บทที่ 183: ขโมยผลไม้ศักดิ์สิทธิ์
จู มิงหลาง ปีนลงมาอย่างรวดเร็วตามลำต้นของต้นแม่หยุนไถ
ท้ายที่สุดมันเป็นต้นไม้ที่ห้อยลงสู่ท้องฟ้า ตามลำต้นสามง่าม จู มิงหลาง เหลือบมองที่สระบลูสกาย ใต้สระน้ำในเมฆไกลอันบิดเบี้ยว มังกรที่งดงาม
มังกรฟ้าโบราณ นั้นรวมตัวกันอยู่ไกลออกไป แต่เขายังสามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของมัน
เฉกเช่นสัตว์ร้ายโบราณที่หลับใหลอยู่ในขุมนรก ปีกสีฟ้าสีเงินของมันงดงามราวกับเมฆที่ห้อยลงมาจากฟากฟ้า
จู มิงหลาง ตกใจกับภาพที่เห็นนี้
จู มิงหลาง ไม่สามารถบอกได้ว่าสระน้ำของท้องฟ้าสีฟ้าลึกแค่ไหน แต่เขารู้สึกว่าหากเขาตกลงมาจากที่นี่โดยบังเอิญ โดยกลัวว่าเขาตกลงไปสู่มังกรก้นบึ้งของท้องฟ้าสีฟ้า ไม่รู้ว่าเป็นแค่ลมปากที่พัดคนจากฟากฟ้าได้หรือเปล่า หากสิ่งมีชีวิตชั้นยอดที่สร้างความหวาดกลัว ทำให้เขาขนลุกไปทั่วร่างกาย!
จู มิงหลาง หายใจเข้าลึก ๆ
พยายามอย่ามองดูมังกรฟ้าก้นบึ้งใต้สระน้ำสีฟ้า
ถ้าไม่มีอะไรอื่นมันเป็นมหากาพย์ระดับราชา
ในสายตาของมัน ชีวิตส่วนใหญ่ไม่ต่างจากยุง เป็นไปไม่ได้ที่จะสนใจการเคลื่อนไหวของต้นแม่หยุนไถ
จู มิงหลาง คว้าเคราต้นไม้แล้วเลื่อนไปทางท้องฟ้า
ผลของต้นแม่หยุนไถมีอายุต่างกันไป
สามารถเห็นผลไม้สีเขียวและฝาด ซึ่งส่วนใหญ่เกิดในตำแหน่งที่ค่อนข้างต่ำ และแบ่งปันกิ่งก้านกับผลไม้อื่นๆ ของต้นแม่หยุนไถ
แต่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีมาช้านานมักถูกรายล้อมไปด้วยกิ่งก้านมากมาย และยังมีดอกไม้และใบไม้อยู่รอบๆ เพราะออร่าของอาณาจักรมังกรเมฆนี้มาหลายปีแล้ว ผลไม้เองก็มีความแข็งแกร่ง พลังวิญญาณเหล่านี้จึงเปล่งแสงพิเศษออกมาเกือบทะลุผ่านตัวผลไม้เอง
โชคดีที่เมื่อเขาเข้าสู่อาณาจักรมังกรแห่งเมฆา จูหมิงหลางได้เตรียมวัตถุทางจิตวิญญาณที่ดี มิฉะนั้น มันจะเป็นเรื่องยากมากที่จะเปลี่ยนเส้นทางของมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวผู้ออกไป
ชางหลงตาน สิ่งนี้ถูกปล้นด้วยควันไฟในตอนเริ่มต้นและมีสมบัติพิเศษในกล่องผ้าสีม่วง แต่เดิม จู มิงหลาง ตั้งใจจะให้เสี่ยวไป๋ฉี รับมันไป ท้ายที่สุดแล้ว เขาต้องอยู่ในอาณาจักรมังกรแห่งเมฆา ในช่วงสัปดาห์ที่แล้ว ครึ่งหนึ่งของเวลานั้นอยู่ในช่วงย่อยของสิ่งฝ่ายวิญญาณที่ว่างเปล่า
อย่างไรก็ตาม ผลของต้นแม่หยุนไถนั้นเหมาะสมกว่าชางหลงตานในทุกด้านอย่างเห็นได้ชัด
ไม่ใช่ว่า ชางหลงตาน จะไม่มีค่าเท่ากับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ของต้นแม่หยุนไถ นี้
สำหรับมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ที่มักอาศัยผลศักดิ์สิทธิ์ของต้นแม่หยุนไถเพื่อบำรุงเลี้ยงตัวเอง ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สามอย่างของต้นแม่หยุนไถนั้นไม่ดีเท่ากับ น้ำดีสีน้ำเงิน เพียงตัวเดียว
แต่สำหรับเสี่ยวไป๋ฉี ฤทธิ์ยาของชางหลงตาน ไม่ดีเท่ากับผลศักดิ์สิทธิ์ของต้นแม่หยุนไถที่มีคุณสมบัติสมบูรณ์แบบ
“ข้าเลือกพวกมันมาสี่ผลแล้ว ดังนั้นข้าจะหนีไป”
จู มิงหลาง เป็นคนโลภมากเช่นกัน
เมื่อเขากำลังปีนต้นไม้ เขาได้เก็บผลต้นหยุนไถธรรมดาออกไป และหลังจากเก็บได้เกือบตะกร้าใบใหญ่
และผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่สำคัญที่สุด จู มิงหลาง จะไม่ปล่อยไป ลำต้นหลักของต้นแม่หยุนไถ มีสามแฉก และ จู มิงหลาง ตั้งใจที่จะค้นหาผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีสีสันสองผลรวมเป็นสี่!
มันไม่ใช่การปล้นสะดม
เหตุผลหลักคือไม่มีเวลา และลำต้นสุดท้ายลึกมาก มีลมหนาวพัดมาจากที่สูง และปีนข้ามได้ยากมาก
เก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์สี่ผลและ จู มิงหลาง หันหลังกลับและจากไปทันที
“โฮ้!!!”
ในเวลานี้ มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อยที่กำลังหลับใหลอยู่ก็คำราม และดวงตาสีแดงคู่หนึ่งจ้องไปที่ จู มิงหลาง ขวางทางหลบหนีของ จู มิงหลาง
มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อยแสดงความเกลียดชังอย่างมาก เขี้ยวและกรงเล็บของเขาถูกเปิดเผย และเขาต้องการฉีก จู มิงหลาง ที่ขโมยผลไม้
“ชิงจั่ว จัดการเลย”
จู มิงหลาง เรียก เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ทันที แต่เขาหันศีรษะและวิ่งไปโดยไม่อยากให้มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์เห็นเขา
มังกรศักดิ์สิทธิ์สีเขียวโบยบินอย่างคล่องแคล่วท่ามกลางกิ่งก้านของต้นแม่หยุนไถ และลูกตาแนวตั้งสีน้ำเงินจ้องมองไปที่มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อย
บอกว่าเป็นมังกรเทียนน้อย
อันที่จริงมันยังอยู่ในวัยเด็ก ความแข็งแกร่งของมันยังไม่ถึงระดับราชา
ทุกตัวเป็นมังกรศักดิ์สิทธิ์ และพวกเขาก็โตแล้ว เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ไม่กลัวมัน
เห็นได้ชัดว่ามังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อยโกรธจัด ไม่เพียงแต่ผู้ขโมยผลไม้ปรากฏตัวในบ้านของเขาเท่านั้น แต่ยังมีมังกรศักดิ์สิทธิ์ยั่วยุอีกด้วย
มันวิ่งไปตามกิ่งไม้ใหญ่ วิ่งออกไปที่ปลายกิ่ง และเห็นเขี้ยวของมันใหญ่โตในทันใด ราวกับว่ามันสามารถกลืนสิ่งมีชีวิตอย่างเฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ได้ในคำเดียวเข้าไปในท้องของมัน
เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง หดปีกสีน้ำเงินและร่างของเขาก็ลอยลง
หลังจากหลีกเลี่ยงการกัดของมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อย เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ก็พุ่งขึ้นไปในทันทีและชนเข้ากับมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อยราวกับเนินเขาสีฟ้า
หลังจากพุ่งออกไป ลวดลายสีน้ำเงินบนร่างกาย เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง ก็สว่างขึ้นทันที และสามารถเห็นหนวดเคราของต้นแม่หยุนไถ ซึ่งแต่ละอันดูเหมือนสิ่งมีชีวิต และบินไปทางมังกรเทียนน้อย
มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อยยังว่องไว มันเปลี่ยนทิศทางตลอดเวลา บางครั้งก็ว่ายน้ำในอากาศ บางครั้งก็ควบไปรอบลำตัว และบางครั้งก็กระโดดขึ้น
หนวดต้นไม้ตามไม่ทัน ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลงต้องละทิ้งเทคนิคการขับขี่นี้และเปลี่ยนไปใช้การต่อสู้ระยะประชิด
ขนนกที่แข็งแรง บวกกับปีกสีฟ้าตัด และเขาของมังกรกวาง บวกกับเลือดของมังกรป่าที่ไหลเวียนอยู่ในเลือดนั้นเอง เนื่องจากมังกรเทียนน้อยต้องการต่อสู้อย่างใกล้ชิดกับ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง
ที่เมฆและภูเขา
ด้วยความช่วยเหลือของเมฆหนาเหล่านั้น มังกรน้ำแข็งขาวจึงรอดพ้นจากการโจมตีของมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวผู้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวผู้มีไหวพริบดี และไม่นานหลังจากที่มันหายไปจากสายตา มันก็สามารถหาที่ซ่อนของมังกรน้ำแข็งขาวในก้อนเมฆได้เสมอ
ราวกับว่ามันรู้ทิศทางการบินของ มังกรน้ำแข็งขาว
ไม่รู้ว่ามันซ่อนอยู่ในเมฆชั้นไหน ต้องค้นหาทีละชั้น
เสี่ยวไป่กลั้นหายใจได้อย่างไร ตอนนี้เขาซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มก้อนเมฆรูปเห็ด และเขาได้ยินเสียงมังกรเทียนบินไปมาในบริเวณใกล้เคียง
“หึหึหึ~~~~~~~~~~”
ลมประหลาดของสัตว์ประหลาดพัดอย่างแรงบนเมฆรูปเห็ดที่ปกคลุมเขาอยู่ ก็แยกย้ายออกจากกันทันที
ในเวลาเดียวกัน หัวขนาดใหญ่ก็โผล่ออกมาจากเมฆที่ลอยอยู่ข้างๆ และพ่นลมหายใจของมังกรไปทาง มังกรน้ำแข็งขาว!
ลมหายใจของมังกร เฉกเช่นไฟแห่งความมืด แสดงสีเขียวที่แปลกประหลาด มังกรน้ำแข็งขาวตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการบินออกไปโดยกางปีกออกไปครู่หนึ่ง และยังมีเทียนอีกสองสามหยดบนขนนก
ร่างกายของ มังกรน้ำแข็งขาว มีชั้นเกราะเยือกแข็งที่เกิดจากความเย็นจัด และเปลวไฟธรรมดาไม่สามารถทำร้ายมันได้
แต่ลมหายใจของมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ สามารถละลายผ่านเกราะน้ำแข็งขนนกสีขาว เผาขนนกบนปีกของ มังกรน้ำแข็งขาว โดยตรง และกระจายความเจ็บปวดแปลก ๆ ไปยังร่างกายของ มังกรน้ำแข็งขาว
ความเจ็บปวดแบบนี้ เหมือนกับกรวยน้ำแข็ง และเหมือนกระดูกที่ไหม้เกรียม เสี่ยวไป๋ฉี ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ถ้าเขาไม่บังเอิญไปสัมผัสลมหายใจของมังกรของฝ่ายตรงข้าม คงไม่ทรมานด้วยเปลวเทียนมังกรอย่างนี้
“ไป๋ฉี มานี่สิ” เสียงของ น่านหลิง มาจากเมฆมืดทึบ
ไป๋ฉี บินไปทางเสียงโดยไม่รู้ตัว และมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์อันทรงพลังก็ตามมา
ไป๋ฉี กระพือปีกของเขา และเมื่อเขาบินผ่านเมฆมืดทึบ เขาเห็นโครงร่างของมังกร เขาไม่รู้ว่ามันคือมังกรอะไร
