บทที่ 316: สัตว์ร้ายที่น่าขยะแขยง
จู มิงหลาง มองไปที่ เหยาจุนซี ด้วยความประหลาดใจ
เรื่องของพวกเขาจะถูกเปิดเผยทันทีที่พวกเขาเดินจากไปได้อย่างไร?
แม้ว่าเขาจะใช้เวลาเดินทางกลับเกือบหนึ่งวัน
ซีอังถั่ว ไม่ใช่คนโง่จริงๆ เหตุผลที่นางกล้าพูดกับ จู มิงหลางเกี่ยวกับคนรักโดยตรงก็เพราะว่านางโกหกตั้งแต่ต้น แม้ว่า
จู มิงหลาง และ ชิโรว จะบอกข่าวก็ตาม ไม่มีหลักฐานเลยแม้แต่คนก็เทียบไม่ได้
นอกจากนี้ ชื่อเสียงของ ซีอังถั่ว ยังไม่ค่อยดีนัก
“ว่ากันว่าพ่อบ้านสารภาพโดยส่วนตัว และถูกทูตจับได้” เหยาจุนซี พูดด้วยความละอาย
แม้ว่าจะเป็นประเทศเล็ก ๆ ที่ไม่สะดุดตา แต่ก็เป็นลูกสาวของประเทศ ซีอัง ด้วย แม้แต่ในกรณีของการแต่งงานกับ
กษัตริย์องค์อื่น พวกเขายังกล้าทําเรื่องดูถูกเหยียดหยาม ดูเหมือนว่าคราวนี้ เหยากั่ว จะประสบกับสงครามหนักที่เหยียบย่ํา
“นายน้อย เจ้าแมวแทบบี้ ที่เจ้าจับได้คงไม่ใช่สัตว์ร้าย” ในเวลานี้ หลี่ซิงหัว กล่าว แต่ดวงตาที่สดใสของนางกําลังมองไปที่แมวแทบบี้
“มันไม่ใช่สัตว์ร้าย มันคืออะไร?” จู มิงหลาง ถาม
“ความน่ากลัวของสัตว์เดรัจฉาน หมายถึงหนึ่งในสัตว์ร้ายแห่งสงครามและการกบฏ” หลีชิงหัวยื่นมือออกและแตะ
หน้าผากของแมว
แมวดูสงบ แต่ดวงตาสีน้ําเงินเข้มแสดงความกลัวเล็กน้อย ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
มิงหลาง มองแมวตัวนี้
จากนั้นเขาก็เหลือบไปมอง นายก้อย ที่เคยตัดสินมาก่อน
นายก้อย พเนจร ตาปลาคู่ใหญ่มองดูเมฆลอยอยู่บนฟ้า ดูเหมือนว่าเขาจะลืมสิ่งที่เขา
พูดก่อนหน้านี้
“มันทําให้เกิดการระบาดของสงครามครั้งนี้ “ หลี่ซิงหัว เอานิ้วของนางออกจากหน้า ผากของแมวและถอนหายใจเบา ๆ
เชื่อมโยงกับความฝันที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอันที่นางเคยเห็นมาก่อน จากนั้นจึงค้นหา ร่องรอยของลางสังหรณ์ของแมว
หลี่ซิงหัว สามารถตัดสินได้อย่างแม่นยํามาก
“อย่างไรก็ตาม ตอนที่พวกเราไป มันยังคงรบกวนการนอนของ ซีอังกั่ว หลังจากค่ํา และไม่ก่อให้เกิดอันตรายร้ายแรง ใดๆ
กับนาง “ในทางตรงกันข้าม ชิโรว สับสน และนางไม่เข้าใจว่าทําไมสงครามครั้งนี้ถึงเกี่ยวข้องกับแมวตัวนี้
“มีแนวโน้มที่มั่นคงในหลาย ๆ อย่างในโลกเช่นคู่รักที่รักกันมากพวกเขาจะอยู่ด้วยกันเสมอเมื่อข้าแก่ตัวแม้ว่าภรรยาของข้า
จะมีประสบการณ์เรื่องความโกลาหลจริง ๆ เรื่องนี้จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย หากในเหตุการณ์นี้นกสีดําที่เป็นสัญลักษณ์ของ
การล่มสลายของครอบครัวบุกเข้ามา เป็นไปได้ว่าเมื่อคนรักของผู้หญิงเมาและเล่าประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมนั้น นางก็
บังเอิญได้ยินสามีของผู้หญิงข้างๆ นาง ทําให้ความสัมพันธ์นั้นหายไปในทันที “ หลี่ชิงหัวกล่าว
“ใจร้ายจัง? “ จูมงหลาง กล่าว
“เช่นเดียวกันกับ ซีอังถั่ว การมีอยู่ของสัตว์ร้ายตัวนี้หมายความว่าพฤติกรรมของนางจะ ถูกค้นพบอย่างแน่นอนและ
เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีของทั้งสองประเทศ “หลี่ชิงหัว กล่าว
หลี่ซิงหัว ขอให้ จู มิงหลาง ไปและไม่ได้หยุดบางสิ่งบางอย่าง
เพียงเพื่อหาสัตว์ร้ายนี้ เกรงว่ามันจะทําให้เกิดสงครามมากขึ้น
สงครามบางอย่างเป็นเพียงการต่อสู้ระหว่างทหาร
สงครามบางอย่างอาจทําให้ผู้คนต้องทนทุกข์ทรมานและชีวิตของพวกเขาจะประสบหายนะนี่คือความแตกต่างอย่างมาก!
การมีอยู่ของสัตว์ร้ายอาจนําแนวโน้มของสงครามเข้ามาใกล้มากขึ้น ผู้คนถูกสังหาร เมืองต่างๆ ถูกเผา ประเทศต่างๆ
ต่อสู้อย่างโกลาหล และเลือดไหลลงแม่น้ํา!
เห็นได้ชัดว่าแม้ว่า แมวนี้ใช้อุบายของปีศาจเพียงเล็กน้อยเพื่อทําให้ ซีอังถั่ว ฝันร้า ยในตอนกลางคืนแต่มันก็ทําให้ ซีอังถั่ว
ไม่สามารถนอนหลับได้อีกเพื่อนัดพบกับแม่บ้าน นางถูกจับต่อหน้าซึ่งในที่สุดทําให้เกิดสิ่งนี้สงครามดูถูกจาก ตูหวางฉวน
แน่นอน ตูกัว อาจวางแผนที่จะบุกรุกรัฐ เหยา ที่เหนื่อยล้านี้ตั้งแต่เริ่มต้น และสิ่งที่เขา ขาดก็เป็นเพียงข้อแก้ตัวที่เหมาะสม!
หลี่ซิงหัว ปิดผนึกสัญลักษณ์ของแมวดอกไม้แล้วปล่อยมัน
หากไม่มีสัญญาณและพลังเหนือธรรมชาติ สัตว์ร้ายเหล่านี้เป็นแมวธรรมดามาก และแม้กระทั่งสําหรับบางคนที่รักแมว
พวกมันก็ยังเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่สามารถนําโชคดีมาให้ได้
หลังจากฟังเรื่องเหล่านี้เกี่ยวกับ แมวดอกไม้ ที่พี่สะใภ้ของผู้เผยคําทํานายพูด ดวงตาของจูมิงหลางก็จ้องไปที่นายก้อย
ซึ่งยังคงจ้องมองท้องฟ้าด้วยความงุนงงโดยไม่ตั้งใจ
เป็นเวลานานที่ จู มิงหลาง ถือว่า นายก้อย เป็นดาวแห่งความโชคดี
เป็นไปได้ไหมที่ นายก้อย มีพลังวิเศษของเครื่องหมายจริง ๆ แล้วถ้ามีลางร้ายในโลกนี้ก็ควรมีลางแห่งความสุขด้วย!
เขากําลังว่ายน้ํา นายก้อย อยู่สบาย อยู่ในอากาศเหมือนสระน้ําที่สบาย อิสระและง่าย ราวกับว่าสิ่งรบกวนในโลกนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย
“โอเค ข้าคงคิดมาก” จู มิงหลาง ส่ายหัว ปัดเป่าความคิดที่ไร้สาระนี้
แทนที่จะเชื่อในปลาคาร์ฟแห่งความทรงจําเจ็ดขั้นตอนนี้ จะดีกว่าที่จะเชื่อในการชี้นําของพี่สะใภ้ผู้เผยคําทํานาย จนถึงจุดสูงสุดของชีวิต
ทันทีที่ค่ําคืนมาถึง เกาเจี้ย หัวหน้าหมาปาสีเทาก็กลับมาที่มังกรของหมาปาสีเทา และคนของเขาก็มีอาการบาดเจ็บตามร่างกายเช่นกัน
เกาเจี้ย เดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เจ้าเมืองและศาลารัฐสภา เมื่อเห็นว่าทุกคนกลับมาแล้วเขาจึงอธิบายสถานการณ์ที่เขาพบกับทุกคน
“พวกเราตามหารอยเท้าของมังกรโลภ และพวกเราได้ฆ่าพวกมันไปสองสามตัวแล้ว แต่สถานการณ์ในหมู่บ้านน้ํานั้น
ควบคุมไม่ได้ ชาวนาในหมู่บ้านน้ําไม่ต้องการจ่ายค่าอาหารให้เจ้าหน้าที่และทหาร เจ้าหน้าที่และทหารกลุ่มหนึ่งที่ก่อ
ความโหดร้ายเสียชีวิต และตอนนี้เจ้าหน้าที่และทหารของหมู่บ้านสุ่ยกําลังรวมตัวกันและเริ่มทําสงครามกับชาวนาที่กดขี่ข่มเหงเหล่านี้”เกาเจี้ยถอนหายใจ
เรื่องนี้มาถึงจุดที่ไม่สามารถย้อนกลับได้ และ เกาเจี้ย ไม่เข้าใจว่าทําไมชาวนาที่รับผิ ดชอบไร่น้ํามาตลอดจึงลุกขึ้นฆ่า
เจ้าหน้าที่และทหารที่เก็บเมล็ดข้าว ซึ่งเทียบเท่ากับ มันคือความโกลาหลทางแพ่ง
ผู้ปกครองหมู่บ้านน้ําจะส่งกองกําลังไปปราบปรามอย่างแน่นอน ไม่ว่าชาวนาจะสามัคคีกันอย่างไรพวกเขาจะต่อต้าน
เจ้าหน้าที่และทหารได้อย่างไร สุดท้ายก็จะเป็นอีกหายนะทางสายเลือด
หลี่ซิงหัว พึมพํากับตัวเองว่า ” ปีศาจแห่งความโลภ”
ลางร้ายที่ทําให้คนกลายเป็นคนโลภ หากความโลภนี้ส่งผลกระทบเล็กน้อย ก็เป็นเพียงข้อพิพาทระหว่างย่านใกล้เคียง ถ้า
จริงจังจะนําไปสู่การเป็นปรปักษ์กันทางชนชั้น!
เจ้าหน้าที่มีความโลภอยากได้ผลงานจากราษฎรมากขึ้น
ประชาชนโลภและหลงไปฉวยที่ดินจากข้าราชการเพิ่ม
ดังนั้นการเป็นปรปักษ์กันทางชนชั้นจึงทําให้เกิดหายนะในเลือด
2 วัน ผู้คนของกองทัพดาบทองแดงก็กลับมาเช่นกัน และ จ้าวรุยจิน ก็อธิบายประสบ การณ์และประสบการณ์ของวันนี้อย่างเต็มที่
“ภัยพิบัติน้ําแข็งนั้นร้ายแรงมาก แม่น้ําและทะเลสาบบนภูเขากลายเป็นน้ําแข็ง สัตว์ป่าบนภูเขาต้องหาน้ําและหาอาหาร
บนที่ราบ เพื่อที่สัตว์ประหลาดและวิญญาณที่อาศัยอยู่ในภูเขาจะตามลงมา ส่งผลกระทบต่อผู้คนในหลายหมู่บ้านและ
หลายเมือง ปศุสัตว์ที่พวกเขาเลี้ยงนั้นถูกกิน และแม้แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ถูกกินอย่างมากมาย” จ้าวรุยจิน แห่งกองทัพดาบทองแดงกล่าว
กองทัพดาบทองแดงของพวกเขาสังหารผู้คนและสังหารสัตว์ประหลาดบางตัว
สัตว์ประหลาดที่กินคนนั้นฉลาดแกมโกงมาก โดยรู้ว่ามีทหารคอยปกป้องหมู่บ้านและเมื่องต่างๆ พวกมันจะเลือกสถานที่ห่างไกลเหล่านั้นเพื่อเริ่มต้น
“ความหายนะของปีศาจที่เกิดจากภัยพิบัติน้ําแข็งเป็นลางบอกเหตุใหญ่อีกอย่างหนึ่ง”
