บทที่ 209: การทำลายล้าง
เมืองชายแดนในถิ่นทุรกันดารอากาศแจ่มใสผสมกับกลิ่นหอมของหญ้าบ้าง
แต่เมืองแห่งเหล็กมักเต็มไปด้วยกลิ่นฉุน
กลิ่นนี้น่าจะเป็นกลิ่นคาวของตลาดโรงฆ่าสัตว์ แต่ไม่เคยขายที่นี่
คนเหล่านี้ที่มีสิทธิค้าทาสในศาลใหญ่เรียกว่าทหารรับจ้าง พวกเขาเป็นเหมือนนกแร้ง มักจะวนเวียนอยู่รอบๆ สงคราม รอคอยการสิ้นสุดของสงครามเพื่อเริ่มแบ่งปันผลประโยชน์
ในยามพลบค่ำ ทาสอีกกลุ่มหนึ่งที่ไม่ได้ขายถูกส่งไปที่ด้านหลังของกำแพงอนุสาวรีย์ทีละคน
ด้านหลังมังกรดินที่แข็งแกร่งมีโซ่ยาวอยู่
โซ่ลากผ่านกลุ่มทาสที่มีเชือกหนาผูกคอไว้ ทาสเหล่านี้มีกำลังน้อย พวกมันเดินยากมาก แต่พวกมันถูกมังกรพื้นด้านหน้าลากครึ่งหนึ่ง
“ลาวเหอ ทาสเหล่านี้ดูแข็งแกร่งมาก พวกมันขายในเหมืองไม่ใช่หรือ? อย่างน้อยหนึ่งคนสามารถขายได้ 100 ทอง ทำไมถึงนำพวกเขามาที่นี่เพื่อแปรรูป?” เจ้าหน้าที่และทหารที่ลาดตระเวนอยู่ใกล้ๆ เข้ามาถามด้วยความสงสัย
“มันเป็นราเลือดมาแปดชาติแล้ว พวกมันติดโรคซึ่งจะดึงดูดแมลงมีพิษและผิวหนังของพวกมันก็เปื่อยเน่าทุกวัน การมีชีวิตอยู่คือการทรมาน ข้านำมาปลดปล่อยเพื่อให้เขามีความสุข” คนนั้นชื่อ ลาวเหอ พ่อค้าทาสรับจ้างกล่าว
“น่าเสียดาย ดูเด็กคนนั้นสิ แต่เขายังเด็กและหล่ออยู่” เจ้าหน้าที่พูดพร้อมชี้ไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ท้ายทีม
สีดำสนิทเลอะบนใบหน้าของเยาวชน เสื้อผ้าขาดๆ และทรงผมยุ่งๆ สามารถมองเห็นได้ว่าเป็นชายหนุ่มรูปหล่อหลังจากเก็บกวาดเรียบร้อยเล็กน้อย ให้ผู้หญิงซื้อ
“ไม่มีทาง โรคชนิดนี้ที่ดึงดูดแมลงมีพิษไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้” พ่อค้าทาสกล่าว
เยาวชนไม่ใช่ใครอื่น เป็นเพียงการอำพรางรูปกาย
เขาแสร้งทำเป็นทาสและเข้ามาอย่างเปิดเผย
สำหรับบ่วงที่ต่ำต้อย จู มิงหลาง ไม่สามารถยับยั้งได้
นำไปสู่กำแพงอนุสาวรีย์ มิงหลาง สังเกตุอย่างระมัดระวัง
เมื่อเห็นกลุ่มคนที่สวมชุดคลุมสีดำเดินมา ปลดโซ่ยาวจากมังกรดิน และนำทาสเข้าไปข้างในเหมือนวัวและแกะ
หัวหน้าแม้ว่าเขาจะสวมเสื้อคลุมและหมวก แต่ดวงตาของเขาถูกคลุมด้วยผ้าสีแดง
มีเสื้อคลุมสีดำ ผ้าปิดตา และรูปที่คางของเขา มีเพียงรูปแบบตาแปลก ๆ บางอย่างที่รู้สึกแดงก่ำราวกับเปื้อนเลือด!
สิ่งนี้ แม้จะดูเหมือนมนุษย์ แต่ก็ยังเป็นคนตาบอด มันยังทรยศและร้ายกาจอยู่บ้าง!
“ไม่มีลูกตา?” จู มิงหลาง จ้องไปที่บุคคลนี้เป็นเวลานาน
ดูเหมือนว่าพี่ หวูเฟิง จะพูดถูก คนเหล่านี้ส่วนใหญ่ทำชั่ว
เป็นเวลานานที่นิกายนี้ทำให้ผู้คนมีภาพลวงตาของพระเจ้าที่ไม่มีความปรารถนา หลังจากที่มันโตขึ้น มันก็ค่อยๆ เปิดเผยธรรมชาติของมัน!
อาจเป็นเพราะพวกเขาใช้ทาสเพื่อทำการสังเวยอันชั่วร้ายบ่อยขึ้น และสิ่งนี้ไม่ได้ถูกกำจัดโดยผู้คนในเมืองหลวงของจักรวรรดิ
แต่มะเร็งดังกล่าวจะขยายตัวต่อไปได้อย่างไร?
“ความเจ็บปวดของเจ้าจะหายไปในไม่ช้า” ลัทธิไร้สายตากล่าว
ทาสนั้นชามาก พวกเขากำลังทุกข์ทรมานจากสารพิษ ความตายเป็นการบรรเทาทุกข์สำหรับพวกเขาอย่างแท้จริง
อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาถูกผลักไปที่แท่นประหารทีละคนและเห็นภาพที่เหมือนนรกของสระในเตาหลอม ทาสทั้งหมดก็กรีดร้องด้วยความกลัว
พวกเขาพยายามที่จะหลุดพ้นจากบ่วงและต้องการหนีจากที่นี่ แต่พวกเขาก็ถูกตอกกลับทีละคน
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือบนแท่นประหารที่มีเลือดหนาๆ มีลูกตาอยู่ในที่เดียว ลูกตาเหล่านั้นถูกโยนทิ้งไปอย่างเลอะเทอะเหมือนก้อนหินกรวด บรรดาผู้สวมชุดคลุมสีดำเดินเหยียบย่ำ
“อย่ากังวล เจ้าก็จะได้รับเกียรตินี้เช่นกัน” ชายชุดดำปิดตายิ้ม
“นายท่าน ให้ข้าช่วยไหม” ชายหนุ่มชุดดำอีกคนเอ่ยถาม
“ไม่ ข้าชอบทำสิ่งนี้ด้วยตัวเอง ข้าเคยเป็นคนทำเล็บเท้าที่เงอะงะ ข้าบังเอทำให้เขามีเลือออกเล็กน้อยจากนิ้วเท้าของชายผู้สูงศักดิ์ แล้วมือของเขาก็กรีดตาข้า มันถูกควักออกมา ตอนแรกข้าเงอะงะเมื่อควักตาผู้คน คนเหล่านั้นมักจะกรีดร้อง ข้าค่อยๆ เชี่ยวชาญมากขึ้น หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ก็ตระหนักถึงความเจ็บปวด” ชายชุดดำที่ปิดตาหัวเราะเยาะเย้ยและพูดคุยอย่างไม่รู้จบ
จู มิงหลาง อยู่ในกลุ่มทาสเฝ้าดูชายโรคจิตนี้
และพวกทาสก็เรียกบิดามารดาของตน พวกเขาคิดว่าพวกเขาขอให้ตายอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ หากมีความคาดหวังที่ฟุ่มเฟือย จะรู้ได้อย่างไรว่า จะต้องอดทนต่อความเจ็บปวดและการทรมานแค่ไหนก่อนที่จะตาย!
“ยังไม่ตาย จะควักลูกตาเลยหรือ” จู มิงหลาง ยังคงอดไม่ได้ที่จะถาม
แม้ว่าจะมีพิธีกรรมในทางที่ผิด น่าจะดีกว่าที่จะควักลูกตาหลังจากมีคนตายไปแล้ว ดีกว่าทำทั้งเป็น
“แน่นอนว่าไม่ ก่อนเจ้าจะตาย เจ้าสามารถสบตาได้อีกครั้ง เจ้าจะตระหนักถึงความหมายที่แท้จริงของความไร้จุดหมายได้อย่างไร? ไม่มีตาก็ไม่เห็นความกลัว โดยปราศจากความกลัว เจ้าจะไม่มีอะไรต้องกลัวและไม่มีอะไรต้องกังวล มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่มองเห็นพระเจ้าที่แท้จริง” ชายปิดตา กล่าว
“แต่เจ้ากำลังขุดคุ้ยตาของคนเพราะฝีมือไม่ดีของเจ้า เจ้าถูกบังคับให้ขุด และเจ้าไม่ได้สมัครใจรับใช้พระเจ้าไร้ดวงตา เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่เหลือของเจ้า ในการทำพิธีศักดิ์สิทธิ์นี้ เจ้าเองก็มีตา ไม่ใช่ความกตัญญูในใจ พวกเรากำลังติดตามไปด้วยกันและทุกคนต่างก็รับใช้พระเจ้าผู้ไร้ดวงตา” จู มิงหลาง กล่าวต่อ
คนชุดดำมองหน้ากัน
เขาทำงานที่นี่มาสองสามปีแล้ว ทาสคนไหนที่ยืนอยู่ตรงนี้ที่ไม่มีขาอ่อนแรง?
ใครจะคิดได้อย่างแจ่มแจ้งและ “เจ้ามีข้อเสนอแนะเล็ก ๆ น้อย ๆ” เช่นนี้ได้อย่างไร?
ชายที่ถูกปิดตาของ วูเปา ขมวดคิ้ว เขาเดินผ่านกลุ่มทาสที่หวาดกลัวและเดินไปสุดท้ายที่ จู มิงหลาง อยู่
“ดังนั้นข้าจึงเป็นคนเดียวที่ทำการเซาะร่อง” ชายชุดดำปิดตากล่าวอย่างเย็นชา
ขณะที่เขาพูด มีดตัดตาในมือของเขาสว่างขึ้น และดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มต้นด้วยทาสที่มีความคิดที่ชัดเจนเกินไป
แต่เพื่อไม่ให้มีเหตุผล เขาต้องการตัดลิ้นของ จู มิงหลาง ก่อน!
ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาก็จะเขย่า “วิญญาณทหาร” ของผู้ติดตามเขาด้วย!
“นายท่าน!”
ในขณะนี้ ชายผู้แข็งแรงในชุดคลุมสีดำวิ่งเข้ามาและพูดด้วยความตื่นตระหนก
“อะไรคือรอให้ข้าตัดลิ้นผู้ชายคนนี้ แล้วเซาะตาก่อน!” ชายผู้ถูกปิดตาในเมืองวูเปากล่าว
“มีกลุ่มอาจารย์อยู่รอบกำแพงอนุสาวรีย์ของพวกเรา” ชายฉกรรจ์ชุดดำกล่าว
“เจ้ารู้ที่มาหรือไม่” กู่ฉาง หัวหน้าวูเปา ถาม
“ข้ารู้ !” จู มิงหลาง กล่าวทันที
“หุบปาก!” หัวหน้าของวูเปา หยิบมีดหนามขึ้นมาและเจาะดวงตาของ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง หลบหนีได้อย่างง่ายดาย บ่วงที่ติดอยู่ในร่างกายของเขาดูเหมือนจะผูกติดอยู่กับเขา และพวกมันทั้งหมดก็หลุด
ออกมาด้วยการเขย่าเพียงครั้งเดียว
“ข้าชื่อ จ้าวยิง ลูกชายคนโตของราชวงศ์ ข้าจ้องมองที่ปีศาจและลัทธิชั่วร้ายของพวกเจ้ามาระยะหนึ่งแล้ว
ผู้เชี่ยวชาญพิเศษมาเพื่อทำลายลัทธิ!” จู มิงหลาง กล่าวเสียงดัง
