บทที่ 85: การเก็บเกี่ยวสองครั้งที่ไม่คาดคิด
ดูเหมือนว่า น่านหลิงซาจะพูดน้อยไป และไม่มีอะไรผิดปกติกับมัน
แต่ทำไมนางถึงพูดสองคำที่น่าสนใจ
จู มิงหลาง ได้เรียนรู้จินตนาการของชาวเมืองซูหลง และคำสำคัญเพียงเล็กน้อยก็สามารถนำมาซึ่งเรื่องยาวที่มีคารมคมคาย
และมีหลายรุ่นที่แตกต่างกันมาก!
พระเจ้ารู้ดีว่าข่าวลือและข่าวลืออะไรจะเกิดขึ้นจากคำพูดของน่านหลิงซา
ใช้เวลาไม่นานที่จะทำให้ทุกคนเงียบและผู้คนเกือบจะเชื่อคำพูดอันอบอุ่นหัวใจที่นางพูด
แน่นอนว่า น่านหลิงชา พูดเสร็จแล้ว
ลูกหลานของตระกูลน่านเงียบ มีคำพูดในสายตาของพวกเขา แต่เนื่องจากสถานะอันสมบูรณ์ของ น่านหลิงชา ในครอบครัว พวกเขาจึงไม่กล้าพูดเรื่องนี้อีก
“ข้าหวังว่าอาจารย์ของข้าจะเก่งในด้านนี้” หลู่เหวินเย่ ลดเสียงของนางและพูดขึ้น
“ในเมื่อน้องสาวหลิงชาให้ พวกเราก็ไม่มีอะไรจะพูดอยู่แล้ว แต่ทำไมน้องสาวของข้าถึงต้องให้มังกรอันล้ำค่าเช่นนี้” สีหน้าของ น่านจ้าวปิง นั้นใกล้เคียงกับหนูหน้ามนุษย์ที่น่าสยดสยอง แต่ถึงกับแกล้งถามอย่างมีมารยาท
“ข้าไม่ต้องการให้เจ้าถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่ข้าทำ” น่านหลิงชา กล่าว
น่านจ้าวปิงรีบก้มศีรษะลงและไม่กล้าพูดอะไรอีก แต่เขาเอียงตาและจ้องมองที่ จู มิงหลาง
มีดวงตาที่น่าเกลียดเช่นนี้อีกครั้ง
จู มิงหลาง ไม่แปลกใจ เขาหวังว่ามันจะไม่สร้างปัญหา เมื่อถึงเวลานั้นจู มิงหลาง จะไม่สุภาพกับคนแบบนี้
“งั้นพวกเราเลิกงานกันก่อน” ผู้หญิงที่สวมเครื่องทองกล่าว
เป็นธรรมดาที่คนอื่นมีปัญหาในการอยู่จึงเดินออกไป
จู มิงหลาง รู้ว่าเขาไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน และไม่เต็มใจที่จะเดินตามครอบครัว น่าน เพื่อออกจากคฤหาสน์
“มิงหลาง เจ้าอยู่ต่อเถอะ ข้ามีอะไรจะบอก”
แน่นอนว่าเสียงเรียกของมาร น่านหลิงชา ก็ดังขึ้น
ดวงตาของตระกูล น่านจ้องมองที่ จู มิงหลาง อย่างขุ่นมัว จากนั้นจึงจากไปอย่างรวดเร็วทีละคน ราวกับว่าพวกเขากลัวที่จะรบกวน หลิงชา น้องสาวของพวกเขา
ในตระกูลน่านไม่มีใครกล้าทำร้าย น่านหลิงซา แม้แต่ผู้อาวุโสในตระกูลยังต้องดูการแสดงออกของ น่านหลิงซา พวกเขาต้องระมัดระวังมากขึ้นเมื่อเป็นเด็กเล็กที่ต้องพึ่งพาผู้ใหญ่ของพวกเขาสำหรับการสนับสนุน
ห้องโถงใหญ่เป็นโพรง และชายคากระเบื้องสีน้ำเงินทุกด้านล้อมรอบคืนที่สดใส ปราศจากดวงดาว มีเพียงหมอกบางๆ
มีไม้ไผ่สีเขียวและชามหินอยู่ตรงกลาง จู มิงหลาง ยืนอยู่ข้างๆ มีน้ำพุใสไหลไปตามหัวใจไม้ไผ่ของชามหินและใต้ก้อนอิฐหินใต้ฝ่าเท้า ภายใต้แสงไฟ เท้านั้นใสมาก
จู มิงหลาง ยืนอยู่ที่นั่นไม่เดินมาหรือจากไป
เขาค่อย ๆ หันกลับมาและพูดอย่างช่วยไม่ได้: “ทำไมเจ้าถึงปกปิดให้ข้า? ข้าไม่กลัวคำถามของน่าน”
“เจ้าเข้าใจผิด” น่านหลิงซา ฉีกยิ้ม ตั้งตารอดวงตาที่สวยงามของนาง และพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามว่า “นางไม่ได้บอกให้เจ้าระวังข้าเหรอ ดังนั้นนางจึงยังคงห่วงใยเจ้า ในกรณีนั้นข้าอยากเห็นปฏิกิริยาของหลี่หยุนซี และนางจะสนใจไหมว่าเจ้าเข้าใกล้ข้ามากขึ้นเรื่อยๆ”
“สาวน้อย อย่าทำลายชื่อเสียง ข้า..มิงหลางจะต้องแต่งงานอย่างบริสุทธิ์ใจ!” จู มิงหลางกล่าว
“เจ้าไร้เดียงสาหรือเปล่า” น่านหลิงชา หัวเราะและเสียงหัวเราะยังคงดำเนินต่อไป
เสียงที่มีเสน่ห์แบบนี้ทำให้ จู มิงหลาง ควบคุมได้ยาก ส่วนใหญ่เป็นเพราะคนตรงหน้าเขาเหมือนกับ หลี่หยุนซี ซึ่งทำให้ จู มิงหลาง นึกถึงบางสิ่งที่ลืมไม่ลง
จู มิงหลาง รู้สึกว่าเขาควรจากไปโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้น น่านเย่ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรที่น่ารังเกียจออกไป
น่านหลิงชา ยังคงหัวเราะ การปรากฏตัวของปีศาจน้อยในเวลานี้แตกต่างจากจิตรกรสาวน้อย ที่เขาเคยเห็นเมื่อสองสามครั้งก่อน จู มิงหลาง รู้สึกว่า น่านหลิงชา เป็นคนป่วย
หลังจากออกจากคฤหาสน์ น่านเย่ มองไปที่ จู มิงหลาง ด้วยความประหลาดใจ
“เร็วมาก?” น่านเย่ พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
จู มิงหลาง จ้องมองที่ น่านเย่
พูดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เร็วหรือไม่เร็ว!
จู มิงหลาง ออกจากเมืองบัวแดงและยังคงพา เจิ้งหยู ไปพูดคุยเปิดเส้นทางการค้าสำหรับเมืองใหญ่ๆ หลายแห่ง
ด้วยความพยายามของสมาชิกทุกคนในสถานศึกษาปีศาจจำนวนมากในเมืองต้นน้ำจึงถูกกำจัดออกไป เจิ้งหยู เสร็จสิ้นภารกิจแล้ว และ จู มิงหลาง ก็ได้รับเงินเดือนที่ดีเช่นกัน
ท้องฟ้าเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ซ่อนตัวอยู่ และผู้คนเดินทางค่อนข้างน้อย เฉพาะในวันที่อากาศแจ่มใสจะมีผู้คนจำนวนมากออกมาอาบแดด
สถาบันฝึกมังกรเมืองหลู่เฉิน ได้คร่ำครวญถึงนักเรียนและอาจารย์ที่เสียชีวิตในการแต่งตั้งกำจัดปีศาจ เป็นเวลาสองสามวันและได้แบ่งปันให้ครอบครัวของพวกเขาอย่างเหมาะสมแล้วจึงทำได้ดีในการนัดหมาย มอบรางวัลให้กับนักเรียนและอาจารย์
โดยประกาศเป็นรายการ วันนี้ยังเป็นวันที่มีแดดจัด ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทุกคน ไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อผ้าฝ้ายหนาๆ จะเห็นได้ว่าทุกคนในวิทยาลัยก็เช่นกัน สดชื่นขึ้นเป็นพิเศษในวันนี้
ผู้ชายสามารถอธิบายได้ว่าหล่อและผู้หญิงก็สวย
เป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขที่ได้อยู่หน้ารายการและไม่ชนะรายการ ท้ายที่สุด บุคคลในรายชื่อจะได้รับผลทางวิญญาณและเพิ่มพันธสัญญาทางวิญญาณ
“หลี่คัง, ต้วนเหวินหรุ่ย, จู มิงหลาง, จงเซินซิ่ว, หลู่เหวินเย่”
“ไม่มีทาง ทีมของพวกเราได้ฆ่าสัตว์ประหลาดจำนวนมาก และไม่มีใครอยู่ในรายชื่อ แล้วสิ่งเหล่านี้อยู่ในรายการ พวกเขาฆ่าปีศาจไปกี่ตัวแล้ว?”
“ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาทั้งหมดสามารถฆ่าปีศาจได้!”
“ปีศาจ นั่นคืออสูรพันปี พวกเราจัดการกับปีศาจลาวซานซึ่งได้รับการฝึกฝนมา 800 ปีแล้ว แทบจะไม่สามารถกลับมาได้อีก!”
ด้านล่างรายการ นักเรียนพูดคุยกันเยอะมาก บางคนอยู่ในรายชื่อ และบางคนไม่มีชื่อด้วยซ้ำ เขาเลยรู้สึกผิดหวัง
“เฮ้ เฮ้ ดูรายชื่อพี่เลี้ยงสิ มีใครบางคนอยู่ในรายชื่อพี่เลี้ยงที่มีชื่อเดียวกับจู มิงหลาง” ทันใดนั้นมีคนชี้ไปที่รายการถัดมาและพูดขึ้น
“ซึ่งมีชื่อเหมือนกันคือปรารถนาให้สว่างไสว”
สักพักทุกคนก็ดูรายชื่อพี่เลี้ยงแล้วพบว่ามีความปรารถนาที่เจิดจ้าที่สุดในรายชื่อพี่เลี้ยงที่มีส่วนร่วมดีเด่นถึงแม้จะไม่ได้ติดอันดับสูงเป็นพิเศษ
ในรายการคู่? ? ?
เขาอยู่ในรายชื่อนักเรียน
เขายังอยู่ในรายชื่อครู!
นี่มันไร้สาระเกินไปแล้ว! !
ทุกคนเริ่มพูดคุยกันทั้งหมดพร้อมกัน
น่านเย่และหลู่เหวินเย่ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้เพื่อให้ จู มิงหลาง เป็นครูสำรองและประกาศการสังหารแมงมุมชั่วร้าย 1,700 ปีเพียงลำพัง
ทันใดนั้น นักเรียนก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาทุกคนประหลาดใจที่ มิงหลางเป็นขุมพลังที่แท้จริงซึ่งไม่สามารถเปิดเผยภูมิทัศน์ได้อย่างง่ายดาย!
จู มิงหลาง ก็อยู่ในฝูงชนเช่นกันในเวลานี้และตัวเขาเองก็งงงวยเช่นกัน
ในรายชื่อนักเรียน มันค่อนข้างง่ายที่จะเข้าใจว่าเขาสามารถเป็นอันดับแรกได้ ท้ายที่สุดเขาฆ่าปีศาจสองตัวและปีศาจหลายสิบตัว แต่สถานการณ์ของครูคนนี้เป็นอย่างไร?
เป็นไปได้ไหมที่ น่านหลิงชา ฆ่าสัตว์ประหลาดด้วยฐานการเพาะปลูกสามพันปีและลืมเครดิตของตัวเอง?
มีเพียงคำอธิบายนี้ นักเรียนรายงานที่อยู่ของปีศาจให้ผู้สอนทราบ และเครดิตครึ่งหนึ่งสำหรับปีศาจตกเป็นของนักเรียน
จากนั้นในฐานะผู้ช่วยครู เขาพบว่าอาจารย์สามคนเสียชีวิตอย่างกะทันหันและรายงานที่อยู่ของสัตว์ประหลาดที่ได้รับการฝึกฝนในช่วงสามพันปีแรกซึ่งดูเหมือนจะเป็นประโยชน์ของเขาเอง
การเก็บเกี่ยวสองครั้งที่ไม่คาดคิด!
