Dragon tamer – ตอนที่ 73

บทที่ 73: ทักษะการช่วยชีวิต

บนทางลาดยาวของหมู่บ้าน ฉีหู ทีมขี่นกและมังกรเทียมลงจอดบนทุ่งหญ้าที่ค่อนข้างแห้งแล้ง

หนึ่งในนั้นอยู่บนพื้น เขากำลังขี่มังกรเฮลล์ฮาวด์ ซึ่งทั้งตัวมีกลิ่นของความร้อน และความร้อนที่หยดลงมาจากขนระหว่างการบิน สัญญาณของการเผาไหม้

“ลงมาเถอะ พวกเจ้า” หนุ่มเผ่าน่านขี่มังกรหมาล่าเนื้อ กล่าว

“ที่นี่มีฝูงปีศาจหมาป่าตัวเตี้ยกลุ่มใหญ่อยู่หรือเปล่า ข้ากำลังไล่ตามพวกมันจนสุดทาง?” น่านเย่ถามด้วยความสงสัย

“ข้าจะฆ่ามันเอง ให้พวกเจ้าเห็น” หนุ่มน่านกล่าว

ลูกๆ ของตระกูลน่านเพิ่งลงมาจากที่สูง และหลุมขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนผืนหญ้า มีศพจำนวนมากฝังอยู่ในหลุมขนาดใหญ่ เมื่อดูแวบแรกมีประมาณ 20 หรือ 30 ตัว ไม่ต้องพูดถึงมีบางตัวซ่อนอยู่ลึกลงไปในโคลน

น่านเย่ ค่อนข้างประหลาดใจ พวกเขาเป็นกลุ่มแรกที่มาถึงเมืองไป่ชา และพวกเขายังไล่ตามกลุ่มหมาป่าอสูรที่ใหญ่ที่สุด พวกเขาอาจได้รับเครดิตมากมายในคราวเดียว ใครจะรู้ว่าหมาป่าปีศาจเหล่านี้ถูกฆ่าตายทั้งหมด และถูกทิ้งไว้ใน หลุมโคลน ตามใจชอบ

“วิญญาณก็กระจัดกระจาย ศพก็แตกเป็นเสี่ยง ก็ไม่ต่างจากซากสัตว์ทั่วไป การต่อสู้เกือบจะเป็นสถานการณ์ที่ย่ำแย่ มีคนที่แข็งแกร่งเช่นนี้ในสถาบันการศึกษาหรือไม่ มันน่าจะยากสำหรับระดับทั่วไปของมังกรที่จะไปถึงระดับนี้?” ชายหนุ่มแห่งมังกรหมาล่าเนื้อกล่าว

“ดูเหมือนว่าจะมีหมู่บ้านอยู่ใต้ชางโป ไปถามกัน” ผู้หญิงผมยาวจากน่าน กล่าว

“มันน่าเกลียดจริงๆ ข้ารีบไปเพื่ออะไร ตอนนี้ข้ากลับมาที่เมืองไป่ชา คาดว่าทีมของ จิน มินจุนจะยึดไว้!”

“ไปที่หมู่บ้านเพื่อเตรียมน้ำสะอาดและเตรียมตัวไปที่เดียว ปีนี้เราจะไม่แพ้ตระกูลหลี่และครอบครัวต้วนอีกต่อไป!” ชายหนุ่มแห่งมังกรหมาล่าเนื้อกล่าว

“คราวนี้ไม่มีกำไร พวกเราอาจทำให้คนอื่นช้าลง ข้าคิดว่าพวกเราสามารถพยายามค้นหาร่องรอยของปีศาจได้ หากพวกเราสามารถล่าปีศาจได้ อันดับของพวกเราจะคงที่” ผู้หญิงของน่านผมยาวกล่าว
“ใช่ พวกเราสามารถหาปีศาจได้ หากพวกเราไม่สามารถจัดการกับมันได้ บทต่อไปจะแจ้ง น่านหลิงชา ซึ่งนั่งอยู่ในเมืองบัวแดงชั่วขณะหนึ่ง ถ้านางฆ่าปีศาจ พวกเราจะได้รับเครดิตครึ่งหนึ่ง”

สถานี เสี่ยวชีชานเป็นโรงแรมขนาดเล็กสำหรับนักเดินทาง ห่างจากเมืองไป่ชา 20 ไมล์ มีโรงแรมขนาดเล็กสามแห่งและร้านค้าของเจ้าของร้านหนึ่งแห่ง

ตำแหน่งนี้แตกต่างกันจริงๆ ที่จุดนัดพบของเมือง ทุกๆ ห้าวัน พ่อค้า ชาวนา คนตัดไม้ นักล่า และชาวไร่ชาจากทุกเมืองและทุกหมู่บ้านมารวมตัวกันที่นี่

โชคดีที่ไม่ใช่วันตลาดเมื่อสถานีถูกโจมตีไม่เช่นนั้นจำนวนผู้เสียชีวิตจะเพิ่มขึ้นหลายเท่าถึงหลายร้อยคน

จู มิงหลาง และคนอื่น ๆ ได้ละทิ้งร่องรอยของอาชญากรรมของหมาป่าปีศาจเพราะคนในตระกูลน่าน ได้ล็อกทิศทางการหลบหนีไว้ก่อนที่จะมา พวกเขาไล่ตามอดีต

กลุ่มสัตว์ประหลาดที่ใหญ่ที่สุดที่พวกเขาสามารถหาได้ในตอนนี้คือหนูหน้ามนุษย์ และกลุ่มสัตว์ประหลาดที่ชอบกินความกล้าในตอนกลางคืนตั้งแต่โรงเตี๊ยม ไปจนถึงเมืองไป่ชา!
เจ้าหน้าที่และทหารของเจิ้งหยู ก็อยู่ในงานนี้เช่นกันซึ่งเลือดแห้งในเวลานี้ พวกเขากำลังค้นหารอยเท้าของคนกินเนื้อเพื่อค้นหาพวกโจรที่ฉวยโอกาสสร้างปัญหา

ดูเหมือนว่าจะมีเงื่อนงำ เจิ้งหยู ได้ออกเดินทางไปยังภูเขาเตี้ยแล้ว จู มิงหลาง และจิน มินจุน มองไปรอบ ๆ ในสถานีและพบคราบเลือดที่ผิดปกติ

“เลือดชนิดนี้ไม่ใช่เลือดมนุษย์ มันควรจะเป็นพวกนายพรานตัดหนูหน้าคนตัวหนึ่งด้วยมีด “จิน มินจุนชี้ไปที่คราบเลือดอย่างจริงจังและพูด
หวังว่า มิงหลาง จะระบุอย่างระมัดระวัง แต่เขาไม่เห็นความแตกต่างระหว่างเลือดหนูกับเลือดมนุษย์

อาจเป็นเพราะจิน มินจุน ให้ความสนใจกับการรับรู้ถึงคราบเลือด ด้วยสายตาแห่งพลังวิญญาณของเขา เขาสามารถเห็นบางสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถสังเกตเห็นได้

พลังทางจิตวิญญาณของ จู มิงหลาง จะอ่อนไหวต่อลมหายใจของปีศาจมากกว่า แต่สมมติฐานก็คือว่ามันถูกทิ้งไว้ไม่นานมานี้ เช่นเดียวกับที่ผ่านไประยะหนึ่ง แต่มันไม่ง่ายที่จะหา

หนูหน้าคนได้รับบาดเจ็บกลายเป็นกุญแจสำคัญในการค้นหารัง จู มิงหลาง พบว่าทีมที่เขาอยู่นั้นค่อนข้างทรงพลัง

มันเหมือนกับในบ้านของเขาจริงๆ ปลาเค็มนั้นแตกต่างกัน

เมื่อมองไปตามรอยเลือด กลุ่มของพวกเขาก็ตรงไปที่ภูเขา เพื่อไม่ให้หนูหน้าเหมือนคนตื่นตระหนก พวกเขาไม่ยอมให้มังกรและสัตว์ของพวกเขาก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน มีเพียง มังกรกระดิ่งลมของ ชูหยานหยาน เท่านั้นที่มองหาวิญญาณชั่วร้ายที่อยู่ข้างหน้า

มังกรกระดิ่งลมก็ตัวเล็กมากเช่นกัน ขนาดเท่านกยูง และลมหายใจของมันก็อ่อนแอพอๆ กับวิญญาณนกธรรมดา ดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าจะถูกหนูหน้าคนค้นพบเมื่อมันกำลังค้นหา

การเดินนั้นหวานและสวยงามราวกับระฆัง ลมตีระฆังมังกรเต้นรำในสายลมภูเขา มันเบาและสง่างาม เมื่อใดก็ตามที่ทุกคนสับสน มังกรกระดิ่งลมจะชี้เส้นทางที่ชัดเจนสำหรับทุกคน รอยเท้าที่หายไปและคราบเลือดปรากฏขึ้นอีกครั้งในสายตาของพวกเขา

“เฮ้..”

เฉินมู่ฉิงเฉิงหลอง ขอเครื่องช่วยหายใจ จู มิงหลาง คิดเกี่ยวกับมัน มันเพิ่งเข้าสู่วัยทารกและลมหายใจของมันก็อ่อนแรงจริงๆ
เสี่ยวเฉิงหลอง ชอบลมหายใจของธรรมชาติ ป่าชนิดนี้สามารถให้พลังอันทรงพลังแก่มันได้

นอกจากนี้ เสี่ยวเฉิงหลอง ดูเหมือนจะชอบ พี่สาวมังกรกระดิ่งลม โบกปีกที่ค่อนข้างแข็งของเขาและติดตามหางที่สวยงามของ มังกรกระดิ่งลม เขาเริ่มเรียนรู้ทักษะการบิน

“เจ้าเป็นมังกรแกะสลักไม้หรือเปล่า” หลู่เสี่ยวเหยาถาม

หลู่เสี่ยวเหยาแต่งตัวได้ดีที่สุดในบรรดานักเรียนหญิงทั้งห้าคน นางจะแต่งหน้าตราบเท่าที่นางมีความพยายามที่จะทำให้ริมฝีปากสีแดงและคิ้วฤดูใบไม้ร่วงของนาง

“บางทีอาจเป็นมังกรไม้ตาย ไม้ที่ตายแล้วไม่สามารถแกะสลักได้ ฮ่าฮ่า”

เอ่อ..เฉินมู่ ฉิงเฉิงหลอง ถูกพวกเขาเยาะเย้ยว่าเป็นมังกรไม้ที่ตายแล้ว จู มิงหลาง ไม่รู้ว่าจะปกป้อง ฉิงหลอง ตัวน้อยอย่างไร

“ทันทีที่เจ้าพบหนูหน้าคน เจ้าสามารถเก็บมันออกไปได้อย่างรวดเร็ว น่าเสียดายถ้ามังกรหนุ่มตาย” ชู หยานหยาน กล่าว

มังกรหนุ่มยังมีราคาแพงมากในเมืองซูหลง หากเลือดและศักยภาพสูงก็จะเสนอราคาจนเกินจริง ในความเป็นจริง ทุกคนสามารถเห็นได้ว่ามังกรสีน้ำเงิน จู มิงหลาง นั้นพิเศษมาก เพียงแค่ไม่พูดถึงมัน

จู มิงหลาง พยักหน้า เด็กน้อยได้ผ่านพ้นชีวิตและความตายไปแล้ว เขาไม่เหมือนกับมังกรหนุ่มตัวอื่นๆ ที่ไม่กลัวเสือ และจะไม่ประมาท

เมื่อคิดเช่นนี้ในใจ ทันใดนั้น มังกรศักดิ์สิทธิ์สีเขียวตัวน้อยก็หายไปจากสายตาของเขา จู มิงหลาง มองไปที่มังกรกระดิ่งลมและพบว่ามันไม่ได้อยู่หลังมังกรกระดิ่งลม
จู มิงหลาง ใช้การรับรู้จิตวิญญาณอย่างรวดเร็ว มองหามังกรศักดิ์สิทธิ์สีเขียวตัวเล็ก ๆ ในพุ่มไม้ แต่เขารู้สึกว่ามันอยู่รอบตัวเขา

“เฮ้….”

ที่ร่มใบไม้ มังกรศักดิ์สิทธิ์สีเขียวตัวเล็ก ๆ โบกปีกของมัน ลอยอยู่ในอากาศ และลูกศิษย์แนวตั้งที่น่ารักคู่หนึ่งกำลังเฝ้าดู จู มิงหลาง มีเล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนแก้มเล็กๆ ของเขา

มิงหลาง มองใกล้ ๆ เพียงเพื่อจะพบว่ามังกรศักดิ์สิทธิ์สีเขียวนี้มีความสัมพันธ์ตามธรรมชาติ ขนและเกล็ดตามลำตัวจะเปลี่ยนสีและเข้าใกล้ใบสีเขียวอมเหลือง ขนเหมือนกันทุกประการกับใบไม้!

เด็กน้อยกำลังแสดงทักษะของตัวเอง แต่ความสามารถนี้พิเศษมาก ผสานเข้ากับสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างสมบูรณ์

ความสามารถในการช่วยชีวิตเป็นสิ่งที่ดี จู มิงหลาง ชอบความสามารถประเภทนี้ที่สามารถมีเสถียรภาพและเก่าได้