บทที่ 55: คนที่อยู่กับผู้หญิง
“ เอาล่ะ เอาล่ะแม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริง แต่ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า ไม่ต้องสนใจพวกเขา เสี่ยวจู กลับไปที่สถาบันและอย่ามาที่โรงหล่อในอีกสองสามวันข้างหน้า” ปรมาจารย์จ้าวหลง กล่าวพร้อมกับจ้องมองเด็กฝึกงานของเขา
“ อืมข้าสร้างชุดเกราะเสร็จแล้ว ข้ายังสร้างชุดเกราะเสื้อคลุมสองสามตัวด้วยวัสดุที่เหลืออยู่ โปรดช่วยข้าหาราคาที่ดีสำหรับพวกเขาด้วย อาจารย์จ้าวหลง” จู มิงหลาง กล่าว
“ไม่มีปัญหา; ทักษะของเจ้าดี ข้ายินดีต้อนรับเจ้าที่นี่ทุกเวลาหลังจากข่าวลือทั้งหมดนี้ผ่านไป” อาจารย์ จ้าวหลง กล่าว
“ข้าคิดว่าเจ้าไม่ควรมาดีกว่า วัลคีรี่คือใคร? มีกี่คนใน รัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร ที่มองมาที่นางหรือชื่นชมนาง? โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาทั้งหมดเป็นคนรวยและผู้สูงศักดิ์ ถ้าพวกเขารู้ว่า เจ้าอยู่ในร้านของพวกเรา พวกเราจะอยู่อย่างสงบสุขได้อย่างไร” เจ้าของขัดจังหวะไม่ต้องการเชิญชวนให้เดือดร้อน
“ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของ จู มิงหลาง เขาเป็นคนดีมาก เราทำได้แค่ตำหนิ…” จ้าวหลง พูดแทน จู มิงหลาง
“ ขอบคุณอาจารย์จ้าว เขาไม่ผิด ข้าเข้าใจว่าเขามาจากไหน ไม่ว่าในกรณีใดเป้าหมายหลักของข้าที่นี่คือการสร้างชุดเกราะซึ่งทำเสร็จไปแล้ว ข้าสามารถออกไป อย่าลืมจ่ายเงินให้ข้าสำหรับชุดเกราะที่ข้าวางขาย” จู มิงหลาง กล่าวด้วยความใจกว้าง
“ คำนินทาเหล่านี้สามารถฆ่าคนได้จริงๆ เยาวชนที่ดีเช่นเจ้าถูกปล้นความสงบสุข แล้วถ้าเป็นวัลคิรีล่ะ? วัลคิรีจะมีความสัมพันธ์กับคนดีอย่าง เสี่ยวจู ของเราไม่ได้หรือใครจะไปรู้ที่อยู่ของเขา? ข้าคิดว่า เสี่ยวจู ค่อนข้างดีและเข้ากันได้กับนาง!” อาจารย์จ้าวหลง กล่าวเสียงดัง
อย่างไรก็ตามคำพูดของเขาได้พบกับเสียงหัวเราะแปลก ๆ จากคนรอบข้างโดยเฉพาะ เด็กฝึกงานที่เรียกว่าโจวซิน เขาหัวเราะดังที่สุด
“ เอาเถอะ จู มิงหลางจะไม่เข้ากับนางแม้ว่าเขาจะกลับชาติมาเกิดก็ตาม” โจวซินหัวเราะด้วยความไม่พอใจ
“ แต่ความจริงก็ยังคงอยู่ที่ จู มิงหลางนอนกับวาลคิรี” ใครบางคนพูดอย่างไม่ชัดแจ้ง
ประโยคนี้ทำให้เสียงหัวเราะของเด็กฝึกงานหยุดลงทันที
“ ข้าไม่เคยเห็นนางมาก่อน แต่วัลคิรี สวยมากในภาพวาด…”
“ ข้าเคยเห็นนางครั้งหนึ่งระหว่างการเฉลิมฉลอง นางสวยกว่าในภาพวาดมาก”
เมื่อการพูดคุยดำเนินไปบรรยากาศก็เปลี่ยนไป จากการเยาะเย้ยเป็นความหงุดหงิด!
เหตุใดความโชคดีประเภทนี้จึงเกิดขึ้นกับผู้อื่นเท่านั้น ทำไมตอนนั้นพวกเขาหล่อเหล็กและไม่คิดจะเดินไปรอบ ๆหวู่ตู!?
—–
จู มิงหลาง เดินไปตามถนนมุ่งหน้าออกไปนอกกำแพงเมือง แม้ว่าจะไม่มีภาพบุคคลที่วางอยู่ทุกหนทุกแห่งบนถนนสายหลักที่เฟื่องฟู แต่ก็มีมากกว่าโปสเตอร์ที่ต้องการตามถนนเล็ก ๆ และตรอกซอกซอย บางคนก็ลอกรูปคนเหมือนกันกลัวว่าหน้าจะไม่กระจาย
พวกเขาไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว!
บางทีนักร้องโอเปร่าหรือหญิงสาวที่โด่งดังที่สุดในเรือสำราญก็ไม่ได้โด่งดังเร็วเท่า จู มิงหลาง ทุกคนได้เรียนรู้ตัวตนของคนเร่ร่อนที่ลือกันมานานในชั่วข้ามคืน ชื่อของเขาคือ จู มิงหลาง!
โชคดีที่มีความคลาดเคลื่อนเล็กน้อยในรูปลักษณ์ เดินไปบนถนนสายหลักไม่มีใครไร้สมองเท่าที่จะจ้องมองไปที่ จู มิงหลาง และยืนยันว่าเขาเป็นผู้ชายคนนั้น
คนส่วนใหญ่มองเขานานขึ้นเล็กน้อยหรือพูดคุยกับเขา ส่วนใหญ่มีความสงสัย
เมื่อเดินกลับไปที่ สถาบันฝึกมังกร จู มิงหลางรู้สึกถึงพลังแห่งการนินทา บางทีอาจเป็นเพราะเหตุการณ์นี้หมักหมมมานานแล้วและในที่สุดเวอร์ชันที่ดูเหมือนใกล้เคียงกับความจริงก็ปรากฏขึ้นกระตุ้นความสนใจของผู้คนและคาดการณ์ถึงพัฒนาการต่อจากนี้ …
ท้ายที่สุดสถานะของ หลี่หยุนซี ในฐานะ เจ้าหญิงรัชทายาท ก็ได้รับการฟื้นฟูส่องแสงเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ในรัฐบรรพบุรุษเมืองมังกร
ที่ริมสะพาน ฟางเนี่ยนเหนียน ซึ่งมีลูกพีชทั้งตะกร้าที่ไม่ได้ขายสังเกตุ จูมิงหลาง ขึ้นและลงราวกับว่านางรออยู่ที่นี่ทั้งวันและพูดว่า“ พี่ชายสุดหล่อเป็นเจ้าจริง ๆ ”
“ ลูกพีชของเจ้ากำลังจะเสีย” จู มิงหลาง ตอบ
“ ข้ารู้สึกว่าเจ้าเป็นคนที่อาศัยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าได้สบตากับเจ้า ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะทำให้ถูกต้อง”ฟางเนี่ยนเหนียน ตอบโดยไม่สนใจลูกพีชของนางเลย
เกว…ฮวา เปียว..เปียว, ไบ๋ เฟง เสี่ยว เสี่ยว …¹
จู มิงหลาง ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บลมหนาวตบหน้าเหมือนเนื้อเพลง!
จู มิงหลาง ไม่ได้รังเกียจการเยาะเย้ยจากผู้อื่นส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกเขาไม่สามารถกระตุ้นในส่วนที่ทำให้เจ็บปวดได้
แต่นางคนนี้ทุกคำสะดุดหนัก! การสูญเสีย,หลังจากการสูญเสีย,หลังจากการสูญเสีย,ขาดทุน!
หายใจเข้าลึก ๆ จู มิงหลาง พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อควบคุมอารมณ์ของเขา
นางเป็นเพียงเด็กผู้หญิงไม่ใช่ปีศาจจากส่วนลึกของอเวจี แต่ถึงแม้ปีศาจจะคลานกลับไปที่รังของมันด้วยความพ่ายแพ้หลังจากได้พบกับนาง
“ ตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาวกล้วยไม้หิมะบนภูเขามีอยู่ชนิดหนึ่ง ช่วยตรวจสอบว่ามีจำหน่ายในตลาดหรือไม่ ข้าต้องการให้ครอบครัวของเจ้าช่วยข้าชงให้เป็นน้ำหวาน ช่วยข้าหาไม้ฟีบีฤดูใบไม้ร่วงด้วย ข้าชอบไม้สดมากกว่า หากมีให้ข้าต้องการทั้งหมดไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่ก็ตาม นี่เป็นค่าจ้างของเจ้า” จู มิงหลางร้องขอพร้อมมอบทรายสีทองสองสามเม็ดให้นาง
“ ตกลง ตกลง อาจารย์หนุ่ม จู”ฟางเนี่ยนเหนียน ตอบอย่างอ่อนหวานทันทีและยังทำหน้าหงอย
“ เรียกข้าว่าพี่ชาย เรียกอย่างอื่นฟังดูแปลก ๆ หลังจากได้ยินมัน” จู มิงหลาง ยิ้มอย่างขมขื่น
“ พี่ชายสุดหล่อ พี่สาววัลคิรี ธรรมดาหรือใหญ่” ฟางเนี่ยนเหนียน ถามอย่างลึกลับ
“???”
– เด็กดีเจ้าพลาดอะไรไปถามคำถามเสื่อม ๆ แบบนี้?!
– นอกจากนี้ความหมายของการจ้องมองที่ส่องแสงนั้นคืออะไร?
– นางชอบผู้หญิง!? –
—–
เกล็ดหิมะกระจัดกระจาย หิมะที่ตกลงมาในทะเลสาบตอนนี้ได้รับการหนุนจากม่านแห่งราตรีเป็นเหมือนกลีบดอกสีขาว แสงไฟจากเรือที่อยู่ใกล้เคียงส่องสว่างทำให้เกิดเป็นฉากที่สวยงาม
เมื่อผ่านป่าที่ปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งขาว จู มิงหลางเดินไปที่ลานบ้านของเขา ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุเขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาคุยกับ ฟางเนี่ยนเหนียน ที่หัวสะพาน …
เมื่อมาถึงประตูลานที่พักก็เงียบกว่าที่เขาคิด บางทีทุกคนอาจซ่อนตัวอยู่ในบ้านเนื่องจากอากาศหนาวและหิมะตก
ในโลกนี้จะมีคนไร้สติอยู่มากขนาดนั้นเชียวหรือ?
จู มิงหลาง ผลักประตูลานบ้านให้เปิดออกและกลับไปที่บ้านเพื่อนอนหลับ การร่ายครั้งสุดท้ายที่เขาทำในวันนี้เกือบจะทำให้เขาแห้งเหือดจากพลังวิญญาณของเขา เขาจำเป็นต้องพักผ่อนให้ดีสักสองสามวัน โชคดีที่เขาสามารถใช้เวลาไปเรียนและเรียนรู้ได้
สถาบัน นั้นยอดเยี่ยมมากราวกับสรวงสวรรค์ เขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหาของโลกมนุษย์
—–
เคยชินกับการตื่นเช้า จู มิงหลาง ไม่ได้อยู่บนเตียงแม้อากาศจะหนาวเย็น หลังจากไปเยี่ยมลูกมังกรแล้วเขาก็เข้าชั้นเรียนพร้อมกับถือหนังสือของเขา
บังเอิญวันนี้เป็นคาบเรียนประจำเดือน มันฟรีและบังคับ
เข้าไปในห้องบรรยายห้องเรียนก็เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว มีนักเรียนที่กลายเป็น ผู้ฝึกมังกรไปแล้วและยังมีนักเรียนที่ยังคงยืนอยู่หน้าประตูมังกรของพวกเขา บทเรียนในวันนี้มีความสำคัญมากสำหรับนักเรียนทั้งสองประเภท
หลังจากพบว่าตัวเองได้ที่นั่งแล้ว จู มิงหลาง ก็กำลังจะพลิกหนังสือของเขาเกี่ยวกับ มังกรป่าใหญ่ เพื่อเปิดอ่านเมื่อมีคนไม่กี่สิบคนที่อยู่รอบตัวเขาลุกขึ้น
จู มิงหลาง คิดว่าอาจารย์มาถึงแล้วและก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัวเตรียมทักทายวิทยากร อย่างไรก็ตามเขาพบว่าการจ้องมองของผู้คนเหล่านั้นล้วนจับจ้องมาที่เขา จ้องมองราวกับว่ามีกับดักที่หนีไม่พ้นถูกวางไว้ที่นี่รอให้เขาเข้าไปติด
“ เจ้าคือ จู มิงหลาง เหรอ!” นายหนุ่มรูปงามที่สวมเสื้อขนสัตว์คุ้ยเขี่ยสอบปากคำเขาก่อน
จู มิงหลาง มองไปที่บุคคลนี้อย่างคลุมเครือจำได้ว่าเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน
เมื่อคิดย้อนกลับไปอย่างรอบคอบดูเหมือนว่านายหนุ่มคนนั้นจะคร่ำครวญถึงหลี่หยุนซีที่ห้องสมุด จู มิงหลาง จำได้ว่านายหนุ่มคนนี้ไม่ได้พูดจาหยาบคายเหมือนนักเรียนคนอื่น ๆ แต่ก็ถอนหายใจด้วยความสงสาร เขาน่าจะเป็นผู้ที่ชื่นชอบ วัลคิรี มากที่สุด
ปัญหาคือทำไมเขาถึงดูเหมือนกำลังตัดสินเขาและดูเหมือนอีกหลายคนจะมีความคิดที่คล้ายกัน!
พวกเขารู้หรือไม่ว่าวันนี้เขามาฟังบรรยาย!
จู มิงหลาง กวาดสายตามองไปรอบ ๆ พบว่ามีเพื่อนร่วมบ้านหลายคนที่เขาไม่ค่อยได้คุยด้วยหลบเลี่ยงการจ้องมอง
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลานบ้านของพวกเขาเมื่อคืนนี้เงียบมาก พวกเขาวางแผนที่จะจับเขาที่นี่ในวันนี้!
เดิมที จู มิงหลาง คิดว่าบรรยากาศในสถาบันจะไม่ดุดันเหมือนภายนอก ปรากฎว่ามันเหมือนกันที่นี่!
“ เจ้าเป็น จู มิงหลาง หรือเปล่า? เจ้าไม่กล้าที่จะยอมรับสิ่งนี้เลยเหรอ” นายหนุ่มที่สวมชุดขนสัตว์คุ้ยเขี่ยหาความยุติธรรมถามอีกครั้ง
“นั่นข้า. ข้าสงสัยว่าทำไมพวกเจ้าถึงมารวมตัวกันที่นี่?” จู มิงหลาง ตอบ
“ เจ้ายังมีหน้าที่จะถามเรา เจ้าเป็นคนเร่ร่อน หวู่ตู!?” ใครบางคนที่อยู่เบื้องหลังนายหนุ่มผู้มีความยุติธรรมและหล่อเหลาเรียกร้องด้วยความโกรธ
“ นั่นเป็นข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริง” จู มิงหลาง ตอบทันที
นายหนุ่มที่มีความยุติธรรมและหล่อเหลา สำรวจ จู มิงหลาง อย่างใกล้ชิดคิดว่าชายคนนี้ไม่มีอะไรพิเศษ
“ เนื่องจากเป็นเพียงข่าวลือเจ้าจะชี้แจงตัวเองอย่างไร” นายหนุ่มดูเหมือนจะเป็นบุคคลที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดในกลุ่ม เมื่อเขาพูดไม่มีใครขัดขวางอีก
“ ความจริงก็คือพวกเรารู้สึกคุ้นเคยกันตั้งแต่แรกเห็นและตกหลุมรักกัน ไม่ว่าข่าวลือในคุกจะเป็นอย่างไรก็แค่มีคนอิจฉาในความสัมพันธ์ของเรา 2คนและไม่อยากเห็นความสวยงามของความรักกับคนอื่นดังนั้นพวกเขาจึงคิดหาวิธีที่เลวร้ายเช่นนี้ที่จะทำให้ข้าผิดหวังและทำให้นางอับอาย” จู มิงหลาง บอกกับกลุ่มอย่างชอบธรรม .
“ หลี่หยุนซีรู้สึกคุ้นเคยกับเจ้าตั้งแต่แรกเห็น? เจ้า?” นายหนุ่มผู้มีความยุติธรรมและหล่อเหลายังคงแสดงกิริยามารยาทก่อนหน้านี้ แต่หลังจากได้ยิน จู มิงหลาง พูดเช่นนั้นเขาก็แสดงความรังเกียจและเหยียดหยามเขาทันที
“ ใช่แล้วมันไม่มีอะไรมากไปกว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงธรรมดา ๆ แต่บางคนที่มีแรงจูงใจแอบแฝงก็แพร่ข่าวลือไปทั่ว ข้ากลัวว่าจะมีข่าวลือมากมายที่เมืองศัตรูเพิ่มเข้ามา เพื่อทำให้ภาพลักษณ์ของวัลคิรี บรรพบุรุษของเมืองมังกรของพวกเราเสื่อมเสีย แน่นอนพวกเขาต้องการอัปลักษณ์ข้าในกระบวนการนี้ด้วย ข้าคิดว่าคนที่แพร่กระจายข่าวลือนั้นอาจเป็นสายลับจากเมืองศัตรูหรือผู้ที่ชื่นชอบการบิดเบือนของหลี่หยุนซี” จู มิงหลางพูดต่อน้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชอบธรรม
“ หยุดพูดเรื่องไร้สาระ ทำไมเจ้าหญิงมงกุฎถึงชอบเจ้าด้วย!” นักเรียนชายส่งเสียงโห่ร้องไม่เต็มใจที่จะยอมรับสิ่งนี้
“ สิ่งต่างๆเช่นความรักไม่สามารถอธิบายได้ อันที่จริงข้าไม่เข้าใจว่าทำไมข้าถึงตกหลุมรักนางเหมือนกัน การรักใครสักคนไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล”จู มิงหลาง กล่าวด้วยความเศร้าโศกของกวี
เขาถือหนังสือขึ้นด้วยมือข้างหนึ่งจ้องมองไปที่ลูกพลัมฤดูหนาวนอกหน้าต่างราวกับว่าเขาเป็นกวีตัวจริง เขาจะถอนหายใจด้วยความสุขยิ้มด้วยความระลึกถึงพึมพำกับตัวเองที่หลงอยู่ในความคิด …การจ้องมองของผู้คนรอบข้างเปลี่ยนไปโดยเฉพาะนายหนุ่มที่มีความยุติธรรมและหล่อเหลา ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงปีศาจ!
พวกเขาไม่เคยเห็นคนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน!
‘ที่จริงข้าไม่เข้าใจว่าทำไม ข้าถึงตกหลุมรักนาง’?!
เป็นคำพูดของมนุษย์!?
ชื่อเสียงของวัลคิรีไม่ได้เกิดจากสติปัญญาและความกล้าหาญที่หาตัวจับยากของนางเท่านั้น แต่ยังมีความงามที่ทัดเทียมนางฟ้าแห่งวังบนสวรรค์อีกด้วย บรรดาผู้ที่เคยเห็นนางมาก่อนจะถอนหายใจด้วยความชื่นชมในความงามอันน่าอัศจรรย์ของนาง
ทำไมผู้ชายนิรนามอย่างเขาถึงต้องใช้สมองทั้งหมดคิดว่าทำไมเขาถึงตกหลุมรักนาง
พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้ชาย!
————————-
หมายเหตุของผู้แปล:
1: แท้จริงแล้วหมายถึงเกล็ดหิมะที่ลอยอยู่ลมเหนือพัด
