บทที่ 41: เครื่องหมายดาบเป็นขอบเขต
หลี่หยุนซีบินบนดาบของนางบินข้ามกองทัพกบฏมองลงไปที่มวลมืดของพลเมือง หวู่ตู
กบฏหวู่ตูหลายคนมองขึ้นมา เมื่อพวกเขาเห็นผู้หญิงคนนั้นบินอยู่เหนือพวกเขาด้วยดาบทุกคนก็เผยให้เห็นถึงความประหลาดใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้บัญชาการของกองทัพกบฏ ผู้บัญชาการกว่าครึ่งเป็นผู้ปกครองและนายพลของห้าเมืองของ หวู่ตู ทำไมพวกเขาจะจำคนที่บินด้วยดาบไม่ได้?!
ครั้งหนึ่งนางเคยเป็นจักรพรรดินีแห่ง หวู่ตู ปกครองดินแดนตลอดทั้งปี ก่อนที่นางจะถูกโค่นล้มไม่มีใครที่ไม่กลัววิธีการดูดเลือดของนาง!
หลี่หยุนซี บินข้ามกองทัพกบฏที่สง่างามและในไม่ช้าก็มาถึงพื้นที่สามเหลี่ยมกลางหุบเขา
นางค่อยๆลงมาและยกมือขวาขึ้นช้าๆ ไหมสีเงินนุ่ม ๆ ปรากฏขึ้นมาจากไหนไม่รู้พันอยู่บนฝ่ามือของนางอย่างรวดเร็ว …
ผ้าไหมสีเงินทอเข้าด้วยกันกลายเป็นดาบหิมะขาววิบวับในเวลาอันสั้น
ท้องฟ้ายามค่ำคืนพร่างพราวจากดวงดาวเป็นจุดเริ่มต้น แต่มันถูกบดบังในขณะที่ หลี่หยุนซี ยกดาบสีขาวราวกับหิมะขึ้นมา!
ชั้ววว!
นางฟันทางเข้าหุบเขา แสงดาบสีเงินฉีกผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับดาวหางที่งดงามหลายพันดวงตามการแกว่งดาบของ หลี่หยุนซีและกระทบที่ปากหุบเขา!
ไม่ว่าจะเป็นกองทัพกบฏของ หวู่ตู หรือทหารของกองพันนกบินใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ มันยากมากที่จะจินตนาการว่ามนุษย์มีพลังที่จะตัดภูเขาได้!
หินของหน้าผาสูงชันทั้งสองด้านถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ และมีรอยแตกขนาดใหญ่อยู่ที่พื้น!
โดยปกติแล้วรอยดาบจะถูกทิ้งไว้ที่หีบของศัตรูหรือบนลำต้นของต้นไม้ อย่างไรก็ตามการฟันของ หลี่หยุนซี มุ่งเป้าไปที่ปากหุบเขาที่สามารถจุคนได้เป็นพันคนโดยตัดผ่านทางเดินและหินทั้งสองด้านของหุบเขา!
รอยดาบเป็นเหมือนร่องลึกตามธรรมชาติแยกกองทัพกบฏออกจากสายตาที่ตกตะลึง
หลี่หยุนซี ดูเหมือนจะตั้งใจทำ นางไม่ได้ชี้ดาบไปที่ใคร แต่แม้ว่าการฟันของนางจะไม่ได้ฆ่าทหารแม้แต่คนเดียวมันก็ไม่ต่างอะไรกับซากศพที่เกลื่อนไปทั่วทุกหนทุกแห่งของกลุ่มกบฏ หวู่ตู หลังจากได้เห็นถึงความสามารถในการฟันของนาง
“ ด้วยการฟันนี้เป็นขอบเขตทำให้ผู้คนตัดสินใจด้วยตัวเองระหว่างชีวิตและความตาย!” หลี่หยุนซี ไม่ได้พูดเสียงดัง แต่ในฐานะ มนุษย์ครึ่งเทพ ทุกคนทั้งในและนอกหุบเขาสามารถได้ยินนางพูดอย่างชัดเจน!
หลังจากเงียบไปชั่วครู่กองทัพกบฏก็เริ่มกระสับกระส่าย พลเมือง หวู่ตู ส่วนใหญ่เคยเห็นเพียงทหารธรรมดาที่ถืออาวุธบางครั้งก็เห็นมังกรทรงพลังปรากฏตัวในสนามรบเป็นครั้งคราว พวกเขาไม่เคยเห็นใครที่สามารถผ่าดินได้ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว!
“ ใครก็ตามที่ข้ามขอบเขตดาบจะถูกมองว่าเป็นกบฏและถูกสังหารอย่างไร้ความปรานี
“ ผู้ที่อยู่นอกขอบเขตดาบจะถูกพิจารณาว่าเป็นพลเมือง พลเมืองของข้า หลี่หยุนซี!
“ ในฐานะพลเมืองของข้าชีวิตของพวกเจ้าจะไม่ถูกกำหนดโดยสวรรค์อีกต่อไป แต่โดยข้า ข้าจะปล่อยให้พวกเจ้าอยู่รอดในฤดูหนาวและมีชีวิตต่อไป”
คำพูดของ หลี่หยุนซี ดังก้องไปทั่วทั้งหุบเขากระทั่งกระจายออกไปไกลกว่านั้น
คนของกองพันนกบินต่างสับสนกับการกระทำของหลี่หยุนซี!
พวกกบฏเหล่านี้ไม่ควรถูกสังหารทั้งหมดไม่มีคำถามหรือ?
พวกเขาไม่ควรถูกทำให้ตระหนักถึงความแข็งแกร่งของ รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร และถูกบังคับให้ต้องถอยกลับด้วยตัวเองหรือ?
จะเรียกว่าพลเมืองได้อย่างไร?
ในไม่ช้าผู้บัญชาการของกองทัพกบฏที่มีร่างกายเหมือนหมีก็ตะโกนว่า“ นางแค่ซื้อเวลา อย่าเชื่อผู้หญิงคนนี้!”
“ ไม่ว่านางจะแข็งแกร่งแค่ไหน นางก็เป็นเพียงคนเดียวที่ถือดาบหนึ่งเล่ม เพื่อนร่วมชาติของพวกเราเข้าร่วมกองทัพอย่างต่อเนื่อง นางไม่อาจฆ่าพวกเราทั้งหมดได้ อย่าลืมว่าพวกเราจะทำลายเมืองที่มั่นด้วยกันอย่างไร พวกเราอยู่ไม่ไกลจากการเข้าสู่ที่ราบลี่ฉวนและเราจะมีทุกอย่างในตอนนั้น!” ยังมีคนอื่นตะโกนขึ้นมาทันทีเพื่อปลุกขวัญกำลังใจของผู้คน
“ พวกเราไม่มีทางย้อนกลับ ไปข้างหน้าเท่านั้น!”
“ แม้ว่าพระเจ้าจะยืนขวางทางพวกเรา พวกเราก็จะทำให้เขาหายไป!”
“ ไม่กลัว..ไม่กลัว..ไม่ต้องกลัว!”
ภายในกองทัพเจ้าหน้าที่หลายคนเริ่มตะโกนและพูดซ้ำคำขวัญเหล่านั้นอย่างต่อเนื่องเพื่อปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้ของประชาชน
พวกเขาไม่มีทางถอยพวกเขาทำได้เพียงก้าวไปข้างหน้า! แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถปิดกั้นเส้นทางแห่งความอยู่รอดของพวกเขาได้!
“พวกเจ้าทุกคนรู้ว่าข้าเป็นใคร
“ ข้าเคยเป็นผู้ปกครองของพวกเจ้าและขอถามเจ้าว่า…ในขณะที่ข้ามีอำนาจเจ้ามีอาหารหรือไม่”
“ เจ้ามีเสื้อผ้าไหม”
เสียงของ หลี่หยุนซี ตกลงมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว คำพูดของนางไม่สามารถถูกกลบไปได้ไม่ว่ามันจะดังแค่ไหนก็ตาม ทุกคนสามารถได้ยินนางอย่างชัดเจน
ทันใดนั้นกองทัพกบฏเดือด!
ผู้คนมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนซึ่งมีใครบางคนยืนอยู่บนดาบยาวสีเงินส่องแสง ทุกคนจำคนนี้ได้เพราะทุกเมืองในหวู่ตูมีรูปปั้นของนาง!
ผู้ปกครองของหวู่ตู เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ มีเพียง หลี่หยุนซี เท่านั้นที่สามารถควบคุมเมืองอู่ตูทั้งห้าได้เป็นเวลาหนึ่งปี ในหนึ่งปีนั้นมีคำแนะนำเกี่ยวกับกฎหมายและระเบียบใน หวู่ตู แต่คำสั่งนั้นได้หายไปอย่างสมบูรณ์หลังจากที่นางถูกโค่นล้ม
เปลวไฟแห่งสงครามไม่เคยมอดดับลง กลุ่มโจรอาละวาด พวกเขายังประสบกับความแห้งแล้งในฤดูใบไม้ร่วงบังคับให้ผู้คนใน หวู่ตู ตกอยู่ในความคับแค้นอย่างสิ้นหวัง …
“ อย่าฟังเรื่องไร้สาระของนาง หลังจากที่พวกเราเรียกร้องข้าวของ เงิน จากเมืองนี้ไปแล้ว พวกเราจะมีอาหารมากมายและเสื้อผ้าที่พวกเราจะมีใช้ไม่จบสิ้น พวกเราสามารถสร้างนครรัฐที่เป็นของ หวู่ตู ได้โดยไม่ต้องเป็นทาสของพวกเขาอีกต่อไป!” หัวหน้าที่แข็งแกร่งเหมือนหมีคำรามอย่างท้าทาย
หัวหน้ากบฏคนนี้ยังคงแสดงอารมณ์ของผู้คนทำให้ตื่นเต้นอยู่เสมอ
ทันใดนั้น หลี่หยุนซี ก็หุบดาบลงร่างของนางกระพริบราวกับสายฟ้าสีขาวผ่านกลุ่มกบฏจำนวนนับไม่ถ้วนในชุดเกราะทหาร …
ทหารเบิกตากว้าง เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาตอบสนองทันใดนั้นเลือดสีแดงสดก็พุ่งออกมาจากทั่วร่างกายของหัวหน้ากบฏที่แข็งแกร่ง!
เลือดร้อนสาดกระจายบนใบหน้าของทหารกบฏโดยรอบ ทหารเหล่านั้นตกตะลึงเมื่อเห็นว่าหัวของหัวหน้าพวกเขา ตกลงมาจากคอของเขาและกลิ้งไปบนพื้นโคลน!
เขาเสียชีวิต!
ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนนับหมื่นหัวหน้าคนหนึ่งของพวกเขาเสียชีวิตเช่นนั้น! พวกกบฏยังคงจำได้อย่างชัดเจนว่าหัวหน้าที่เหมือนหมีคนนี้ทำลายกำแพงโล่ของฐานที่มั่นได้อย่างไรด้วยความแข็งแกร่งที่ดุร้าย เขาเป็นช่างบดเนื้อในสงคราม แต่เขาตายอย่างอนาถด้วยดาบของ หลี่หยุนซี ในพริบตา!
“ หัวหน้าคนที่สองตาย..หัวหน้าคนที่สองตาย…”
“ ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้! ล้างแค้นให้หัวหน้า!”
“ ล้างแค้นให้หัวหน้า !!!”
การตายของเขาจุดประกายความกลัวในกองทัพกบฏและความกลัวนั้นก็แพร่กระจายไปเหมือนโรคร้าย ในไม่ช้าพวกกบฏบางคนก็ยกอาวุธขึ้นอย่างเมามันพุ่งไปที่ เมืองหุบเขารุ่งโรจน์!
กองทัพกบฏคำราม ผู้คนจำนวนมากขึ้นที่ต้องการทรัพย์สิน เงิน ตรงไปที่ เมืองหุบเขารุ่งโรจน์ โดยไม่สนใจอะไรอีกต่อไป
“ ใครก็ตามที่ข้ามขอบเขตดาบตาย!” เสียงของหลี่หยุนซีดังเข้าไปในหูของกลุ่มกบฏทุกคนอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามแนวหน้าของกองทัพยังคงพุ่งออกไปอย่างบ้าคลั่งเสียงตะโกนที่รุนแรงของกองทัพทำให้ความคิดทั้งหมดจมดิ่งลงไปอย่างง่ายดาย!
