บทที่ 255: กองทัพดาบทองแดง
บ้านเล็กแตก.
ห่าวเย่ ฝึกฝนวิชาดาบอย่างขยันขันแข็ง และได้เล็มวัชพืชและวัชพืชของบ้านที่พังยับเยินทั้งหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ
“วิธีการของนายน้อยมีประสิทธิภาพมาก ข้ารู้สึกว่าดาบของข้าเบากว่าและควบคุมได้มากกว่า” ห่าวเย่ นำไม้กวาดขนาด
ใหญ่มาทำความสะอาดเศษหญ้าบนพื้น
ในขณะนี้ มีคนคนหนึ่งกำลังเดินอยู่หน้าบ้านด้วยรูปร่างที่สง่างามและผ้าไหมสีฟ้าพลิ้วไหว
ห่าวเย่ รีบโค้งคำนับและพูดว่า: “นายน้อย ให้ข้าบอกเจ้า เขาจะเข้าเมืองเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ หากหญิงสาวตื่นขึ้น”
“นายน้อยเป็นใคร แล้วเจ้าเป็นใคร” หลี่หยุนซี่ ถาม
เจ้าคือใคร ? ?
ไม้กวาดในมือของ ห่าวเย่ ตกลงบนพื้นอย่างหนัก และเขาไม่สามารถจับมันได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง!
ครบเดือนแล้ว! !
อยู่ทีมเดียวกับพวกเขามาทั้งเดือน!
ทำไมยังจำเขาไม่ได้! !
น้ำตาไหลลงมาจากหางตา และห่าวเย่ ก็รีบเช็ดให้สะอาด ไม่อยากให้เห็นความอ่อนแอของเขา
แค่นั้นเอง เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะควบคุมอารมณ์แบบนี้ที่อ่อนน้อมถ่อมตนมากกว่าคนที่ไม่รู้จัก
หลี่หยุนซี มองไปที่ชายที่ร้องไห้อย่างลึกลับคนนี้ คิดว่านางได้พบกับคนแปลก ๆ ดังนั้นนางจึงไม่สนใจเขาและเดินตรงไปที่
อีกด้านหนึ่งของบ้าน
“มันไม่ดี มันไม่ดี จู มิงหลาง ต่อสู้กับกลุ่มชายฉกรรจ์ในเมืองที่ตลาดซากปรักหักพัง!” ในเวลานี้ ฟางเนี่ยเหนียน วิ่งกลับ
จากด้านนอก การปรากฏตัวของทหารกู้ภัยที่กำลังเคลื่อนที่
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ห่าวเย่ ก็รีบกำจัดอารมณ์ที่ปั่นป่วน ในหัวใจของเขาทันที และหยิบดาบในมือของเขาเพื่อฆ่า
ท้ายที่สุด มีคนมากเกินไปในอีกด้านหนึ่ง จู มิงหลาง กลัวว่าเขาจะไม่สามารถจัดการคนเดียวได้
ห่าวเย่ เพิ่งเดินออกไป แต่เห็นมีลมกระโชกแรงอยู่ข้างหลังเขา และเห็นหญิงสาวที่อ่อนแอก็กระโดดขึ้นพร้อมกับดาบดวง
จันทร์สีเงิน ดาบบินใต้ฝ่าเท้าของนาง ผ่านตรงเหนือศีรษะของ ห่าวเย่ ในชั่วพริบตา นางบินไปยังตลาดที่พังยับเยินที่
ฟางเนี่ยเหนียน กล่าว
ห่าวเย่ ยกดาบขึ้นและเหยียบชายคา มันเป็นชายคาบิน แต่เขาไม่สามารถจับดาบบินได้
ห่าวเย่ ต้องเลิกฝึกฝนชั่วครู่หนึ่ง
ที่ตลาดที่พังพินาศ จู มิงหลาง ปอกส้มสองสามผลเสร็จ และการต่อสู้ก็ใกล้จะจบลงแล้ว
ส่วนใหญ่ในบรรดากองทหารที่กระจัดกระจายเหล่านี้ ไม่มีใครในพวกเขาครอบครองอำนาจของกษัตริย์
เป็นไปไม่ได้ที่จะพึ่งพาคนจำนวนมากเพื่อเอาชนะเขา ตั้งแต่ต้นจนจบ มังกรวิญญาณดาบยิงไปสองสามนัด
มีชิ้นส่วนของสัตว์มังกรนอนอยู่รอบ ๆ ไม่ว่าเขี้ยวของมันหักหรือกระดูกหัก จู มิงหลาง ยังคงมีความเมตตา ไม่เช่นนั้น
หลายคนอาจไม่ได้มีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ
“ใช้โอกาสนี้อธิบายให้พวกเจ้าฟัง ตั้งแต่วันนี้ มิงหลาง เป็นเจ้าเมืองรันยู แห่งนี้ ถ้าพวกเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่ในอนาคต พวกเจ้า
ควรประพฤติตัวให้ดีกว่านี้ มิฉะนั้นอย่าโทษข้าที่ไม่สุภาพ!” จู มิงหลาง กล่าว
มีการคร่ำครวญอยู่ที่ถนนเบื้องล่าง และมีมนุษย์บางคนในหมู่พวกเขา ใบหน้าของพวกเขามีเลือดและบาดแผลทั่ว
พวกเขาจะคิดได้อย่างไรว่าคนจำนวนมากไม่สามารถพึ่งพาได้
“นายน้อย อยู่ที่นี่!”
“มีอาจารย์ท่านหนึ่งที่ได้ยินข่าว อย่าท้อแท้ ทั้งหมดนี้เป็นความปรารถนาดีของข้า ให้พวกเราชนะเขาด้วยกัน พวกเราไม่
สามารถแบ่งสามล้าน ขอแบ่งเงินหมื่นก็ได้!”
ในฝูงชน มีคนชี้ไปที่นางฟ้าที่เหยียบดาบเหนือเมืองและพูดด้วยความยินดี
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าของคนเหล่านี้จะคงอยู่นาน พวกเขาเห็นเส้นไหมดาบที่สวยงาม กลายเป็นม่านฝน
สีเงิน และหนามตกลงมาจากท้องฟ้าเหนือซากปรักหักพังของเมืองรันยู ตกใส่ผู้ที่ต้องการรับรางวัล!
มังกรและอสูรนับไม่ถ้วน เทพเจ้า และมนุษย์ ต่างก็ได้รับบาดเจ็บจากลวดดาบสีเงินนี้ เลือดกระเซ็นไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
และการคร่ำครวญก็ยิ่งดังมากขึ้นไปอีก
“ แม่นาง ขอให้เจ้าจงมีเมตตา พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มนักล่าที่วิ่งไปรอบ ๆ เพื่อรับรางวัล” จู มิงหลาง กล่าวอย่างเร่งรีบ
คนที่เกือบตายได้ยินเรื่องนี้ และพวกเขาก็รู้สึกซาบซึ้งในทันที พวกเขากล้าดียังไงที่ยังคงได้รางวัลที่นี่ ลากร่างที่เปื้อนเลือด
แล้วหนีไป
“ตั้งแต่วันนี้ เมืองรันยู ไม่อนุญาตให้กองกำลังติดอาวุธใด ๆ ที่ข้าไม่ได้อนุญาตให้ประจำการ ผู้ที่ไม่ถอนตัวไปในคืนนี้จะถูกมองว่าเป็นคนทรยศและถูกฆ่า!” จู มิงหลาง เห็นฝูงชนจำนวนมากและรีบประกาศคำสั่งเพื่อที่คนเหล่านี้เป็นผู้ถ่ายทอด
คำสั่งนี้ !
หลี่หยุนซี ลงจอดบนชายคาของซากปรักหักพัง เหลือบมองไปที่ชายคนหนึ่งในถนนที่ถูก จู มิงหลาง ฟันด้วยดาบและถาม
ว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“เปล่า เปล่า แค่มีคนทะเลาะกัน”
“เจ้าหญิงของประเทศประกาศให้รางวัล ข้าจะได้รับรางวัลสามล้านเหรียญทองหรือไม่” หลี่หยุนซี เพิ่งเคยได้ยินเกี่ยวกับ
เงินรางวัลสามล้านที่คนเหล่านั้นพูดถึง
“มันเกือบจะเป็นเช่นนี้ คนพวกนี้ต้องการจับข้ากลับไปทำบางอย่าง เพื่อให้เป็นคนเจ้าชู้ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็รู้ว่า มิงหลาง
เป็นคนที่ทุ่มเทและข้าจะใช้ความแข็งแกร่งและความมุ่งมั่นในการต่อต้าน จะทำให้เจ้าหญิง หลัวซุย ยอมแพ้หัวใจที่มุ่มั่น
ของข้า” จู มิงหลาง กล่าว
“ข้าไม่คิดว่านางจะยอมแพ้” หลี่หยุนซี เดินไปที่กระดานไม้และฉีกรางวัลออก
อันที่จริง หลี่หยุนซี เคยได้ยินพี่สาวของนาง น่านหยูซู พูดคุยเกี่ยวกับการหย่าร้างภายในสองปี
ในเวลานั้น หลี่หยุนซี จะไปพบกับเจ้าหญิงของประเทศอย่างแน่นอน!
“เฮ้ คนที่ยืนอยู่บนซากปรักหักพัง เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ ถังขยะส่งเสียงหอนอย่างน่ากลัว นายทหารของข้าจับไม่ทัน”
ชายในหมวกทหารยืนอยู่ที่ทางเข้าถนนที่พัง ชี้ไปที่ จู มิงหลาง แล้วถาม
จู มิงหลาง หันศีรษะและมองไปที่ชายในหมวกทหาร
ชายในหมวกทหารกล่าวต่อ: “ เจ้าหมายความว่ายังไง กองกำลังติดอาวุธต้องออกจากเมืองรันยู หรืออะไรก็ตาม โปรดพูด
อีกครั้ง กองทัพดาบทองแดง ดินแดนสีน้ำตาล ของพวกเราไม่ใช่กองกำลังที่เจ้าจะพูดถึง และหากเมืองนี้มีเจ้านาย ทำไม
ข้าถึงไม่รู้จัก !”
ชายผู้อ้างว่าเป็นกองทัพดาบทองแดงกล่าวขณะเดินผ่านซากปรักหักพัง
เขามองไปที่ จู มิงหลาง จากนั้นมองไปที่ หลี่หยุนซี อีกครั้งและพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูถูก: ” ข้าแนะนำให้เจ้าหนีไปกับผู้หญิงตัว
เล็กที่สวยงามคนนี้อย่าเรียนรู้ คนชอบธรรมที่ใจดีเหล่านั้นต้องการแก้ไขเมืองรันยู นี้ เมืองรันยู มีกลุ่มทหารกุ้งและปูอยู่ใน
ขณะนี้ และยังมี มังกรที่แข็งแกร่ง เช่น กองทหารดาบทองแดง ของพวกเราอีกด้วย เจ้าไม่สามารถรับมือได้!”
“ กองทัพดาบทองแดงกลับมาอีกครั้ง มันคืออะไร? ” หลี่หยุนซี่ถาม
จู มิงหลาง เกาหัวของเขา เขาไม่รู้ว่าพลังนี้คืออะไร
ในเวลานี้ ห่าวเย่ เพิ่งมาถึง เขาเหลือบมองชายที่สวมหมวกทหารและมีดทองสัมฤทธิ์ ใบหน้าของเขาดูประหลาดใจ
“กองทัพดาบทองแดงเป็นหนึ่งในมังกรที่แข็งแกร่งของที่นี่ ความแข็งแกร่งและอิทธิพลของมันเหนือกว่างูดิน ข้าเกรงว่ามัน
เป็นหนึ่งในกองกำลังติดอาวุธที่จะไม่ออกจากเมืองรันยู แม้ว่าจะถูกพวกเราข่มขู่ก็ตาม” ห่าวเย่ กล่าวในเวลานี้
