บทที่ 184: บินด้วยดาบ
แม้จะทะลุผ่านเมฆดำก็ยังพร่ามัว
ไป๋ฉี เห็นเงามังกรและ น่านหลิงชา นั่งบนหลังมังกร
และเงาของมังกรก็รับมือมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวผู้ และลมหายใจของมันก็ไม่ได้อ่อนไปกว่ากัน ก่อนที่ เสี่ยวไป๋ฉี จะได้เห็นเงาของมังกร น่านหลิงชา ก็ควบคุมมัน มังกรลึกลับขับไล่มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวผู้เข้าไปในเมฆหนาทึบ
ไป๋ฉี เดิมต้องการที่จะดู
แต่เปลวไฟมังกรเทียนที่เหลืออยู่บนปีกของมันยังไม่ดับลง และลามไปยังร่างกายทีละนิด
ปีกของมังกรน้ำแข็งขาวถูกยกขึ้น และรัศมีน้ำแข็งนับไม่ถ้วนถูกม้วนขึ้น พยายามดับไฟจาง ๆ ของมังกรเทียน
แต่น้ำแข็งทำอะไรไม่ได้
เปลวเพลิงที่เงียบงันยังคงลามทีละน้อย และความเจ็บปวดก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน
“กางปีกออก แล้วข้าจะรักษาเจ้า” ในเวลานี้เสียงเด็ก ๆ ก็เข้ามา
บนเมฆดำ มังกรกระต่ายนางฟ้าที่สวยงามกระโดดขึ้น และเท้าที่อ่อนนุ่มของมันตกลงบนหลังของเสี่ยวไป๋ฉี แต่ดูเหมือนว่าไม่มีน้ำหนัก
“โยววว~~~~~” เสี่ยวไป๋ฉี ร้องออกมา แสดงว่าไฟนั้นแปลกมากและดับยาก
“อย่าขยับ มันไม่เจ็บ” มังกรกระต่ายนางฟ้า แสดงเทคนิคลึกลับและพ่นหมอกน้ำแข็งเพื่อบำบัด
หมอกน้ำแข็งค่อยๆ ลูบไล้จากบาดแผลของเสี่ยวไป๋ฉี ความเจ็บปวดที่แปลกประหลาดของกระดูกที่เย็นเยือกและการเผาไหม้ทั้งสองชนิดได้รับการบรรเทาลงทันที และเปลวไฟมังกรเทียนหยุดลาม
“มันค่อนข้างหวงแหน ดับ ดับ ดับ” ดูเหมือนว่ามังกรกระต่ายนางฟ้าจะร่ายมนต์สูตรบางอย่าง และมันได้หายใจเอาน้ำค้างน้ำแข็งออกมา น้ำค้างน้ำแข็งเหล่านี้และไฟจาง ๆ ของมังกรเทียนยังคงหลอมละลาย ชนกัน และแก้ไขซึ่งกันและกัน
มังกรกระต่ายนางฟ้าใช้เวลาไม่นานในการดับเปลวเพลิงอย่างช้าๆ และความเจ็บปวดก็ถูกขจัดออกไปโดยสิ้นเชิงในเวลานี้
หลังจากรออย่างเงียบ ๆ สักพัก เสี่ยวไป๋ฉี ก็ยกปีกขึ้นอย่างนุ่มนวล และพบว่าบาดแผลที่ถูกไฟไหม้นั้นหายเป็นปกติแล้ว และแม้แต่ขนด้านนอกที่ละลายก็ค่อยๆ งอกออกมา
เสี่ยวไป๋ฉี ยังเป็นลูกมังกรที่สวยงามอีกด้วย
นกมีปีกที่หัวล้าน คงทำให้มันไม่มีความสุขเป็นเวลานาน
“โยวว~~~~~” เสี่ยวไป๋ฉี กรีดร้อง แสดงความขอบคุณต่อมังกรกระต่ายนางฟ้า
“ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด” เสียงของ มังกรกระต่ายนางฟ้า นั้นคมชัดและอ่อนหวานพร้อมความน่ารัก
เสี่ยวไป๋ ยังสงสัย
สามารถพูดคำพูดของมนุษย์ได้
ทำไมภาษามังกรพูดไม่ได้ ?
“โยวว~~~” เสี่ยวไป๋ฉี ทำท่าทางด้วยอุ้งเท้าของเขาแล้วตะโกนไปในทิศทางของคลื่นพลังอันทรงพลังในส่วนลึกของเมฆดำ
“เป็นห่วงอาจารย์เหรอ” มังกรกระต่ายนางฟ้า กล่าว
“โยวว!” เสี่ยวไป๋ฉี พยักหน้า
“อาจารย์ของข้าน่าทึ่งมาก มังกรเทียนตัวใหญ่กำลังพบปัญหา” มังกรกระต่ายนางฟ้ากล่าว
“โยวว~~”
“สัตว์ไอริช? อย่างไม่คาดคิดในโลกนี้” ก้อยเรืองแสงด้วยแสงพิเศษที่ลอยมาจากด้านข้าง
มังกรกระต่ายนางฟ้า ปิดปากของเขาทันทีแล้วเรียนรู้วิธีการเรียก เสี่ยวไป๋ฉี ผู้สูงศักดิ์และสง่างาม
“โยวว?” แก้มเล็ก ๆ ที่บอบบางของ เสี่ยวไป๋ฉี เต็มไปด้วยความสับสน
มังกรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองต่อสู้กันชั่วขณะหนึ่ง
จู มิงหลาง ได้หลบหนีไปแล้ว เขายังคงกังวลว่า เสี่ยวไป๋ฉี จะไม่สามารถกำจัด มังกรเทียนศักดิ์สิทธ์ ได้ เขาจึงรีบตามไปที่นั่นในทันที
“ชิงจั่ว ม็อกซี่ อย่ารักการต่อสู้!”
จู มิงหลาง ตะโกน
ชิงจั่ว บินเข้าใกล้ จู มิงหลาง และจู มิงหลาง กระโดดขึ้นไปบนหลัง เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง มองย้อนกลับไปและพบว่ามีแสงและเงาสีเงินสีแดงส่องผ่านใจกลางสระน้ำสีฟ้าราวกับแยกทะเลสาบกระจกและแบ่งท้องฟ้า .
ในเวลาต่อมา มังกรวิญญาณดาบได้กลับมายังฝั่งของ จู มิงหลาง และบินมาที่ด้านข้างของ จู มิงหลาง ราวกับดาบนางฟ้าที่หล่อเหลา
มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวเมียโกรธมาก มันบินตามมา ราวกับว่ามันไม่ต้องการให้ทิ้งรอยแผลเป็นไว้บนร่างกายของมันด้วยมังกรวิญญาณดาบ แม้ว่ามันจะไม่ลึก แต่ก็รู้สึกว่าศักดิ์ศรีของมันต่ำต้อย
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่มันบินออกจากสระน้ำสีฟ้า มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวเมียก็เห็นกลุ่มนกมังกรบินโฉบอยู่ใกล้ต้นแม่หยุนไถ พวกเขาเป็นชาวเมืองใกล้เคียง ได้ยินเสียงดังที่นี่ก็เข้ามาดู
เมื่อมันคิดว่าถ้ามันจากไป มังกรนกเหล่านั้นจะเอาผลไม้ทั้งหมดบนต้นแม่หยุนไถ มังกรเทียนตัวเมียทำได้เพียงกลืนลมหายใจนี้และบินกลับไปที่ต้นแม่หยุนไถ
ในเวลานี้ มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อยก็ยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น ร้องไห้อย่างโกรธเคืองไปในทิศทางของ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง และ จู มิงหลาง ที่หลบหนี
“ว้าว!”
มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวเมียก็คำรามราวกับบอกมังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวน้อย ไปเรียกพ่อของเจ้ากลับมา!
มังกรเทียนน้อยบินไปยังเมฆดำหนาทึบในระยะไกล
จู มิงหลาง ก็บินไปยังทิศทางของเมฆหนาทึบ และในไม่ช้าก็เห็น เสี่ยวไป๋ฉี ,กระต่ายนางฟ้า และนายก้อย ที่กำลังปรับลมหายใจของพวกเขาท่ามกลางเมฆหนาทึบ
“มังกรเทียนศักดิ์สิทธิ์ตัวผู้อยู่ที่ไหน” จู มิงหลาง ถาม
“อาจารย์กำลังจัดการ” กระต่ายนางฟ้า กล่าว
“ศิลปินวาดภาพ?”
“คนโง่!” กระต่ายนางฟ้า กล่าวอย่างโกรธเคือง “ทำไมเจ้าถึงไม่รู้ตอนนี้!”
จู มิงหลาง จะรู้ได้อย่างไร?
ถ้าเขาไม่ใช่จิตรกร จู มิงหลาง จะต้องกังวลเพราะเขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของ น่านหลิงชา
“มังกรวิญญาณดาบ ไปกันเถอะ!” จู มิงหลาง กล่าว
มังกรวิญญาณดาบ ล้มลงต่อหน้า จู มิงหลาง ทันที จู มิงหลาง เหยียบดาบและทันใดนั้น มังกรวิญญาณดาบก็กลายเป็นแสงไฟฟ้าสีแดงและบินไปยังส่วนลึกของเมฆดำมืดทึบ
“ช้าลงหน่อย!”
“ช้าลงหน่อย!!”
มังกรน้ำแข็งขาว, เฉินมู่ฉิงเฉิงหลง, มังกรกระต่ายนางฟ้า และ นายก้วย ต่างก็เฝ้าดู จู มิงหลาง เหยียบดาบของเขา แต่ดาบบินซึ่งควรจะหล่อมากนั้นค่อนข้างแปลกในตำแหน่งของ จู มิงหลาง
ดาบบินค่อนข้างจะสั่นไหว
ขาดการรันอินจริงๆ
เขาต้องรับรู้อย่างชัดเจนในประเด็นนี้
มังกรวิญญาณดาบ ดูเหมือนจะไม่เคยถูกใช้เป็นดาบบินเพื่อขนคน มันแค่ใช้ความเร็วปกติ
ปัญหาคือความเร็วและการเคลื่อนที่ในระยะสั้นไม่ต่างจากการเทเลพอร์ต ปัจจุบัน จู มิงหลาง ไม่มีฐานการเพาะปลูกของปรมาจารย์ดาบและไม่ได้อยู่ในสถานะการปลุกดาบ ทนไม่ได้จริงๆ
ส่วนใหญ่เร็วเกินไป!
การบินด้วยดาบเป็นการปฏิบัติการที่ยากมาก
พูดตามตรง จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่า หลี่หยุนซี สามารถบินได้ด้วยดาบ
โดยทั่วไปแล้ว มีเพียงนักดาบเฒ่าเท่านั้นที่สามารถควบคุมดาบบินได้อย่างสมบูรณ์ และสามารถรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่ถูกเหวี่ยงทิ้งโดยดาบบินเมื่อควบอยู่บนท้องฟ้า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อความเร็วเร็วเกินไป แรงต้านลมไม่น้อยกว่ากำแพงที่หนักหน่วง เป็นเรื่องยากสำหรับปรมาจารย์ดาบที่จะใช้ร่างกายของเขาเพื่อต้านทานแรงลมที่เปลี่ยนแปลงไปตามความเร็ว
ควบคุมดาบและรับอาณาจักรแห่งความสมบูรณ์แบบ
แม้ว่า จู มิงหลาง เคยเป็นนักดาบที่มีพลัง แต่เขาก็อายุไม่มากและใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการฝึกฝนการใช้ดาบต่อสู้
การบินด้วยดาบเป็นเทคนิคที่อาจารย์ดาบเก่าที่แช่อยู่ในการซ่อมแซมดาบมานานกว่า 40 ถึง 50 ปีเขาทำกัน
ด้วยเหตุผลนี้ หลี่หยุนซี สามารถบินด้วยดาบได้ ซึ่ง จู มิงหลาง อิจฉามาก
แน่นอนว่าเขายังมีข้อสงสัยอยู่บ้าง
หลี่หยุนซี ใช้ดาบซึ่งแปลกมากซึ่งแตกต่างจากการซ่อมแซมดาบดั้งเดิม
นางไม่แม้แต่จะสวมดาบ
มันจะเป็นดาบที่สมบูรณ์แบบได้อย่างไร และมันจะพาคนบินได้อย่างไร?
