้ ทรงพลังมากจนปีศาจที่ควบคุมเหล่านี้หวาดกลัว!
“ยอดเขากำลังจม!”
จู มิงหลาง พูดคำสองคำนี้
ขว้างดาบลง ร่างกายของ จู มิงหลาง ก็เอนไปข้างหน้าเช่นกัน ทันทีที่ร่างดาบถูกโยนลงมา เมฆบนท้องฟ้าที่อยู่ข้างหลังเขาก็ไหลลงมาและกลายเป็นน้ำตกสีขาว การพุ่งเข้าหาโลกแสดงให้เห็นว่าพลังของดาบเล่มนี้น่ากลัวเพียงใด! ! !
อาจเป็นเหตุการณ์ในขณะนี้ที่ดาบกลายเป็นสถานการณ์
เหนือท้องฟ้าเงาบนยอดเขาที่น่าตกใจก็ตกลงมาในทันใด เงายอดนี้เปรียบเสมือนดาบสวรรค์ที่ตกลงมาจากสวรรค์ เงาดาบก็เพียงพอที่จะครอบคลุมเมืองออร์แกน มันช่างกว้างใหญ่ไพศาลจริงๆ ซึ่งทำให้กำแพงแห่งความสับสน ผู้คนหลายแสนคนในเมืองหลวงทำให้เกิดความตื่นตระหนกต่อผู้ทรงพลังบนหอคอย! !
โชคดีที่ยอดดาบเงาสวรรค์นี้ไม่ได้ตกอยู่ที่ใครในเมืองออร์แกน แต่มุ่งไปที่เนินหลุมฝังศพของกองทัพที่เก้า และตกลงไปยังที่ตั้งของ จ้าวเฉิน และมังกรผีของเขา
จ้าวเฉิน กำลังขี่หลังมังกรผี เขาตระหนักว่าดาบนั้นทรงพลังมาก เขาหนีออกไปนอกเนินหลุมฝังศพของกองทัพที่เก้าชั่วขณะหนึ่งแล้วหนีไปที่อื่นในเมืองออร์แกน
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น ก็ยังมียอดดาบเงาบนท้องฟ้าชี้มาที่เขาเหนือท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ไม่ว่า มังกรผีจะเร็วแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะหนีไปที่ไหนก็ตาม!
ยอดเขากระบี่เงาฟ้ากำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเงาดาบอันกว้างใหญ่ดังกล่าวสามารถเห็นได้ทั่วทั้งเมือออร์แกน และเมื่อจ้าวเฉิน มองย้อนกลับไปที่ท้องฟ้าเป็นครั้งสุดท้าย เขาเห็นว่าท้องฟ้าทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งนี้ ดาบ!!. ยึดครอง เขาเป็นเหมือนมดที่อยู่ใต้อุกกาบาต แม้ว่าเขาจะเห็นสิ่งที่มาจากสวรรค์นี้จมลงสู่พื้นโลก ก็ไม่มีทางเลือกอื่น! !
“โอม~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทั้งเมืองสั่นสะเทือนและเมฆบนท้องฟ้าก็งดงามยิ่งขึ้น เงาดาบเป็นเหมือนยอดเขาและถูกแทรกเข้าไปในเมืองออร์แกนอย่างน่าตกใจ คลื่นดินที่แกว่งไกวก่อให้เกิดการทำลายล้าง ทำลายภูมิประเทศของเมืองออร์แกน ทำให้เนินเขา บ้าน แม่น้ำ ป่าไม้ และทุ่งหญ้าถูกลากเข้าไปในหลุมดาบที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้! !
ผู้คนหลายคนตกตะลึง
สาวกทุกคนในเมืองออร์แกนตัวสั่น
แม้แต่หัวหน้าหอผู้อาวุโสของกองกำลังหลักบนหอคอยก็ยังหัวใจเต้นแรง
ดาบเล่มนี้ แม้แต่พวกเขาส่วนใหญ่ยังทำไม่ได้!
ศิษย์ในยุคนี้ยอมให้การแข่งขันพลังนี้พัฒนาเป็นตำนานของเขาเอง! !
พลังแบบนี้น่ากลัวจริงๆ
จ้าวเฉิน และมังกรผีของเขาจะไม่มีวันรอด
ราชวงศ์หลายคนก็อยู่บนยอดหอคอยเช่นกัน พวกเขาเห็นความตายของ จ้าวเฉิน ภายใต้ดาบของ จู มิงหลาง
ที่ชั้นบนสุด หวางอัน คว้าแขนเก้าอี้ด้วยมือเดียวและเกือบบิดแขนเก้าอี้ออก
ความโกรธของเขาปรากฏบนใบหน้าของเขา และไม่มีใครอื่นหายจากความสยดสยองนี้ ในที่สุดเขาก็ยืนขึ้นและพูดว่า: “สายตาของทุกคนจ้องเขม็งมองดูเขาฆ่าลูกหลานของราชวงศ์ มิงหลาง ทำมากเกินไป ราชวงศ์กำลังดูอยู่ คนเช่นนั้นจะอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างไร!”
“ตลกดี เจ้าอยากให้ลูกชายของผู้นำนิกายผู้สง่างามถูก จ้าวเฉิน ฆ่าตามใจชอบหรือไม่? ด้วยตาเจ้าก็เห็น จ้าวเฉิน ลอบสังหารก่อน!” จูติงกวน ตบโต๊ะและขึ้นเสียงกับ หวางอัน ทันที
“จูติงกวน เจ้าไม่เคยเห็นใครในสายตาเจ้ามาโดยตลอด แม้แต่ลูกชายคนนี้ก็อาละวาดมาก ข้าจะอธิบายเรื่องนี้ให้จักรพรรดิ์ทราบอย่างแน่นอน การไม่เคารพต่อราชวงศ์ ในที่สุดเจ้าก็ต้องได้รับผล!” หวางอัน โกรธเคือง
“ในการแข่งขัน ต้องใช้หมัดต่อหมัด แต่ราชวงศ์ของเจ้าบอกกับข้าเป็นการส่วนตัว มีเพียงกวางโจวเท่านั้นที่สามารถจุดไฟได้และผู้คนไม่ได้รับอนุญาตให้จุดไฟ?” จูติงกวน ไม่ยอม
“เจ้าจะทนต่อการฆ่าอย่างไม่เลือกปฏิบัติเช่นนี้ได้อย่างไร!” หวางอัน กล่าว
“หวางอัน ถ้าเจ้าต้องการเพิ่มข้อหาจงใจ หาวิธีที่ดีกว่าในการพูดฆ่าคนตามอำเภอใจ? ลูกชายของข้ามีเจตนาที่จะฆ่าคน มีกี่อัจฉริยะที่ได้รับการปลูกฝังจากกองกำลังของเจ้า สามารถปล่อยให้คู่ต่อสู้บนเนินเขา ที่ยังมีชีวิตอยู่ได้” จู เทียนกวน กล่าว
นี่เป็นเรื่องจริง
ห่าวชางจุน จาก ซีสงหลิน, เหวินเหมิงรู จาก เหมียนซานเจียสง, เย่กวง จากสถาบันเฉินฟาน, ฟูจินชิ จากวัดชางหลง
รวมถึงนักบวชที่หน้าซื่อใจคดของ หวูสง, จู มิงหลาง นักดาบทุกคนหลีกเลี่ยงชีวิตของเขา พระนี้เสียเลือดมากเกินไป กล้ามเนื้อและกระดูกของเขาไม่ขยับ หวังว่า มิงหลาง จะใจดีจนเขาไม่สามารถใจดีได้อีกต่อไป!
“แท้จริงแล้ว จ้าวเฉิน พยายามจะฆ่าก่อน ดังนั้น จู มิงหลาง จึงต่อสู้กลับ” ผู้อาวุโสของวัดชางหลงกล่าว
“ข้าหวังว่า มิงหลาง จะไม่รู้จัก จ้าวเฉิน ข้าไม่อยากคิดว่าคนร้ายที่น่ารังเกียจและร้ายกาจแบบนี้เป็นลูกของราชวงศ์จ้าว ถ้านิกายดาบของพวกเราฆ่าใครในการแข่งขันและอาจถูกฆ่าในที่สุด ข้าไม่มีหน้าที่จะถามอาจารย์จริงๆ” หวูเฟิง ได้ยินการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ที่นี่และเดินช้าๆ
“หวางอัน บางที จู มิงหลาง ไม่รู้จักตัวตนของ จ้าวเฉิน ท้ายที่สุดเขาอยู่ห่างจากจักรพรรดิมาหลายปีแล้ว ไม่มีอัตลักษณ์ของราชวงศ์ที่ชัดเจนใน จ้าวเฉิน หรือเขาไม่ได้สวมชุดของราชวงศ์? เจตนาฆ่าโดยธรรมชาติเป็นเพียงความคับข้องใจส่วนตัวและไม่เกี่ยวข้องกับการดูหมิ่นราชวงศ์” ในเวลานี้นางสนมของจักรพรรดิ กล่าว
หวางอัน มีความโกรธในสายตาของเขา
แน่นอนว่าเขารู้ว่านางสนมของจักรพรรดิมีความรู้สึกที่ดีต่อ จูเหมิน
กษัตริย์อัน ต้องการเหตุผล
แผนเดิมคือปล่อยให้ จ้าวเฉิน และ จ้าวหวู ฆ่า จู มิงหลาง บังคับให้ จูเหมิน โกรธราชวงศ์
แต่ จัาวเฉิน ถูกฆ่าอันที่จริง จู มิงหลาง ทำให้ราชวงศ์ขุ่นเคือง กษัตริย์อัน ยึดมั่นในเรื่องนี้ และอาจมีพายุเกิดขึ้นได้
น่าเสียดายที่เหตุผลนี้ไม่สามารถป้องกันได้จริงๆ แม้แต่มหาอำนาจก็ยังรู้สึกว่า หวางอัน นั้นหัวรุนแรงเกินไป
“ก่อนอื่นให้ตัดมือและเท้าของลูกชายเจ้า เหตุเพราะฆ่าเด็กที่ได้รับการปลูกฝังโดยราชวงศ์ จูติงกวน หากเจ้าไม่มีเจตนาที่จะสอนลูกชายของเจ้าถึงวิธีการเคารพราชวงศ์ ราชวงศ์จะสอนเจ้าและลูกของเจ้า ให้รู้จักเคารพกฎหมายนี้ !” กษัตริย์อัน กล่าวถ้อยคำเหล่านี้ แล้วเดินจากไป.
นางสนมของจักรพรรดิจ้องมองที่ หวางอัน
นางเห็นโดยธรรมชาติว่ากษัตริย์อัน มีเจตนาที่จะใช้สิ่งนี้เป็นการบีบบังคับ และการโน้มน้าวใจก็ไม่มีความหมาย นี่คือการต่อสู้ระหว่าง จูเหมิน กับกองกำลังหลักและอำนาจของเจ้าชายในราชวงศ์
ไม่ช้าก็เร็ว มันจะเกิดขึ้น ไม่ว่า จูเหมิน จะฆ่าราชวงศ์บางคน หรือผู้อาวุโสของ จูเหมิน ถูกข่มเหง
“ระวังและอย่าประมาท” นางสนมของจักรพรรดิกระซิบกับ จูติงกวน
“เอาเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด” จูติงกวน พยักหน้า
บนหลุมฝังศพที่พังทลายของกองทัพที่เก้า จู มิงหลาง ยังคงหายใจอย่างสม่ำเสมอ
แม้ว่าจะมีอาการวิงเวียนศีรษะ จู มิงหลาง ยังคงถือดาบไว้ในมือแน่น
มังกรวิญญาณดาบบอกตัวเองว่ายังคงทำให้ดาบตื่นอยู่ชั่วขณะหนึ่ง หลังจากที่รูปแบบการจารึกจางลง มันจำเป็นต้องปลุกรูปแบบการจารึกอื่นๆ เพื่อให้ จู มิงหลาง มีพลังแห่งการปลุกดาบ!
การต่อสู้ครั้งนี้จบลงแล้ว
ปู่หานหรง จ้องมองที่ ที่ดาบตกลงไปอย่างว่างเปล่า ด้วยความขมขื่นเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา
เขาแยกย้ายผึ้งไทร ไม่มีอะไรอีกแล้วที่จะต่อสู้ในสถานการณ์นี้ การเรียกเวทย์มนตร์ของเขาเองไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง
