บทที่ 247: การนัดหมายสองปี
เปลวเพลิงของท้องฟ้าที่แผดเผาดูเหมือนจะทำให้รุ่งอรุณและพระอาทิตย์ขึ้นเร็วขึ้นเล็กน้อย
จู มิงหลาง ออกนอกกำแพงวัง เห็นภาพของ หวูเฟิง และเห็นพี่น้องที่หน้าตาเหมือนกัน พวกเขาอยู่ในสายลมเย็น เต็มไปด้วยความสงสัย
ปรมาจารย์หวูเฟย มีความตกตะลึงและความชื่นชมจากใบหน้า
คนอื่นอาจไม่รู้ว่าการยิงดาบ ชูซาคุ ที่ร่วงหล่นคืออะไรในวันนั้น แต่ หวูเฟิง รู้ดี
นั่นคือเทคนิคดาบตกสวรรค์และมันคือบทที่สิบห้าดาบในห้าดาบสุดท้าย จู มิงหลาง ยังสามารถใช้ได้! !
“น้อง มิงหลาง เสร็จแล้วเหรอ” หวูเฟิง ถามด้วยใบหน้าจริงจังก่อนที่จะเก็บอารมณ์นั้นไว้เป็นเวลานาน
จู มิงหลาง มองเขาในแนวทแยงมุม
ถ้าจะพูดแบบนี้ก็ใบ้ไปเถอะ!
เจ้าควรทำ? ?
เจ้านายของ นิกายดาบเหยาซาน ที่มีจินตนาการเช่นนี้ ผู้ซึ่งจมอยู่ในเคนโด้ในเวลาเดียวกัน ไม่สามารถอ่านหนังสือสอง
สามเล่มในวันธรรมดา และเก็บคำศัพท์ที่เชื่อถือได้ไว้ในใจของเขาแทนที่จะเป็นปาก นั่นแหละ!
“ไปกันเถอะ เจ้าหญิง หลัวซุย เป็นหัวหน้าของ เหมียนซานเจียนสง เหวินหลิงเฟย ลูกสะใภ้ที่แม่ของข้าแต่งตั้ง ต้องใช้
เวลาพอสมควรในการเคาะนางออก” จู มิงหลาง อธิบาย
“หยกอยู่ที่ไหน” น่านหยูซู ถาม
“นี่ พวกเรารีบไปก่อนเถอะ ข้าเกรงว่านางจะส่งคนมาตามไล่ล่า ผู้หญิงคนนี้ เหวินหลิงเฟย มีความโกรธเคือง ” จู มิงหลาง กล่าว
มีคนสองสามคนออกจากเมืองหลวงทันที และพวกเขาหาที่ซ่อนตัว แม้ว่านางสนม เหวินหลิง จะไม่เต็มใจก็ตาม การหา
พวกเขานั้นไม่ง่ายเลย
นอกเมืองหลวงมีป่าเมเปิ้ลที่สวยงาม แสงอรุณยามเช้าและความเจิดจ้าของท้องฟ้าที่แผ่ซ่านไปทั่วผืนป่า ใบไม้ทะเล
ประกอบด้วยไม้เมเปิ้ลสวยงามยิ่งขึ้น
“ ห่าวเย่ กำลังรอเจ้าอยู่ในเมืองถัดไป เขาคุ้นเคยกับพื้นที่นี้และจะพาเจ้าออกไปจากวังและผู้คนของ เหมียนซาน
น้องชาย ไม่ต้องมีภาระทางจิตใจใดๆ มีผลที่ตามมา ข้า เหยาซานเจียนสง จะสนับสนุนเจ้า เจ้าสามารถหนีไปกับสองสาว
ได้” หวูเฟิง ตบบนไหล่ จู มิงหลาง และ พูดด้วยความอิจฉา
“พี่ หวูเฟิง เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ผู้หญิงสองคนนี้และข้าเป็นเพื่อนกัน ด้วยคำพูดของสุภาพบุรุษ” จู มิงหลาง กลัวว่าพี่สะใภ้ทั้ง
สองคนจะอายเขารีบอธิบาย
หวูเฟิง เก็บรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นไว้ แต่เขาไม่ได้คิดอย่างนั้นในใจ
ปฏิเสธเจ้าหญิงที่อยู่แค่เพียงปลายนิ้วสัมผัส ที่สำคัญกว่านั้น อีกฝ่ายยังคงเป็นหัวหน้าที่อายุน้อยที่สุดและสวยงามที่สุด
ของ นิกายดาบเหมียนซาน นอกจากนี้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับสาวเจ้าเสน่ห์สองคนนี้ มันมากเกินไปจริงๆ เจ้าเล่ห์เกินไปแล้ว!
“ไม่ว่าในกรณีใด น้องชายของผู้น้อยเป็นตำนานของนิกายดาบของพวกเราในภูเขาระยะไกลมาโดยตลอด มันอยู่ในดาบ
และความรักก็เช่นกัน” หวูเฟิง หัวเราะ
แม้แต่หัวหน้าฝ่ายหญิงของสำนักดาบเหมียนซาน เขาก็ปฏิเสธ!
ฮ่าฮ่าฮ่า จากนี้ไปพวกเขาจะสามารถยกหัวเป็นมนุษย์ได้แล้ว! !
กองกำลังใดในทวีบศาลใหญ่ จะกล้าพูดว่าพวกเขาไม่เก่งเท่ากับนักดาบหญิงของ นิกายดาบเหมียนซาน จู มิงหลาง ดาบ
บทที่ 15 เล่มนี้ ทำลายพันธนาการกดศีรษะของผู้คน และโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเดิมที่เหยียบย่ำความหลงใหลของผู้หญิง
ส่งเสริมศักดิ์ศรีของพวกผู้ชายของ เหยาซานเจียนสง ให้ข้า หลังจากที่ข้ากลับไป พวกเราต้องเผยแพร่และทำให้สาวกของ นิกายดาบเหยาซาน ยืนขึ้นด้วยความแข็งแกร่ง !
ฮะ?
ดูเหมือนว่า เหยาซาน เจียนสง ของพวกเขาไม่ได้ด้อยกว่า
“ พี่ชาย ข้าจะกลับไปและฝากส่งคำทักทายของข้าไปยังหญิงชรา เจียซาน” จู มิงหลาง กล่าว
“ไปเถอะ น้องข้า ”
ตามป่าต้นเมเปิลที่ทอดยาว จู มิงหลาง ไม่ได้ผ่อนคลายความระมัดระวังของเขา
ผู้หญิงส่วนใหญ่ของนิกายดาบเหมียนซาน มีความสมบูรณ์แบบ ถ้ามีอะไรทำให้พวกนางไม่สบายใจ พวกนางจะตามติด
ไปทำสงคราม
จู มิงหลาง ไม่ต้องการถูกจับกลับมา ทำในสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ จะทำได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะหน้าตาดี แต่เขาก็มี
ร่างกายที่สมบูรณ์แบบและทักษะดาบที่ยอดเยี่ยม
“ว้าว~~~~~~~~~~~~”
ทันใดนั้นใบไม้ที่ปลิวไปทั่วทั้งท้องฟ้าเหมือนแสงเทียนบาง ๆ ทำให้ป่าสีแดงที่สวยงามกลายเป็นความงดงามมากขึ้น
ขณะที่ใบเมเปิ้ล กำลังลอยอยู่ ผู้หญิงคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่บนกิ่งไม้ โดยไม่รู้ว่ามาตอนไหน นางมองไปที่พี่น้องสองสาว จู มิง
หลางและ น่านหลิงชา ที่กำลังหลบหนีไปในทิศทางนี้
เมื่อ จู มิงหลาง เห็นคนๆ นี้ อารมณ์ของเขาก็ลดลงทันที
หากเป็นนางสนม เหวินหลิง จู มิงหลาง จะสู้กับนางอีกครั้ง และถ้าเขาสามารถรักษาตัวเองได้ เขาจะพูดอย่างอื่น แต่ถ้า
เป็นคนนี้ เขาเกรงว่าจะเป็นการยากที่จะต่อสู้กับระดับการบ่มเพาะของเขาในปัจจุบัน!
“ท่านจะจับข้ากลับไปไหม” จู มิงหลาง หยุดชั่วคราวและถาม
“พวกนางดูดี แต่นางสนม เหวินหลิง จะเก่งกว่า” เหมิงบิงซี เหลือบมองสองสาวที่หน้าตาเหมือนกันข้าง จู มิงหลาง
“พ่อของข้าก็ไม่เลวเหมือนกัน กลับไปอยู่กับเขาเถอะ” จู มิงหลาง กล่าว
“เดิมที ข้ามาเพื่อบอกเจ้าว่าหยกโคมโบราณอีกชิ้นหนึ่งอยู่ที่ไหน ในเมื่อเจ้าปากไม่ดีก็หาเอาเอง”
” ข้าผิดไปแล้ว มิงหลาง ไม่ได้ตั้งใจ และข้าขอโทษ “
“ไปทาง นีไห่ มีเมืองหนึ่งชื่อ เมืองรันยู ตราประทับของเจ้าเมืองทำด้วยหยกโคมโบราณของเหล่าทวยเทพ “เหมิงบิงชี
กล่าว
เมืองรันยู?
ชื่อที่คุ้นเคย
นี่มันเป็นเมือง ที่ข้าได้รับเมื่อเข้าไปในเมืองออแกน ใช่หรือไม่!
ก่อนหน้านี้ จู มิงหลาง ไม่สามารถค้นหาว่าเมืองรันยู อยู่ที่ใดในทวีปขั้วโลก เขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะอยู่ในพื้นที่ทาง
ตะวันตกที่ห่างไกลเช่นนี้!
“เมืองรันยูจริงเหรอ? ข้าบังเอิญมีโฉนดอยู่ที่นั่น ตราบใดที่ข้าเข้าไปที่ประเทศที่นั่น ข้าจะเป็นเจ้าเมืองรันยู ! “ จู มิงหลาง
รู้สึกมีความสุขมาก เขาไม่เคยคิดว่าการกระทำนี้จะเป็นประโยชน์
ยิ่งกว่านั้นดูเหมือนว่าผู้คนในเมืองหลวงของจักรวรรดิไม่สนใจเมืองที่ห่างไกลนี้ โฉนดของเมืองรันยู เป็นหนึ่งในไม่กี่แห่ง
ขายไม่ได้ราคา!
“นี่คือหินมูนสโตนที่ข้ามอบให้นางสนม เหวินหลิง ตอนที่นางอยู่ในความดูแลของข้า “ เหมิงบิงซี โยนหินจันทร์อันล้ำค่า
ให้กับ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง ขมวดคิ้ว
สนมเหวินหลิง ไม่จ่ายแม้แต่บาทเดียวด้วยมือซ้าย มือขวาของนาง !
“โดยทั่วไปแล้ว การแต่งงานของเจ้าขึ้นอยู่กับข้า แต่ฉากที่บรรยายสภาพดาบด้วยภาพวาด ข้าเห็นมันจากระยะไกล และข้าชอบมันมาก ข้าให้เวลาจิตกรสาวสองปี ถ้านางสามารถเอาชนะนางสนม เหวินหลิง ได้ข้าจะไปที่วังเพื่อปลดปล่อยเจ้าเป็นการส่วนตัว มิฉะนั้น นางสนม เหวินหลิง จะยังคงเป็นภรรยาในนามของเจ้า” น้ำเสียงของ เหมิงบิงซี เรียบ แต่ทัศนคติของนางมั่นคง
“ ท่านเข้าใจผิดแล้ว จิตกรคือน้องสาวของข้า น่านหลิงชา ” จู มิงหลาง อธิบาย
“คนใดคนหนึ่งสามารถเอาชนะนางสนม เหวินหลิง ก็ได้” เหมิงบิงซี ไม่สนใจว่าจิตรกรจะเป็นน้องสาวหรือพี่สาว นับประสาว่า จู มิงหลาง จะรักพี่สาวหรือน้องสาวก็ตาม
“ก็ได้ สองปี” ในเวลานี้ มีคนพยักหน้าเห็นด้วย
จู มิงหลาง มองไปที่พี่สาวทั้งสอง เขาสับสนอยู่พักหนึ่งและไม่รู้ว่าใครสัญญาเรื่องนี้
เหมิงบิงซี ไม่ได้พูดอะไรมาก นางเหยียบบนใบเมเปิ้ลที่ร่วงหล่น บินเหนือท้องฟ้า จากนั้นทะยานไปยังท้องฟ้าของจุดดาว
และหายตัวไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตาคนทั้งสาม
อารมณ์ของ จู มิงหลาง ค่อนข้างสับสน
ในเรียงความของอัศวินทั่วไป ผู้ชายที่จะเกษียณควรจะเลือดร้อนแบบนี้ไม่ใช่หรือ? เหวินหลิงจะเป็นภรรยาของเขาได้
อย่างไร แต่ดูเหมือนไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย ?
และ
ใครคือคนที่รับคำสัญญา?
