Dragon tamer – ตอนที่ 42

บทที่ 42: ไม่มีใครเทียบได้

ในขณะนี้หลี่หยุนซีโบกมือให้กองพันนกบินในอากาศสั่งฆ่า!

นกไดโนเสามังกร หลายร้อยตัวบินลงมาในทันใดทหารทุกคนต่างหลั่งไหลในอากาศที่กระหายเลือดสะท้อนความรู้สึกด้วยนกไดโนเสามังกร ที่ดุร้ายของพวกมัน!

การถลาลงไปฆ่านั้นดีกว่าการบดขยี้กองทัพด้วยทหารม้าเหล็ก มันเหมือนกับการเก็บเกี่ยวข้าวสาลี เลือดสีแดงฉานขนาดใหญ่กระเซ็นไปทั่วทุกหนทุกแห่งและกลุ่มกบฏจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงไปในบึงเลือด!

“ ชาร์จชาร์จ! เราไม่มีทางถอย!” บางคนในกองทัพกบฏยังคงตะโกนโบกมือโบกป้าย

เลือดพุ่งออกมาข้างหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเสียงกรีดร้องที่น่าเศร้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ถึงกระนั้นผู้คนก็ยังพุ่งไปในทิศทางของขอบเขตดาบ พวกเขาพุ่งไปที่ทะเลสาบที่จมตื้นในขณะนี้พุ่งเข้าหาเมืองหุบเขารุ่งโรจน์ อย่างบ้าคลั่ง!

ร่างสีดำเหมือนห่านกำลังลุกขึ้นและล้มลง ทุกครั้งที่พวกเขาบินลงมาจากท้องฟ้าพวกเขาจะเอาชีวิตของกลุ่มกบฏที่พวกเขาผ่านไป กลุ่มกบฏที่ชาร์จไฟไม่มีโอกาสมาถึงกำแพงเมืองหุบเขารุ่งโรจน์ ก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิตด้วยดาบอย่างอนาถ

แม่น้ำเลือดไหลซึมลงในทุ่งทีละนิดและค่อย ๆ มาบรรจบกันในลำธารของหุบเขา ซากศพที่ไม่มีที่สิ้นสุดกลิ้งลงไปในกระแสน้ำถูกชะล้างด้วยน้ำเลือด แม้ในเวลากลางคืนด้วยทัศนวิสัยที่ไม่ดีก็เป็นภาพที่น่าตกใจ!

รองผู้มีคิ้วยาวขี่มังกรมีปีก
มังกรมีปีกทุบปีกของมันอย่างทรงพลังเป่าพวกกบฏขึ้นไปในอากาศ ดาบยาวของผู้อำนวยการคนนั้นร่ายรำอย่างรวดเร็วและสังหารพวกมันทุกตัวอย่างแม่นยำ!

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ผู้ช่วยคิ้วยาวได้ฆ่าคนหลายสิบคน

ส่งความบ้าคลั่งจากการสังหารรองผู้อำนวยการตะโกนด้วยความโกรธ เมื่อเห็นกลุ่มกบฏที่พยายามวิ่งเพื่อชีวิตของพวกเขา เขาก็ไล่ตามพวกนั้นไปบนปีกมังกร ทันที

ยกดาบยาวขึ้นเช่นเดียวกับที่รองกำลังจะโค่นคนเหล่านี้ทั้งหมดดาบที่พร่าเลือนผ่านมาทำให้ใบมีดยาวของเขาบินหายไป แม้แต่มังกรมีปีกก็ยังตกใจกับดาบที่พร่ามัวและมันฟาดปีกของมันด้วยความตื่นตระหนกเกือบจะล้มลงกับพื้น

“ ใครก็ตามที่ถอยห่างจากขอบเขตดาบก็คือพลเมืองของข้า!” เสียงของ หลี่หยุนซี ดังขึ้นจากด้านบน

คนรองคิ้วยาวว่างเปล่าไปชั่วครู่ แม้ว่าเขาจะรู้สึกรำคาญและงงงวยเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่กล้าไล่ล่าพวกนั้นเกินขอบเขตดาบ

กองพันนกบินมีความแข็งแกร่งในการต่อสู้ที่หาที่เปรียบมิได้ กลุ่มกบฏหลายพันคนไม่มีใครเทียบได้กับพวกเขาเลย โดยทั่วไปทุกคนที่เดินผ่านเขตแดนดาบจะถูกสังหาร

ตอนนี้ศพเต็มไปด้วยทะเลสาบจม ทุ่งนาก็เกลื่อนไปด้วยซากศพ หลี่หยุนซี มองข้ามสิ่งนี้อย่างเย็นชาและไม่หวั่นไหวต่อสิ่งนี้ ตราบใดที่กลุ่มกบฏข้ามขอบเขตดาบนางจะสั่งให้ฆ่าพวกเขา!

“ ถอยเถอะเราจะอยู่ได้ถ้าเราถอย!”

“ อย่าฆ่าข้า ข้าไม่อยากตาย…”

คำพูดของ หลี่หยุนซี ไม่ได้มุ่งไปที่รองคิ้วยาวเท่านั้น กลุ่มกบฏที่ดิ้นรนในทะเลสาบเลือดก็ได้ยินนางเช่นกัน เมื่อมีการนำเสนอความแตกต่างอย่างแท้จริงของพลังให้กับพวกเขาไม่มีใครไม่หวงแหนชีวิตที่รักของพวกเขา พวกเขาเริ่มถอยหนีวิ่งกลับ …

อันที่จริงเมื่อพวกเขาถอยออกไปนอกขอบเขตดาบกองพันนกบินก็ไม่ได้ไล่ล่าอีกต่อไป พวกกบฏตกตะลึงราวกับว่าพวกเขายืนอยู่หน้าประตูนรกและจากไป

ในสนามรบผู้คนจะมองข้ามทุกสิ่งอย่างแน่นอนเมื่อเลือดมาถึงหัว อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเห็นผู้คนรอบตัวพวกเขาตายทีละคนความกลัวและความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ก็ทำให้พวกเขากลับมาเป็นปกติ

“ เฉิงตู” หลี่หยุนซีพูดขึ้นอีกครั้งเรียกชื่อของหัวหน้ากองทัพกบฏคนหนึ่ง

ในบรรดากองทัพกบฏหัวหน้าที่ดูซีดเซียวแสดงสีหน้าซับซ้อน

เขาเงยหน้าขึ้นมอง หลี่หยุนซีที่พร่างพราวราวกับดวงอาทิตย์และดวงจันทร์โดยไม่รู้ว่าเขาควรตอบสนองหรือไม่

“ บอกให้พวกเขาวางอาวุธลงและข้าจะปล่อยให้พวกเขาอยู่รอดในฤดูหนาว หากพวกเขายืนกรานที่จะเป็นกบฏพวกเขาจะไม่มีชีวิตอยู่ในคืนนี้แน่นอน!” หลี่หยุนซี ประกาศ

“ข้าเชื่อมั่นในตัวของเจ้าหญิงมงกุฎ แต่ข้าจะเล่าถึงพี่น้องของข้าที่กล้าสู้ชีวิตและตายร่วมกับข้าได้อย่างไร ท่านเป็นตัวแทนของ รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร และไม่ใช่เจ้าเมืองของพวกเราอีกต่อไป ข้างหลังข้ามีเพื่อนร่วมชาติหลายหมื่นคน พวกเขาไม่มีอาหารและไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น หากเจ้าหญิงมงกุฎสงสารพวกเราชาว หวู่ตู จริงๆโปรดให้ทางพวกเรามีชีวิต แม้ว่าพวกเราจะอดตายหรือหยุดตายพวกเราก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเมืองใด ๆ ที่อยู่ภายใต้การปกครองของเจ้าหญิงมงกุฎ!” หัวหน้ากบฏที่รู้จักกันในชื่อ เฉิงตู กล่าวดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ้างว้าง

“ นี่คือวิธีดำเนินชีวิตที่ข้าเสนอให้เจ้า” หลี่หยุนซีกล่าวพร้อมกับยื่นมือซ้ายออกไป

ทันใดนั้นนางก็คว้าดาบด้วยมือซ้ายและหั่นหนัก ๆ ผ่าฝ่ามือ!

เลือดสีแดงสดไหลออกมาตามดาบไหมสีเงินและช่องว่างระหว่างนิ้วของ หลี่หยุนซี

“ นี่คือสัญญาแบบไหน?” เฉิงตู กล่าวเสียงดัง

เลือดเหนียวเหนอะหนะห้อยลงมาจากหยดเลือดขนาดใหญ่กลายเป็นเส้นไหมสีแดงและไถลไปกับพื้น

หลี่หยุนซี คว่ำฝ่ามือลงปล่อยให้เลือดไหลเวียน …

“ ข้าเตรียมอาหารและเสื้อผ้าแล้ว พวกเขากำลังมาถึงแล้วเพียงพอสำหรับพวกเจ้าที่จะอยู่รอดในฤดูหนาว”

“ ด้วยเลือดของข้าเป็นผู้พิพากษาถ้าเสบียงไม่มาถึงก่อนที่เลือดของข้าจะแห้งชีวิตของข้า หลี่หยุนซี ก็เป็นของเจ้า!”

หัวหน้าใหญ่ของกองทัพกบฏ เฉิงตู ตกตะลึงไม่สามารถตอบนางได้เป็นเวลานาน

คนของกองพันนกบินต่างก็ประหลาดใจเช่นเดียวกัน พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไม หลี่หยุนซี ถึงทำเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสามารถสังหารกลุ่มกบฏคนสุดท้ายได้ทุกคน!

“ ทำไมพวกเราต้องถืออาวุธ ถ้าพวกเราสามารถใช้จอบในมือได้” เฉิงตู กล่าว

คำพูดของ เฉิงตู สื่อถึงความหมดหนทางและความสิ้นหวังของ หวู่ตู

เขาหันศีรษะไปมองข้างหลัง พลเมืองที่สิ้นหวังยังคงมาหาพวกเขา พวกเขาส่วนใหญ่มึนงงไม่มีคุณสมบัติที่จะคิดอีกต่อไปหลังจากถูกทรมานโดยสวรรค์ที่โหดร้าย พวกเขาอาศัยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดขั้นพื้นฐานเท่านั้น

ไม่เพียงแค่นั้นส่วนใหญ่ยังเป็นผู้ชาย …

เมื่อฤดูหนาวมาถึงก็จะมีผู้หญิงและคนชราอยู่ในกองทัพนี้ด้วย

เมื่อถึงฤดูหนาวอันโหดร้ายแม้แต่เด็ก ๆ ก็ยังปรากฏตัว ร่างที่อ่อนแอและผอมของพวกเขาจะปรากฏในสนามรบ พวกเขาที่ควรจะรักษาความไร้เดียงสาของพวกเขา ในทำนองเดียวกันจะกลายเป็นมึนงงทรมานจากความหนาวเย็นและความหิวโหยและกลายเป็นสัตว์ป่า!

พวกเขาโทษสวรรค์ว่าไม่ยุติธรรมหรือ? หรือพวกเขาโทษโลกว่าไร้หัวใจ?

เฉิงตู เงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปยังร่างที่ภาคภูมิใจ

เลือดของนางไม่เคยหยุดไหล นั่นคือบาดแผลฉีกขาด หากไม่มีการใช้ยาเลือดของนางก็จะไม่จับตัวเป็นก้อน

พลเมือง หวู่ตู จำนางได้ ตราบใดที่พวกเขาก้าวเข้าไปในห้าเมืองในหวู่ตู พวกเขาก็สังเกตเห็นรูปปั้นที่ยืนอยู่ตรงกลางศักดิ์สิทธิ์และภาคภูมิใจในทันที คนส่วนใหญ่จะชื่นชมกับความงามของนางในแวบแรก แต่นางไม่เคยเป็นสัญลักษณ์ของความดี …

ตอนนี้พวกเขาเห็นตัวจริงของรูปปั้น นางถูกสร้างขึ้นจากเลือดเนื้อ

“ กองพันนกบินถอนตัวไปที่เมืองหุบเขารุ่งโรจน์” หลี่หยุนซีสั่ง

“ เจ้าหญิงมงกุฎ…”

“ถอน!” หลี่หยุนซี โกรธซ้ำแล้วซ้ำอีก

คำสั่งทางทหารเป็นสิ่งที่แน่นอน ผู้หมวดไม่กล้าประวิงเวลาอีกต่อไป

“ถอน!”

“ถอน!”

กองพันนกบินได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี พวกเขาติดตามเจ้าหน้าที่ของพวกเขาและบินไปยังเมืองหุบเขารุ่งโรจน์ เงาสีดำของพวกเขาถอยอย่างรวดเร็วผ่านท้องฟ้าเหนือทะเลสาบที่จมลงและเหนือหอคอยประตูของเมือง

ทันใดนั้นมีเพียง หลี่หยุนซี เท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในทางแคบลอยอยู่ในอากาศ

เบื้องหน้าของนางคือกองทัพกบฏที่แข็งแกร่งนับหมื่นกลุ่มพลเมืองที่เยือกเย็นและหิวโหยถูกสวรรค์ทอดทิ้ง

ไม่มีทหารคนเดียวอยู่ข้างหลังนาง

หลังจากหยดเลือดไหลลงกลางคืนดูเหมือนจะเงียบงัน

ไม่มีใครพยายามก้าวพ้นขอบเขตดาบ สายตามึนงงของพวกเขาดูเหมือนจะกลับมามีสมาธิได้ในที่สุดมองไปที่ผู้หญิงที่หยิ่งผยองในอากาศดูขณะที่ชีวิตของนางหลุดลอยไปทีละนิด

—–

บนหอคอยประตูเมืองเจิ้งหยูอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ“ เราทุกคนเป็นแค่มนุษย์ แต่เจ้าหญิงมงกุฎเป็นเทพธิดา!”

ด้วยการมาถึงของเจ้าหญิงมงกุฎในตอนแรกเขาคาดหวังให้นางถือป้ายคำสั่งทางทหารเพื่อสังหารโดยคำนึงถึงการกำจัดภัยคุกคามเร่งด่วนต่อรัฐบรรพบุรุษมังกรในภาคตะวันออก
อย่างไรก็ตามเจิ้งหยูเข้าใจผิดทั้งหมด!

ที่ด้านข้างของเขา จู มิงหลาง ดูเหมือนจะไม่สามารถเปลี่ยนสายตาของเขาออกไปจาก หลี่หยุนซี ได้ เมื่อเห็นผิวของนางค่อยๆซีดลงและมือซ้ายของนางเริ่มสั่นเล็กน้อย …

ในขณะนี้จู่หมิงหลางก็นึกถึงเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่ง

เอกสารการพักรบในมือของหยางซิ่ว …

สิ่งที่ หลี่หยุนซี เขียนในเอกสารไม่ใช่ชื่อเมืองไม่มีเมืองที่ร่ำรวยของ นครรัฐหลิงเซียว!

มันคืออาหารและเสื้อผ้า!

มันเป็นอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอที่จะช่วยชีวิตทั้งเมืองหวู่ตู เพียงพอที่จะให้ประชาชนที่สิ้นหวังทุกคนสามารถมีชีวิตอยู่ในช่วงฤดูหนาวได้!

เมื่อนางออกคำสั่งให้ฆ่า นางไม่ได้รู้สึกสงสารและเห็นใจต่อกลุ่มกบฏที่ข้ามขอบเขตดาบ ในขณะนั้นหลี่หยุนซีเป็นคนเลือดเย็น!

อย่างไรก็ตาม หลี่หยุนซี เมื่อนางหั่นฝ่ามือของนางเปิดให้ผู้คนใน เมืองหุบเขารุ่งโรจน์ และพลเมืองของ หวู่ตู ที่กำลังมองหาทางออกนั้นเป็นเหมือนเทพธิดาที่ลงมายังโลกมนุษย์ โดยไม่ต้องการที่จะเห็นผู้คนต้องทนทุกข์ทรมาน

นี่คือสาเหตุที่เขาไม่สามารถมองเห็นความคิดของนาง ผ่านดวงตาที่ชัดเจนของนางมาโดยตลอด นางเป็นคนที่หาตัวจับยากจริงๆ!