บทที่ 180: สัตว์ร้าย
“โยวววว~~~~”
ดูเหมือนว่าเสี่ยวไป๋จะค้นพบอะไรบางอย่าง กระพือปีกของเขา และจู่ ๆ ก็วิ่งเข้าไปในกลุ่มดอกไม้
เมฆดอกไม้เหล่านี้ ปลูกทีละต้น กระจุกทีละกลุ่ม สะอาดและสวยงามราวกับแดนดิไลออน เมื่อลมพัดมา กลีบดอกไม้จะลอยไปรอบๆ และค่อยๆ มีควันขึ้นกลางอากาศ และในที่สุดก็สลายไปจนหมดสิ้น
น่านหลิงชา เดินช้าๆ ดูเหมือนว่านางจะชอบดอกไม้เมฆที่มีเอกลักษณ์เหล่านี้มาก และมีความสุขไปกับมัน
หายากมาก นางถอดผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นรอยยิ้มที่แทบไม่เคยเห็นมาก่อน
จู มิงหลาง เดินไปข้างหน้าตามร่องรอยของ เสี่ยวไป๋ฉี
โดยทั่วไป สิ่งที่ เสี่ยวไป๋ สนใจนั้นไม่ธรรมดาแน่นอน
ดังนั้น จู มิงหลาง ต้องการดูสิ่งที่ ไป๋ฉีพบ
“โยววว~~~~~”
เสี่ยวไป๋ฉี นั้นศักดิ์สิทธิ์และมีเกียรติในตัวมันเอง มันกระจัดกระจายอยู่ท่ามกลางเมฆเหล่านั้น เหมือนกับเอลฟ์ในอาณาจักรเมฆ
มันหยุดบนต้นหยุนไถและเดินไปบนกิ่งและเถาวัลย์ที่มีสีสันของต้นหยุนไถอย่างคล่องแคล่ว ผลไม้หลายชิ้นที่ห้อยลงมาจากหนวดของต้นไม้ได้รับความสนใจ
มันเหยียดอุ้งเท้าอ้วนออกแล้วถอดมาหนึ่งลูก
ในเวลานี้ มีเสียงร้องอันแหลมคมจากเมฆก้อนใหญ่และทุ่งหิมะรอบๆ ต้นหยุนไถ และในไม่ช้านกกระจอกหลากสีสันที่ปกคลุมไปด้วยขนผลึกน้ำแข็งก็บินออกไป
พวกเขาวนเวียนอยู่รอบ ๆ ต้นหยุนไถ จ้องมองไปที่ มังกรน้ำแข็งขาว ที่มาขโมยผลไม้ไปกิน และตะโกนเพื่อสาธิต แต่พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้ มังกรน้ำแข็งขาว อย่างง่ายดาย
“ปล่อยให้พวกเขาไม่กี่ตัว” จู มิงหลาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม
สปิริตนกกระจอกกลุ่มเมฆบางตัวน่าจะอยู่ในอันดับสูงสุดของเด็กเท่านั้น
กล่าวอีกนัยหนึ่งอาณาจักรมังกรแห่งเมฆามีความพิเศษอย่างแท้จริง ความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณนกกระจอกกลุ่มเมฆนี้จะดีมากหากมีระดับที่ต่ำกว่า สามเณรบางคนอาจไม่สามารถจัดการกับพวกมันได้
มีอะไรผิดปกติกับการคว้าผลไม้บางอย่าง?
มีผลไม้มากมายบนต้นหยุนไถนี้
เสี่ยวไป๋ฉี สยายปีก และแสดงพลังมังกรของเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น วิญญาณนกกระจอกกลุ่มเมฆเหล่านี้ตระหนักในทันทีว่าวิกฤตกำลังมาถึง และกระแทกเข้าไปในส่วนลึกของกลุ่มเมฆทันที และไม่เห็นพวกมันอีกต่อไป
เสียงร้องที่ไม่เต็มใจสองสามตัว ดังก้องอยู่ใกล้ก้อนเมฆ
เห็นได้ชัดว่าวิญญาณนกกระจอกไม่เข้าใจว่าทำไมสิ่งมีชีวิตระดับปรมาจารย์มังกรจึงมาคว้าผลไม้ที่พวกเขารอคอยมาหลายปี มันโลภมากเหรอ?
“ผลไม้หยุนไถเหล่านี้ซึ่งดูดซับอากาศที่เย็นยะเยือกของอาณาจักรมังกรเมฆตลอดทั้งปี ควรจะดีกว่าภูเขาน้ำแข็งอายุหลายศตวรรษและน้ำผึ้งดอกบัวหิมะที่จำหน่ายภายนอก ข้าจะเดินลึกลงไปอีกสักครู่เพื่อดูว่ามีต้นไม้ใหญ่หยุนไถอีกหรือไม่” จูมิงหลาง กล่าว
มันหายากมาก จะมีบางอย่างที่ เสี่ยวไป๋ฉี อยากกินได้อย่างไร?
และโภชนาการก็ค่อนข้างเรียกร้อง ถ้าเขาสามารถกินผลวิญญาณของ หยุนไถ ได้ในอนาคต พลังเวทย์มนตร์มังกรน้ำแข็งขาง ของ ไป๋ฉี จะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยสองเท่า
อาหารมังกรเกี่ยวข้องกับทักษะมังกร
เช่นเดียวกับอุกกาบาตในเวลากลางวันของ เสี่ยวไป๋ฉี มันเป็นแค่เศษละอองดาวที่กินเข้าไปไม่ใช่หรือ?
ยิ่งไปกว่านั้น หากอาหารมังกรที่ป้อนมีพลังวิญญาณ พลังวิญญาณของมันก็จะถูกเพิ่มเข้ากับทักษะที่แสดงโดยสัตว์มังกรตามลำดับ
ดังนั้นมังกรสายพันธุ์เดียวกัน ระดับเดียวกัน และทักษะเดียวกัน หากอาหารมังกรที่พวกมันกินต่างกัน พลังที่แสดงก็จะต่างกัน
ความแข็งแกร่งของ มังกรน้ำแข็งขาว เวอร์ชั่นที่เข้าคู่กันสามารถไปถึงระดับสูงสุดของราชาในช่วงที่โตเต็มที่
ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประหลาด มังกร สัตว์ร้าย หรือสิ่งมีชีวิตที่มีจิตวิญญาณอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมดปฏิบัติตามกฎแห่งป่า
ไม่มีการแย่งชิงเพราะทรัพยากรฝ่ายวิญญาณที่ได้รับจากความแข็งแกร่ง
ดังนั้นสำหรับวิญญาณนกกระจอกบนท้องฟ้าที่ปกป้องต้นไม้หยุนไถ นี้ จู มิงหลาง และ เสี่ยวไป๋ฉี จะไม่รู้สึกผิดได้อย่างไร? บางทีวิญญาณนกกระจอกบนท้องฟ้าเหล่านี้อาจมาจากสิ่งมีชีวิตอื่นด้วย
“โยววว~~~~”
เสี่ยวไป๋ฉี ดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมของผลไม้ที่น่าดึงดูดยิ่งขึ้นและร้องออกมาอย่างตื่นเต้น
“มันเป็นด้านหน้า แต่ด้านหน้าดูซับซ้อนกว่า” จู มิงหลางกล่าว
จู มิงหลาง สำรวจสภาพแวดล้อมด้วยแรงบันดาลใจของเขาเอง เมฆที่อยู่ใกล้ๆ มีกลิ่นอายของวิถีทางชีวภาพที่ทรงพลัง และดูเหมือนว่าจะมีมากกว่าหนึ่งทาง
เสี่ยวไป๋ฉี จะไม่ระวังตัวเกินไปได้อย่างไร
มันบินเข้าไปก่อน และจู มิงหลาง ต้องรีบเดินตามไป
“ทำไมไม่รับข้าบินไปด้วย” จู มิงหหลาง กล่าวด้วยความขมขื่นเล็กน้อย
ในฐานะที่เป็นบุคคลที่มีเกียรติ จะเดินอย่างน่าสมเพชได้อย่างไร
เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง เพิ่งป้อน ยาทางจิตวิญญาณ และอยู่เฉยๆรอย่อย
ลืมฟันดำใหญ่ไปได้เลย
จู มิงหลาง กังวลเกี่ยวกับรูปร่างของมันมาก เขาตกลงมาโดยตรงเมื่อเหยียบบนหิมะและก้อนเมฆ มีเมฆมากมายที่ดูเหมือนหิมะนุ่ม ๆ ที่เหยียบได้ แต่หลายก้อนนั้นกลวง มันยากที่จะบอกคนที่มาที่นี่ครั้งแรก
“โยววว~~~~~~~~”
เสียงของ ไป๋ฉี อยู่ข้างหน้า จู มิงหลาง เดินผ่านกลุ่มม่านหมอกและพบว่าด้านหน้าสว่างขึ้นทันที ท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่
ท้องฟ้าสีครามท่ามกลางหมู่เมฆราวกับสระน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ความงามนั้นช่างน่าหลงใหล
มิงหลาง หยุดสักครู่ เขาต้องการรอ น่านหลิงซา
ในความเห็นของเขา น่านหลิงซา ควรแสดงภาพที่สวยงามเช่นนี้
แต่เมื่อ น่านหลิงชา เดินมา นางรู้สึกมึนเมาเหมือนกับตัวเองในสระน้ำบนท้องฟ้าที่สวยงาม และนางไม่ได้ตั้งใจจะหยิบพู่กันออกมาด้วยซ้ำ
“หวด~”
“หวด~”
ทันใดนั้น นางฟ้าตัวน้อยที่ราวกับกระต่ายเมฆกระโดดผ่านดวงตาของ จู มิงหลาง อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงบินไปรอบๆ เมฆข้างหน้า แล้ววิ่งกลับมาอย่างแรงและอ่อนไหว และตกลงไปในอ้อมแขนของ น่านหลิงชา อย่างแผ่วเบา
นางฟ้ากระต่าย? ?
และรูปร่างของมันนั้นเหมือนสีเหลืองอำพัน และแม้แต่ขนบนตัวของมันก็ยังเปล่งประกายด้วยแสงที่น่ากลัว แต่ลมหายใจบนร่างกายของมันก็เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา
หูที่สวยงามและแหลมคู่หนึ่งซึ่งถูกยกขึ้นเมื่อเขาวิ่ง ดูมีจิตวิญญาณและน่ารักมาก ในเวลานี้ น่านหลิงชา จับเขาไว้ในอ้อมแขนของนาง และหูของเขาก็ยื่นไปทางด้านหลังศีรษะของ น่านหลิงชา
“กระต่าย?” จู มิงหลาง จ้องไปที่มันอย่างไม่คาดคิด
“มันเป็นสัตว์ร้ายที่ผิดพลาด!” น้ำเสียงของ น่านหลิงชา เพิ่มขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่พอใจกับดวงตาที่ไม่ดีของ จู มิงหลาง
“มังกรกระต่ายตัวนี้รักษาฟันดำใหญ่ของข้าใช่ไหม” จู มิงหลาง เข้าใจทันทีว่าอะไร
เด็กน้อยคนนี้มีกิริยาที่สง่างามและใบหน้าที่ละเอียดอ่อน และออร่าของเขาก็กระจัดกระจายไปตามมือและเท้าของเขา
และเมื่อเทียบกับ ไป๋ฉี มันค่อนข้างสูงส่งและหยิ่งยโสเล็กน้อย และมีความสัมพันธ์แบบเนื้อๆ มากกว่าเล็กน้อย จู มิงหลาง ต้องการสัมผัสมันโดยไม่รู้ตัว
แต่เมื่อพิจารณาว่าสถานที่ที่มันนอนอยู่นั้นอ่อนไหวเกินไป ความคิดนี้ก็ถูกปัดเป่า
“มังกร มันคือมังกร! ไม่ใช่มังกรกระต่าย คนงี่เง่า คนงี่เง่า” ในเวลานี้ วิญญาณกระต่ายน้อยก็อาเจียน และเสียงก็แจ่มใสและอ่อนโยน สาวน้อย!
จู มิงหลาง เปิดปากกว้าง
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นมังกรพ่นพิษ
ถ้า นายก้อย ไม่ใช่มังกร
“เป็นสัตว์ร้าย ข้าได้ยินแต่คนแก่ในตลาดบอกว่ามันเป็นสัตว์ในตำนาน ถ้าเด็กยังโกหกหลอกลวงต่อไป เขาจะกลายเป็นสัตว์ร้าย นั่นคือ เขารู้แต่เพียงว่าต้องกินกระต่ายหญ้าเท่านั้น” จู มิงหลางกล่าว
