บทที่ 203: สิ่งที่นอนไม่หลับ
ยิ่งไปทางทิศตะวันตก ทิวทัศน์ก็จะยิ่งเขียวชอุ่ม
ถิ่นทุรกันดารอันกว้างใหญ่นี้ไม่เหี่ยวแห้งเนื่องจากการมาถึงของฤดูใบไม้ร่วง
สายน้ำแห่งหญ้าเขียวขจี ผันผวน และกลุ่มคนที่มุ่งหน้าไปยังชนบทก็หยุดลง ส่วนใหญ่ปล่อยให้ม้า มังกร และสัตว์ดื่มน้ำ
พวกเขาจ้างสองคน พวกเขาเป็นคู่รักที่มักจะพาพ่อค้าและนักเดินทางที่อยู่ห่างไกลออกไป พวกเขาทำธุรกิจนี้ในโรงแรมและเมืองรอบๆ เมืองหลวงของจักรวรรดิ ฐานการเพาะปลูกของพวกเขาไม่สูงเป็นพิเศษ แต่พวกเขาเลี้ยง สัตว์มังกรโดยทั่วไปจะขี่สบาย แข็งแรงเพียงพอ และเคลื่อนไหวได้ดี
ทั้งสามีและภรรยาดูผิวคล้ำและเตี้ย นอกจากสัตว์มังกรที่สามารถเรียกออกมาได้ ยังมีสัตว์บางชนิดอยู่ข้างๆ วิญญาณหนุ่มสาวเช่นทายาทมักหมุนรอบตัวพวกเขา มีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง
“ถิ่นทุรกันดารที่มีหญ้าเป็นที่อยู่อาศัยของนกอินทรีเหล็กกลุ่มหนึ่ง ทันทีที่พวกเจ้าบินขึ้นพวกเขาจะรวมตัวกันราวกับว่าจะบุกดินแดนของพวกเขา แต่หลังจากผ่านที่นี่ก็สามารถบินได้ในระยะทางที่แน่นอน สามารถเข้าถึงเมืองแม่น้ำใหญ่ ได้โดยตรง” ชายคนนั้นกล่าว
“มีพื้นที่ไม่มากที่สามารถบินได้หรือ?” ฟางเนี่ยเหนียน ถามด้วยความสงสัย
นางไม่ค่อยเข้าใจ
มังกรเป็นที่เคารพนับถือในหมู่สิ่งมีชีวิต เหตุใดการบินจึงถูกจำกัดไว้เช่นนั้น? เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นปีศาจพันปีทุกที่?
“มันขึ้นอยู่กับความเข้าใจของภูมิภาค หากเจ้าแน่ใจว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอยู่ในอากาศในบริเวณนี้ เจ้าสามารถบินได้ตามต้องการ แต่ในระหว่างการเดินทาง พวกมันส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่ที่ไม่คุ้นเคยสำหรับเจ้า ไม่ทราบว่ากลุ่มอสูรมีปีศาจอยู่กี่แห่ง หากพวกเจ้าไม่มีกำลังที่จะบดขยี้พวกมัน พวกมันเข้าไปพัวพันกับพวกเจ้า ตรงกันข้าม มันช้ากว่าการเดินบนบกมาก” ชายคนนั้นกล่าว
“อันที่จริง เหตุผลที่สำคัญที่สุดก็คือเมื่อสิ่งมีชีวิตในโลกมีวิญญาณ พวกมันล้วนมีปัญญาบางอย่าง มีไหวพริบและเก่งในการตามล่า เมื่อได้กลิ่นการต่อสู้จะเดินเตร่ไปรอบ ๆ และเห็นผู้บาดเจ็บมันจะไล่ตาม และเมื่อเห็นร่างกายที่อ่อนแอ พวกมันจะกัดโดยตรง แม้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว แต่ก็จะทำให้การเดินทางช้าลงและตกอยู่ในอันตรายได้” ภริยากล่าว.
ฟางเนี่ยเหนียน พยักหน้าโดยไม่เข้าใจ
นางไม่ได้วางแผนที่จะเป็นต่อไป
เป็นเพียงว่าถ้าไม่มีทหารผ่านศึกที่เป็นผู้นำทีมในอนาคต ปัญหาบางอย่างก็จะเกิดขึ้นในที่สุด และต้องเรียนรู้ประสบการณ์บางอย่าง
เมื่อพวกเขาย้ายจาก หลี่ฉวนไปยังเมืองหลวงของพระราชวังจักรวรรดิ์ จู มิงหลาง แสวงหาความมั่นคงเมื่อเลือกเส้นทาง ส่วนใหญ่บินไปตามถนนที่มีเมืองต่างๆ
หญ้านั้นอุดมสมบูรณ์และแม้แต่แม่น้ำก็ถูกปกคลุมด้วยมัน เมื่อชำเลืองมอง เขาเห็นป่าที่มีหญ้าประปราย และดูเหมือนแม่น้ำจะไหลผ่านระหว่างกอหญ้าอย่างสงบ
ชุดผ้าไหมชาด ริบบิ้นสีม่วงอ่อนผูกรอบเอวอันอ่อนนุ่ม น่านหลิงชา ปล่อยให้กระดาษข้าวชิ้นหนึ่งลอยอยู่ข้างหน้านาง และปากกาหมึกในมือของนางก็เริ่มร่างแบบสบายๆ
นางวาดแบบสบาย ๆ ไม่เน้นเหมือนปกติ นางควรฝึกฝน
แต่ในกระดาษข้าว ผืนป่า หญ้า และแม่น้ำที่ใสสะอาดนั้นถูกวาดออกมาอย่างเต็มตาบนกระดาษ และแนวคิดทางศิลปะของฉากนี้ก็สามารถวาดได้ง่าย
หยุนชงเหอ เหลือบมองไปที่นางและเห็นว่ามีหลอดไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยน้ำบนก้อนหินข้าง น่านหลิงชา เพื่อทำให้หมึกหนาจางลง ดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้าและริเริ่มเติมมันที่ริมแม่น้ำ น้ำบางส่วนก็มา
“สาวน้อย ภาพวาดนี้วิเศษมาก” หยุนจงเหอ กล่าว
น่านหลิงชา หยุดเขียน เหลือบมอง หยุนจงเหอ ไม่ได้พูด แต่ดวงตาที่สวยงามของนางดูเหมือนจะพูดว่า: ข้ารู้จักเจ้าหรือไม่?
หยุนจงเหอ รู้สึกอายเล็กน้อย
เพราะพวกเขาจำตัวเองไม่ได้เลย
คนที่พ่ายแพ้ทุกคนสมควรได้รับชื่อไม่ใช่หรือ?
“ข้าคือหยุนจงเหอ ข้าโชคดีที่ได้พูดคุยถึงพลังของเหล่าทวยเทพกับหญิงสาวในเมืองออร์แกนและแพ้ให้กับหญิงสาว” หยุนจงเหอ กล่าว
“ใช่” น่านหลิงซา ตอบและจดจ่ออยู่กับการวาดภาพ
หยุนจงเหอ เกาศีรษะของเขาและเดินจากไปอย่างชาญฉลาด
“สดใส สดใส ดูนั่น “ในขณะนี้ ฟางเนี่ยเหนียน ดึงแขนเสื้อของ จู มิงหลาง และชี้ไปทาง น่านหลิงชา
“มีอะไรผิดปกติ?” จู มิงหลาง งงงวย
“ซิงหัว กำลังให้อาหารเสี่ยวโหยวหลิง และหลิงซา ได้ริเริ่มแสดงภาพวาดที่เสร็จแล้วให้นางดู “ฟางเนี่ยเหนียน กล่าว
จู มิงหลาง มองไปรอบ ๆ และเห็นว่า น่านหลิงชา วาดภาพเสร็จแล้ว ดังนั้นนางจึงเดินไปที่ภาพวาดของ หลี่ซิง และคลี่ภาพวาดออกและสื่อสารกับภาพวาดของ หลี่ซิง อย่างนุ่มนวล
แม้ว่า น่านหลิงชา จะไม่ถือภาพวาดของ หลี่ซิง อย่างใกล้ชิดเหมือน น่านเหยาซู แต่บรรยากาศแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเดาถูก จู มิงหลาง กล่าว
แน่นอนว่าความสัมพันธ์ระหว่าง หลี่ซิงหัว และ น่านหลิงชา นั้นกลมกลืนกันมากขึ้น
“สัญชาตญาณของผู้หญิงนั้นถูกต้องเสมอ “ฟางเนี่ยเหนียน กล่าวอย่างภาคภูมิใจ
จู มิงหลาง ยกนิ้วให้!
“มีอะไรผิดปกติ?” “ น่านหลิงชา ถามด้วยความสับสนเมื่อนางเห็นภาพวาดของ หลี่เซียงหัว
หลี่เซียงหัว ไม่ได้ตอบทันที นางมองไปยังจุดสิ้นสุดของถิ่นทุรกันดาร ไม่นานนางก็ลืมตาขึ้นและมองไปข้างหน้าทีละน้อย ฟ้ามืด.
ภาพวาดของ น่านหลิงซา
ฟ้ามืดข้างหน้า.
ฉากนี้น่าจะคล้ายๆกัน
“เจ้าเห็นอะไร” น่านหลิงซา ถาม
“สิ่งที่น่ากลัวอยู่ที่ปลายสุดของถิ่นทุรกันดาร” ใบหน้าของ หลี่เซียงหัว ซีดเล็กน้อย ในเวลานี้ ภาพอันโหดร้ายบางภาพหลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของนาง ทำให้หน้าผากของนางมองเห็นเม็ดเหงื่อที่ละเอียดและหนาแน่น
น่านหลิงชา เช็ดออกและพูดเบา ๆ : “มันจะเกิดขึ้นเหรอ?”
“คลุมเครือมาก ข้ามองเห็นไม่ชัด”
“เมื่อคืนนี้เจ้าตื่นเหรอ” น่านหลิงซา ถาม
“ใช่.” หลี่ซิงหัว พยักหน้า
“ให้ข้าดู ” น่านหลิงชา รู้ว่า หลี่ซิงหัว มักฝันร้าย และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่แค่นั้น ฝันร้ายของนางมักจะปรากฏขึ้นในความเป็นจริงและแม้กระทั่งเกิดขึ้นรอบๆตัวนาง
สถานการณ์นี้มักจะทำให้นางนอนไม่หลับเป็นเวลานาน ถ้านางนั่งเฉยๆ จะทำให้จิตสำนึกของนางถูกทรมาน
หลี่เซียงหัว ส่ายหัวและพูดว่า: “ข้ามองเห็นไม่ชัด ข้าไม่สามารถทำนายอันตรายได้”
“ไม่เป็นไร.” น่านหลิงชา ปลอบโยนเธอเบา ๆ
“เกิดอะไรขึ้น?” Zhu Minglang เดินไปดูสองพี่น้องเมื่อไม่นานมานี้ และในไม่ช้าเขาก็พบว่าหญิงสาวผู้วาดภาพดวงดาวดูแตกต่างไปจากเดิมราวกับว่าเธอกลัวอะไรบางอย่าง
“ข้าจะไปดูที่ปลายสุดของถิ่นทุรกันดาร” น่านหลิงซา กล่าว
“ให้ข้าพาเจ้าไปหา เนี่ยเหนียน คุยกับน้องสาวข้าเถอะ ข้าจะไปกับ น่านหลิงชาเอง ” จู มิงหลาง กล่าว
“ดี.”
จู มิงหลาง ยังเห็นสิ่งผิดปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่หวาดกลัวของ หลี่ซิงหัว ความกลัวของนางดูเหมือนจะมาจากจุดสิ้นสุดของถิ่นทุรกันดาร
เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?
หลี่เซี่ยงหัว คาดการณ์อะไรไว้หรือไม่?
“ระวัง นั่นคือสิ่งที่พวกเราจะพบกันอีกครั้งในภายหลัง” หลี่ชิงหัว กล่าว
“นั่นสำคัญกว่าที่จะเห็น” น่านหลิงซา กล่าว
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จู มิงหลาง สังเกตุว่าใบหน้าของ หลี่ซิงหัว นั้นแย่มาก ราวกับว่านางไม่ได้พักผ่อนทุกวัน
เป็นไปได้ไหมที่นางมองเห็นบางสิ่งที่ขัดขวางไม่ให้หลับ?
