บทที่ 27: พื้นผิว
สมัครพรรคพวกในสำนักงานกิจการถูกไล่กลับและจากไป
การเตรียมการที่กลุ่มได้ตัดสินใจนั้นน่าประหลาดใจมาก บางคนรู้สึกสงสาร หลี่หยุนซี แต่ก็มีคนที่ดีใจกับเรื่องนี้เช่นกัน
“ ข้าคิดว่ากงตงจะปล่อยให้ หลี่หยุนซี หาใครสักคนและแต่งงานกับนางแบบเป็นทางการเพื่อหยุดเหตุการณ์นั้นไม่ให้หมักหมมต่อไปและลดการเสียหน้าให้กับตระกูลของพวกเรา ใครจะคิดว่านางจะต้องแต่งงานเพื่อเป็นนางบำเรอ!? ช่างน่าสมเพชนัก” มู่ชิงถอนหายใจด้วยความสงสารแกมเยาะเย้ย
อย่างไรก็ตามการถอนหายใจของนางเป็นการเสแสร้งมากเกินไป ใบหน้าขาวซีดของนางเกือบจะแตกออกด้วยรอยยิ้มที่สดใส ความงามของ หลี่หยุนซีทำให้เห็นเด่นชัด จนนางทำให้เพื่อนร่วมตระกูลรู้สึกด้อยทำให้เกิดการสูญเสียมากเกินไปและตอนนี้นางรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในความคับแค้นแสนสาหัส!
“ อย่างน้อยที่สุดถ้านางปรนนิบัติสามีของนางเช่นเดียวกับนางบำเรอของเจ้าเมืองบางทีนางอาจจะมีชีวิตที่ดีกว่าพวกเรา ที่รู้จักอยู่แต่ในสถานที่ของพวกเรา…”
“ แน่นอนว่านางไม่ได้แย่ในด้านนี้ ท้ายที่สุดนางยังสามารถขยับเอวเพื่อขอทานที่ต่ำต้อย…”
“ พูดเสียงเบา ๆ นางมาทางนี้” หลี่คงซีกล่าว
ตอนนี้หญิงสาวทั้งหมดของตระกูลอยู่รอบ ๆ หลี่คงซีและมู่ชิง
หลี่หยุนซีเดินลงบันไดสำนักกิจการเพียงลำพัง กลุ่มหญิงสาวที่น่าสนใจก็เดินจากไปอย่างสง่างามเช่นกัน โดยธรรมชาติ หลี่หยุนซี ไม่สามารถทนรับฟังความคิดเห็นทั้งหมดของพวกเขา
หลี่หยุนซีเหลือบมองผู้หญิงเหล่านั้นที่เหยียบนางในขณะที่นางเดินลงไป แต่ความรู้สึกของนางกลับไม่แยแส
อย่างไรก็ตามผู้หญิงเหล่านั้นไม่สามารถช่วยอะไรได้นอกจากซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง หลี่คงซี และ มู่ชิง ใครจะรู้ว่า หลี่หยุนซีจะเสียอารมณ์ใส่พวกเขา?
อย่างไรก็ตาม หลี่หยุนซี ไม่ได้เคลื่อนไหวก้าวร้าวใด ๆ นางเดินออกมาจากประตูอีกบานในสำนักงานกิจการ เส้นทางที่นางเดินไม่ได้นำไปสู่ลานพระราชหฤทัยของตระกูลหลี่ แต่เป็นค่ายทหาร
หลี่กงซี มองตามหลังนาง ปลดปล่อยอารมณ์เย็นออกมา!
อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงความแตกต่างในตำแหน่งของพวกเขา หลี่คงซีก็ดูร่าเริงมากขึ้นในทันที
——
ที่สะพานหินล้อมรอบด้วยต้นหลิวเหี่ยวเฉาสองสามต้น หลี่หยุนซี ยืนอยู่บนสะพานมองไปที่ปลาคาร์ฟสีเงินและสีแดงด้านล่างขณะที่พวกมันกวนโคลนในบ่อ
ในไม่ช้าผู้บัญชาการทหารสูงสุดในชุดเกราะสีดำเงินก็เดินมาหานาง
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงรีบก้าวเล็กน้อยเมื่อเห็น หลี่หยุนซี อยู่บนสะพาน
“ หยุนซี..ท่านรอข้าอยู่หรือเปล่า” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงถาม
“ อืมข้าหวังว่าผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงจะช่วยข้าได้ในเรื่องนี้” หลี่หยุนซี พยักหน้าดวงตาของนางสดใสและชัดเจนดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องที่น่าอัปยศอย่างยิ่งในสำนักกิจการ
“ ในที่สุดพ่อของท่านได้รับอิทธิพลอย่างง่ายดายจากสุภาพสตรีที่จะไม่คัดค้านเรื่องนั้นจริงๆ ท่านมีส่วนร่วมอย่างมากต่อนครรัฐ แต่เขาก็ตั้งใจที่จะเสนอท่านให้กับศัตรูเพื่อแลกกับการพักรบที่หน้าซื่อใจคด ข้าจะปล่อยหยุนซี! ข้าจะช่วยให้ท่านรอดพ้น ไปให้ไกลมองหาผู้ชายที่ดีและอยู่อย่างสงบ ไม่ต้องกลับมาตระกูลหลี่ มันไม่คุ้มค่า” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงกล่าวดวงตาของเขาแสดงความสงสารและทำอะไรไม่ถูก
แม้ว่านางจะไม่ได้มาหาเขา แต่ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงได้เตรียมการเพื่อช่วยให้นางหลบหนี
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา หลี่หยุนซี รู้สึกถึงความอบอุ่นภายใน ท้ายที่สุดก็ยังมีคนที่ห่วงใยนางอยู่บ้าง
“ ลุงเฉิงหยุนซีไม่คิดจะหนี”
“ ท่านไม่ได้หนี? ท่านต้องการรับความอัปยศอดสูอย่างนั้นเหรอ? ท่านเป็นผู้หญิงและอายุยังน้อย ตระกูลหลี่นี้ไม่คุ้มค่าที่ท่านจะแลกชีวิตที่เหลือไปกับการพักรบที่น่าสมเพช ท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสงครามที่พรมแดน แม้ว่าข้าจะต้องเสียสละตัวเอง แต่ข้าก็ไม่ยอมให้ไอ้เมือง หลิงเซียว พวกนั้นก้าวเข้ามาในดินแดนของพวกเรา!” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงกล่าวอย่างก้าวร้าว
“ ลุงเฉิง ท่านรู้ไหมว่าทำไมการกบฏในหวู่ตู ไม่สามารถสงบได้ไม่ว่าพวกเราจะฆ่าคนไปกี่คนก็ตาม กลุ่มกบฏที่ไม่มีอาวุธเหล่านั้นจะยังคงบุกเข้าไปในสนามรบอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจผลที่ตามมา?” หลี่หยุนซี ถาม
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดขมวดคิ้ว
เขาไม่เข้าใจว่า หลี่หยุนซี กำลังคิดอะไรอยู่ นางกำลังมีปัญหาของตัวเอง แต่นางก็ยังคงคิดถึงความสงบและความมั่นคงในรัฐบรรพบุรุษของเมืองมังกร?
“หวู่ตู เป็นป่าและไม่มีอารยธรรมและผู้คนไม่มีวัฒนธรรม ดินแดนของบรรพบุรุษเมืองมังกรของพวกเราอุดมสมบูรณ์ พวกเขาต้องการมันมานานแล้ว เมื่อมีบางคนคลั่งไคล้เปลวไฟแห่งความปรารถนาพวกเขาก็ดุร้ายเหมือนหมาป่าและเสือ!” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงตอบ
หลี่หยุนซีส่ายหัวและพูดว่า“ เราไม่สามารถฆ่าพวกกบฏ หวู่ตูให้หมดได้…”
“ท่านควรกังวลเกี่ยวกับตัวเอง หยุนซี”
“ เมืองหลิงเซียวเป็นที่ต้องการของบรรพบุรุษของพวกเรามานานแล้ว ตอนนี้พวกเราถูกกองทัพกบฏ หวู่ตู ควบคุมทางตะวันออกไว้ได้แล้วพวกเขาจะเจรจาเพื่อสันติภาพได้อย่างไร? การพูดถึงการแต่งงานกับข้าในฐานะนางบำเรอเพื่อหยุดยิงไม่ใช่เรื่องหลอกลวง พวกเขามุ่งหวังเพียงให้พวกเราปล่อยให้ทหารของพวกเราลงไปที่พรมแดนทางตะวันตก จากนั้นพวกเขาจะส่งกองกำลังมาซุ่มโจมตีพวกเราโดยไม่ได้เตรียมตัวไว้” หลี่หยุนซีกล่าวอย่างใจเย็น
จมอยู่ในหล่มยิ่งเจ้าดิ้นรนยิ่งจมลึก!
เมื่อไม่นานมานี้ หลี่หยุนซี ยังคงสับสนไม่รู้ว่าศัตรูที่แท้จริงของนางคือใคร
ตอนนี้นางค่อยๆมองเห็นสิ่งต่างๆอย่างชัดเจน
พวกเขาโผล่ขึ้นมาทีละคนหัวเราะเยาะ นางไม่สามารถระงับความสุขของพวกเขาและมาหานางเพื่อเหยียบอย่างไร้ความปรานีส่งนางให้จมลึกลงไปในโคลนตม
อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆจะเป็นไปตามนั้นจริงหรือ?
“ ท่านจริงจังไหม” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเฉิงถามอย่างอ่อนปวกเปียก
“ ลุงเฉิงสามารถย้ายกองทหารเก่าของข้าออกไปและดำเนินการตามแผนของพวกเขาได้” หลี่หยุนซีกล่าว
—–
ฤดูหนาวใกล้เข้ามา เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่ฝนไม่ตกลงมาในรัฐบรรพบุรุษของเมืองมังกร แม้แต่ที่ราบหลี่ฉวนที่อุดมสมบูรณ์ก็แสดงอาการแห้งแล้ง หากผืนดินไม่ได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยแม่น้ำทั้งสามสายก็คงจะเหือดแห้งไปนานแล้ว
จู มิงหลาง จำได้ว่าท้องฟ้าเป็นสีฟ้าและดินแดนต่างๆก็อุดมสมบูรณ์เมื่อเขามาถึง รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร เป็นครั้งแรก หลังจากอยู่ที่ สถาบันฝึกมังกร มาเป็นเวลาหนึ่งเดือนดูเหมือนว่าดินแดนนอกเมืองได้เปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้ว
หญ้ากลายเป็นสีเหลืองในขณะที่ใบไม้แห้งและเหี่ยวเฉาปกคลุมพื้นในป่า รูปทรงของภูเขาที่อยู่ห่างจากที่ราบมากที่สุดได้กลายเป็นสีขาวเงินก่อนที่ใครจะนึกได้แสดงให้เห็นถึงความรกร้างว่างเปล่าและหนาวสั่นในมุมมองที่ยิ่งใหญ่ …
“ อา – ชู!”หลี่เสี่ยวหยิง คลุมตัวเองแน่นด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์ แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะทนต่อลมหนาว จมูกของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจากความเย็นน้ำมูกคล้ายว่าจะไหลออกมา
จู้หมิงหลางมองเขาแวบหนึ่งโดยไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้หาทางเข้าชั้นเรียนทัศนศึกษาได้อย่างไร หลังจากเห็นเขานั่งพาหนะร่วมกับ หนานเย่ บน นกไดโนเสามังกร จู มิงหลาง ก็เข้าใจสถานการณ์อย่างคร่าวๆ
ปัจจุบันพวกเขาทั้งหมดอยู่สูงขึ้นไปบนท้องฟ้าขี่บนหลังของนกไดโนเสามังกร หลายตัวเกาะกุมบังเหียน
ที่ราบสีเหลืองเยือกเย็นอยู่ด้านล่าง ลมเป็นเหมือนมีดน้ำแข็งตัดหูและใบหน้าของพวกเขาในขณะที่พวกเขาขี่ เห็นได้ชัดว่า หลี่เสี่ยวหยิง ไม่มีประสบการณ์ในการเดินทางทางอากาศและไม่รู้ว่าเขาต้องใช้มาตรการป้องกันอะไรบ้าง
มีนกไดโนเสามังกร ทั้งหมดสิบสามตัวโดยมีนักเรียนสิบสามคน
ในบรรดานักเรียนมี ผู้ฝึกมังกร ตัวจริงที่มีมังกรเป็นของตัวเองอยู่แล้วและยังมีคนอย่าง หลี่เสี่ยวหยิง และ หนานเย่ ที่ยังคงวนเวียนอยู่ใต้ประตูมังกรของพวกเขา
นอกจากนี้อาจารย์สองคนนำกลุ่ม หนึ่งในนั้นคืออาจารย์ เคเบ่ย ผู้รับผิดชอบความปลอดภัยของนักเรียนซึ่งเป็นคนที่ จู มิงหลาง เห็นเมื่อวันก่อน
อีกคนคืออาจารย์ของพวกเขาอาจารย์ ดวนหลาน นางเป็นผู้รับผิดชอบในการร่ายมนตร์อัญเชิญสายฝน
นอกจากนักเรียนสิบสามคนและอาจารย์สองคนแล้วยังมีผู้ช่วยสอนอีกด้วยคนนั้นคือจู มิงหลาง
ดวนหลาน,เคเบ่ย และ จู มิงหลาง ได้ขี่ มังกรเหยี่ยว ตัวเดียว
มังกรเหยี่ยว มีความยาวมากกว่าห้าเมตรหลังกว้างเหมือนสิงโตตัวผู้ส่วนอกและส่วนหัวของนกอินทรี การขี่บนหลังของ มังกรเหยี่ยว นั้นเหมือนกับการนั่งบนโซฟาที่คลุมด้วยขนสัตว์สัตว์ร้ายที่บ้าน เป็นความสุขชั้นหนึ่ง!
ในความเป็นจริง จู มิงหลาง ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วยสอนเมื่อเขาควรจะช่วยงานเล็กน้อยเท่านั้น
“ มังกรฟ้า สามารถควบคุมได้แม้กระทั่งสภาพอากาศ? รู้สึกว่า มังกรฟ้า ดีที่สุด!” หลี่เสี่ยวหยิง อ้าปากค้าง
เขาแต่งกายด้วยเสื้อคลุมเรียบง่ายไม่มีลวดลายหรือเครื่องประดับใด ๆ เมื่อเทียบกับนักเรียน ผูฝึกมังกร ที่แต่งตัวหรูหราคนอื่น ๆ เขาดูโทรม
มันช่วยไม่ได้ นี่เป็นชุดเสื้อผ้าที่ดีที่สุดชุดหนึ่งของ หลี่เสี่ยวหยิง หากไม่ได้เป็นเพราะวิญญาณกระทิงของเขาได้แสดงให้เห็นถึงลักษณะของมังกรเขาก็ยังคงต้องกลับไปที่บ้านแล้ว!
