บทที่ 239: คู่แข่ง
เหมิงหานหวู่ อยู่หน้าประตู น้ำแข็งบนแก้มของนางกำลังจะแข็งตัว !
ใครจะได้เป็นลูกเขย?
นางมาที่นี่เพื่อกำจัดคู่แข่งของ จู มิงหลาง จะทำได้แค่ไหน ?
เหมิงหานหวู่ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและหลังจากนั้นนางก็ยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ของเจ้าหญิง ตราบใดที่นางสามารถทำงานนี้ให้
สำเร็จ ให้ จูมิงหลาง ได้เป็นลูกเขยชั่วขณะหนึ่ง!
หลังจากนั่งลง จู มิงหลาง พบว่าทุกคนอยู่ในคฤหาสน์ รายล้อมไปด้วยต้นเมเปิลสีแดง ไวน์ ผลไม้ที่ละเอียดอ่อนสองสาม
จาน และมีปากกา หมึก กระดาษ และหินหมึก หากไม่ได้รับการยืนยันว่านี่คือคฤหาสน์เจ้าหญิง จูหมิงหลางคงคิดว่าเขา
เข้าไปในห้องสอบของวิทยาลัยแห่งหนึ่งแล้ว!
“เจ้าหญิงเปรียบเหมือนบทกวี โปรดแต่งกลอนขณะที่เจ้ารอ เป็นความประทับใจแรกพบ” แม่บ้านที่สูงวัย กล่าว
ทดสอบความสามารถทางวรรณกรรม? ?
เขาคิดถูกจริงๆ
องค์หญิง หลังซุย กำลังคัดกรองถุงฟางราคาแพงที่ไม่รู้จักตัวละครหรือไม่?
แม้ว่า จู มิงหลาง จะไม่เชี่ยวชาญด้านกวีนิพนธ์ แต่ในครอบครัวอย่าง จูเหมิน ที่ชอบสะสมของเก่าและภาพวาดที่มี
ชื่อเสียง เขาน่าจะจำได้บ้าง
เขียนบทกวีเกี่ยวกับใบไม้สีแดง จู มิงหลาง เริ่มมองดูผู้คนรอบตัวเขา
สิ่งที่ทำให้ จู มิงหลาง แปลกใจเล็กน้อยคือมีคนรู้จักที่นี่ นั่นคือเจ้าชายเหลียง ที่สูญเสียฟันหน้าของเขาใน ห้องโถงสาว
มังกร!
“จางซาน, จางเอ๋อ, จางยี่ นี่คือผู้ชายคนนั้น ผ่าเขาออกเพื่อฉัน!!” เจ้าชายเหลียง เมื่อเห็น จู มิงหลาง และโกรธทันที
ด้วยเสียงคำรามนี้ ฟันหน้าที่หายไปยังคงเผยอยู่ ซึ่งทำให้เขาตลกมาก และทำให้สาวใช้หัวเราะ
“เจ้าชายเหลียง นี่อยู่ในคฤหาสน์ ไม่ใช่ที่ประตู ข้าหวังว่า เจ้าชายเหลียง จะยับยั้งตัวเอง หากท่านมีความคับข้องใจใด ๆ
ท่านสามารถรอจัดการได้หลังออกจากคฤหาสน์” หญิงในราชสำนักพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น
“ตกลง ตกลง เจ้าเด็กน้อยรอเจ้าชาย!” เจ้าชายเหลียง หน้าแดง ถือปากกาและเริ่มเขียนบทกวี แต่เขาไม่เข้าใจ
น่าจะเป็นการทดสอบบทกวีที่เจ้าหญิงกำหนดไว้เพื่อกำจัด เจ้าชายเหลียง
จู มิงหลาง มองไปรอบ ๆ และพบว่ามีนักวิชาการรุ่นเยาว์ที่มีอารมณ์เฉพาะตัว ท่าทางการเขียนของเขาค่อนข้างแปลก
เมื่อเขาเขียน เขาดูเหมือนจะมีออร่า เหมือนกำลังบางอย่าง มันถูกปลูกฝังบนกระดาษสีขาว และลายเส้นของตัวอักษร
หมึกสีดำก็ยืนเหมือนมังกร ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเกรงขาม
ความสามารถนี้คืออะไร?
จู มิงหลาง เป็นคนเลี้ยงมังกรที่เป็นเจ้าของราชามังกรอยู่แล้ว หากอีกฝ่ายหนึ่งกำลังเล่นกลการคัดลายมือ เป็นไปไม่ได้ที่
เขาจะมีอารมณ์แปลกๆ เช่นนี้
นักปราชญ์วางปากกาลงแล้วหลับตาและตั้งสมาธิ เขาไม่ได้พูดคุยกับคนอื่น และไม่สนใจสภาพแวดล้อม เหมือนกับต้นเม
เปิลเล็กๆ ที่แกว่งไปมาอย่างนุ่มนวล
จู มิงหลาง หันกลับมามองอีกครั้ง ในอีกที่หนึ่ง เขาเห็นชายคนหนึ่งที่ค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ ตัวเขาเองให้ความรู้สึกสง่า
งามแก่ผู้คน ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเขา เพียงแต่ว่าผู้พิทักษ์ที่ยืนอยู่ข้างเขาดูเหมือนจะเป็นคนที่มีอำนาจมาก ผู้เลี้ยง
มังกร ร่างกายของเขาถูกห้อมล้อมด้วยลมหายใจของมังกร ราวกับภูเขาที่ซ่อนอยู่ในหมอกหนาทึบ!
“ชายชราคนนี้ ไม่ใช่สี่สิบ แต่สามสิบเจ็ดใช่ไหม? ทำไมเจ้ายังแข่งขันแย่งเจ้าหญิงกับคนหนุ่มสาวอย่างพวกเรา?” จู มิง
หลาง นั่งใกล้ชายคนนี้มากขึ้น ดังนั้นเขาจึงถาม
“ข้าอายที่ต้องบอกว่าข้ายุ่งกับงานของชาติและยังไม่ได้แต่งงาน มันเกิดขึ้นที่ประเทศได้รับความมั่นคงในปีนี้ ข้าเดินทาง
ไปรอบ ๆ ในประเทศนี้และต้องการลองดู” ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ดูง่ายมาก กล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ข้ามาจากประตูจูเหมิน จู มิงหลาง ” จู มิงหลาง แนะนำตัวเอง
“ตู่กั๋ว ตู่เหวินเหอ” ชายชราตอบ
“ตู่กั๋ว? ข้าไม่รู้จริงๆว่าเคยได้ยินมันอย่างไร มันอยู่ที่ไหน?” จู มิงหลาง ถาม
“เป็นเรื่องปกติที่ท่าน จู จะไม่ได้ยินสิ่งนั้น ข้าเพิ่งเปลี่ยนชื่อประเทศ และข้าไม่ใช่คนที่มีความสามารถ ดังนั้นข้าแค่ปล่อยให้
ประเทศใช้นามสกุลของข้า ” ตู่เหวินเหอ กล่าวอย่างสงบ
จู มิงหลาง ไม่มีปฏิกิริยาบนใบหน้า แต่ตกใจ!
เขาเป็นคนโหดเหี้ยม!
ให้ประเทศตามนามสกุลเขา!
ผู้ชายคนนี้เป็นนักล่าประเทศ!
ในราชวงศ์ศาลใหญ่ มีทีมผู้เลี้ยงมังกรหลายทีมที่เชี่ยวชาญการวิ่งในประเทศหลักๆ และแม้กระทั่งรับใช้กองทัพของ
ประเทศ ช่วยพวกเขาในการโจมตีเมืองและครอบครองดินแดน
แน่นอนว่ายังมีการเลี้ยงสัตว์มังกรบางตัวที่เป็นผู้ปกครองด้วย พวกเขายังคงยึดครองเมืองและเรียกเก็บภาษีสูงจากเมือง
ทีมเลี้ยงสัตว์มังกรบางทีมมีความทะเยอทะยานที่จะล่าสัตว์ในประเทศ เมืองสำคัญเหล่านั้น ประเทศร่ำรวยเหล่านั้น เป็น
เหยื่อของพวกเขา!
โจรเบ็ดมีโทษ ส่วนหัวขโมยบ้านเมืองคือฮองเฮา
ประโยคนี้เหมาะกับคนแบบนี้!
พวกมันออกล่าประเทศ ปล่อยให้ทั้งประเทศถูกปกครองโดยหน่วยเลี้ยงมังกร และเมื่อผลประโยชน์ของประเทศหมดไป
พวกเขาจะจากไปและปล่อยให้ประเทศเน่าเปื่อย!
นักล่าของประเทศในนามทีมเลี้ยงสัตว์มังกรเป็นอันดับต้น ๆ ไม่น่าแปลกใจที่ยามที่อยู่รอบตัวคนนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกถูกกดขี่
เหมือนภูเขากดทับ จู มิงหลาง อดไม่ได้ที่จะปฏิบัติต่อผู้ดูสง่างามผู้นี้ ผู้สูงวัยมองมาที่เขาด้วยความชื่นชม
แน่นอนว่ายังมีนักล่าอยู่สองประเภท คนหนึ่งเต็มใจที่จะปกครอง เพื่อให้ประเทศที่ไม่มีระเบียบในตัวเองมีระเบียบ
อีกตัวหนึ่งเทียบเท่ากับตั๊กแตนข้ามพรมแดนเพียงเพื่อกวาดล้างทรัพยากรของประเทศนี้และไม่สนใจผลที่ตามมา
ท้ายที่สุดพวกเขาไม่มีแนวคิดเรื่องการปกครองและการจัดการเลย สำหรับพวกเขา บริการกลุ่มมังกรขนาดใหญ่สำหรับพวก
เขา
“ถ้าท่านกลายเป็นลูกเขย พี่ตู๋ จะไม่อยู่ในเมืองหลวงของประเทศเหรอ? ผู้หญิงที่นี่ไม่ต้องการให้ผู้ชายมาปรากฏตัว” จู
มิงหลาง กล่าว
“ฮิฮิ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์” ตู๋เหวินเหอ ดูมั่นใจมาก ราวกับว่ากฎระเบียบของประเทศนี้ไม่อาจยับยั้งเขาได้
ขณะสนทนา มีคนเดินเข้ามาจากด้านนอก เขามีรูปร่างเตี้ยและมีใบหน้าที่หล่อเหลา เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังเขียนบทกวีอยู่แล้ว เขาจึงหาที่สำหรับนั่งลง
“ท่านไหนมาจากซูเหมิน?” ชายร่างเตี้ยที่หล่อเหลาถามทันทีที่เขานั่งลง
“ข้าเอง ” จู มิงหลาง ได้ตอบกลับ
“หาคนเฝ้าประตูในครั้งต่อไปควรหาคนที่ดีกว่านี้” หนุ่มหล่อตัวเตี้ย กล่าว
จู มิงหลาง เพิ่งจำได้ว่าเขาปล่อยให้ เหมิงหานหวู่ เฝ้าประตูและจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาในคฤหาสน์ของเจ้าหญิง
ชายรูปงามตัวเตี้ยคนนี้เอาชนะ เหมิงหานหวู่ ไม่ธรรมดาแน่นอน !
หลังจากนั้นไม่นาน เหวินหานหวู่ ก็วิ่งเข้ามา มีเหงื่อจำนวนมากบนหน้าผากและผมของนาง นางมองไปรอบๆ และดู
เหมือนจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ชายคนนั้นและต้องการต่อสู้อีกครั้ง
“ลืมมันไปเถอะ ผู้คนมีความสามารถนั้น” จู มิงหลาง กล่าวกับ เหมิงหานหวู่
“ธุระอะไรของนาย!” เหมิงหานหวู่ จ้องมองที่ จู มิงหลาง
“สาวน้อย กลับไปที่ภูเขาเพื่อฝึกฝนสักสองสามปี วิชาดาบของเจ้ายังหยาบมาก เจ้าเย็นชาและไม่ใช่ผู้หญิง ข้าไม่สนใจที่
จะรบกวนเจ้า” หนุ่มหล่อตัวเตี้ย กล่าว
จู มิงหลาง อยากหัวเราะแต่ไม่สามารถหัวเราะได้
พูดได้ดี.
อากาศหนาวทั้งวันและใบหน้าคงชาหมดแล้ว ไม่ใช่คำถามว่าผู้หญิงเป็นผู้หญิงหรือไม่ แต่สัมผัสของมนุษย์หายไป
อย่างไรก็ตาม ฐานการเพาะปลูกของ เหมิงหานหวู่ ควรจะคล้ายกับ ไป่ฉิน และความแข็งแกร่งของนางสามารถบดขยี้เขา
ได้ ดูเหมือนว่าคนที่มาทีหลังจะแข็งแกร่งมากจริงๆ
ยังมีคู่แข่งอีกมากมาย!
