Dragon tamer – ตอนที่ 246

บทที่ 246: ข้าสูญเสียชะตากรรมของข้า

“ถ้าเจ้าก้าวออกจากวังแห่งนี้ในวันนี้ จิตกรคงไม่ได้ออกจากประเทศนี้ไปตลอดชีวิต!” เหวินหลิงเฟย ไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียง
ต่อรองใด ๆ อีกต่อไป

“หัวหน้าเหวินหลิง เจ้าจริงจังไหม”

“ ข้าละทิ้งความร่ำรวยและความมั่งคั่ง อำนาจ และการทำงานหนักของ นิกายดาบเหมียนซาน เป็นเวลา 20 ปี ข้ายัง
จะต้องเห็นแก่คนอื่น แล้วทุกสิ่งที่ข้าทำลงไปจะมีความหมายอะไร?” เหวินหลิงเฟย กล่าวอย่างเย็นชา รัศมีของหัวหน้ารุ่น
ได้แสดงออกมาอย่างเต็มที่ในขณะนี้
นางยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับน้ำตกกาแล็กซี่ที่ไหลลงมาตรงๆ สัมผัสได้ถึงการหายใจอย่างแรงเมื่อไม่พอใจ
“หัวหน้าเหวินหลิง พูดถูกข้าเห็นด้วย แต่เจ้าคิดผิด” จู มิงหลาง ยืนอยู่หน้าประตูที่นำไปสู่ลาน ข้างหลังเขาคือกำแพงวังสูง
ตระหง่านและในพระจันทร์สีทองของฤดูใบไม้ร่วง ค่ำคืนที่สดใสส่องลงมา ร่างของ จู มิงหลาง ตั้งตรงและมั่นคง

“ความคิดมันต่างกัน ทำไมมันถึงถูกหรือผิด!”

“เมื่อมองดูโลกนี้ อาณาจักรแห่งเคนโด้ ยกเว้น จูเสี่เฮิน ไม่มีใครเทียบเจ้าได้” จู มิงหลาง ค่อยๆ ยกมือขึ้น

ท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นปลอดโปร่ง ดวงจันทร์นั้นเจิดจ้า แต่ดาบอันร้อนแรงกำลังแผดเผา และสีแดงที่แผดเผาก็ดูเหมือนจะสว่างไสวไปทั่วทั้งวังในยามค่ำคืน ดวงดาวและดวงจันทร์สีเงินและสีครามก็ถูกย้อมเป็นสีแดงสดเช่นกัน! !
ในฝ่ามือของเขา เปลวเพลิงพลุ่งพล่าน และหางของลวดลายไฟเหมือนมังกร พันบนแขนยาวของ จู มิงหลาง และเจาะเข้า
ไปในเส้นเลือด เส้นเมอริเดียน และกระดูกของเขาอย่างรวดเร็ว ร่างกายของ มิงหลาง เป็นเหมือนชิ้นส่วนของเหล็กชุบแข็ง
สีแดงเพลิง และทุกๆ นิ้วของกล้ามเนื้อและกระดูกก็ระเบิดออกมาจากพลังที่ลุกโชน ราวกับเทพเจ้าและปีศาจที่ตื่นขึ้นใน
ร่างมนุษย์!
“ดาบ-ดาบเพลิง ตื่นขึ้น!”
เปลวเพลิงหัวใจที่ไม่สามารถดับได้เป็นเวลาหลายหมื่นปี ตราบใดที่มันถูกยกขึ้นและเหวี่ยงไปทางศัตรูที่ถูกกำหนด มันจะ
ไม่ดับ ไฟจะแผดเผาดาบที่ขึ้นสนิมทำให้เกิดความสดใสอีกครั้ง!
รัสมีของพลังราวกับน้ำตกที่ไหลลงมา เย็นยะเยือกและงดงาม แต่อุณหภูมิทำให้พลังของนางสนม เหวินหลิง ไม่สามารถ
ระงับเปลวไฟในร่างกายของ จู มิงหลาง ได้ ใบหน้าของนางแดงก่ำ ดวงตาของนางแสดงการน่าทึ่งยิ่งกว่านั้นอีก!

เห็นได้ชัดว่าร่างกายของ จู มิงหลาง ไม่มีทักษะการฝึกฝนดาบ

ทำไมในเวลานี้?
ทรงพลัง ดุร้าย ดุจภูเขาเปลวเพลิง ทำให้วังนี้ดูเหมือนตกลงไปในถ้ำแห่งเปลวเพลิงที่ถูกคลื่นความร้อนพัดพาไป
“หัวหน้า เหวินหลิง หมกมุ่นอยู่กับวิชาดาบของ เหยาซาน เจียนสง หรือเปล่า?” จู มิงหลาง ถือดาบที่มีแผลเป็นไฟอยู่ในมือ
ของเขา เปลวไฟเป็นเหมือนดอกบัวสีแดงและเลือดบนท้องฟ้า!
“ฮึ่ม แม้ว่าเจ้าจะใช้ดาบสิบสองเล่ม แต่เจ้าจะชนะข้าได้อย่างไร!” นางสนม เหวินหลิง ถือดาบอยู่ในมือแล้ว ดาบอยู่ทั่ว
ร่างกายเหมือนหยก สะอาดและงดงาม และพบดวงจันทร์ในยามค่ำคืน มันเป็นสีขาวพระจันทร์ และมันเป็นสีแดงเมเปิ้ล
เมื่อพบกับเปลวเพลิง!

“ดาบสิบสองเล่มแรกไม่สามารถแตะผมแม้แต่เส้นเดียวบนศีรษะของสนม เหวินหลิง ได้ แต่ดาบห้าเล่มสุดท้ายได้ตัดเส้น
เลือดออกและทำให้แผ่นดินส่วนหนึ่งเปื้อนเลือด ข้าไม่รู้ว่าหัวของ เหวินหลิน จะรับไหวหรือเปล่า บทที่ ดาบสิบเจ็ดเล่ม!”
พลังของ จู มิงหลาง ก็ระเบิดออกมาทันที
ในขณะนี้ จู มิงหลาง เป็นภูเขาไฟ ลาวาภายในระเบิดโดมภูเขาไฟทั้งหมด สารละลายร้อนและเศษไม้กวาดเข้าหากัน พลัง
อันน่าสะพรึงกลัวดังกล่าว หากถูกระบายออกไปโดยพลการ พระราชวังของเจ้าหญิงแห่งนี้จะกลายเป็นเถ้าถ่านทันที
เป็นเพียงว่า จู มิงหลาง ได้มาถึงสถานะที่เขาสามารถควบคุมรัศมีเหล่านี้ได้ตามต้องการ เขาเร่งพลังนี้ไปหานางสนม
เหวินหลิง ทั้งห้องไม่ได้เขย่าโดนแก้วด้วยซ้ำ แต่นางสนม เหวินหลิง ยืนอยู่ท่ามกลางความหายนะอันเลวร้าย ท้องฟ้าก็ถล่ม
และโลกก็ถล่มลงมา แม้ว่านางจะยืนนิ่งไม่ไหวติง!
“วิชากระบี่ร่วงสวรรค์”
ไม่มีดาบสิบสองเล่มก่อนหน้า จู มิงหลาง เริ่มต้นโดยตรงจากบทที่สิบสี่ วังขนาดใหญ่ วังเจ้าหญิงที่หรูหรา เงียบ แม้กระทั่ง
ลมยังไม่มีเข้ามา แต่เมื่อดาบของ จู มิงหลาง แสดงพลังใบหน้าของ เหวินหลิงเฟย ก็เปลี่ยนไป
นางยกดาบขึ้นแล้วบิน เคาะอีกครั้งที่ชายคาห้องนอน และทั้งคนทั้งดาบก็ทะยานขึ้นเหมือนนกไนติงเกล และนางก็กำจัดรัส
มีพลังของ จู มิงหลาง อย่างรวดเร็วและล็อกร่างกายของเขาไว้

นางสนมเหวินหลิงบินสูงขึ้นเรื่อย ๆ วังกว้างใหญ่อยู่บนพื้น นางมองลงมาเหมือนอยู่ในมุมมองแบบพาโนรามา
เมื่อมองลงมา เหวินหลิงเฟย จ้องมองผ่านชายคากลวง เห็น จู มิงหลาง และเห็นดวงตาที่ร้อนแรงของเขาที่ยังคงล็อคอยู่ในดวงตาของเขาเอง ดวงตานั้นโดดเด่นอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่ามันบินเข้าไปในท้องฟ้า มันยังคงจ้องมองอยู่! !

“ดาบซูซาคุ!”

ดาบที่คายออกมาก็ไม่ต่างจากแบบที่ใส่ในหู
จู มิงหลาง โบกดาบของเขาไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน ไปทางนางสนม เหวินหลิง ที่ต้องการกำจัดออร่าของนางและล็อค
ร่างกายของนาง ทันใดนั้น ตัวดาบก็ผลิบานราวกับดอกบัวไฟ และท้องฟ้ายามค่ำคืนก็ดูเหมือนจะแผดเผา สัตว์สวรรค์
ชูซาคุ ร่อนลงมาท่ามกลางดวงดาวนับพันล้านดวงที่เกิดจากดวงจันทร์ในฤดูใบไม้ร่วงสีแดงเข้ม กางปีกของเปลวเพลิง ดู
เหมือนจะสามารถครอบคลุมเมืองหลวงทั้งหมดของประเทศ และร่างกายที่งดงามนั้นทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนทั้งหมดดู
แออัด!
ดาบถูกเปลี่ยนเป็นรูปด้วยไฟเหมือนซูซาคุ ในช่วงเวลาหนึ่ง ถนน บ้าน และลานเล็กๆ ของเมืองหลวงส่องแสงสีแดงสด
และกำแพงวังเป็นเหมือนพระอาทิตย์ขึ้น
ผู้คนต่างเงยหน้าขึ้น และภายใต้ค่ำคืนอันร้อนแรงที่แผดเผา พวกเขาสามารถมองเห็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสง่างาม ผู้ซึ่งโบก
พลังดาบอันน่าสะพรึงกลัวไปยังท้องฟ้ายามราตรีนับครั้งไม่ถ้วน และทุกวิถีทางของพลังดาบนั้นเปรียบเสมือนแม่น้ำที่ไหล
เชี่ยว ตราบใดที่ดาบเล่มใดกวาดข้ามกระแสมา มันก็จะทำให้ดาบนั้นลอยหายไปตามกระแสที่ไหลเชี่ยว! !
แต่ด้วยพลังดาบชนิดนี้ มันไม่สามารถฉีกดาบไฟ ชูซาคุ ได้

ชูซาคุ ตกลงไปที่วังและพระราชวัง สิ่งปลูกสร้างที่งดงามของวังจะกลายเป็นดินที่ไหม้เกรียมไร้ชีวิตเมื่อใดก็ได้! !

“หัวหน้า เหวินหลิง อย่าขู่เข็ญเอาความรักของ จู มิงหลาง โดยง่าย มิฉะนั้นวังของเจ้า นักดาบของเจ้า รวมถึงตัวเจ้าจะถูก
ข้าบดขยี้เป็นฝุ่น!!”

นางสนมเหวินหลิงสยดสยอง ดาบไฟ ซูซาคุ นี้ครอบงำเกินไป นางอาจจะสามารถเอาชีวิตรอดจากการล่มสลายของดาบ
เล่มนี้ แต่วังใต้ฝ่าเท้าของนางจะถูกทำลายในทันที และขุนนางในวัง แม่บ้านในวัง และองครักษ์หลายหมื่นคน อาจ
เสียชีวิตได้!
อย่างไรก็ตาม เมื่อไฟดาบ ชูซาคุ ที่ลุกโชนแตะชายคาของศาลาที่สูงที่สุด เปลวไฟที่โหมกระหน่ำบนท้องฟ้าก็กลายเป็น
ดอกไม้ไฟที่ทำลายล้างในทันที ยกเว้นความงามไม่มีอะไรถูกทำลาย
หญ้าหนึ่งต้นและต้นไม้หนึ่งต้น อิฐหนึ่งก้อนและกระเบื้องหนึ่งแผ่น และไก่ใบ้ที่ดูเหมือนจะฝันถึงสาวใช้และยามในวังชำระ
ล้าง พวกเขาไม่ได้ไฟเผาผมแม้แต่เส้นเดียว แต่พวกเขาเพิ่งเห็นประตูผีเปิด ความกลัวลามไปจากส่วนลึกของหัวใจไปทั่ว
ทั้งร่าง ร่างกายเป็นอัมพาต ล้มลงกับพื้น

เหวินหลิงเฟย ตกลงไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนอันงดงามแห่งความตายและลอยลงยืนบนชายคาสูงตระหง่านของวังเจ้าหญิง

ดวงตาของนางเย็นชา มองดู จู มิงหลาง ที่กระโดดขึ้นไปบนกำแพงสูงของวัง

จู มิงหลาง เหลือบมองกลับมาที่นาง จากการจ้องมองของผู้หญิงคนนี้ จู มิงหลาง ตีความบางสิ่งที่ซับซ้อนกว่านั้น แต่วันนี้
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเหตุผลใดๆ

“เจ้าสามารถหนี แต่เจ้าไม่สามารถหลบซ่อนจากข้าและชะตากรรมสุดท้ายของเจ้า” เหวินหลิงเฟย สงบนิ่ง

หากเส้นทางปฏิบัติคือการเดินทางสู่ท้องฟ้า วิญญาณมนุษย์นับพันล้านจะค่อย ๆ นิ่งเงียบท่ามกลางภูเขาสูงตระหง่าน ใน
ท้ายที่สุดจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะพบกันที่ด้านบนสุดของประตู
ก่อนหน้านั้น นางสนม เหวินหลิง รู้สึกว่า จู มิงหลาง จะตามหลังนางด้วยความยากลำบาก แต่อย่างน้อยนางก็สามารถ
มองเห็นเขาได้

แต่ตอนนี้นางเชื่อว่ามีคนไม่กี่คนมีที่แห่งความสุข ไม่ว่าพวกเขาจะเริ่มต้นจากที่ใดหรือเริ่มปีนขึ้นที่ไหน พวกเขาก็ยังโดดเดี่ยวอยู่บนภูเขาที่สูงที่สุด
นี่คือชะตากรรมสุดท้าย ทะเลาะกันทำไม? แล้ววิวระหว่างทางจะสวยงามขนาดไหน?
“ ข้ามีโชคลาภ เพื่อที่จะปฏิบัติตามชะตากรรมนี้ ข้าต้องทำงานหนักขึ้น” จู มิงหลาง กล่าวกับ เหวินหลิงเฟย

หลังจากพูดจบ เขาก็ทิ้งดาบของเขา กระโดดลงจากกำแพงสูงของวัง กระโจนเข้าสู่ตลาดที่กว้างใหญ่และเจริญรุ่งเรือง
และไม่มีความคิดถึงแม้แต่น้อยสำหรับวังและหัวหน้าของความงามอีกต่อไป