บทที่ 216: ไข่มุกมังกรปีศาจ
“ชู่ว!”
ดาบโบราณเช่นอุกกาบาตสีดำ เมื่อมันบินเข้าไปในปากของมังกรชั่วร้ายที่ไร้ดวงตา มันถูกับอากาศโดยรอบและทำให้เกิดการเสียดสีของดาบสีดำที่ร้อนจัด !
เมื่อมังกรวิญญาณดาบกระแทกเข้าที่ปากของมังกรชั่วร้ายที่ไร้ดวงตา เปลวไฟดาบสีดำก็มีพลังมากขึ้นเรื่อยๆ และแสงดาบที่พุ่งออกมาก็ลุกโชนอย่างรุนแรง
ในเวลาเดียวกัน ดาบบินสีขาวราวหิมะก็ติดตามอย่างใกล้ชิด โดยไม่มีรัศมีดาบที่งดงาม แต่เฉียบคมอย่างยิ่ง
ดาบเปลวไฟสีดำเผามังกรชั่วร้ายที่ไร้ดวงตาด้วยรัศมี เปลวไฟและดาบอุกกาบาตก็ทะลุเข้าไปในหลอดอาหารของมังกรชั่ว
ร้ายที่ไร้ดวงตา มังกรชั่วร้ายที่ไร้ดวงตาหลงกล จู มิงหลาง และ มังกรน้ำแข็งขาว ซึ่งเป็นเพียงเหยื่อล่อ การเคลื่อนไหวขั้น
สุดท้ายที่แท้จริงคือดาบสองใบบินได้!
มังกรวิญญาณแห่งดาบนั้นงดงาม และรัศมีดาบเปลวไฟสีดำที่ก่อตัวขึ้นเมื่อมันกระทบกับศัตรูก็น่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ
เหมือนกับอุกกาบาตร้อนที่พุ่งชนแอ่งของแมกม่าภูเขาไฟ คลื่นไฟปั่นป่วนและสารละลายสามารถเผาผลาญท้องฟ้าได้
เห็นได้ชัดว่ามังกรปีศาจไร้ดวงตานั้นกลัวเปลวเพลิง เปลวไฟธรรมดาไม่อาจทำลายมันได้ แต่มังกรวิญญาณดาบม้วนไฟ
บนท้องฟ้าที่มีอยู่ในดาบเปลวเพลิงโบราณ และอุณหภูมิของมันเทียบได้ อุกกาบาต!
เปลวไฟสีดำพุ่งเข้าไปในช่องท้องของมังกรชั่วร้ายไร้ดวงตา และกวาดไปยังส่วนอื่นๆ ของปลิงจากตำแหน่งร่างกายที่ติดกัน
ดาบบินสีขาวราวกับไม้ไผ่หัก จากปากมังกรร้ายที่ไร้ดวงตาถึงท้อง เหมือนมีดสำหรับฆ่าปลาในตลาด แตกออก แล้วปล่อย
ให้อวัยวะภายในเหล่านั้นไหลออกมา !
คราวนี้ มังกรปีศาจไร้ดวงตาได้รับบาดเจ็บทั้งหมด แขนขาที่เหลือของร่างกายบิดเบี้ยวและทุบตีอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็
เปลี่ยนเป็นแตกออก และในที่สุดก็สูญเสียสัญญาณชีพไปอย่างช้าๆ
ลำตัวของมันเริ่มเหี่ยวเฉา เลือดไหลออกจากบาดแผลขนาดใหญ่เต็มถนน
หัวของมันประกอบด้วยมังกรปลิงเลือดดำก็แข็งทื่อเช่นกัน ตั้งแต่การเคลื่อนไหวอย่างอิสระ ความแข็งแกร่ง ไปจนถึงความ
แห้ง พลังน้ำแข็งและน้ำค้างแข็งของ มังกรน้ำแข็งขาว ได้เริ่มขึ้นแล้ว และสิ้นสุดพลังชีวิตครั้งสุดท้ายของมัน
ในที่สุดมังกรร้ายที่ไร้ดวงตา ราวกับป้อมปราการก็ตายไป
ทั้ง จู มิงหลาง และ ไป่ฉิน จำไม่ได้ว่ามีดาบกี่เล่มที่ขว้างใส่มัน มีดาบกี่เล่ม กรงเล็บและลำตัวที่ถูกตัดออก
เพื่อให้แน่ใจว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้จะไม่มีร่างโคลนใดๆ จู มิงหลาง ปล่อยให้มังกรวิญญาณดาบหมุนด้วยเปลวไฟอีกครั้ง แขนขาของมังกรร้ายไร้ดวงตาถูกเผา เหลือเพียงขี้เถ้าเท่านั้นที่จะวางใจได้
เมื่อเห็นมังกรชั่วร้ายที่ไร้ดวงตาในที่สุดก็กลายเป็นกองขี้เถ้าและกระดูก จูหมิงหลางก็ถอนหายใจยาว
สุดท้ายมันถูกฆ่า!
เขาไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดที่ฆ่ายากไปกว่านี้มาก่อนและเขาไม่รู้คุณภาพของลูกแก้ววิญญาณของมัน
จู มิงหลาง กางฝ่ามือออกและเริ่มรวบรวมวิญญาณและชงลูกปัด
แน่นอนว่าเช่นเดียวกับมังกรปลิงเลือดก่อนหน้านี้ คุณภาพของลูกแก้ววิญญาณนั้นสูงมาก
ก่อนหน้านี้มันเป็นเพียงลูกแก้ววิญญาณระดับทั่วไป แต่ตอนนี้มันเป็นลูกแก้วมังกรชั่วร้ายระดับราชา เมื่อลูกมังกรสีดำ
บริสุทธิ์ที่ดูเหมือนหยกจริงปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ จู มิงหลาง อดไม่ได้ที่จะลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า และยิ้มที่มุมปาก
จู มิงหลาง พอใจมากกับลูกแก้วมังกร ที่ชั่วร้ายนี้ นี่คือคุณภาพสูงสุดและเป็นเกรดสูงสุดตั้งแต่เขารวบรวมวิญญาณขึ้นมา
เป็นลูกแก้วไข่มุกวิญญาณ ประมาณว่าถ้าแลกเปลี่ยนได้ ก็สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเมืองที่มั่งคั่งขึ้นได้ สูงค่าจริงๆ!
“ห่าวซิงเซิง ต้องการจะหนี” เหวินเหมิงรู พูดพลางชี้ไปที่ความมืดในเมือง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมีคนมาจัดการ” จู มิงหลาง ไม่สนใจมากนัก
ใครที่คิดจะหนี ไม่มีทางหรอก!
ฉินหลวน จะจัดการกับเขา ส่วนเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายนั้นขึ้นอยู่กับอารมณ์ของ ฉินหลวน ในฐานะผู้นำของราชวงศ์ เขา
ล้มเหลวในการทำงานดังกล่าว ที่จริงแล้วต่อให้หนีไปก็ไม่ต่างจากความตาย
จูเหมิน ไม่ใช่ของเล่นที่บุคคลสำคัญในสนามอนุญาตให้เล่น จูติงกวน นั้นโหดร้ายมาโดยตลอด
เมืองเป่ยเฉิง ถือได้ว่าสงบสุข
จู มิงหลาง กำลังเดินอยู่บนถนนของเมืองเป่ยเฉิง และเห็นว่ามีเสามากมายบนถนนที่คล้ายกับกองม้า เสาเหล่านี้ไม่ได้ผูก
ติดอยู่กับม้า มังกร และสัตว์ร้าย แต่เสาเหล่านี้ถูกทำขึ้นมาเพื่อผูกทาสในเมือง
พวกเขานั่งยอง ๆ บนพื้นสกปรกด้วยมือและเท้า การต่อสู้ได้ปลุกพวกเขา และพวกเขายังเห็นมังกรร้ายที่น่าสะพรึงกลัวอยู่หลังกำแพงอนุสาวรีย์!
ทาสหลายคนรู้ว่าเมื่อพวกเขาไม่ถูกขาย พวกเขาจะถูกลากไปที่กำแพงอนุสาวรีย์และถูกประหารชีวิต
เขาคิดว่าการประหารชีวิตเป็นสิ่งที่สิ้นหวัง แต่เขาไม่รู้ว่ามันการให้อาหารที่ชั่วร้ายที่สุด มันเป็นการตายที่ทรมาณจริงๆ!
“ท่านหวูเฟิง ไป่ฉิน เรียก หวูเฟิงและนางก็พูดอย่างช้า ๆ ว่า “พวกเราทุกคนเขียนจดหมาย อธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับเมือง
อนุสาวรีย์นี้ และมอบมันให้หัวหน้าของพวกเรา”
“สิ่งนี้น่ากลัวจริงๆ ข้าหมายความว่าอย่างนั้น ทาสไม่สามารถถูกสังหารได้ตามต้องการ ไม่เพียงแต่เป็นการต่อต้าน
มนุษยชาติเท่านั้น แต่ยังเปิดโอกาสให้วิญญาณชั่วร้ายเหล่านั้นได้ใช้ประโยชน์จากมันด้วย ในท้ายที่สุด คนของทวีปศาล
ใหญ่จะได้รับอันตราย “ หวูเฟิง พยักหน้า
เมืองอนุสาวรีย์อยู่ในอาณาเขตของราชวงศ์
เมืองต่างๆ ในดินแดนนั้นอาละวาดอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงเมืองที่ห่างไกลและประเทศเล็กๆ ไม่แปลกที่มันเป็นเมืองบาป ไม่
ว่ากองกำลังจะกวาดล้างเนื้องอกอย่างเมืองนี้ไปมากแค่ไหน พวกมันก็ไม่มีวันถูกกำจัดให้หมดสิ้น!
“โซบิน เจ้าเมืองส่วนใหญ่ของเมืองเป่ยเฉิง นี้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เจ้าไปที่ศาลชั้นนอกของ จูเหมิน และบอกเรื่องนี้กับลุงของข้า จูเหยาซาน เกี่ยวกับเมืองอนุสาวรีย์แห่งนี้ที่รับทาสไปสักการะมังกรร้าย ผู้ที่ควรถูกฆ่าควรถูกฆ่า และผู้ที่ควรถูกเนรเทศก็เนรเทศ” จู มิงหลาง กล่าวกับ โซบิน
โซบิน พยักหน้าทันทีและกล่าวว่า “ความเกลียดชังที่ยืนต้นในเมืองเป่ยเฉิง ต้องได้รับการแก้ไข โดยเฉพาะค่าคอมมิชชั่นที่
ขายทาสนั้นกลายเป็นหลักการที่น้อยลงเรื่อยๆ และเป็นเหมือนกลุ่มคนขี้โกงที่แสวงหาผลกำไรมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องนี้ไม่
สามารถแยกออกจากค่าคอมมิชชั่นเหล่านั้นได้!”
เบื้องหลังค่าคอมมิชชั่นนั้นเป็นขุนศึกของบางประเทศ
ผ่านสงคราม การทูต และการรุกรานที่หลากหลาย พวกเขาได้ทาสจำนวนมาก แล้วขายแลกค่าคอมมิชชั่นเหล่านั้นเพื่อ
ค้นหาผู้ซื้อที่เหมาะสม
มีอำนาจมากมายเมื่อนานมาแล้ว และประเทศอารยะอีกหลายประเทศต้องการล้มล้างระบบทาส แต่อาจมีบางคนใน
ราชวงศ์ที่ควบคุมธุรกิจทาส ดังนั้นการล้มล้างระบบทาสนี้จึงไม่สามารถนำมาใช้ได้
แม้ว่าจะมีระบบทาสอยู่ แต่ก็ควรมีกฎหมายของราชวงศ์ที่สมเหตุสมผลกว่าในการกำกับดูแล จู มิงหลาง , หวูเฟิง และ ไป่
ฉิน ไม่สามารถยกเลิกระบบทาสได้อย่างสมบูรณ์ สิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้คือปล่อยให้ราชวงศ์เหล่านั้นจัดการแก้ไขเอง
เมื่อกี้ คนที่ผูกติดอยู่กับเสาและนอนอยู่ข้างถนนเหมือนวัวควาย มองดูตาที่มึนงงของพวกเขา จู่หมิงหลางก็รู้สึกว่าดินแดน
เสฉวนยังคงสวยงามอยู่
อย่างน้อยเมืองหวูตู และ ซูหลง ที่ปกครองโดย หลี่หยุนซี ไม่เคยเห็นเมืองที่มีกลิ่นเหม็นเช่นนี้
สิ่งที่น่าเสียดาย
นางได้รับบาดเจ็บและต้องการพักผ่อน
ไม่เช่นนั้น ก็ไม่เลวที่ หลี่หยุนซี จะรวบรวม รุยกั๋ว
รุยกั๋ว เป็นหนึ่งในประเทศที่ยึดถือระบบทาส โดยไม่ได้รับการสนับสนุนจากจักรพรรดิ รุยกั๋ว ได้เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ของ
ตัวเอง
นอกจากนี้ยังมีประเทศที่ผลิตและค้าทาสน้อยกว่าหนึ่งประเทศในโลก
