บทที่ 5 ข้าสามารถสนับสนุนท่านได้
เมืองหม่อนน้อย
ลมหนาวเย็นยะเยือกและใบหม่อนของฤดูใบไม้ร่วง ที่ร่วงหล่นลงมาในลานบ้านหลังจากฝนตกในตอนกลางคืนและหลังคาส่วนใหญ่ถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้ที่เป็นระลอกทำให้กระท่อมเรียบง่ายแห่งนี้มีความสง่างามชุ่มฉ่ำ
เมื่อใบหม่อนร่วงพ่อค้าไหมได้เข้าสู่ฤดูหนาวในช่วงต้น ช่วงเวลานี้มักเป็นช่วงที่ จู มิงหลาง เริ่มเป็นคนตกงาน
จู มิงหลางสวมหมวกที่สานด้วยไม้ไผ่เป็นรูปกรวยและเสื้อคลุมทอกำลังกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นในสนามจากที่ฝนตกเมื่อคืน เมื่อก้มหัวลงเขาก็เห็นเท้าหยกเรียวตรงมา
จู มิงหลางเงยหน้าขึ้นมองนาง
ดวงตาสีเหลืองอำพันที่เย็นชาและไม่สามารถเข้าถึงได้ และดวงตาที่สวยงามของนางก็เปล่งประกายของการฆ่า
วันนี้นางไม่ได้อ่อนแอเหมือนปกติไม่ต้องพูดถึงความสงบตามปกติ มีรังษีบางอย่างลอยอยู่รอบตัวนางนั่นคือออร่าที่มีอยู่ในตัวคนหลังจากการล้างแค้นเท่านั้น!
ดูเหมือนว่านางจะฟื้นขึ้นมาเล็กน้อย แต่แน่นอนว่านางอยู่ไกลจากเดิมมาก จู มิงหลาง ได้ยินข่าวลืออันทรงพลังมากมายเกี่ยวกับนาง
“เจ้ากำลังจะแก้แค้นหรือไม่” จู มิงหลางถาม
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาผ้าไหมสีเงินจำนวนนับไม่ถ้วนก็หลุดออกจากแขนเสื้อของวัลคิรี พวกมันแข็งมากและรวบรวมตัวอย่างรวดเร็วเป็นดาบไหมสีเงินที่พาดอยู่บนคอของ จู มิงหลาง
“ ข้าเป็นคนแรกหรือ”จู มิงหลาง ยิ้มอย่างขมขื่น
ดาบเลื่อนออกและวัลคิรีก็ผ่านไเขาไปเบาเหมือนขนนก มีรอยเลือดอยู่ที่คอของ จู มิงหลาง
จู มิงหลาง ไม่ขยับกลัวว่าหัวของเขาจะตกลงไปที่พื้น
แต่นั่นเป็นเพียงรอยตื้น ๆ ที่บนผิวหนัง
อย่าฆ่าตัวตาย?
จู มิงหลางจับคอของเขาไว้และหันไปมองด้านหลังที่สง่างามและสูงของ วัลคิรี
เขาไม่ขอบคุณวัลคีรีที่ไม่ฆ่าเพราะถ้านางโหดร้ายจริงๆนางก็ไม่ต้องยืดอกและดึงตัวเองเข้าไปในคุกใต้ดิน
“ ข้าจะตราตรึงอยู่ในหัวใจของนางและกลายเป็นความอัปยศของนางไปตลอดชีวิตหรือไม่” จู มิงหลาง ถาม
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาข้าได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับวัลคิรีและคนจรจัดอยู่เสมอ คนหนึ่งอยู่ในวังบนท้องฟ้าและอีกคนหนึ่งอยู่ในคุกปูนซีเมนต์เหม็น ๆ ใต้ดิน ช่องว่างขนาดใหญ่ในตัวตนพันกันยุ่ง สิ่งที่เป็นประเด็นร้อนข้าเชื่อว่า อีกไม่นานผู้คนภายนอก หย่งเฉิง จะรู้ข่าว
วัลคีรีไม่ตอบและยังคงเดินออกไปข้างนอก คราวนี้นางไม่ได้อ่อนแรงเหมือนเมื่อสองสามวันก่อน แต่เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางเรียบง่ายและซีดเซียว แต่ก็ยังคงโดดเด่น
“ จริงสิ…” จู มิงหลางเฝ้าดู ขณะที่นางค่อยๆเลือนหายไป
ข้าเข้าใจ
ข้าไม่ใช่ความอัปยศของ วัลคิรี แต่สิ่งที่น่าอายคือความต่ำต้อยของข้าเอง…
……
นางจากไปแล้ว จู มิงหลาง รู้สึกสับสนเล็กน้อยหยิบใบหม่อนขนาดใหญ่และวางไว้บนฝ่ามือของตัวเองโดยไม่รู้ตัว เจ้าหนอนน้ำแข็งตัวน้อยกระเด้งจากบ่าไปที่ใบหม่อนอย่างมีความสุขทันที
“ เราจะไม่ย้อนกลับไปในวันที่เกิดพายุใหญ่หรือ” จู มิงหลาง ถามหนอนน้ำแข็งตัวน้อยอย่างไม่แยแส
หลายปีที่ผ่านมาจู มิงหลางยังคงคิดไม่ออกว่าทำไมมังกรสีขาวตัวเก่งถึงต้องพันกับผ้าไหมในชั่วข้ามคืนและร่างกายที่ใหญ่โตจะเสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วในผ้าไหมในชั่วข้ามคืนและในที่สุดก็เสื่อมสลายกลายเป็นตัวที่รู้จักแทะแต่ใบหม่อนเท่านั้น หนอนตัวน้อย.
หนอนน้ำแข็งตัวน้อยกลายเป็นหูหนวกและอุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างที่มองไม่เห็นเกือบจะยกใบหม่อนขึ้นเล็กน้อยเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยที่ถือชามข้าวที่มีขนาดใหญ่กว่าเขาหลายเท่าและ“ จั๊บ จั๊บ จั๊บ” ก็เริ่มแทะ
มันบิดร่างอ้วนของมันส่งเสียงเคี้ยวอย่างมีความสุขและหลังจากกินอาหารแล้วดวงตากลมโตของมันก็กระพือปีกด้วยความพึงพอใจ
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ของหนอนน้อยจู มิงหลางก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและใช้มืออีกข้างจิ้มท้องใหญ่ของมันอย่างช่วยไม่ได้
หนอนน้อยไม่รู้จักความอับอายเลยมันจึงพลิกท้องและปล่อยให้จู้หมิงหลางนวดตัวให้มันด้วยน้ำเสียงที่ “ร้องเจื้อยแจ้ว”
“ อยู่อย่างธรรมดาก็ดีเหมือนกัน ไม่มีแรงกดดันไม่ต้องกังวลถึงคนอื่น ที่ไม่ต้องการให้เรารับผิดชอบ…”
จูหมิงหลางส่ายหัวยังคงทำความสะอาดสนามเล็ก ๆ ของตัวเองต่อไป ในปีหน้าเขาจะต้องปลูกต้นหม่อนใหญ่ที่ภูเขาด้านหลัง ความอยากอาหารของเจ้าตัวเล็กเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เขาต้องขยันเร่งรีบ เขายังเลี้ยงหนอนน้ำแข็งตัวน้อยที่พึ่งพากันและกัน หนอนน้อยที่น่าตื่นตาตื่นใจ.
“ ยังไม่ถึงเที่ยงทำไมอากาศร้อนจัง” จู มิงหลาง ไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็นเวลานานและค่อยๆรู้สึกว่าอากาศเย็น ๆ กำลังกระจายหายไปโดยบางสิ่ง
สัมผัสของแสงสีแดงผลักเมฆหนาทึบและหมอกออกไปและเขาก็ไม่รู้ว่าแสงสีแดงนึ้แสดงผลเมื่อใดและแม้แต่ป่าในบริเวณใกล้เคียงก็ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่มันสะท้อนเป็นสีแดงและสวยงามเหมือนป่าเมเปิ้ล
จู มิงหลาง เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
เมื่อเช้าที่ผ่านมาทำไมจึงมีพระอาทิตย์ขึ้นสูงเกินจริง
เมฆที่ลุกไหม้เหล่านี้ห้อยลงมาราวกับเปลวไฟจริงทำให้ท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่สวยงามในเวลาอันสั้น!
“ กรอบแกรอบ”
ก่อนที่จูหมิงหลาง จะเข้าใจว่าวิสัยทัศน์บนท้องฟ้ามาจากไหนทันใดนั้นประตูไม้ก็ถูกผลักเปิดออกและวัลคิรีที่เพิ่งจากไปก็รีบก้าวเข้ามา
ดวงตาของมิงหลางก็สดใสขึ้น …
นางกลับมาแล้ว.
จริงๆแล้วเขาสามารถปลูกพลัมฤดูหนาวได้ ฤดูหนาวนี้เขาจะขยันขันแข็งมากขึ้น ตราบเท่าที่นางเต็มใจที่จะมีชาและข้าวอยู่กับตัว นางจะไม่ทิ้งบ้านหลังเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยมูลไหมในอนาคต เขาสามารถสนับสนุนนางได้
“ ถ้าเจ้าไม่มีการแก้แค้น เจ้าจะทำได้ไหม” จู มิงหลาง ยิ้มและคำพูดนั้นอยู่ในตอนท้าย แต่นางไม่รอให้เขาพูด
” วัลคีรีดูจริงจังและพูดเร็วมาก:“ เจ้ารับบทเป็นสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มของข้า
จูหมิงหลางยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นประตูสนามถูกผลักเปิดออกอีกครั้งอย่างแรงและชายผู้สง่างามสวมเสื้อสีเขียวแถบสีแดงก็เดินเข้ามา
แม้ว่าการแต่งกายและรูปลักษณ์ภายนอกจะดูไม่ธรรมดา แต่สิ่งที่โดดเด่นคือผิวที่ซีดมากของเขาเหมือนกับอาการเจ็บป่วยที่เรื้อรังบนร่างกายโดยไม่มีเลือดแบบคนปกติเลย
อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของเขาแม้จะดูอ่อนแอ แต่ตรงกันข้ามมันทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกกลัว
จู มิงหลาง มองไปที่เมฆไฟที่ไม่มีที่สิ้นสุดบนท้องฟ้าจากนั้นมองไปที่รูม่านตาสีแดงที่ไหลออกมาจากดวงตาของบุคคลนี้เป็นครั้งคราวและเข้าใจบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว
คนเลี้ยงแกะ.
และแข็งแกร่งมาก! !
“ เจ้าบอกว่าเขาคือคนที่จะไปด้วยกันใช่ไหม” หลัวเสี่ยวถามจ้องมองไปที่จูหมิงหลางอย่างดุเดือด
“ เขามาถึงที่นี่ก่อนข้าและได้รายงานสถานการณ์ปัจจุบันของข้าให้คนในตระกูลทราบแล้ว ข้าจึงจะให้เขาเก็บกวาดร่องรอยของการอยู่ที่นี่และกลับไปยัง บรรพบุรุษเมืองมังกร ในวันพรุ่งนี้” วัลคีรีกล่าว
หลาวเสี่ยว เดินเข้ามาและเริ่มตรวจสอบ จูมิงหลาง เขาจริงจังกับการแสดงออกที่ค่อนข้างสงสัยและเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่ออย่างเต็มที่ในสิ่งที่วัลคิรีพูด
“ เจ้านายของข้า” จู มิงหลาง แสดงท่าทีนอบน้อมทำความเคารพด้วยกำปั้นเข้าหา วัลคิรี และพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าว่า“ ผู้ใต้บังคับบัณชานี้ได้รับคำสั่งให้พาท่านกลับไป แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ใครไปด้วย ด้วยฐานะอันสูงส่งและสง่างามของท่าน ข้ายังคงแนะนำให้ท่านอย่าไว้ใจคนที่ไม่รู้จักต้นกำเนิด”
“ ต้นกำเนิดที่ไม่รู้จักเจ้าหมายความว่ายังไง ตัวข้ามีพื้นเพมาจากตระกูล…” หลัวเสี่ยวพูดอ้ำอึ้ง แต่ไม่รู้จะพูดต่ออย่างไรดี
“ หลัวเสี่ยวเคยเป็นผู้ดูแลในลานบ้านของพ่อข้าและตอนนี้เขาเป็นคนเลี้ยงแกะมังกรไม่ใช่คนที่ไม่รู้ที่มา” วัลคิรีกล่าว
“ โอ้นั่นก็ถือว่าเขาเป็นหนึ่งในพวกเรา หากเป็นเช่นนั้นก็เดินร่วมทางดูแลซึ่งกันและกันเถอะ” จู มิงหลาง กล่าวอย่างไม่เต็มใจ
ตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับผู้ที่สงสัยในตัวเราก่อน จากนั้นก็แสดงคำใบ้ภายใต้ปัญญาของเขาเอง!
จู มิงหลาง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจชื่มชมตัวเอง การแสดงของเขายังนับว่าดีขึ้นมากกว่าในอดีต!
