บทที่ 43: การป้อนโจ๊ก
สีของท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มเปลี่ยนไปเล็กน้อยในบางจุดแสงสีเขียวดุจหยกก็เริ่มปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ ท้องฟ้าในทิศทางของ ฐานที่มั่นตะวันออกรังสีของแสงสีขาวส่องจากขอบฟ้าค่อยๆก่อตัวเป็นร่างของดินแดนค่อยๆเปิดม่านแห่งราตรี …
ดวงดาวไม่ได้จางหายไปในทันที แต่ยังคงปกคลุมท้องฟ้าที่แจ่มใส ในหมู่พวกเขามีดอกกุหลาบสีแดง สีน้ำเงิน ฟ้าน้ำเงินและหยกขาว ใกล้รุ่งดวงดาวได้วาดภาพอีกหนึ่งฉากที่สวยงามในโลกที่แทบจะไม่มีไฟ!
เลือดยังคงไหลออกมาจากฝ่ามือของหลี่หยุนซ นางไม่ได้พยายามอย่างหนักเพื่อให้เลือดออก
ดูเหมือนนางจะได้ยินเสียงบางอย่าง นางค่อยๆหันหน้าไปด้านข้างมองไปทางทิศตะวันตกโดยมุ่งเน้นไปที่โครงร่างของภูเขาที่ยังคงปกคลุมไปด้วยความมืด
ทันใดนั้นภาพเงาคล้ายห่านสีดำก็ปรากฏขึ้นเหนือโครงร่างของภูเขาทีละภาพ
ภาพเงาสีดำเหล่านั้นเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบปัดผ่านม่านแห่งรุ่งอรุณดูเหมือนบินจากความมืดเข้าสู่แสงสว่าง พวกเขาบินมาที่เมืองหุบเขารุ่งโรจน์ โดยไม่มีความกระหายเลือดกับสงคราม
พวกเขาเป็นอีกครึ่งหนึ่งของกองพันนกบินที่ หลี่หยุนซี ได้มีคำสั่งให้กลับไปก่อนหน้านี้ นายพลหลู่ อยู่แนวหน้านำนกไดโนเสามังกร เข้าฝั่งในของเมืองหุบเขารุ่งโรจน์ และวางเสบียงทั้งหมดตามคำสั่งของ หลี่หยุนซี
เสบียงกองพะเนินเทินทึกเหมือนภูเขาเมล็ดข้าวเปลือกบางส่วนพุ่งออกมาจากช่องว่างของกระสอบทรายหกลงบนพื้น แสงยามเช้าส่องประกายความสดใสยิ่งกว่าทองคำ
ในขณะนั้นเมื่อนกไดโนเสามังกร ปรากฏตัวกองทัพกบฏก็ตื่นตระหนกโดยเฉพาะ เฉิงตู หัวหน้าของพวกเขา ใบหน้าของเขาตึงเครียดและมีริ้วรอยลึกปรากฏขึ้นบนผิวหนังของเขา …
อย่างไรก็ตามเมื่อเขารู้ว่านกไดโนเสามังกร กำลังขนส่งอาหารและเสื้อผ้าเหมือนที่ หลี่หยุนซี ได้สัญญาไว้ใบหน้าของ เฉิงตู เริ่มสั่นเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่งน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขาซึ่งเขาคิดว่ามันเหือดแห้งไปนานแล้ว เขาไม่สามารถหยุดน้ำตาได้ไม่ว่าเขาจะเช็ดมันมากแค่ไหนก็ตาม!
“ เจ้าเมือง ของเมืองหุบเขารุ่งโรจน์ จะแจกจ่ายให้กับเจ้า เฉิงตูเจ้าช่วยเขาด้วย” หลี่หยุนซีกล่าวและค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
“ ขอบเขตดาบนั่น…” ฉางตูลังเล
“ ตั้งแต่ตอนที่เจ้าวางอาวุธพวกเจ้าทุกคนกลายเป็นพลเมืองของข้า ภายในพรมแดนของ รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร เจ้าสามารถไปมาได้ตามต้องการแม้ว่าเจ้าจะไม่มีอาวุธก็ตาม” หลี่หยุนซี ตอบ
“ ขอบคุณมากที่ฝ่าบาท! ขอบคุณพระเจ้าที่โปรดสงสารพวกเรามาก!” เฉิงตู คุกเข่าลงบนพื้นและขอบคุณ หลี่หยุนซี อย่างไม่หยุด
—–
ประชากรของเมืองหุบเขารุ่งโรจน์ ก็ไม่น้อยเช่นกัน
นับตั้งแต่กองทัพกบฏปรากฏตัวขึ้นพวกเขาก็เตรียมที่จะถูกทรมานเพราะพวกเขารู้ดีว่าผู้ลี้ภัยที่เรียกว่าสัตว์ป่าจะฉกทุกอย่างที่พวกเขามี
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ประตูเมืองเปิดกว้าง กองทัพกบฏมีรูปแบบที่ทรงพลัง แต่ไม่มีใครเลยที่จะก้าวเข้ามาในเมือง ผู้คนยืนอยู่หน้าหอประตูเมืองและได้รับเสบียงเพียงพอให้พวกเขาใช้ชีวิตในช่วงฤดูหนาวได้อย่างเป็นระเบียบ
บนถนนที่เก่าแก่ผู้คนต่างพากันออกมาจากบ้านที่ถูกปิดอย่างแน่นหนาทีละหลัง ๆ มีผู้หญิงในหมู่พวกเขาอุ้มลูก ๆ พวกเขามองจากระยะไกลกลัว แต่ไม่สามารถช่วยลดความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาได้ …
“ ท่านแม่โกหก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่มีเขี้ยวขนาดใหญ่ “เด็กหญิงวัย 4 ขวบที่มีผมถักกล่าวกับแม่ของนางอย่างไร้เดียงสา
แม่ของเด็กมีสีหน้ากระอักกระอ่วนไม่แน่ใจว่าควรตอบลูกอย่างไร
—–
คฤหาสน์ของเจ้าเมืองสร้างด้วยอิฐสีน้ำเงินและกระเบื้องสีเทาลานเปียกเต็มไปด้วยต้นพลัม กลีบดอกพลัมเปียกชื้นจากฝนที่ตกลงมาทั่วลาน กลิ่นหอมของพวกมันผสมกับอากาศที่สดชื่นหลังฝนตกทำให้มึนเมามากยิ่งขึ้น
ผ้าห่มถูกวางไว้บนเสื่อไม้ไผ่ธรรมดา จู มิงหลางนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กรักษาบาดแผลของ หลี่หยุนซีอย่างระมัดระวัง
นางเป็นลมเนื่องจากเสียเลือดมากเกินไป
ในความเป็นจริง จู มิงหลาง รู้สึกเหมือน หลี่หยุนซี กำลังเล่นพนันกับชีวิตของนางเอง ถ้ากองพันนกบินล่าช้านางจะไม่ทิ้งชีวิตไปโดยเปล่าประโยชน์หรือ?
ในขณะที่เขาพันแผลของนางเสร็จ ทำให้จู มิงหลาง รู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ในที่สุด และแล้ว หลี่หยุนซีก็ตื่นขึ้นมา ก็ตื่นขึ้นมา
นางลืมตาขึ้นจ้องมองไปที่ใบหน้าของ จู มิงหลาง …
ในความคิดของ จู มิงหลาง รูปร่างหน้าตาของเขาถือว่าดี แต่ก็ไม่ได้อยู่ในเกณฑ์มาตรฐานที่ผู้หญิงจะคลั่งไคล้เขา เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ถูก หลี่หยุนซี จ้องมองแบบนั้น
เขาจะวางหน้ายังไงดี…เขาอาย
“ มีโจ๊กพุทรา มันเพิ่งสุก ข้าจะไปที่ห้องครัวและไปหาเจ้า” จู มิงหลาง กล่าว
“ ตกลง” หลี่หยุนซีพยักหน้า
–
หลังจากนำโจ๊กพุทรากลับมาแล้วเดิมที จู มิงหลางต้องการส่งต่อให้นาง อย่างไรก็ตามเขาเห็นผ้าพันอยู่ที่ฝ่ามือของนางจากนั้นมองไปที่ความงามที่อ่อนแอ
เขากวนโจ๊กเบา ๆ ให้กลิ่นหอมและความหวานของพุทราผสมกันในโจ๊ก จากนั้น จู มิงหลางค่อยๆนำช้อนไม้ไปที่ปากของ หลี่หยุนซี
หลี่หยุนซี ลังเล
“ข้าชิมในครัว มันไม่ร้อน” จู มิงหลาง ยืนยันกับนาง
หลี่หยุนซี มองดู จู มิงหลางอย่างลึกซึ้งก่อนจะพูดว่า“ วางลงข้าจะทำเอง”
“ เจ้าต้องนอนลง ด้วยวิธีนี้เลือดของเจ้าจะไหลเวียนได้อย่างถูกต้อง” จู มิงหลาง กล่าว
หลี่หยุนซี เป็นคนที่เคยเข้าร่วมในสนามรบและได้รับบาดเจ็บหนักมาก่อน บอกความจริงนางค่อนข้างชัดเจนว่า นางหายใจลำบากถ้า นางยกตัวขึ้นเล็กน้อย
หลี่หยุนซี กินเต็มปาก ขณะที่กลืนมันลงไปนางก็ถามว่า “สถานการณ์ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง”
“ มันไปได้สวยเจ้าเมืองเจิ้ง และ หัวหน้าเฉิง ต่างก็เป็นผู้ชายที่มีความสามารถ พลเมือง หวู่ตู มากกว่าหมื่นคนได้รับเสบียงของพวกเขาแล้วและกำลังเดินทางกลับ” จู มิงหลาง อธิบายขณะที่เขานำโจ๊กพุทราไปที่ปากของ หลี่หยุนซี
จู มิงหลาง ให้อาหารช้ามาก มันเป็นจังหวะที่สมเหตุสมผล
ในทางกลับกัน หลี่หยุนซีก็หลีกเลี่ยงการจ้องมองของนาง ทุกครั้งที่นางผละริมฝีปากออก แม้ว่านางจะเผชิญหน้ากับทหารนับหมื่น แต่สายตาของนางก็เย็นชา จู มิงหลาง น่าจะข่มขู่นางมากกว่ากองทัพ
“ นี่คือมังกรของเจ้าหรือเปล่า” หลี่หยุนซีสังเกตเห็นมังกรปีกสีขาวขนปุยที่ด้านข้างของ จู มิงหลาง ความสุขที่กระเพื่อมในดวงตาของนาง
“ เจ้ารู้จักเขา” จู มิงหลาง ยิ้ม เดิมทีเขาอยากจะบอกว่า ไป๋ฉี ตัวเล็ก ๆ ที่ช่วยพวกเขาเปิดล็อคในคุกใต้ดิน แต่โชคดีที่เขาไม่มีริมฝีปากที่ไวและรู้ว่ามันไม่เหมาะที่จะพูดถึงสถานการณ์นั้น
“ หืม?” หลี่หยุนซี แสดงความสงสัยของนาง ครู่ต่อมานางนึกถึงหนอนน้ำแข็งตัวน้อยที่ จู มิงหลางมักให้ใบหม่อนกินบนฝ่ามือของเขา
ไป๋ฉี น้อยเบิกตากว้าง เห็นได้ชัดว่าเขาจำ หลี่หยุนซี ได้เช่นกันเขาร้องเบา ๆ ใส่นางเหมือนเขากำลังร้องเพลงดูมีความสุขมาก
“ ดูสิจริงๆแล้วข้าไม่เพียง แต่เลี้ยงหนอนไหมเก่งเท่านั้น” น้ำเสียงของ จู มิงหลาง ฟังดูภูมิใจเล็กน้อย แต่เมื่อเขานึกถึงวิธีที่นางบินด้วยดาบและหยุดกองทัพกบฏขนาดใหญ่ด้วยตัวเอง จู มิงหลาง ก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย
เขายังมีหนทางอีกยาวไกล …
ความสนใจของ หลี่หยุนซี อยู่ที่ ไป๋ฉี ตัวน้อยรอยยิ้มบนใบหน้าขาวซีดของนาง ไม่มีใครไม่ชอบสัตว์เลี้ยงที่เชื่องและน่ารักไม่ต้องพูดถึง ไป๋ฉี ตัวน้อยที่มีความสามารถในการแปลงร่าง ในปัจจุบันเขาไม่ต่างจากแมวสีขาวตัวเล็ก ๆ ที่มีปีกที่งดงาม ด้วยรูปลักษณ์ของเขาถ้าเขาถูกนำไปไว้ในร้านขายสัตว์เลี้ยง เขาจะทำให้หัวใจของผู้หญิงทุกคนละลายได้อย่างง่ายดาย
“เขาชื่ออะไร?” หลี่หยุนซี ถาม
“ ไป๋ฉี”
“ ไป๋ฉี…ไป๋ฉี…” หลี่หยุนซี พึมพำ
—–
ที่ทางเข้าลานมีคนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วหลังของเขาชุ่มเหงื่อ แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มดูเหมือนกำลังจะแจ้งข่าวดี ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากเขาก็เห็นฉากภายในบ้านซึ่งเป็นบรรยากาศที่โรแมนติกกำลังก่อตัวขึ้นราวกับกลิ่นของลูกพลัมในลานบ้าน
ปากของเจิ้งหยูเปิดกว้าง แต่ก็หุบกลับเข้ามาหาตัวเองอย่างรวดเร็วดูเหมือนว่าเขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว เขาก็ถอยออกจากลานทันที
“ พี่ชายจู คนนี้ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ แม้แต่ใครบางคนที่มีสง่าราศีราวกับเจ้าหญิงมงกุฎก็เป็นเพียงคนขี้อายต่อหน้าเขา!” เจิ้งหยู รู้สึกชื่นชม จู มิงหลาง ในใจของเขามากขึ้น
