บทที่ 19: มังกรขั้นสูง
สวมสายลมเป็นเกราะและดำดิ่งสู่การโจมตี!
ส่วนโค้งที่วาดโดย มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า นั้นสวยงามมากทุกคนอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างด้วยความชื่นชม ในขณะเดียวกันพลังที่อยู่เบื้องหลังการโจมตีก็ครอบงำมากทำให้ทุกคนถอนหายใจด้วยความกลัว!
หนานเย่ เป็นคนที่ซ่อนอารมณ์ของตัวเองได้ไม่ค่อยดีนัก อย่างไรก็ตามเพื่อที่จะไม่ทำให้ตัวเองโง่เขลาเขาทำได้เพียงฝืนทนต่อความอับอายและความไม่อยากจะเชื่อของเขาใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและเขียว
จู มิงหลาง ไม่ได้คาดหวังว่า ไป๋ฉี ตัวน้อยจะใช้หางตบหน้ามังกรเขียวเช่นกัน เขายิ้มอย่างขมขื่นและเรียกออกมาโดยนึกถึงเพื่อนตัวเล็กจอมซนช่วยให้หนานเย่ไม่ต้องอับอายอีกต่อไป
ในความเป็นจริงไม่มีหน้าที่จะพูดถึงอีกต่อไป มันจะไม่ใช่ปัญหาถ้าพวกเขาแข่งขันกันแบบส่วนตัว ท่านรู้และข้ารู้และนั่นก็คงจะเป็นเช่นนั้น อย่างไรก็ตามเขาถูกทำร้ายอย่างง่ายดายต่อหน้าเพื่อนร่วมรุ่นหลายคนในห้องโถง!
เมื่อเห็นใบหน้าของหนานเย่ ที่ดูประหลาดใจจู้หมิงหลางตบเข่าและพูดว่า“ ทุกคนมีช่วงเวลาที่ตกต่ำ ไม่จำเป็นต้องทำร้ายคนอื่นด้วยคำพูดแบบนั้น ระลึกถึงมังกรของเจ้าและดูแลมันให้ดี มังกรของเจ้ามีศักยภาพมากมาย”
จู มิงหลางอายุมากกว่าพวกเขาไม่กี่ปี เขาไม่ต้องการลดระดับตัวเองให้ต่ำลง เด็กเหล่านี้ที่ไม่มีประสบการณ์ในโลกมีจมูกที่สูงเกินไปในอากาศ!
พวกเขาไม่เคยสัมผัสกับการทุบตีที่โหดร้ายในโลกภายนอก จู มิงหลาง ทำตัวเหมือนเคยชินกับเรื่องแบบนี้และยังปลอบใจเพื่อนร่วมชั้นเลือดร้อนของเขาด้วยความชอบธรรมที่อวดดี
ในความเป็นจริงเขามีความสุขมากภายในเขาเกือบจะตีลังกากลับบ้าน!
ไป๋ฉี ดุร้ายเกินไป!
จู มิงหลาง คิดว่า ไป๋ฉี จะสามารถต่อสู้ได้หลังจากที่เขาโตขึ้นเท่านั้น แต่เขาก็ดุร้ายมากในช่วงวัยเด็กของเขา
“ กำลังจะกลับมา! วันอันรุ่งโรจน์ของข้ากำลังจะกลับมา”
หนานเย่เดินไปหามังกรป่าเขียวของเขา จากการจ้องมองที่มืดมนของเขา สามารถบอกได้ว่าเขาผิดหวังแค่ไหน
หนานเย่ รู้สึกภาคภูมิใจและได้ดูถูกคนอื่นตั้งแต่วันที่เขาได้รับ มังกรป่าเขียว ผู้คนที่ดูเหมือนโดดเด่นรอบตัวเขายังคงดิ้นรนอย่างขมขื่นในโคลนด้านล่างประตูมังกรของพวกเขา ในขณะที่เขาถูกอุ้มขึ้นไป เมื่อมังกรป่าเขียวที่เขาเป็นเจ้าของเติบโตเป็นผู้ใหญ่เขาจะมีพลังเหมือนลูกมังกร!
อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคาดหวังว่ามังกรตัวจริงของเขาจะพ่ายแพ้ให้กับสิ่งมีชีวิตที่สกปรกเหล่านี้ในโคลน!
“ โอวว .. ! โอววว .. !” มังกรป่าเขียวยังคงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด
หนานเย่ยกมือขึ้นนึกถึงมังกรป่าเขียวให้กลับเข้าสู่อาณาจักรแห่งจิตวิญญาณของเขา แต่ยังคงพบว่ามันยากที่จะยอมรับความเป็นจริงนี้
“ ครืนนน!! ครืนนนน !!” มังกรป่าเขียวคำรามดังขึ้น เช่นเดียวกับที่ หนานเย่ คิดว่ามังกรสัตว์เลี้ยงของเขากำลังเจ็บปวดมากขึ้นเขาก็ตระหนักได้ว่ามังกรคลานขึ้นมาด้วยตัวเองและปฏิเสธที่จะกลับไปที่อาณาจักรแห่งจิตวิญญาณของเขาเพื่อพักฟื้น
“ ครืนนนนนนน!!” ทันใดนั้นมังกรป่าเขียวก็เงยหน้าขึ้นและส่งเสียงคำรามยาวออกมาและมีแสงออร่าที่รุนแรง
ไม่เพียงแค่นั้นร่างกายของมันก็เปล่งแสงสีเขียวออกมาอย่างกะทันหัน เถาวัลย์สีเขียวจำนวนนับไม่ถ้วนแตกออกบนแท่นหินเติบโตขึ้นด้วยความเร็วที่บ้าคลั่งและขดรอบมังกรป่าเขียวอย่างรวดเร็ว!
ราวกับว่าประสานกับการเติบโตของเถาวัลย์ร่างกายของ มังกรป่าเขียว ก็ขยายตัวเช่นกัน เสียงกระดูกแตกดังลั่นไปทั่วห้องโถงราวกับว่าปีศาจที่แข็งแกร่งและน่ากลัวกว่ากำลังจะคลานออกมาจากร่างของมังกรป่าเขียวตัวนี้!
“ มันก้าวหน้าเหรอ!” หนานเย่ ตะลึง
ราวกับว่าไม่เต็มใจที่จะยอมรับความอัปยศอดสูของการสูญเสียครั้งก่อนมังกรป่าสีเขียวฝ่าพันธนาการด้วยความเจ็บปวดและความกระหายในชัยชนะและเข้าสู่ช่วงการเติบโตล่วงหน้าที่นี่ตอนนี้!
มันก้าวจากระยะวัยทารกไปสู่ระยะการเจริญเติบโต!
เมื่อวิวัฒนาการดังกล่าวปรากฏในสิ่งมีชีวิตธรรมดาความแข็งแกร่งของพวกมันจะเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณนับประสาอะไรกับมังกรป่าเขียวซึ่งเป็นมังกรที่แท้จริง!
แม้ว่ามังกรป่าเขียวจะมีความแข็งแกร่งในระดับลูกมังกรหลังจากที่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ แต่เพียงไม่กี่ก้าวจากการข้ามประตูมังกรของมันก็ยังสามารถกลืนสิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ได้!
ทุกคนในห้องโถงดูประหลาดใจ
มังกรป่าเขียวในช่วงวัยแรกเกิดเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนี้มันโตขึ้นเป็นสี่เมตรทันใดนั้นมันก็เหมือนกับการเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่ไม่ได้อยู่ในกรงและดุร้าย ออร่าของมันอยู่ในระดับที่แตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง!
หลังจากได้รับความอัปยศอดสูมังกรป่าเขียวก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างรุนแรงในขณะนี้ดูเหมือนว่ามันต้องการจะฉีกทุกคนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทำให้ทุกคนในห้องโถงวิ่งหนี!
ทันใดนั้นมีเพียง จู มิงหลาง ที่เหลืออยู่ในห้องโถง มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้าขนาดเล็กของเขาเกาะอยู่บนไหล่ของเขาดวงตาเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าที่เย็นยะเยือกจ้องมองอย่างเย็นชาและสงบนิ่งที่มังกรป่าเขียวที่แปลงร่าง
จู มิงหลาง มองไปที่ มังกรป่าเขียว และพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะปรากฏตัวขึ้น
หากเป็นในอดีตเขาสามารถฟาดฟันมังกรป่าเขียวให้ตายได้อย่างง่ายดายแม้ว่ามันจะพัฒนาไปอีกสิบเท่าก็ตาม! แต่ตอนนี้…เขารู้สึกวู่วาม
“หนานเย่ ดูสิ่งที่ข้าพูด; มังกรป่าเขียวของเจ้ามีศักยภาพที่ดี ข้าชนะนัดที่แล้ว ในขณะที่ข้าแพ้ในรอบนี้และเรียกมันว่าเสมอ” จู้หมิงหลางเสนอ
“ ข้ายังไม่ได้นึกถึงมังกรของข้าเลย นั่นหมายความว่าการแข่งขันยังไม่จบ! อิ..อิ ไก่ป่าก็เป็นไก่ป่า! อย่าคิดว่าจะสามารถเทียบเคียงข้างกับมังกรตัวจริงของข้าได้แม้ว่าจะได้รับความสามารถในการควบคุมลมมาแล้วก็ตาม!” น้ำเสียงของหนานเย่ค่อยๆดังขึ้น
พวกเขาเพิ่งประสบกับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ครั้งแรกในชีวิตและได้รับวิวัฒนาการในทันที ภายใต้สถานการณ์ปกติมังกรป่าเขียวจะต้องใช้เวลาครึ่งปีหรืออาจนานกว่านั้นเพื่อที่จะพัฒนาไปสู่ช่วงการเติบโตของมัน …
ตามความคาดหมายของมังกรที่แท้จริง พวกเขาประสบกับความพ่ายแพ้อย่างยับเยินในการแข่งขันเช่นนี้ได้อย่างไร?
จากความทุกข์ทรมานจากความอัปยศอดสูไปสู่ความผิดหวังจากนั้นความตกใจและความสุข เมื่อ หนานเย่ ตระหนักว่าเขาสามารถกู้คืนใบหน้าทั้งหมดที่เขาเพิ่งสูญเสียไปได้บางทีอาจได้รับความสนใจมากขึ้นการแสดงออกของเขาก็เริ่มผิดปกติหลังจากที่อารมณ์ทั้งหมดมารวมกัน
อย่างไรก็ตามการแสดงออกนี้เกิดจากความดีใจ!
“ ถ้าอย่างนั้นข้าก็ยอมรับ…” จู มิงหลาง ทำอะไรไม่ถูกและวางแผนที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ของเขาที่นั่น
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคมังกรน้ำแข็งขาวยามเช้าก็กางปีกสีขาวอันงดงามของเขาและบินไปยังแท่นหินซึ่งจะเกิดการเผชิญหน้าของพวกเขา
“ ไป๋ฉี!” จู มิงหลาง ไม่ต้องการให้ ไป๋ฉี ได้รับบาดเจ็บ หลังจากความอัปยศอดสูก่อนหน้านี้ หนานเย่ และมังกรป่าเขียว ของเขาจะไม่เลิกราง่ายๆกับพวกเขาอย่างแน่นอน!
มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้าไม่ได้บินกลับมาหาเขา แม้ว่ามังกรป่าเขียวจะอยู่ในสภาพที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง แต่ไป๋ฉี ก็ยังคงรักษาท่าทีเย่อหยิ่งอย่างผยองและสง่างามของเขา
สิ่งที่แตกต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อยคือตอนนี้เขาแสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ก่อนหน้านี้ขาดหายไป!
ออร่าของเขาในปัจจุบันนั้นคล้ายคลึงกับมังกรฟ้าน้ำแข็ง ที่มองลงมายังสิ่งมีชีวิตทั้งหมดจากท้องฟ้าในอดีต!
“ เจ้าเริ่มจริงจังแล้วใช่ไหม” จู มิงหลาง สัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณการต่อสู้ของ ไป๋ฉี และอารมณ์ของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเช่นกัน
ถูกตัอง…
แม้ว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะอ่อนแอกว่าศัตรูในอดีตมาก แต่ในตอนนี้มันทำให้เกิดความรู้สึกเก่า ๆ ราวกับเปลวไฟที่ลุกโชนในใจของ จู มิงหลาง!
แม้จะหลงทางมาหลายปีและเริ่มต้นใหม่เขาก็ไม่มีวันลืมความรู้สึกคุ้นเคยนี้!
