บทที่ 52: มังกรป่าทารก
หลังจากเสร็จสิ้นด้วยการกระทำที่โหดร้ายด้วยการโยนน้องชายตัวน้อยของมันลงจากหน้าผามังกร อย่างเลือดเย็นก็เดินเตาะแตะกลับไปที่รังนุ่มของมันอย่างพึงพอใจราวกับว่ามันจะนอนหลับอย่างสงบสุขกว่านี้ถ้าทั้งรังเป็นของมัน
จู มิงหลาง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจหลังจากที่ได้เห็นเรื่องทั้งหมด
เดิมทีเขาวางแผนที่จะขโมยมังกรเช่นกัน แต่หมดความสนใจไปทันทีหลังจากเห็นว่ามันเลือดเย็นและน่ารังเกียจเพียงใด
กำลังรอให้ แร้งหน้าผา เข้ามาปกคลุมต้นสนอย่างเงียบ ๆ จู มิงหลาง ตระหนักว่าเขาได้สร้างสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์แบบสำหรับไอ้ตัวเล็กตัวนั้นในการก่ออาชญากรรม แม้แต่ แร้งหน้าผา ก็ไม่เคยเห็นมัน
เมื่อแม่มังกรกลับมามันอาจทำให้เกิดความผิดกับ แร้งหน้าผา ที่ไม่ดูแลลูกมังกรอย่างเหมาะสม
จู มิงหลาง ไม่ได้อยู่นานเลื่อนเถาวัลย์ลงมาจากหน้าผาในขณะที่ลมพัดแรงและวางแผนที่จะออกจากพื้นที่โดยเร็วที่สุด
ขณะที่เขาลงจากพื้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องอย่างแผ่วเบาจากพงหนามซึ่งฟังดูเหมือนลูกสุนัขที่ได้รับบาดเจ็บ จู มิงหลาง ตระหนักว่ามังกรทารกถูกโยนลงมาที่นี่ …
– รอดจากการโยนจากที่สูงจริงหรือ? –
จู มิงหลาง มองขึ้นไปที่เถาวัลย์ที่หักจากนั้นก็เลื่อนสายตาของเขากลับไปที่พงที่เต็มไปด้วยหนาม
ในท้ายที่สุด จู มิงหลาง ก็ทนไม่ได้ที่จะทิ้งมันไว้ที่ช่องแคบและเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยแยกจากพง ทันทีที่เขาเห็นมังกรทารกที่บาดเจ็บ
ผิวหนังของมันยังคงอ่อนโยนมากมีขนาดใกล้เคียงกับลูกสุนัข บางทีอาจเป็นเพราะกระดูกของมันยังคงอ่อนมากจึงไม่ตายทันทีหลังจากที่ตกลงมาจากที่สูงเพียงแค่ดิ้นรนในพงหนามด้วยความเจ็บปวด
พงได้ขัดขวางการร่วงของมันช่วยให้รอดพ้นจากความตายในทันที ถึงกระนั้นหนามก็แทงเข้าไปทำให้มันทรมานมากขึ้นก่อนที่จะตาย …
เมื่อเห็นมังกรทารกอยู่ในสภาพที่น่ากลัวเช่นนี้ จู มิงหลาง ก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาอ่อนลง
“ ข้าจะช่วยเจ้า แต่เจ้าจะรอดหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง” จู มิงหลางพูดกับลูกมังกรเบา ๆ
จู มิงหลาง ให้ ไป๋ฉี ตัวน้อยแช่แข็งหนามและใช้ประโยชน์จากน้ำค้างแข็งเพื่อกัดบาดแผลเลือดออกของมังกรทารก
เขานำมันออกจากพงอย่างระมัดระวัง แต่ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ จู มิงหลางรู้สึกเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตตัวเล็กตัวนี้อาจแตกสลายได้ในทุกวินาที หลังจากตกจากที่สูงมากกระดูกของมันก็หักไปหลายซี่ หลังจากนั้นกระดูกที่หักของมันที่แทงทะลุร่างของมันจะเป็นการทรมานอีกรอบ!
ในทางทฤษฎีแล้วความเจ็บปวดเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ทารกจะทนได้ อย่างไรก็ตามมังกรป่าตัวนี้กัดฟันที่เพิ่งงอกใหม่ดวงตาของมันเปล่งประกายด้วยความท้าทาย!
มันไม่เต็มใจที่จะตายแบบนั้น มันอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป!
หากเป็นในอดีตหลังจากที่ได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่ดิ้นรนต่อสู้กับความเจ็บปวดเช่นนี้ จู มิงหลางจะรู้สึกได้ว่าความเมตตาที่มีความเมตตามากที่สุดที่เขาสามารถแสดงได้คือการทิ่มแทงพลังของมันและยุติความทุกข์ทรมานของมัน
ที่จริงแล้ว จู มิงหลาง อยากจะช่วยลูกมังกรตัวนี้ออกมามากเพราะหัวใจของเขาปวดร้าวเมื่อเห็นร่างกายที่ผิดรูปและมีเลือดออกเล็กน้อย
เขาถอดเสื้อนอกออกและค่อยๆโอบตัวมังกรตัวน้อยขึ้นแขวนไว้ที่หน้าอกของเขา จู มิงหลาง คว้ากรงเล็บหลังของ ไป๋ฉี และบินไปในทิศทางของ สถาบันฝึกมังกร
เขาทำการปฐมพยาบาลขั้นพื้นฐานสำหรับบาดแผลของมันเท่านั้น นั่นก็ไม่ได้ส่งผลอะไรมากเช่นกัน แต่กลับเป็นเพียงการยืดเวลาความทุกข์ทรมานของสิ่งที่น่าสงสารออกไป จู มิงหลาง คิดว่าคงไม่สามารถทนได้จนกว่าพวกเขาจะมาถึงห้องโถงโรงพยาบาล …
ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนเช่นเคย มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้ากระพือปีก; ในฐานะที่เป็นมังกรตัวเล็กเขาสามารถบินได้โดยถูกลมพัดเท่านั้น
เลือดไหลออกมาจากเสื้อผ้าของ จู มิงหลาง ลูกมังกรไม่ได้สะอื้นด้วยความเจ็บปวดอีกต่อไป จู มิงหลาง มองลงไปที่ลูกมังกรคิดว่ามันตายไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม จู มิงหลาง ได้เห็นดวงตาของมัน
รูม่านตาสีเขียวแนวตั้งไม่เต็มใจที่จะปิด เห็นได้ชัดว่ามันเจ็บปวด แต่มันจะไม่ทำให้ขากรรไกรของมันหย่อนลง
ทำไมมันถึงไม่ยอมแพ้เมื่อมันต้องเจ็บปวดขนาดนั้นทั้งๆที่มันยังเด็กอยู่ โลกอื่นอาจจะดีกว่าที่นี่!
“ ไป๋ฉี เจ้าไปเร็วกว่านี้ได้ไหม” จู มิงหลาง ถาม
มังกรยามเช้าน้ำแข็งขาวกระพือปีกของเขาทำให้เกิดลมแรงในท้องฟ้าเหนือป่าต้นไม้พลิ้วไหวเหมือนสาหร่ายในเกลียวคลื่น
เมื่อขี่ลมนี้ มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า บินได้เร็วขึ้น ในไม่ช้าภาพเงาสีขาวบริสุทธิ์ของเขาก็ปรากฏขึ้นที่ริมป่าสนโบราณ ที่ราบลี่ฉวนและแม่น้ำลี่ฉวนจะอยู่ในสายตาหลังจากผ่านป่าเฟอร์
—–
ที่หน้าผามังกรใหญ่ ที่ปกคลุมไปด้วยมอสค่อยๆร่อนลงบนยอดเขา
ยืนอยู่ที่จุดชมวิวร่างสีขาวสะท้อนให้เห็นในรูม่านตาขนาดใหญ่ของ มังกรป่าใหญ่และค่อยๆห่างออกไป
“ ยี้ยยยยย !!!”
ในที่สุด แร้งหน้าผา ที่ไม่เข้าใจก็ตระหนักได้ว่าที่สะสมของมังกรถูกขโมยไปและทารกของมังกรก็ถูกนำไปด้วย นกแร้งหน้าผา ทุกตัวบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือหน้าผาด้วยความตื่นตระหนกทันทีพยายามตามกลิ่นเพื่อไล่โจรคนนั้น!
“ ควากกกกกก !!” มังกรป่าใหญ่คำราม แร้งหน้าผา บินเข้าไปในมงกุฎต้นไม้ทันทีด้วยความกลัวไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ
แร้งหน้าผา ซ่อนตัวอยู่บนกิ่งไม้ตัวสั่นด้วยความกลัวกลัวว่า แม่มังกรป่าจะกัดทั้งครอบครัวจนตาย
ลูกมังกรขึ้นมาที่เท้าของมังกรป่าใหญ่ส่งเสียงร้องเบา ๆ ทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่ต้องการความสนใจ
มังกรป่าใหญ่มองลงไปอ้าปากและพ่นชิ้นเนื้อออกจากท้องของมัน
มังกรป่าส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นและกระโดดขึ้นไปบนชิ้นเนื้อ ไม่มีใครแย่งอาหารมันจึงไม่ต้องกินอย่างหิวกระหายอีกต่อไป อาจต้องรอให้เนื้อละลายในลำคออย่างช้าๆก่อนที่จะกลืนลงไป
แม่มังกรมองไปที่รอยกัดบนหน้าผากของลูกมังกร จากนั้นมองไปที่ร่างสีขาวที่ค่อยๆห่างออกไป ในท้ายที่สุดมันก็ไม่ได้ไล่ตาม
มันค่อยๆจมลงไปในหลุมที่ว่างเปล่าและหลับตาลง …
หลังจากนั้นไม่นานลูกมังกรตัวเต็มก็มาหาแม่ของมัน มังกรป่าใหญ่ไม่ได้ลืมตาเพียงแค่ยกปีกขึ้นและห่อมังกรไว้ข้างใต้
—–
หลังจากบินพ้นป่าที่ราบและแม่น้ำก็เข้าสู่สถานที่ท่องเที่ยวของพวกเขา
ลมหายใจของมังกรทารกที่ห่อด้วยเสื้อผ้าของ จู มิงหลาง เริ่มอ่อนลงและอ่อนแอลง มันพยายามอย่างมากที่จะลืมตามองไปที่ จู มิงหลาง
“ทำไมเจ้าทำเช่นนี้?” จู มิงหลาง มองไปที่ดวงตาเล็ก ๆ ไม่สามารถรู้สึกถึงความโกรธในใจได้ มันเหมือนกับว่าลูกมังกรกำลังบอกลาคนแปลกหน้าคนนี้ โดยมีคำใบ้ถึงความไม่เต็มใจนอกเหนือไปจากความรู้สึกขอบคุณ
มันไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแม้ว่ามันจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม
อาการบาดเจ็บของมันหนักเกินไป หากไม่มีพงก็จะตายทันทีโล่งใจจากชีวิตและความทุกข์ทรมาน
อย่างไรก็ตามพงที่เต็มไปด้วยหนามทำให้มันอยู่ในโลกนี้ได้นานขึ้นอีกหน่อย
ช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นทำให้สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ตัวนี้ได้รับความเจ็บปวด หากมีชีวิตหลังความตายก็ไม่อยากเกิดใหม่ที่นี่…
“ โอ..ข้าไม่รู้ว่าวิธีนี้ใช้ได้ผลไหม…เข้ามาในอาณาจักรแห่งจิตวิญญาณของข้า” จู มิงหลาง กล่าวโดยรู้สึกในแง่ดี
ตั้งแต่พวกเขาพบกันมันเป็นโชคชะตา!
