บทที่ 291 หยินหลิง
“เนียเหนียน เจ้าทําให้ข้าดูน่าขนลุกมาก ๆ หูไปหลิง ก็เอาแขนโอบไหล่ของนางเอง
“มีเหตุผลที่ หลี่หวงอู ถูกแยกออกจากโลกภายนอก ” หลีชิงหัว พูดแค่นั้น
“จู มิงหลาง ไม่ได้พูดอย่างนั้นมาก่อนหรือ ? พวกเขากําลังพยายามหลีกเลี่ยงสงครามและไม่ ต้องการให้เกิดข้อพิพาท
ใด ๆ ” ฟางเนี่ยเหนียน กล่าว
“แม้ว่าข้าจะไม่แน่ใจ 100% แต่ข้าคิดว่า หลี่หวงอู นี้อาจเป็นหมู่บ้านของ หยินหลิงปี ” จู มิงหลาง มองย้อนกลับไปที่
หมู่บ้านในภูเขาลึกที่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟ
กลางคืนก็สดใส แสงไฟก็สว่าง ทุกอย่างดูสงบราวกับสวรรค์จริงๆ และในฤดูใบไม้ผลิและฤดู ร้อนเมื่อตอกแพร์บานก็จะถูก
ปกคลุมไปด้วยดอกแพร์ทั่วทั้งภูเขาและ ที่ราบ จะต้องสวยงามราวกับแดนสวรรค์
แต่มันวิเศษจริงๆเหรอ?
“หยินหลิงซี ใจ???” น่านหยูซู เป็ดปากของนางด้วยความประหลาดใจ
“ผู้คนที่นี้ส่วนใหญ่ตายไปแล้ว ข้าเกรงว่า หลหวงยู จะเป็นคูหาของคนตายมาโดยตลอด มีข่าวลือว่ามีคนอยู่ที่นี้ 20,000
หรือ 30,000 คน แต่ที่จริงแล้ว คนจริงๆ ยังมีชีวิตอยู่ อาจมีเพียงไม่กี่คนที่พวกเราได้เห็นพวกเขาคือปรมาจารย์หยินหลิง”
หลีชิงหัว กล่าว
“คนตายที่พวกเราพบที่ ชิตไข ก่อนหน้านี้ไม่ได้ถูกมังกรหลอก แต่ที่จริงแล้วอาจารย์เหมยโรว นางศิวบคุมคนตาย” จู มิง
หลาง กล่าว
ดวงตาของ น่านหยู
หูไปหลิง และฟางเนียเหนียน เบิกกว้าง
“แน่นอน สาวน้อยคนนี้มีปัญหา !” น่านหยูชู กล่าว
ตั้งแต่นางเข้าร่วมทีม น่านหยูชู รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กําลังซ่อนอะไรบางอย่าง
“แล้วนางอยู่กลุ่มเดียวกับซางหลง นางฆ่าคนทั้งหมู่บ้านเหรอ?” หูไปหลิง ถามด้วยความไม่เชื่อ
“ไม่ ข้าเกรงว่าจะมีคนไม่มากนักในหมู่บ้านชื่อโถว ” จูมงหลาง กล่าว
“ฮะ??” ฟางเนียเหนียน รู้สึกว่าศีรษะของเขาไม่ใหญ่พอที่จะเข้าใจ
โรงนาถูกฆ่าไม่ใช่หรือ?
เห็นได้ชัดว่ามังกรกําลังซ่อนตัวอยู่ในบ้านเหล่านั้น!
“ในหมู่บ้านที่หนึ่ง คนส่วนใหญ่ที่พวกเราเห็นคือคนตายที่ถูกหลอก” จู มิงหลางกล่าวต่อ
“ทั้งหมดเป็นผี???” ฟางเนี่ยเหนียน ได้ยินและร่างกายทั้งหมดหดตัวลงในอ้อมแขนของ น่าน หยู โดยตรง
“ข้าประเมินความสามารถของ ปรมาจารย์หยินหลิง ต่ําไป หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง ปรมาจารย์หยินหลิงก็แข็งแกร่งและ
อ่อนแอเช่นกัน หยินหลิง ที่อ่อนแอสามารถเห็น หยินหลิง เท่านั้น หยินหลิง ที่เข้มแข็งสามารถสื่อสารกับ หยินหลิง ได้
ในขณะที่ หยินหลิง ที่มีอํานาจมากกว่าสามารถจัดการกับผู้ที่เสียชีวิตทําให้ดูและมีชีวิตชีวาได้ นี่คือสิ่งที่แตกต่าง “หลีชิง
หัว กล่าว
“ดังนั้นหมู่บ้านที่หนึ่ง ที่ล้มตาย ดูเหมือนจะไม่โกรธเลย มันเป็นเพราะ หลี่หวงอ ทั้งหมดนี้ เป็นเผ่าของ หยินหลิง พวกเขา
รักษาแนวรั้วทั้งหมดโดยจัดการกับคนตาย ให้โลกภายนอกศตว่าที่นี่คือที่ ที่แยกจากโลก? ? ? “ดวงตาของ หูไปหลิง เต็ม
ไปด้วยความกลัว
เพื่อนเล่นที่สนิทกับนางในขณะนั้น
เป็นผีหรือคนตาย?
“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับมังกรหลงทาง นั่น? ? น่านหยูซู ถาม
“ พวกเรายังควบคุม มังกรหลงทาง เป็นทหารยามของพวกเรา! “ในขณะนั้น เสียงของชาย คนหนึ่งดังมาจากยอดเขา
ด้านหน้า เขากําลังยืนอยู่ใต้แสงจันทร์อันเยือกเย็น สวมหมวกที่มีขนรูปสัตว์ และสวมเสื้อผ้าที่มีขนรูปสัตว์!!
ซึ่งหลัว !
เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ที่ชื่อสัตย์และตรงไปตรงมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาเข้าใจยากยิ่งกว่าเดิม!
“ ฝ่ายหยินหลิง? อันที่จริง พวกเราไม่ชอบเรียกตัวเองแบบนั้น พวกเราเรียกตัวเองว่าความ ตาย! “ปรมาจารย์ข่งขุนชาน
เดินออกจากปาข้างหลังเขาและบิด เหมยโรว เด็กผู้หญิงด้วยมือเดียว
“คํากล่าวจากสันตะสํานัก ชางหลง คือ “สิ่งมีชีวิตที่รับใช้เทพเจ้าแห่งความตาย” หูไปหลิ่งนึกถึงประโยคนี้ในทันใดและ
คนทั้งหมดก็เหมือนกับสายฟ้า ยิ่งนางคิดมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้นที่ชี้ไปที่ผู้เฒ่าแห่งรั้ว “ไม่น่าแปลกใจที่
มังกรไม่สูญพันธุ์ เพียงเพราะเจ้า ปรมาจารย์หยินหลิง เหล่านี้อาศัยอยู่ในคูน้ำลูกแพร์นี้!”
4 ข้าไม่คาดคิดจริงๆ ส่งพวกเจ้าไปที่หมู่บ้านชางหลง พวกเจ้ายังสามารถออกมาได้อย่างมีปีวิต ” อย่างไรก็ตามเนื่องจาก
พวกเจ้ารู้ความลับของ หลี่หวงแล้ว ข้าไม่สามารถปล่อยให้พวกเจ้ามีชีวิตอยู่ได้ “ผู้เฒ่าซ่งขุน ชาน กล่าว
อันที่จริง ข่งขุนซาน ไม่เคยแน่ใจเลยว่าคนเหล่านี้รู้ความลับของ หลี่หวงอู หรือไม่
แต่เมื่อพวกเขาจากไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น มัตสึฮิโระซึ่งก็คิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาคิดว่ามันปลอดภัยที่จะกําจัดพวก
เขา หลังจากที่พวกเขาสอบถามกับ เหมยโรว และ เหมยโรว ก็บอกเรื่องนี้ด้วย คนทั้งหมดรู้เรื่อง หยินหลิง !
5 ข้าไม่ได้พูดอะไร” ช เหมยโรว กล่าว
“แต่พวกเขาเตาได้ใช้ใหม” ปรมาจารย์ข่งขุนชาน กล่าว
4 ข้าคิดว่าผู้เฒ่าให้อัญมณีแก่เรามากมายซึ่งเป็นเพียงค่าธรรมเนียมที่เงียบ ที่จริงแล้ว พวกเราไม่สนใจว่าท่านเป็นใครไม่
ว่าจะเป็นผู้นมังกร หรือ เทพเจ้าแห่งความตายของมังกร พวกเราสนใจแค่ว่านี้คือคนตายห ลายคน อันที่จริง ข้ารู้สึกโล่ง
ใจเมื่อรู้ว่าท่านอยู่ในหมู่บ้าน หยินหลิง ซึ่งหมายความว่าไม่มีผู้คนหลายพันคนในหลี่หวงที่เสียชีวิตอย่างน่าเศร้า
ภายใต้กรงเล็บของมังกร ข้าคิดว่าท่านเป็นพระโพธิสัตว์มากกว่า ” จู มิงหลาง กล่าว
ไม่มีการฆ่า
ชาว หลี่หวงอู ไม่ได้อยู่ภายใต้ความกลัวมังกร
นี่คือเหตุผลที่ จูมงหลาง จากไป
ในหมู่บ้านชิหยินหลิง พวกเขาชอบใช้คนตายเป็นชาวบ้าน เห็นได้ชัดว่ามีคนอาศัยอยู่จริงเพียง ไม่กี่คนใน หลีห่วง
ทั้งหมด แต่พวกเขาแสดงภาพลวงตาของความเจริญรุ่งเรืองและความเจริญรุ่งเรืองในหมู่บ้านทั้งเจ็ด
เขาชอบวิธีการเล่น ของอาจารย์หยินหลิง นี้
แล้วมันก็ขึ้นอยู่กับพวกเขา
ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้ใช้คนที่มีชีวิตจริงเป็นหุ่นเชิด
ตราบใดที่ทาสรับใช้มังกรหลงทาง ของพวกเขาไม่ได้วิ่งลงมาจากภูเขาฆ่าผู้บริสุทธิ์อย่างไม่เลือกหน้า
วิธีที่พวกเขาอยู่รอดและวิธีที่พวกเขาดําเนินต่อไป นั่นคือธุรกิจของพวกเขาจูมงหลาง ไม่สามารถควบคุมได้
นี่คือเหตุผลที่ จูมงหลาง รับจากไปหลังจากรู้ความจริง
“สําหรับข้า แค่ไม่มีใครตายอย่างอนาถก็เพียงพอแล้ว ท่านชอบเล่นเองก็แล้วแต่ ข้ายังคงชอบ เมืองที่มีชีวิตชีวาอย่าง
แท้จริง” จู มุ่งหลาง กล่าว
“ เจ้าไม่สามารถพูดเกี่ยวกับเรื่องที่นี่!” ดวงตาของ ซึ่งหลัว จ้องไปที่ จูมงหลาง
“อันที่จริง ทุกคนรู้โดยปริยายว่าเรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้ จากนี้ไปทุกคนจะเป็นเพื่อนบ้านที่ดี ตราบใดที่เจ้าไม่แสวงหาเงิน
หรือฆ่าคน ข้าก็ไม่มีอคติกับเจ้า แต่เจ้าต้องการฆ่า ให้ตายเถอะ พฤติกรรมแบบนี้มันดูงี่เง่าสําหรับข้าจริงๆ ข้าได้รับ
มอบหมายจากหน่วยกู้ภัย ตอนนี้พวกเจ้าปลอดภัยดีแล้ว ข้าก็ไปได้แล้ว แต่ถ้าเจ้าทําเช่นนี้ เจ้ากําลังบังคับให้ข้ากลายเป็น
คนที่ตายในหมู่บ้านชิหยินหลิง ของ หลี่หวงอู ข้าได้รับอัญมณีแล้วเจ้าจะทําให้ข้ารู้สึกผิด” จู มิงหลาง กล่าว
