DC บทที่ 309: ฆ่าฟันกลางวันแสกๆ
หลังจากที่ออกจากโรงเตี๊ยมเกล็ดหิมะ ซูหยางก็ตระเวนไปทั่วเมืองจนกระทั่งเขาพบกับกลุ่มคนที่ดูคุ้นเคยกำลังเตินเตร่อยู่
เมื่อยืนยันว่าคนเหล่านี้เป็นคนของนิกายแท่นบูชาทอง เขาก็พลันตรงเข้าไปหาพวกนั้นโดยไม่อำพรางตน ราวกับว่าเขาต้องการให้คนเหล่านั้นรู้ถึงการคงอยู่ของเขา
เมื่อชายวัยกลางคนจากนิกายแท่นบูชาทองสังเกตเห็นซูหยางซึ่งกำลังยืนอยู่ห่างไม่กี่เมตรด้านหน้าของเขาด้วยกระบี่ในมือ เขาก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัย
ชายวัยกลางคนไม่ได้ตระหนักถึงเจตนาของซูหยางในตอนแรก ไม่แม้จะคิดว่าตนเองเป็นเป้าหมายในขณะนั้น
หลังจากเวลาผ่านไปชั่วขณะสุดท้ายเมื่อชายวัยกลางคนได้ตระหนักว่าซูหยางจ้องมองมาที่ตนเอง เขาก็กล่าวว่า “เจ้าเป็นใครกัน เจ้าต้องการอะไรจากข้า”
อย่างไรก็ตามซูหยางไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวเพียงแค่ยกกระบี่ขึ้นชี้ไปยังชายวัยกลางคน ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก
ถ้าจะกล่าวไปแล้วนั่นไม่ใช่ว่าชายวัยกลางคนจะกลัวตายในเมื่อเขาตระหนักดีถึงกฏของเมืองนี้ที่ห้ามการฆ่า
อีกครั้งที่ซูหยางยังคงเงียบเฉย
“ข้ามิรู้ว่าเจ้าเป็นใครและเจ้าต้องการอะไรจากข้า แต่เจ้าหากมิเป็นคนโง่เขลาก็สติไม่สมประกอบถึงกับชี้กระบี่มาที่ข้าทั้งที่อยู่ภายในเมืองหิมะร่วงไม่มากก็น้อย”
ขณะนี้คนรอบข้างต่างพากันมองไปที่ซูหยางและชายวัยกลางคน สายตาของพวกเขาเปี่ยมไปด้วยความสนใจกับเรื่องเร้าใจที่เปิดฉากขึ้นต่อหน้า
“แม้ว่าข้ามิรู้ว่าเจ้ามีแผนอะไรในใจ…” สุดท้ายซูหยางก็พูดขึ้น แน่นอนว่าเขาดัดเสียง “ข้ามีประสบการณ์ความสูญเสียมากมายกับคนโฉดเช่นเจ้า…”
แม้ว่าเสียงเขาจะถูกดัด แต่ก็ยังมีแววความเศร้าเสียใจชัดเจนอยู่ภายในนั้น
ในชีวิตก่อนเขาได้สูญเสียเพื่อนคนสำคัญบางคนไปเพียงเพราะว่าเขาไม่ได้สนใจในสัญชาตญาณของตนเองและรอจนกระทั่งสายเกินไปที่จะรับมือกับสถานการณ์เมื่อต้องรับมืออย่างฉับพลันนั้น
เนื่องมาจากความผิดพลาดเหล่านั้น ซูหยางได้สาบานต่อตนเองว่าเขาจะไม่รอจนกระทั่งโชคร้ายนั้นเกิดขึ้นอีกต่อไป
กลิ่นอายกระหายเลือดพลันปรากฏขึ้นรอบกายซูหยาง สิ่งที่ชายวัยกลางคนและคนที่เฝ้าดูอยู่สังเกตพบได้ในทันที
“อย่าบอกนะว่าเขากำลังจะฆ่าคนกลางวันแสกๆ”
“หรือว่าเขาลืมไปว่าเมืองไหนที่เขากำลังอาศัยอยู่ เขากำลังหาที่ตายหรืออย่างไร”
“มิสนใจกฏที่ตั้งขึ้นโดยตระกูลซีช่างเป็นเรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย…”
ไม่เพียงแต่ชายวัยกลางคน แต่กระทั่งผู้ที่เฝ้าดูสถานการณ์ต่างก็ประหลาดใจกับจิตสังหารของซูหยาง
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าบ้าไปแล้ว ดี ถ้าข้าฆ่าเจ้าตอนนี้ นั่นยอมถือว่าเป็นการป้องกันตัว”
ชายวัยกลางคนนำเอาอาวุธของตนเองออกมา ซึ่งก็เป็นกระบี่เช่นกัน กระบี่ที่มีรัศมีของวิญญาณ เห็นชัดว่ามันเป็นอาวุธวิญญาณ
“เจ้าจะทำอะไรต่อไปตอนนี้ ข้าชักสงสัย” ชายวัยกลางคนพูดด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
อย่างไรก็ตามไม่กี่วินาทีถัดไป เมื่อสำนึกกระบี่ครอบคลุมไปทั่วสถานที่นั้น ชายวัยกลางคนก็มีสีหน้าซีดลงอย่างรวดเร็วกว่าก้อนหินที่ร่วงสู่พื้น
“จ-จอมกระบี่”
ผู้คนต่างพากันมีสีหน้าตกตะลึง พวกเขาแทบทั้งหมดไม่เคยเห็นจอมกระบี่ด้วยตัวเองมาก่อน
“ป-ป-เป็นไปไม่ได้” ชายวัยกลางคนพลันพึมพัมด้วยใบหน้าซีดเผือด
มีคนไม่กี่คนที่ถือได้ว่าเป็นจอมกระบี่ในโลกนี้ และเขาก็มั่นใจว่าตนเองไม่เคยล่วงเกินหนึ่งในคนเหล่านั้น ดังนั้นจอมกระบี่คนนี้ที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ด้วยจิตสังหารเปี่ยมล้นนี้เป็นใครกัน เขาไปล่วงเกินอะไรกับอีกฝ่าย
“จ-จ-เจ้าเป็นใคร ถ้าเจ้าคิดว่าเจ้าสามารถหลบหนีจากการลงโทษเพียงเพราะว่าเจ้าเป็นจอมกระบี่คนหนึ่ง เช่นนั้นเจ้าก็เพียงหลงตนเอง ตระกูลซีจักต้องลงโทษเจ้ามิว่าเจ้าจะมีฐานะอะไร”
“ลงโทษรึ ถ้าพวกเขามีความสามารถในการตามหาภูติผี เช่นนั้นการลงโทษนั้นก็สมควรจะได้รับ” ซูหยางกล่าว ราวกับว่าเขาเป็นภูติผี
“อย่างน้อยก็บอกข้าว่าทำไมเจ้าจึงตั้งเป้าที่ตัวข้า ข้าไปทำอะไรล่วงเกินเจ้ารึ”
ชายวัยกลางคนพยายามพูดต่อไป เขาต้องการยื้อเวลาให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หวังว่าผู้ดูแลจะมาเร็วขึ้น
แน่นอนว่าซูหยางก็ตระหนักดีเช่นกันว่าชายวัยกลางคนพยายามที่จะยื้อเวลาโดยการพูดกับเขา อย่างไรก็ตาม เขามีความมั่นใจว่าฆ่าอีกฝ่ายที่อยู่เพียงแค่ระดับหนึ่งของเขตอัมพรวิญญาณนั้นใช้เวลาแค่ไม่ถึงวินาที
ในกรณีเลวร้ายที่สุด ต่อให้เขาไม่สามารถฆ่าชายวัยกลางคนนี้ทันเวลา เขาก็ยังมั่นใจว่าเขาสามารถที่จะหลบหนีไปได้โดยไม่ได้รับอันตรายอะไร
อย่างไรก็ตามเป็นโชคร้ายสำหรับชายวัยกลางคนเมื่อซูหยางไม่ได้วางแผนที่จะอ้อยอิ่งอยู่นานกว่านี้
ซูหยางเตรียมกระบี่พร้อมแล้วในวินาทีต่อไป สำนึกกระบี่ก็ครอบคลุมไปทั่วพื้นที่
สำนึกกระบี่ที่ถูกขับออกมาจากซูหยางตอนนี้เหนือกว่าเวลาก่อนหน้านั้นมากมายนัก จนทำให้ผู้เฝ้าชมถึงกับหายใจไม่ออกกับบรรยากาศเช่นนี้
ส่วนชายวัยกลางคน เพราะว่าสำนึกกระบี่นั้นมุ่งเป้าตรงไปยังเขา ทั่วร่างจึงสั่นสะท้านไปในเวลานั้น รู้สึกเหมือนกับว่ามีกระบี่นับพันกำลังทิ่มแทงตัวเขาอยู่
“ฆ..ฆ…ฆ..ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคน มีคนพยายามจะฆ่าข้า”
ชายวัยกลางคนรู้สึกหวาดหวั่นไปกับสำนึกกระบี่มากจนกระทั่งเขากรีดร้องสุดชีวิต สร้างความงงงันให้กับเหล่าศิษย์ที่อยู่เบื้องหลังเขา ในเมื่อพวกเขาไม่เคยประจักษ์ว่าผู้อาวุโสนิกายที่แสนภาคภูมิจะมีท่าทีขี้ขลาดตาขาวหวาดกลัวเช่นนี้ ทั้งที่เป็นหนึ่งในผู้อาวุโสระดับสูงในนิกายแท่นบูชาทอง
“ช่างน่าทุเรศ…” ซูหยางส่ายหน้า
ไม่อยากที่จะได้ยินชายวัยกลางคนกรีดร้องอีกต่อไป ซูหยางใช้งานก้าวเก้าดาราหายไปจากตำแหน่งที่ตนเองอยู่และปรากฏขึ้นต่อหน้าชายวัยกลางคนในชั่วพริบตา
“เรียนรู้ที่จะซ่อนจิตสังหารของเจ้าให้ดีกว่านี้ในชาติหน้า…”
หลังจากที่พึมพัมคำเหล่านี้แล้ว ซูหยางก็ตวัดกระบี่ด้วยความเร็วที่ไม่อาจมองเห็นด้วยตาของคนทั่วไป มันเด็ดชีวิตของชายวัยกลางคนไปด้วยการเด็ดหัว
ทันทีที่ฆ่าชายวัยกลางคนซูหยางก็ใช้ก้าวเก้าดาราอีกครั้งหายไปต่อหน้าสายตาก่อนที่ผู้คนจะทันได้เข้าใจว่าทำไมจึงมีศีรษะหมุนคว้างอยู่กลางอากาศ
