บทที่ 197: การสังเวยวิญญาณที่แผดเผา
ผ่านไปแค่ปีเดียว
จริงๆอยากผ่านนานๆ
ฤดูใบไม้ร่วงมาถึงและอากาศหนาวเย็นและมีฝนตกชุก จู มิงหลาง เหลือบมองท้องฟ้าที่มืดมน
เดิมทีเขาวางแผนที่จะไปเดินเล่นเมื่ออากาศแจ่มใส แต่ฝนที่ชื้นและเย็นยังคงตกลงมา
จู มิงหลาง นั่งอยู่ในศาลาริมทะเลสาบ จิบชาร้อน ๆ หยาดฝนกลายเป็นสายไหมและตกลงมาจากชายคาของศาลาเหมือนม่านน้ำ ทำให้ทิวทัศน์ของทะเลสาบทั้งลานด้านในพร่ามัว
“น่าจะตอนอายุ 3 ขวบ ข้าเจอบางอย่าง แต่จำไม่ได้ว่ามันคืออะไร” หลี่หยุนซี ถือถ้วยเบา ๆ เสียงของนางนุ่มนวลราวกับฝน
“อันที่จริงเจ้าไม่จำเป็นต้องบอกข้าเรื่องนี้ ข้าเชื่อสัญชาตญาณของข้า” จู มิงหลาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“น่านหลิงซา พูดถูก บางสิ่งซ่อนเร้นมานานแต่ไม่ใช่สิ่งดี อีกอย่าง ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า” หลี่หยุนซี กล่าว
“โปรดถาม?”
หลี่หยุนซี พยักหน้า
“ซิงหัว และ หยูซู ไม่มีร่องรอยของชีวิตเมื่อพวกเขายังเด็ก และแม่ของพวกเราเสียสละชีวิตของนาง ปล่อยให้วิญญาณของพวกเขาอาศัยอยู่กับข้าและ หลิงชา” หลี่หยุนซี กระซิบ
เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างพี่สาวน้องสาวของพวกเขามาโดยตลอด แม้แต่คนในตระกูลหลี่และครอบครัวน่านก็รู้น้อยมาก
ดังนั้นหลังจากเหตุการณ์ในคุกใต้ดิน หลี่หยุนซี มั่นใจว่าเป็นญาติสนิทที่ใส่ร้ายนาง
น้อยคนนักที่จะรู้ถึงการมีอยู่ของภาพวาดดวงดาว
คุกใต้ดินนั้นไม่ใช่คุกจริงๆ แต่เป็นห้องใต้ดินที่ หลี่หยุนซี มีไว้ปกป้องภาพวาดของหลี่ซิง
ใน หวูตู มีคนจำนวนไม่มากที่ หลี่หยุนซี ไว้ใจได้ แต่วิญญาณทั้งสองเป็นหนึ่งเดียว เป็นไปไม่ได้ที่ หลี่หยุนซี จะครอบครองร่างกายนี้ หลี่ซิงหัว ไม่มีความสามารถในการป้องกันตัวเอง ดังนั้นบางคนจึงใช้โอกาสนี้ในการเข้าไป แย่งชิงอำนาจการปกครองของ หลี่หยุนซี ในขณะนั้นและขังนางไว้ในห้องลับ
“นั่น” จู มิงหลาง ฟังคำพูดของ หลี่หยุนซี แต่อารมณ์ของเขากลับซับซ้อนมากขึ้น
หลี่หยุนซี ยังรู้คำถามที่เขาต้องการถาม
ในขณะนี้ หลี่หยุนซี บอกตัวเองอย่างตรงไปตรงมา และโดยธรรมชาติแล้วนางก็สนใจเกี่ยวกับความคิดเห็นของตัวเองด้วย
เมื่อเห็นว่ามือของนางอยู่บนถ้วยเสมอ จู มิงหลาง ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาและจับหลังมือของ หลี่หยุนซี
แม้จะอุ่นด้วยชาร้อน แต่ก็ยังหนาว ราวกับสัมผัสสายฝนที่เย็นยะเยือกนอกศาลา
จู มิงหลาง มองไปที่นาง แม้ว่าเขาต้องการทราบคำตอบ แต่ในที่สุดเขาก็ส่ายหัว
“ข้าจะไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้ เรื่องที่ผ่านมามันจบลงแล้ว ข้าสนใจแค่ความคิดปัจจุบันของเจ้าเท่านั้น” จู มิงหลาง กล่าว
ใครอยู่ในคุกใต้ดิน?
ภาพวาดดวงดาวยังคงเป็นเมฆ
มันสำคัญหรือ?
ข้าจะทำอย่างไรถ้าข้ารู้ ?
แม้ว่า จู มิงหลาง จะถูกขีดข่วนและไม่สบายใจกับคำพูดของ น่านหลิงชา ในวันนี้ ข้อสงสัยมากมายก็เกิดขึ้นเช่นกัน
แต่หลังจากที่ได้เห็น หลี่หยุนซี หัวใจของ จู มิงหลาง ก็มุ่งมั่นมากขึ้น คนที่อยู่กับเขามาตลอดคือ หลี่หยุนซี
ไม่ว่ากระท่อมเลี้ยงไหมหรือระหว่างทางที่จะคุ้มกันรัฐซูหลง ในเมืองหลงกู๋ ในราชวังตระกูลหลี่ หลี่หยุนซี ก็ไม่มีใครอื่น
เขาจำเป็นต้องรู้สิ่งนี้ ตราบใดที่เขารู้ปัจจุบันและอนาคตก็เพียงพอแล้ว
สำหรับญาติทางผิวหนังในห้องใต้ดินมันเป็นความฝัน
“สถานการณ์ของข้าแตกต่างจาก น่านหลิงชา เล็กน้อย” หลี่หยุนซี กล่าว
“ไม่เป็นไร ข้าต้องสามารถแยกแยะได้อย่างชัดเจน ถ้าเป็นสาวนักวาดดวงดาว ข้าจะปฏิบัติต่อหลิงซาและหยูซู ในลักษณะเดียวกัน” จู มิงหลาง กล่าว
น่านหลิงชา และ หลี่หยุนซี เหมือนกัน ตราบใดที่เขาตระหนักถึงความจริง นี่ไม่ใช่ หลี่หยุนซี นี่ไม่ใช่ น่านหลิงชา และจะไม่มีปัญหาที่น่าอายในอนาคต
เป็นแค่พี่สะใภ้อีกคนไม่ใช่เหรอ!
เขาคิดง่ายเกินไปหรือไม่
ใจไม่กลัวเงาเอียง หลังจากที่คบกันมานาน เขาสามารถแยกแยะพี่น้องทั้งสี่ได้อย่างเป็นธรรมชาติในพริบตา!
จะมีความแตกต่างเล็กน้อยเสมอ
ตัวอย่างเช่น หลิงชา และ หยูซู มีบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างมาก
จู มิงหลาง ตระหนักดีถึงเรื่องนี้เมื่อเขาอยู่ใน สถาบันฝึกมังกร แต่ตอนนี้เขารู้เพียงชื่อน้องสะใภ้ตัวน้อยที่ไม่ลำบากมากนัก
“เจ็บอีกแล้วเหรอ?” จู มิงหลาง รู้สึกถึงมือที่เย็นและเหลือบมอง หลี่หยุนซี อีกครั้ง หลังจากเห็นนางป่วยเป็นหวัด ริมฝีปากของนางก็ซีดอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่.” หลี่หยุนซี พยักหน้า
“งั้นก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับไปพักผ่อน” จู มิงหลาง เปิดร่มกระดาษน้ำมันและคลุมมันให้ หลี่หยุนซี แล้วพูดว่า “มาเถอะ”
ท่ามกลางสายฝน จู มิงหลาง ยังคงกอด หลี่หยุนซี ในอ้อมแขนของเขา มองดูแก้มที่เปียกชื้นของนางค่อยๆ ถูกพัดพาไปโดยสายฝนอันหนาวเย็นและลมฤดูใบไม้ร่วง และ จู มิงหลาง รู้สึกสงสารมากขึ้น
มีกี่คนที่นางห่วงใยจริงๆ ในเมืองซูหลง ที่สามารถนับได้ด้วยมือเดียว แต่เป็นเพราะคนเหล่านั้นที่นางต้องการปกป้องดินแดนที่ปั่นป่วน
เกือบทุกครั้งที่ จู มิงหลาง เห็น หลี่หยุนซี นางอยู่ในสภาพที่อ่อนล้าและซีดเซียว
“ทำไมเจ้าถึงหายใจติดขัด” จู มิงหลาง มองนางด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ของ หลี่หยุนซี จู มิงหลาง ใช้จิตสำนึกทางจิตวิญญาณ และพบว่าลมหายใจของ หลี่หยุนซี อ่อนแอราวกับกวางป่า
เจ็บขนาดนี้เลยหรอ?
เกี่ยวกับการสู้รบครั้งสุดท้ายกับรุยกัว จู มิงหลาง ได้ยินเพียงเรื่องนี้ แต่ในขณะนั้น มหาราชทวีปให้เวลา รุยกัว เพียงเดือนเดียว และหลี่หยุนซี พบมันในสถานที่เหล่านั้นที่เส้นสายดินไม่ได้ร่นลง หลังจากผ่านทางเข้าอีกทางหนึ่ง เขาได้นำราชาและองครักษ์ชั้นยอดเข้าสู่ รุยกัว เป็นการส่วนตัว
กองทัพของอาณาจักรรุยกัว รวมตัวกันที่ฉางเซีย ซึ่งแยกออกจากเสฉวน ความแข็งแกร่งในประเทศมีจำกัด แต่ก็ยังมีผู้เชี่ยวชาญบางคน หลี่หยุนซี ได้รับบาดเจ็บสาหัสในการต่อสู้ครั้งนั้น
นั่นคือเหตุผลที่นางเกษียณ ?
“หยุนซี สถานการณ์ของเจ้าไม่ถูกต้อง เจ้าอาจจะอยู่ได้สองสามปีถ้าร่างกายอ่อนแอขนาดนี้” จู มิงหลาง ขมวดคิ้ว
“คนที่เจ้าพูดถึง ข้าจะคิดเกี่ยวกับมัน” จู มิงหลาง กล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
“ทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อน ว่าเจ้าบาดเจ็บ”
“มิงหลาง”
จู มิงหลาง ได้ยินริมฝีปากของ หลี่หยุนซี เกือบจะอยู่ในหูของเขา
แต่ หลี่หยุนซี ไม่ได้พูดกับตัวเองในสิ่งที่คนนอกไม่ได้ยิน แต่ร่างกายของนางเอนตัวเข้าหาเขาอย่างนุ่มนวล และถึงกับสูญเสียการทรงตัวอย่างช้าๆ และค่อยๆ เลื่อนลงไปด้านล่าง
จู มิงหลาง ตกใจและรีบกอดนาง
“หยุนซี!”
จากนั้น จู มิงหลาง เท่านั้นที่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ และรีบอุ้มนางขึ้นและปกคลุมนางด้วยโล่ขนนกที่สร้างขึ้นจากขนนกปีศาจพายุฉีหยู แล้วเดินไปที่ลานบ้าน
“การสร้างวิญญาณ”
“มันรักษาไม่ได้”
“ชีวิตไม่ได้ยืนยาว”
มังกรกระต่ายนางฟ้า ยืนอยู่ข้างเตียงสั่นศีรษะถอนหายใจ
“เกิดอะไรขึ้น?” จู มิงหลาง มองไปที่ หลี่หยุนซี ซึ่งเป็นลมหมดสติและถามด้วยความประหลาดใจ
“ใช้ความสามารถที่ไม่ควรใช้” นายก้อย กล่าวในเวลานี้
“มันเป็นราคาของการสังเวยเพลิงวิญญาณ” น่านหยูซู ยืนอยู่ข้างๆและพูดเป็นเวลานาน
“เจ้าเป็นทายาทของชินจิจริงๆ เหรอ” นายก้อย หันศีรษะ
“อืม ความสามารถแบบนี้สืบทอดมาจากแม่ของพวกเรา เพื่อให้ได้มาซึ่งวิธีการเวทย์มนตร์โดยการเผาบูชาวิญญาณ” น่านหยูซู ไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้
ท้ายที่สุด แม่ของนางเสียชีวิตเพราะการสังเวยวิญญาณนี้
