บทที่ 217: รับสมัครลูกเขยในเทศกาลฤดูใบไม้ร่วง
จูเหมิน และ เจียนสง ยังคงมีสิทธิ์พูดในราชวงศ์จีติง
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น กองทัพที่ส่งมาจากเมืองแม่น้ำหลง เข้ายึดเมืองเป่ยเฉิง และเริ่มสำรวจเมืองเป่ยเฉิง อย่างละเอียด
แน่นอนว่าเหยื่อไม่ใช่แค่ทาสเท่านั้น นักเดินทางเพื่อธุรกิจบางคนที่อพยพมาจากแดนไกลก็ได้รับความเดือดร้อนเช่นกัน ในคฤหาสน์ของเจ้าเมือง เห็นได้ชัดว่ามีนักข่าวหายไป เจ้าเมืองและเจ้าหน้าที่ได้กักขังพวกเขาไว้
ถ้าคนเหล่านี้ไม่มีข้อตกลงกับ ราชวงค์ จะมีใครเชื่อ
ในช่วงเวลาหนึ่ง ทหารรับจ้างทั้งหมดในเป่ยเฉิงก็ถูกกองทัพควบคุมตัวไว้และถูกสอบสวนอย่างเข้มงวด หากทาสบางคน
ไม่ทราบที่มาหรือถูกปล้นโดยพลเมืองอย่างชัดเจน ผู้ดำเนินการทั้งหมดของคณะกรรมาธิการถูกตัดศีรษะและถูกประหาร
ชีวิตทันที ไม่ละเว้นเด็ดขาด!
ผู้ที่ทำธุรกิจประเภทนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์ไม่มากก็น้อย และพวกเขาไม่สามารถทนต่อการสอบสวนได้
ทันทีที่ถึงเวลาเที่ยง คนมากกว่าหนึ่งร้อยคนถูกลากออกมาและถูกตัดศีรษะ ไม่ต้องพูดถึงว่าห่วงโซ่แห่งกำไรถูกลากไป
ด้านหลัง
มีทาสประมาณหกพันคนในเมืองเป่ยเฉิง ทาสหกพันคนถูกริบ แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถกำจัดรอยประทับของทาสได้
แต่อย่างน้อยพวกเขาก็จะไม่ถูกสังหารเพราะไม่สามารถขายได้ ยังมีข้าราชการบางคนในราชวงศ์ที่มีความสามารถในการ
ปกครองที่มีอำนาจ และทาสอีกหกพันคนจะมีชะตากรรมของตัวเอง
เป็นเพียงว่าระบบทาสถูกทำลายอย่างไม่สมบูรณ์ เมืองเป่ยเฉิงทั้งเมืองยังคงเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินทางมาจากทั่วแผ่นดิน
ใหญ่ และหลายประเทศมีเมืองการค้าทาสที่โดดเด่นมากซึ่งมีประชากร 6,000 คน และเมื่อเทียบกับกลุ่มทาสหลายล้านสิบ
ล้านแล้ว ถือว่าไม่มีนัยสำคัญจริงๆ
ออกจากเมืองเป่ยเฉง ทุกคนเดินทางต่อ
หากปราศจากฝันร้าย หลี่ซิง ก็ค่อยๆ ฟื้นคืนมา
ไม่นานมานี้ การได้เห็นใบหน้าซีดเผือดของนางทุกวัน และความซบเซาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ระหว่างคิ้วของนาง ทำให้ จู มิงหลาง ทุกข์ใจเป็นพิเศษ
โชคดีที่เขาได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนางเมื่อเร็วๆ นี้ ซึ่งแสดงให้เห็นว่านางค่อยๆ ก้าวออกจากเงาของฟันเฟืองคำทำนาย
หลังจากที่ได้เห็น จู มิงหลาง,ไป่ฉิน,หวูเฟิง และคนอื่น ๆ ตัดหัวมังกรร้าย ผู้คนชื่นชมกลุ่มของพวกเขามากยิ่งขึ้น คำพูด
และการกระทำของผู้คนชัดเจนมาก เคารพผู้แข็งแกร่ง
ในที่สุดก็มาถึงดินแดนที่พวกเขาสามารถบินได้ สามีและภรรยาบอกพวกเขาว่าหลังจากออกจากที่นี่ พวกเขาออกจาก
เมืองหลวงโดยสมบูรณ์และเริ่มเข้าสู่ดินแดนของประเทศอื่น
ประเทศแรกบนเส้นทางคือประเทศเป่ย ประเทศนี้ได้เปิดเส้นทางบินแล้ว สามีและภรรยา ผู้เลี้ยงมังกรคุ้นเคยกับเส้นทาง
บินมาก และใช้เวลาไม่นานในการผ่านประเทศ
หลังจากพ้นอาณาจักรเป่ย จะมีภูเขาสูงและป่าทึบที่อันตรายกว่า พวกเขาสามารถเดินไปตามถนนของรัฐและหากรู้ทาง
ลัดก็สามารถข้ามได้อย่างรวดเร็ว
รวมพลังของคนเดินถนนนี้ไว้ที่ระดับราชาหรือสูงกว่ามีเส้นทางมากมายที่สามีและภรรยามังกรสามารถเลือกได้ แม้ว่า
พวกมันจะบินข้ามป่าที่อันตราย ทันทีที่ราชามังกรและพลังของมังกรปรากฏขึ้น ปีศาจทั่วไปและปีศาจอายุนับพันปี
เหล่านั้นก็ไม่กล้าแสดงท่าทีเลินเล่อ
การเดินทางที่ไกลมาก จนก้าวเข้าสู่ภูมิภาคตะวันตกของทวีปขั้วโลกโดยไม่รู้ตัว รัฐที่นี่มีความโดดเด่นที่สุดของทวีปขั้วโลก
ทั้งหมด
เหตุผลที่มีเอกลักษณ์เฉพาะไม่ใช่เพียงสถานที่ ที่แปลกใหม่เท่านั้น แต่ละประเทศก็มีแนวคิดเป็นของตัวเองด้วย
ตัวอย่างเช่น ประเทศที่พวกเขากำลังมาถึง
นี่คือประเทศผู้หญิง
ผู้หญิงเหนือกว่าผู้ชาย รวมทั้ง เหมียนซาน เจียนสง ซึ่งตั้งอยู่ในประเทศนี้ หรือที่เรียกว่าภูเขา เจียนกู่ แม้แต่นกตัวผู้ที่บิน
เข้าไปในป่าโดยบังเอิญก็ยังถูกดาบฟันไม่ต้องพูดถึงผู้ชาย
จู มิงหลาง เคยมาที่นี่ครั้งเดียว
แม้ว่าเขาจะรีบ แต่ก็ไม่สามารถประทับใจกับประเทศนี้ได้มากไปกว่านี้
เหมี่ยวกู๋ เป็นประเทศใหญ่ มีเมืองต่างๆ ไม่น้อยกว่าร้อยรัฐและอีกหลายพันเมือง พวกเขามีที่ดินกว้างใหญ่ ทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ ระบบที่เข้มงวด และการจัดการที่เป็นระเบียบ ซึ่งทำให้ประเทศรอบข้างจำนวนมากอับอายที่มีชายเป็นผู้ดูแลแต่ด้อยกว่าประเทศที่มีหญิงดูแล
หลังจากมาถึงประเทศเหมี่ยวกู๋ จะใช้เวลาประมาณสี่หรือห้าวันเพื่อเข้าสู่ นิกายดาบแห่งภูเขาระยะไกล ซึ่งเพียงพอที่จะ
พิสูจน์ได้ว่าประเทศนี้ใหญ่
กลุ่มของพวกเขาไม่ได้อาศัยอยู่ในเมืองอื่น ๆ ในประเทศ แต่บินตรงไปยังเมืองหลวงของประเทศ
นิกายดาบเหมียนซาน ไม่สามารถเข้าได้โดยไม่ตั้งใจ แม้ว่าผู้อาวุโสและหัวหน้าของนิกายดาบจะได้รับแจ้งล่วงหน้า แต่ก็
ยังมีความจำเป็นสำหรับ ไป่ฉิน เหวินเหมิงรู และคนอื่นๆ ที่จะกลับไปที่ประตูภูเขาด้วยตนเองเพื่อรายงานบางสิ่ง แล้วหารือ
กัน
จู มิงหลาง ไม่ได้รีบร้อน ดังนั้นเขาจะพักผ่อนในอาณาจักรแห่งดอกไม้ก่อน
อาณาจักรแม้วเรียกอีกอย่างว่าอาณาจักรแห่งดอกไม้ และปรมาจารย์ของพวกเขายังถูกเรียกว่าเทพแห่งดอกไม้อีกด้วย
คุณลักษณะที่ใหญ่ที่สุดของประเทศนี้คือดอกไม้ที่สามารถเห็นได้ทุกที่ ไปที่ไหนก็หอมได้ กลิ่นหอมที่ลอยมาจากขอบ
หน้าต่างที่สวยงามมักจะทำให้มึนเมา และไม่ชัดเจนว่าจะเป็นกลิ่นหอมที่มึนเมาหรือกลิ่นหอมของดอกไม้!
เมืองหลวงของประเทศนี้คึกคักเป็นพิเศษในทุกวันนี้ ราวกับว่ากำลังมีการจัดงานเทศกาลใหญ่ ทุกที่สามารถเห็นโคมไฟ
หลากสีสันที่ตระการตา กุหลาบสดหนึ่งกำมือ นับตั้งแต่เริ่มเข้ามาในประเทศ มันถูกกระจายออกไปทั่วทุกแห่ง ทั่วเมือง.
ฟางเนี่ยเหนียน ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยความสามารถที่แตกต่างกัน นางชอบฉากนี้ที่สุด ซึ่งน่าแปลกใจและ
สวยงามกว่าเทศกาลโคมไฟในรัฐซูหลง โดยเฉพาะทั่วทั้งประเทศ เมืองนี้ถูกประดับประดาด้วยความงดงามตระการตา
“มีจัดเทศกาลอะไรหรือเปล่า” หยุนจงเหอ อดไม่ได้ที่จะถาม
“ดอกไม้กำลังเบ่งบานและไม่ใช่วันหยุด เป็นเพียงฤดูกาลรับสมัครลูกเขยประจำปี ผู้ชายจากประเทศอื่น ๆ จะกระตือรือร้นที่จะลอง ดังนั้นประเทศจะดูแออัดและมีเสียงดังมาก” เหวินเหมิงรู พูดเบาๆ
สายตาแบบนี้ก็ไม่แปลก
“รับสมัครลูกเขย?” จู มิงหลาง เลิกคิ้วขึ้น
แม้ว่าเขาจะเคยมาที่นี่มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับประเพณีท้องถิ่นมากนัก
“นี่เป็นกรณีที่เกิดขึ้นในประเทศมาโดยตลอด เจ้าหญิงจะจ้างหญิงสาวทั่วประเทศเมื่อพวกเขาสามารถแต่งงานได้ พวกเขามักจะอยู่ในฤดูใบไม้ร่วงเมื่อใบเมเปิ้ลเป็นสีแดงและเจ้าชายแห่งศักดินาจะปฏิบัติตาม สตรีพื้นบ้านก็จะค่อย ๆ รับสมัครลูกเขยในฤดูกาลนี้ ดังนั้นนี่คือสถานการณ์ในตอนนี้” เหวินเหมิงรูกล่าว
“รับสมัครลูกเขยอย่างไร” หยุนจงเหอ สนใจจริงๆ
ผู้หญิงในประเทศที่เป็นสาวทั้งหมดกวักมือเรียกชายเมื่อใบเมเปิ้ลเป็นสีแดง ช่างเป็นฉากที่น่าตื่นเต้น
ไม่น่าแปลกใจที่ประเทศจะแออัดทั้งในและนอกประเทศ เมื่อเทียบกับฮีโร่และพรสวรรค์ทั้งหมดจากทั่วทุกมุมโลก พวกเขา
ต่างพากันมาที่นี่เพื่ออวดพฤติกรรมและแต่งงานกับคนสวยในประเทศ!
“น้องชายคนเล็ก ข้าได้ยินมาว่านี่คือวิธีที่ จูติงกวน พบกับหัวหน้า เหมิง ” ในเวลานี้ หวูเฟิง กระซิบกับ จู มิงหลาง
“ไม่ใช่การแต่งงานแบบประชดประชันเหรอ?” จู มิงหลาง ถามด้วยความสงสัย
“พวกเขาทำทุกอย่าง ข้าคิดว่าท่านปู่ของเจ้าเป็นคนแต่งตั้งหัวหน้าเหมิง หัวหน้าเหมิง ขอให้ จูติงกวน เข้าร่วมในเทศกาล
ที่เบ่งบานและโดดเด่นจากฝูงชน” หวูเฟิง กล่าว
“อ้อ..เป็นแบบนี้นี่เอง” จู มิงหลาง ตระหนักในทันที
เนื่องจากยังมีเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้อยู่
เหตุใดความสัมพันธ์จึงพังทลายลงในภายหลัง จู มิงหลาง ไม่ชัดเจน
ส่วนใหญ่ไม่กล้าถาม
หลังจากที่พวกเขาแยกทาง จู มิงหลาง ก็กลายเป็นเด็กกำพร้า
จู มิงหลาง รู้สึกว่าหัวหน้า เหมิง ที่เพิกเฉยต่อโลกและอุทิศตนเพื่อค้นหาเคนโด้ จำชื่อของเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ !
