บทที่ 46: หมูป่าดำ
หลังจากเป็นมังกรพวกเขาสามารถสร้างสัญญาวิญญาณได้
ด้วยพันธะวิญญาณก่อนหน้านี้นอกเหนือจากการอนุมัติของเฮยยะแล้วการสร้างสัญญาวิญญาณจึงกลายเป็นกระบวนการที่ราบรื่นมาก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จู มิงหลาง เป็น ผู้ฝึกมังกร ที่มีมังกรสองตัวจริงๆ!
หลังจากที่สัญญาวิญญาณเสร็จสิ้น จู มิงหลาง สามารถสัมผัสถึงการเชื่อมโยงวิญญาณได้ชัดเจนขึ้น ในเวลาเดียวกัน จู มิงหลาง ก็รู้สึกถึงสิ่งอื่นในตัวเอง มันเหมือนกับว่าประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาคมชัดขึ้นและการรับรู้สภาพแวดล้อมของเขาก็ดีขึ้น!
“ พลังวิญญาณของข้าเพิ่มขึ้น อาณาจักรแห่งจิตวิญญาณของข้าสามารถช่วย ไป่ฉีและเฮยยะ เติบโตได้เร็วขึ้น! ภายในหนึ่งวันเท่ากับครึ่งเดือนและตอนนี้ข้าสามารถพยายามใช้พลังวิญญาณของข้าเพื่อเก็บเกี่ยวไข่มุกวิญญาณ!” จู มิงหลาง รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
จระเข้ดำเฮยยะ ข้ามประตูมังกรของเขาทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมายกับเขาอย่างเห็นได้ชัด ระดับของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากและในที่สุดเขาก็ไม่ใช่ปลาเค็มที่ไร้ประโยชน์อีกต่อไป!
แม้ว่า ไป๋ฉี จะยังคงอยู่เหนือเฮยยะ ในแง่ของความแข็งแกร่ง แต่แม่ทัพมังกรที่ต่ำกว่าในช่วงการเติบโตของเขาความก้าวหน้าของเขาไม่ได้ทำให้จิตใจของ จู มิงหลางดีขึ้นมากนักด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ
อย่างไรก็ตามการใช้มังกรของ เฮยยะ ทำให้เขาสามารถก้าวข้ามขีด จำกัด ของผู้ฝึกมังกร ได้อย่างเป็นทางการ!
“ นี่เป็นครั้งแรกของข้าในการเป็นผู้ฝึกมังกร อย่างเป็นทางการ ข้ายังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก! อืม..อืม…ช้าและมั่นคงก้าวไปสู่เป้าหมายแรกของข้า!” จู มิงหลาง อารมณ์ดีและเห็นความหวังที่จะกลับไปสู่จุดสูงสุด
ในการเป็นผู้เชี่ยวชาญของโลกเขาจำเป็นต้องมีดราก้อนลอร์ด
อย่างไรก็ตามเมื่อเขานึกถึงอาณาจักรที่หลี่หยุนซี อยู่ จู มิงหลาง ก็รู้สึกว่าเขาต้องการเพิ่มความทะเยอทะยานของเขา
ความแข็งแกร่งของหลี่หยุนซี ได้แสดงให้เห็นแล้วอยู่ในระดับของ แม่ทัพมังกร ในฐานะผู้ชายที่มีศักดิ์ศรีเขาจำเป็นต้องไปถึงระดับราชาไม่ว่าจะยังไงก็ตาม! แบบนั้นเขาจะกวาดโลกได้!
เมื่อพาเฮยยะออกไป จู มิงหลางก็ตระหนักว่าสาวน้อยยังคงนอนอยู่บนโต๊ะทำงานเหมือนเดิม นางไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีผู้ชายที่โตแล้วและมีโมซาซอร์สีดำเดินออกมาจากห้องโถง ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ นางเปลี่ยนท่าทางการนอนของนางบอบบางเล็กน้อยไม่สงบสุขอีกต่อไป …
จู มิงหลาง ไม่ต้องการขัดขวางการนอนหลับของนาง เมื่อเขาจากไปทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นบิลแขวนอยู่ที่ประตูซึ่งบ่งบอกถึงหน่วยกิตของหลักสูตรที่เขาต้องจ่ายรวมถึงอาหารที่พวกเขาเลี้ยง เฮยยะ
จู มิงหลาง หันหน้าไปทาง เฮยยะและถามว่า“ เจ้ากินเยอะไหม”
“ อู?” เฮยยะตอบกลับ ดูเหมือนว่าเขาแทบไม่ได้รับอาหาร
จู มิงหลาง รู้สึกปวดหัวเมื่อนึกถึงเงินและเครดิตหลักสูตรที่น่าสงสารที่เขามี
โชคดีที่ ห้องโถงโรงพยาบาล เป็นหนึ่งในสถานที่ไม่กี่แห่งใน สถาบันฝึกมังกร ที่ผู้คนสามารถมีบัญชีที่โดดเด่นได้ มิฉะนั้น จู มิงหลาง จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจำนำ จระเข้ดำเฮยยะ ที่เพิ่งกลายเป็นมังกรที่นี่
เมื่อพูดถึงอาหารมังกร จู มิงหลางผู้ซึ่งรู้สึกดีมากเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้กลับเข้าสู่ความคิดที่ขมขื่นอีกครั้ง
น้ำหวานจากต้นไม้หิมะที่หนาวจัดของ ไป๋ฉีน้อย เหลืออยู่ไม่มากแล้ว หลังจากก้าวหน้าขึ้นความอยากอาหารของเขาก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อยและดูเหมือนว่าน้ำหวานจะขาดสารอาหารไปเล็กน้อยสำหรับเขา อย่างน้อยที่สุด จู มิงหลาง ก็ยังไม่เห็นสัญญาณใด ๆ ของ ไป๋ฉี ที่ปลุกศิลปะอาคมมังกรฟ้า ของเขาจนถึงตอนนี้ …
หลังจากที่ เฮยยะตื่นตระหนกความกระหายของเขา…ก็ไม่สามารถอิ่มได้อีกต่อไปด้วยหนอนไหมเพียงไม่กี่ตะกร้า
ตอนนี้ เฮยยะไม่ได้กินหนอนไหมราคาถูกอีกต่อไป เขากินเนื้อสัตว์ ไม่เพียง แต่อ้วนและดีเท่านั้น แต่ยังต้องให้พลังงานที่เพียงพอสำหรับเขาด้วย
ในใบเสร็จนั้นเขาเห็นมันระบุอย่างชัดเจนว่า เฮยยะเพิ่งกินหมูป่าสีดำตัวเต็มวัยไปทั้งหมดเจ็ดตัว!
ถึงกระนั้น เฮยยะก็ไม่รู้สึกอิ่ม
แท้จริงแล้วมังกรใช้เงินอย่างบ้าคลั่ง! …
——
ตอนนี้เขาสามารถเก็บ เฮยยะ ไว้ในอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณได้แล้ว การเดินทางก็สะดวกสบายขึ้นมาก
เดิมที จู มิงหลาง คิดว่าหลังจากกลายเป็น ผู้ฝึกมังกร ตัวจริงแล้วเขาก็มีคุณสมบัติที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในลานที่พักส่วนตัว ในท้ายที่สุดเขาพบว่าการย้ายสถานที่ต้องเสียค่าหน่วยกิตและเงิน หลังจากคิดสิ่งต่างๆแล้วมันก็ค่อนข้างมีชีวิตชีวาที่จะมีเพื่อนร่วมชั้นที่หลงใหลอยู่รอบตัวเขา!
บ้านของเขาได้รับการทำความสะอาดอย่างดี เมื่อ หงห่าวเห็น จู มิงหลางกลับมาเขาก็ขึ้นไปต้อนรับทันทีอาบน้ำให้เขาด้วยการสรรเสริญทำให้ จู มิงหลางรู้สึกดีมาก
จู มิงหลาง มีบางอย่างจะถาม หงห่าว “ข้า กำลังขาดเงินในเวลานี้…”
“อา? ข้าไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย” หงห่าวสะดุ้งตกใจรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกรังแกเพื่อหาเงิน
“ ข้าไม่ได้ขอยืมเงินจากเจ้า เจ้าคิดไปถึงไหน? ข้าอยากถามว่ามีภารกิจดีๆที่ต้องทำจาก สถาบัน พร้อมค่าคอมมิชชั่นสูงหรือไม่” จู มิงหลาง สอบถามเขา
“ เมื่อเร็ว ๆ นี้ สถาบัน ไม่ได้ให้ภารกิจมากมาย เจ้าสามารถไปดูในนครรัฐ ควรมีบางอย่างที่เหมาะสมกับระดับปัจจุบันของพี่ จู!” หงห่าว กล่าว
“ ช่วยข้าหาสถานที่ ที่มีหมูป่าดำจำนวนมาก” จู มิงหลางร้องขอ
“ไม่มีปัญหา!” หงห่าวกระตือรือร้นเป็นพิเศษ
จู มิงหลาง กลับไปที่บ้านและนอนลง มันผ่านมาสักพักแล้วที่เขาหลับใหล ในความเป็นจริงเขาหมดแรงแล้ว!
เขาหลับไปทันทีที่ก้มหน้าลงและหลับสนิทมาก หน้าต่างบ้านของเขาถูกปิดม่านรูด แทบจะไม่มีแสงเล็ดลอดเข้ามา จู มิงหลาง ตื่นขึ้นมาเป็นครั้งคราวไม่แน่ใจว่าเป็นเวลากลางคืนหรือกลางวัน
——
ภายในอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณของเขา …
ไป๋ฉีน้อย กำลังหลับสนิทขนของเขาพลิ้วไหวเบา ๆ ตามจังหวะการหายใจของเขา
เฮยยะ อยู่อีกมุมหนึ่งเสียงหายใจของเขาดังก้องเหมือนฟ้าร้องและรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใดก็ตามที่เสียงกรนของเขาถึงจุดสูงสุดหางของ ไป๋ฉี ตัวน้อยจะกวาดไปในอากาศทำให้เกิดลมแรงในขอบเขตวิญญาณและตบหน้า เฮยยะ
“ อู?” เฮยยะตื่นขึ้นมาครึ่งหลับถูใบหน้าของเขาสองสามครั้งที่รังของเขาก่อนจะกลับไปนอน เสียงกรนของเขาค่อยๆดังขึ้นอีกครั้งจนกระทั่งลมกระโชกแรงอีกครั้งพัดมาที่เขาทำให้วิญญาณของเขากลับสู่สภาพสงบชั่วขณะ
ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถทนต่อเสียงกรนของมังกรดำได้อีกต่อไป ไป๋ฉี ตัวน้อยก็ตื่นขึ้นมาและออกจากขอบเขตจิตวิญญาณของตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็หดปีกของเขาตามปกติและขดหางรอบตัวเองโดยวางอยู่บนผ้าห่มของ จู มิงหลาง เหมือนแมว
จู มิงหลาง ลืมตาขึ้นในสภาพมึนงง แต่ยังรู้สึกง่วงมาก เมื่อเขาสังเกตเห็นมังกรสีขาวตัวเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่บนผ้าห่มของเขาครอบครองส่วนหนึ่งของมัน จู มิงหลางค่อยๆพลิกร่างของเขาไปด้านข้างอย่างระมัดระวังโดยไม่กล้าให้ผ้าห่มม้วนตัวไปกับเขาจนถึงจุดที่ร่างบางของเขาถูกเปิดเผย แม้ว่าเขาจะตัวสั่นจากความหนาวเย็น แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะทำให้มังกรขาวตัวน้อยตื่น…
—–
ในวันที่มีเมฆมากในฤดูใบไม้ร่วงอันหนาวเหน็บ …
มีป่าทึบขนาดใหญ่ทางตอนเหนือของ สถาบันฝึกมังกร บริเวณที่ใกล้กับ สถาบัน ส่วนใหญ่เต็มไปด้วยต้นสนจีนในขณะที่พื้นที่ที่ลึกลงไปส่วนใหญ่เป็นต้นสนสูงและดั้งเดิม
เหตุผลที่ จู มิงหลางมาที่ป่าแห่งนี้เพราะ หงห่าวขอแนะนำสถานที่แห่งนี้ว่าเป็นแหล่งล่าสัตว์ชั้นยอด นักเรียนสถาบันฝึกมังกร หลายคนที่เลี้ยงมังกรกินเนื้อจะมาที่นี่เพื่อล่าสัตว์ทุกๆสามถึงห้าวันเพื่อรักษาความเป็นป่าของมังกรเอาไว้!
พวกเขาเดินเข้าไปในป่าเฟอร์ พื้นดินปกคลุมไปด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่นเมื่อไม่นานมานี้ซึ่งนุ่มมากในการเหยียบ
แน่นอนว่าเป็น จู มิงหลาง ที่เดินตามพวกเขา เมื่อเฮยยะเดินไป รอยเท้าขนาดใหญ่จะปรากฏขึ้นที่พื้นโดยตรงและต้นสนขนาดเล็กที่อยู่รอบ ๆ พวกเขาก็เริ่มสั่น
หมูป่าดำจะปรากฏขึ้นหากพวกเขาเดินลึกลงไปอีกนิด อย่างไรก็ตามพวกมันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กอย่างนกกระจอกที่เขาสามารถพบได้ทุกที่ จู มิงหลาง เดินไปรอบ ๆ เป็นเวลานาน แต่เขายังไม่เห็น!
ส่วนที่ยากที่สุดในการล่าไม่ใช่วิธีฆ่า แต่จะหาได้อย่างไร ในป่าใหญ่ที่มีต้นไม้จำนวนนับไม่ถ้วนอยู่รอบ ๆ แม้ว่าจะไม่มีพุ่มไม้มาบดบังการมองเห็นของเขาการค้นหาหมูป่าที่ดุร้ายก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
โชคดีที่ จู มิงหลาง ได้เตรียมการของเขาแล้ว การมองหาร่องรอยของสิ่งมีชีวิตบางอย่างเป็นทักษะที่นักเล่นมังกรส่วนใหญ่จำเป็นต้องมี
หลังจากการปรับปรุงประสาทสัมผัสของเขาครั้งใหญ่เขาสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของสิ่งมีชีวิตบางชนิดในพื้นที่ จำกัด เมื่อหลับตาแสงออร่าก็เหมือนกับสายลมที่มีกลิ่นหอมหลงเหลืออยู่ที่ไหนสักแห่งที่จะล่องลอยไปในทิศทางที่แน่นอน แต่คลุมเครือ ทิศทางนั้นน่าจะเป็นที่ที่สิ่งมีชีวิตนั้นหายไป …
แน่นอนว่าออร่าของพวกเขาจะกระจายไปรอบ ๆ ตัว ไม่เพียงแค่นั้นวิญญาณปีศาจจำนวนมากยังรู้วิธีปกปิดหลอกลวงหรือลบรัศมีของตนเพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูตามธรรมชาติค้นพบ
“ทางนี้.” จู มิงหลาง ชี้ไปในทิศทาง
จู มิงหลางนั่งอยู่บนหลังของเฮยยะ รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นและก้าวของพวกเขาเร็วกว่าเดิมมาก
“ ไม่ถูก ไม่ถูกที่ดูเหมือนจะเป็นกวางป่า เป็นอย่างนี้เอง คราวนี้จะต้องแม่นยำแน่นอน” จู มิงหลาง ชี้ไปในทิศทางอื่น
โมซาซอร์ดำ เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุดเขามีแขนขาหลังที่แข็งแรง ไม่เพียงแค่นั้นเขายังสามารถเดินขึ้นสองเท้าได้เหมือนไทแรนโนซอรัส …
จู มิงหลาง ได้ตรวจสอบเชื้อสายของ เฮยยะ ใน สถาบัน แล้วเฮยยะ มีสายเลือดของ ไทแรนโนซอรัส และ โมซาซอร์ดำ ซึ่งเป็นสายพันธุ์มังกรโบราณที่ค่อนข้างบริสุทธิ์
ไทแรนโนซอรัส และโทมซาซอร์ เป็นเจ้าเหนือบกและทางทะเลตามลำดับ ดังนั้นเฮยยะจึงมีความสามารถในการต่อสู้ที่สูงมากแม้กระทั่งบนบก!
“ วี๊ด…!”
เขาได้ยินเสียงหอนอยู่ข้างหน้า จู มิงหลาง หยุด โมซาซอร์เร็กส์แบล็ค ทันทีและบอกให้เขารอ
โมซาซอร์เร็กส์แบล็ค ใหญ่เกินไปและออร่าของ ไทแรนโนซอรัส นั้นแข็งแกร่งเกินไป สิ่งมีชีวิตที่มีประสาทสัมผัสที่เฉียบคมคงจะกระจัดกระจายไปนานก่อนที่เฮยยะจะเข้าใกล้
หมูป่าในป่าก็เหมือนกัน เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะต่อสู้กับมังกรโบราณ พวกเขาจะวิ่งหนีทันทีที่ได้ยินเสียงปั่นป่วน
จู มิงหลาง ไม่อยากพลาดหมูป่าตัวนี้ เขาก้าวเท้ามองไปยังทิศทางของเสียงร้อง
โมซาซอร์เร็กดำ ยังคงนิ่งอยู่ เขาจะต้องเคลื่อนไหวอย่างช้าๆหากต้องการก้าวไปข้างหน้า แต่มันก็ยากมากสำหรับบางสิ่งที่ขนาดของเขาจะเขย่งไปรอบ ๆ …”รอที่นี่…ข้าจะไปดูก่อน อย่ากลัวเหยื่อตัวแรกของเจ้า”จู มิงหลาง แนะนำ
“ โอ๊ย!”
“ จุ๊….!” จู มิงหลางรีบเงียบท่าทางเฮยยะ
เฮยยะกลั้นเสียงร้องที่เต็มไปด้วยพละกำลังหายใจออกทางจมูกอย่างหนัก!
จู มิงหลาง เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
เขาสังเกตเห็นผลไม้เฟอร์จำนวนมากที่มีรอยกัดอยู่บนพื้นซึ่งส่วนใหญ่กินไม่หมด
พวกมันมักจะเคี้ยวโดยหมูป่า พวกเขาไม่มีฟันหน้าว่องไวเหมือนกระรอกหรือกระต่าย หมูป่ากินผลไม้เฟอร์เป็นเรื่องของการกลืนพวกมันทั้งตัวและคายเมล็ดพืชที่กินไม่ได้ออกในภายหลัง
หลังจากผ่านพื้นที่ที่มีผลไม้เฟอร์กระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้นดิน จู มิงหลางก็เห็นหมูป่าตัวใหญ่มากที่มีขนยาวหนาปกคลุมทั้งตัว!
ขนของหมูดำยาวจนเกือบลากไปตามพื้น ร่างกายของมันเปรียบได้กับจามรีป่าซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีอายุมากกว่าหมูป่าดำที่สถาบันจับได้
หมูป่าสีดำตัวนี้น่าจะพัฒนาเป็นภูติผีปีศาจในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า!
