บทที่ 88: สมบัติแห่งความรัก
เข้าสู่เมืองและไปที่โรงหล่อ
แม้ในฤดูหนาวที่หนาวเย็น จู มิงหลาง ยังคงนิสัยที่ดีในการแบ่งเบาบรรเทาและการหล่อ ทั้ง ไป๋ฉี และ เสี่ยวชิงจั่ว สามารถมาพร้อมกับชุดเกราะที่เหมาะสมกับคุณลักษณะของพวกเขา ตราบใดที่มีการรวบรวมวัสดุ สิ่งต่อไปคือปัญหาของงานฝีมือของตัวเอง
เนื่องจากเรื่องราวความรักที่สัมผัสและโรแมนติกของการได้รักกันตั้งแต่แรกเห็นและมีความสุขได้แพร่กระจายในสถาบันการศึกษา ทัศนคติของชาวเมืองที่มีต่อ จู มิงหลาง ไม่ได้เลวร้ายเหมือนเมื่อก่อนและแม้แต่บางคนที่เชื่อในเรื่องนี้ คิดต่อไปเพื่อประจบความปรารถนาของเขา
จู มิงหลาง ยังคงไม่ค่อยมีความสำคัญในวันธรรมดา และเขาไม่ต้องการถูกรบกวนโดยสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะไปที่โรงหล่อตอนนี้ เขาจะทักทายคนที่เขารู้จักดีเพียงไม่กี่คน แล้วดำดิ่งเข้าไปในเตาหลอม การหลอมด้วยไฟ
ผลกระทบของผลโดเมนวิญญาณมีความสำคัญมาก ตอนนี้พลังวิญญาณของ จู มิงหลาง แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก และเกล็ดบางตัวที่ต้องฉีดด้วยพลังวิญญาณเพื่อให้อารมณ์ดีขึ้นก็ง่ายขึ้นและง่ายขึ้นเช่นกัน
แม่มังกรทิ้งเกล็ดสีเขียวให้ จู มิงหลาง เกล็ดนี้หายาก การฆ่ามังกรหลายสิบตัวอาจไม่มีชิ้นส่วนดังกล่าว
น่าเสียดายที่เกล็ดกลับด้านชิ้นนี้ไม่สามารถทำเป็นเกราะมังกรได้ เกราะมังกรต้องการพื้นที่ขนาดใหญ่กว่าเกล็ด ถ้าขายได้ราคาน้อยก็ไร้ค่าไปหน่อย สุดท้ายนี้ มิงหลาง จะตัดสินใจสร้างมันขึ้นมา ย้อนกลับชุดเกราะอ่อนสีเขียว ช่วยชีวิตเขา
จู มิงหลาง ทำงานกับชุดเกราะอ่อนสีเขียวผกผันมาระยะหนึ่งแล้ว และเมื่อเร็ว ๆ นี้เขาตระหนักว่าเขาไม่เก่งมาก่อน
ขนาดและมาตราส่วนล้วนมีความเบี่ยงเบนอย่างมาก
หากบังคับให้ใช้วัสดุอื่นเพื่อประกอบ ในท้ายที่สุดก็จะทำให้เกราะอ่อนสีเขียวผกผันกลายเป็นข้อบกพร่อง และผลของมันจะจำกัดอย่างมาก
“ข้าขอพร ข้าขอพร” นอกห้องคัดเลือก อาจารย์จ่าวหลง เคาะประตูราวกับว่ามีข่าวดีจะบอก จู มิงหลาง
“เกิดอะไรขึ้น อาจารย์จ่าวหลง?” จู มิงหลาง ไม่ได้ออกไป แต่ตะโกนจากข้างใน
“เจ้าได้ยินไหม ผู้หญิงของเจ้ากำลังจะกลับไปที่เมือง” อาจารย์จ่าวหลง ก็พูดเสียงดังเช่นกัน
“ฮะ?? สิ่งที่ดี!” จู มิงหลาง ได้ตอบกลับ
“ทำไมนางถึงยังไม่เบื่อล่ะ ไม่ไปหานางที่เมืองทางใต้ก่อนหรือ” อาจารย์จ่าวหลง ดูกังวลมากกว่า จู มิงหลาง
“ไม่ ไม่ นาง”
“โอ้ เจ้าทำเกราะแห่งความรักให้นางเหรอ? ข้าเห็นเจ้าถือเกราะสำเร็จรูปเมื่อไม่นานมานี้..อ้อ ข้าไม่ได้คาดคิดมาก่อน เจ้ารู้ผ่านจดหมายของเจ้าในตอนเช้าว่าองค์หญิงกำลังจะกลับมา ดังนั้นวันนี้เจ้าฝังหัวและฝึกฝนอย่างหนัก แค่มาเซอร์ไพรส์นาง หนุ่มๆ สุดโรแมนติก!” อาจารย์จ่าวหลง ก็ตระหนักได้ในทันใด
จู่ๆ ประตูก็เปิดออก และใบหน้าของ จู มิงหลาง ก็แดงเล็กน้อยเมื่อเขาถูกอบในโรงตีเหล็ก
ลองดูที่อาจารย์จ่าวหลง
จู มิงหลาง หันกลับมาและเหลือบมองที่เกราะสีน้ำเงินผกผันซึ่งเห็นได้ชัดว่าเล็กเกินกว่าจะสวมใส่ แล้วนึกถึงรูปร่างที่เพรียวบางและสง่างามของ หลี่หยุนซี
ใช่ทำไม? เส้นเอ็น
ทำชุดเกราะผู้หญิงอ่อนๆ ดีไหม?
เขาไม่เคยมีโอกาสขอบคุณ หลี่หยุนซี สำหรับจดหมายตอบรับที่ หลี่หยุนซี มอบให้เขา คนอย่างนางที่มักจะอยู่ในสนามรบโดยไม่มีเสื้อเกล็ดนุ่มดีได้อย่างไร
ยิ่งกว่านั้น เขาได้แต่งเรื่องราวแห่งความสุขของความรักแบบเดิมนี้ขึ้น และได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองแล้ว นางอยู่ในสนามรบทางใต้ มิงหลางหวังนางคงไม่มีเวลารับรู้เรื่องที่เขาแต่งขึ้นมานี้ นางจะโกรธถ้านางไม่พอใจ แต่ถ้านางไม่รังเกียจ มันจะหวานและหวานกว่านี้ไหม
นางฟ้าและสุภาพบุรุษสวยงามมาก
แม้ว่าจะมีบางอย่างที่ทำเสร็จแล้ว จู มิงหลาง รู้สึกว่าเขาควรจะริเริ่มในทางที่ถูกต้อง เป็นการยากที่จะบอกว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไรในตอนนี้ เป็นเรื่องปกติที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่ดี
ทำงานหนักต่อไป ใช้ประโยชน์จากอัจฉริยะของ หลี่หยุนซี เพื่อไปที่เมือง และสร้างสมบัติความรักนี้กับชุดเกราะ อย่างรวดเร็ว!
โชคดีที่เขาเป็นคนรอบคอบมาตลอด
หากหาเสื้อผ้าผู้หญิงคนอื่น มิงหลาง อาจไม่สามารถทำให้ขนาดพอดีได้
กับ หลี่หยุนซี ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
ดอกไม้บนภูเขางดงาม ใบไม้ในป่าเงียบสงบและสวยงาม และต้นฟีบีในฤดูใบไม้ร่วงก็เติบโตเหมือนดอกตูมที่ตกตะกอน เปลี่ยนทุกวัน มีคนคอยห่วงใยมองดูต้นไม้ทุกวัน ดื่มด่ำความโรแมนติกที่ผลิบานอย่างช้าๆ
ต้นพีบีในฤดูใบไม้ร่วง ผนังสีอ่อน จู มิงหลาง ยืนอยู่บนกำแพง สวมเสื้อผ้าสะอาด หน้าตั้งตรง ชื่นชมกิ่งไม้ในฤดูใบไม้ร่วงและใบไม้ที่ร่วงหล่นจากกระเบื้อง
เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา นางเห็น จู มิงหลาง และนางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นคนนี้ นางใจดีและชัดเจนมาก
เมื่อเขาได้พบกับ นางอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะไม่เหมือนเดิม แม้แต่อารมณ์ยังอ่อนโยนมากกว่าเมื่อก่อน
“อาจารย์จู ท่านหญิงของข้าพูดว่า ชอบของขวัญของท่านมาก” เซียงเอ๋อ เป็นหนี้ร่างกายของนางและพูดกับ จู มิงหลาง
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะฝากทักทายท่านหญิงของเจ้า” จู มิงหลาง พยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“ทำไมท่านไม่ไปบอกเอง” เซียงเอ๋อ หัวเราะเบา ๆ
“นางไม่เจ็บปวดที่คนอื่นจะเห็นเหรอ?” จู มิงหลาง ถามด้วยความสงสัย
“ท่านเป็นคนอื่นหรือเปล่า” เซียงเอ๋อกระพริบตา
ผู้เฒ่า จู มิงหลาง หน้าแดง เห็นได้ชัดว่าสาวใช้คนนี้เคยได้ยินเรื่องราวที่น่าอัศจรรย์ที่ จู มิงหลาง สร้างขึ้นด้วยตัวนางเอง
ควรเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับเชิญไปที่ลานบ้าน ท้ายที่สุด ลานบ้านของสาวตระกูลใหญ่จะไม่ยอมรับผู้ชายคนไหนและแม้แต่ญาติบางคนก็จะถอยหนี
เขาไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเขาเข้ามา จู มิงหลางก็ระมัดระวังตัวเล็กน้อย
ในความคิดของเขา เขายังนึกถึงผู้หมวดที่ถูกตัดหัวในตอนนั้น
หลังจากที่เขาเข้าไปแล้ว วิชาดาบของหลี่หยุนซี่จะน่าจดจำหรือไม่? ?
มีผ้าผืนบาง จู มิงหลาง คิดว่าจะถูกคั่นด้วยผืนผ้า แต่ หลี่หยุนซี ไม่ชอบมารยาทที่ซับซ้อนเช่นนี้ นางขอให้ มิงหลาง นั่งลงที่หน้าบ้านและ ดื่มด่ำกับนาง ชาสองถ้วย
เมื่อฟังเสียงฝีเท้าเบา ๆ ของ เซียงเอ๋อ นางน่าจะไปไกลแล้ว และไม่รู้ว่านางจงใจหรือเปล่า
จู มิงหลาง ดื่มชาและมองไปที่อื่น
เขาไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหรือกำลังชื่นชมความเป็นเอกลักษณ์ของบ้านหลังนี้
“ข้าอารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อกลับมาครั้งนี้ อย่างน้อยข้าก็ไม่ได้ยินภาษาหยาบคายเหล่านั้นอีกเลย” หลี่หยุนซี ยิ้มและตระหนักว่าชายตรงหน้านางค่อนข้างงี่เง่า
“อย่างที่เจ้ารู้ ทักษะการแสดงของข้าดีเสมอมา จู มิงหลาง ก็หัวเราะอย่างช้าๆ
“จริงๆ เจอกันที่ป่าไผ่ตอนกลางคืน ให้ความรักกัน มันเป็นแค่ละครเหรอ? “หลี่หยุนซี จิบชา
รอยยิ้มบนใบหน้าของ จู มิงหลาง ค่อยๆแข็งตัว
มีเรื่องราวและเรื่องอื้อฉาว
คำพูดของ น่านหลิงชา ถูกกระจายโดยผู้คน การแพร่กระจายได้ทวีความรุนแรงขึ้น วิวัฒนาการมาจากการให้มังกรเป็นของขวัญแห่งความรักร่วมกัน แม้ว่าคนส่วนใหญ่เชื่อว่าเวอร์ชันของ จู มิงหลาง มีความสุขตั้งแต่แรกเห็น แต่ก็ยังมีผู้ที่ต้องการให้ มิงหลาง ที่กระโดดขึ้นไปเหยียบขอบเรือสองลำต้องตกลงมา การโต้เถียงของสองเรือรบ!
