บทที่ 75: เถาวัลย์สะกดจิต
พืชพรรณมากเกินไปเช่นป่ากลวงเขาไม่ได้สังเกตภูมิประเทศเมื่อ เขาก้าวเข้าไปในพื้นที่รกและพันกันของเถาวัลย์ที่ซับซ้อน
เมื่อพวกเขาเข้าไปลึกข้างใน พวกเขาจะรู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในกรงต้นไม้!
จิน มินจุนและเด็กนักเรียนหญิงสี่คนถูกจับได้ในเวลานี้ พวกเขาเรียกมังกรของพวกเขาออกมาแล้ว แต่ในพืชพันธุ์ที่อ่อนนุ่มและกำลังจมนี้ มังกรที่แข็งแกร่งกำลังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่เสถียร
มังกรบินยากยิ่ง ไม่สามารถที่จะกางปีกออก เถาวัลย์และตาข่ายกระดูกสันหลังและกิ่งยักษ์ที่อยู่เหนือศีรษะทำให้ยากสำหรับพวกเขาที่จะบินได้อย่างอิสระ
ป่าที่ผิดพลาดนี้เต็มไปด้วยอันตราย!
หนูหน้าคนคลานคว่ำไปตามเถาวัลย์ ย่องไปตามชั้นใบหนาและตะไคร่น้ำใต้ดิน และเข้าหาพุ่มไม้หนาเป็นที่กำบัง
เสียงร้องแปลกๆ เหมือนเข้าหู
เขาบังเอิญไปสัมผัสใบไม้เย็นๆ ที่คอ ซึ่งทำให้เขากลัวว่าจะถูกกรงเล็บจับ!
เขาประมาทเกินไป
จิน มินจุน เริ่มโทษตัวเอง
ภายใต้สถานการณ์ปกติ แม้ว่าหนูหน้าคนจะออกมาจากรัง แต่พวกมันอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไทรันโนซอรัสที่เขาอัญเชิญ ไม่ต้องพูดถึงว่าทุกคนในกลุ่มของพวกเขามีมังกรตัวจริง
ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ หนูทุกตัวที่เผชิญหน้ามนุษย์จะเป็นภัยต่อชีวิตของพวกเขา หากไม่ป้องกันก็จะถูกเปิดเนื้อออกและขุดอวัยวะภายในออกมา!
จิน มินจุน เฝ้าดูสภาพแวดล้อมของเขาอย่างระมัดระวัง การรับรู้ทางจิตวิญญาณของเขาสามารถจับเสียงฝีเท้าและเขาสามารถได้ยินได้แม้ว่าจะอยู่ห่างไกล
โชคไม่ดีที่ในกรณีนี้ เขาได้ยินแต่เสียงที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขาน้อยกว่าสิบเมตร แต่มีเจตนาสังหารอยู่ทุกหนทุกแห่งภายใต้ความผิดปรกติที่เงียบงัน!
“น้องเล็ก เป็นไงบ้าง” จิน มินจุนถามเสียงต่ำ
“หลู่เสี่ยวเหยา เข่าหักและเดินไม่ได้” หญิงผมสั้นกล่าว
“มังกรของเจ้าจะปกป้องตัวเอง อย่าเดินสุ่ม ดินใต้ฝ่าเท้าหลวมมาก และอาจตกลงไป” จิน มินจุนกล่าว
“พี่ ข้าลืมตาไม่ได้แล้ว”
“ลืมตาไม่ได้หรือ” จิน มินจุน ไม่ค่อยเข้าใจว่านางพยายามจะสื่อถึงอะไร แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกได้ด้วยตัวเอง เกิดความง่วงนอนอย่างหนัก และทุกคนก็เหนื่อยมาก ราวกับว่าเขากำลังนอนอยู่บนป่าอันอ่อนนุ่ม
เป็นไปได้อย่างไร? ?
ทำไมร่างกายทั้งตัวจึงเจ็บและอ่อนนุ่มและเปลือกตาก็หนักกว่า
“เถาวัลย์ตอนกลางคืน?”
ในที่สุด จิน มินจุนก็สังเกตเห็นพืชพันธุ์เขียวชอุ่มสีเขียวมรกต ซึ่งปกคลุมไปด้วยกำแพงหินที่ซับซ้อนและขยายไปยังพื้นที่ ที่พวกเขาเหยียบย่ำ กลิ่นของใบมันแผ่ซ่านทำให้คนเหงื่อออกลึกๆ!
“น้องเล็กเร็ว ปิดปากและจมูกของเจ้า!”
“น้องเล็ก!”
“น้องเหยาน้อย!”
จิน มินจุน ตกใจและพูดต่อ หลังจากตะโกนไปสองสามครั้ง ไม่มีรุ่นน้องคนใดตอบเขา
สะกดจิต! !
มีเถาวัลย์ไขว้กลางคืนจำนวนมากเติบโตที่นี่ และมีรังของหนูหน้าคน ซึ่งหมายความว่าวาฟเฟิลเถาวัลย์กลางคืนหมาป่าปีศาจตัวใหญ่ที่มีฐานการเพาะปลูกที่สูงมากก็อาศัยอยู่ที่นี่เช่นกัน!
มีการสะกดจิตโดยใบของเถา เย่จ๋าว หากหมาป่า เย่จ๋าว ปล่อยอากาศที่ถูกสะกดจิต แม้แต่มังกรโบราณที่แข็งแกร่งบางตัวก็จะหมดพิษสง
“มิงหลาง…มิงหลาง จูเนียร์ถูกสะกดจิต ช่วยพวกเขาเร็ว ๆ !” จินมินจุน ฝืนความง่วงและตะโกนเรียก จู มิงหลาง จากที่สูง
“ข้าถูกล้อมแล้ว!” เสียงของ จู มิงหลาง ดังขึ้นหลังจากถูกบล็อก
“น้อง ๆ กำลังจะถูกขุด ข้าขอให้เจ้ารีบมาช่วย!” จิน มินจุนตะโกนอีกครั้ง
เหนือความผิด จู มิงหลาง
ถูกห้อมล้อมด้วยหนูหน้าคนหลายสิบตัวในเวลานี้ ดูเหมือนพวกเขาจะคิดว่าเขาและชู หยานหยานอยู่แค่สองคน ดังนั้นพวกมันจึงจดจ่อกับการล้อมพวกเขา
“ไป๋ฉี เจ้าแก้ปัญหาได้ ข้าจะไปช่วยผู้คน” จู มิงหลางกล่าว
“โย่วววว~~~~~”
มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า จ้องมองที่พืชพันธุ์เขียวชอุ่มโดยรอบ รูม่านตาสองดาวมีสมาธิเป็นพิเศษ และในขณะเดียวกันก็เย็นชาและเหยียดหยามเล็กน้อย
มันไม่ใช้เวทย์มนตร์น้ำแข็งจำนวนมาก และชั้นพืชหนาจะกลายเป็นกำแพงป้องกันสำหรับหนูที่เผชิญหน้ามนุษย์ ซึ่งทำให้พวกมันมีเวลาที่จะหลบหนี
“หวด!!”
ทันใดนั้น มังกรขาวยามเช้า ก็บินเหมือนเสือดาวขาว กดเล็บที่หนูหน้าคนซึ่งลอยอยู่ใกล้ๆ ตรงใต้อุ้งเท้าของมัน
ลอยเลื่อนข้าม และหนูหน้าคนถูกตัดครึ่งทันที และไม่มีเวลาให้กรีดร้อง
“เสียงฟ่อของเขา!!!”
ด้วยเสียงคำรามต่ำ หนูตัวใหญ่ที่มีใบหน้าเหมือนมนุษย์ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของ มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า พยายามใช้ความตายของเพื่อนของมันเป็นเหยื่อล่อเพื่อโจมตีแผ่นหลังของ มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า!
“ฮึ!!!”
หางของเหล็กไนมังกรแทงทะลุศีรษะของหนูหน้าคนอย่างหมดจด และรวดเร็วจนมองเห็นเพียงเงาเข็มเท่านั้น มังกรน้ำแข็งขาวยามเช้า เมื่อหางหดกลับ ก็ยังขาว เนียน และไม่มีที่ติ!
จู มิงหลาง ปล่อยให้ ชูหยานหยาน อยู่ที่ชั้นบน มี ไป๋ฉี อยู่ที่นั่น นางควรจะปลอดภัย
เขาเลือกที่จะเลื่อนลงไปตามเถาวัลย์ที่แขวนอยู่ แต่มีพืชพันธุ์หนาแน่นด้านล่าง นับประสารุ่นน้อง แม้แต่สัตว์มังกรที่พวกเขาเรียกมาก็มองไม่เห็น
“ชิงจั่วน้อย มีวิธีใดไหม?” จู มิงหลาง ถาม
เฉินมู่ฉิงเฉิงหลอง กระพือปีกและร่อนลงตรงท่ามกลางเถาวัลย์กลางคืนที่หนาทึบ ศีรษะของเขายกขึ้นเล็กน้อย และมันส่งเสียงครางเบาๆ ราวกับเสียงหัวเราะ
การร้องเพลงดูเหมือนจะเป็นการสื่อสารกับธรรมชาติ เป็นไปได้ที่จะเห็นพืชที่เติบโตอย่างไม่เป็นระเบียบด้วยตัวเองค่อยๆ แยกย้ายกันไป เช่น กระแสน้ำที่ลดต่ำลง เผยให้เห็นดินภายใต้ความผิดปรกติ
ในเวลานี้ จู มิงหลางเห็นมังกรเสือเล็บเหล็ก ซึ่งส่งเสียงคำรามต่ำ ปกป้องพี่สาวผมสั้น
พี่ใหญ่กวนนอนอยู่บนใบไม้หนาๆ โดยไม่มีความรู้สึกใดๆ หนูน้อยหน้าคนเดินเตร่ไปมา มีน้ำลายที่กัดกร่อนจากมุมปากของมัน ฉีกเปิดกินอวัยวะภายใน!
สำหรับสัตว์ประหลาด พวกเขาเป็นผู้ฝึกหัดในหมู่มนุษย์ สัตว์ประหลาดหนูหน้าคนธรรมดากินหนึ่งตัวซึ่งเทียบเท่ากับหลายร้อยคน อย่างน้อยก็ห้าหรือหกร้อยปีของการเพาะปลูก
ไม่น่าแปลกใจที่ถึงแม้ว่าจะมีมังกรเสือเล็บเหล็กเฝ้าอยู่ แต่ก็ไม่มีความคิดที่จะจากไป
“ฟันดำ ฟันดำ!”
เมื่อตระหนักว่าไม่มีมังกรอยู่เคียงข้าง จูหมิงหลางจึงรีบตะโกน
“โอ้!”
ไม่ไกลนัก ฟันสีดำขนาดใหญ่ตอบสนอง แต่ดูเหมือนว่ามันจะเหยียบพื้นและพันด้วยเถาวัลย์หนาแน่น อยู่อย่างแมลงบินติดใยแมงมุม
ไทแรนโนซอรัสสีดำไม่สามารถนับมันได้อีกต่อไป จู มิงหลาง เหลือบมองไปที่ เฉินมู่ฉิงเฉิงหลอง ข้างๆเขา
ชิงจั่วน้อย มีความสามารถอื่นจริงๆ ทันทีที่รูม่านตาแนวตั้งของมันกะพริบ เขาเห็นยักษ์บางตัวอยู่เหนือหัวของเขาเหมือนหนวด และโอบกอดหนูหน้าคนเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว และพวกมันก็ห้อยหัวกลับหาง!
ในเวลานี้ มังกรพยัคฆ์กรงเล็บเหล็กก็ยิงออกไป และหนูหน้าคนทั้งหมดที่ถูกกักขังก็เปิดออกและปล่อยให้พวกมันได้ลิ้มรสความเจ็บปวด
