แสงสีม่วงปะทะเข้ากับเขตแดนภูเขาสีแดง
มันราวกับดาบที่ตัดผ่านอากาศ ฉีกทำลายเขตแดนภูเขาสีแดงออกเป็นสองส่วน เห็นได้ชัดว่ามันแข็งแกร่งกว่ามาก
แต่ทันใดนั้น…
ลูกไฟสีแดงก็ปรากฎขึ้น
มันสว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์แผดเผาทุกอย่างที่อยู่ในรัศมีของมัน ชั่วพริบตาเขตแดนภูเขาสีแดงก็ลุกไหม้ในทันที
แสงสีม่วงยังคงพยายามข่มเพลิงเอาไว้
ดูเหมือนว่ามันยังอยู่เหนือกว่าระดับหนึ่ง อย่างไรก็ตามมันค่อยๆอ่อนแรงลง แสงสีม่วงค่อยๆถูกกลืนกินไปทีละนิด
มันไม่ได้เร็ว แต่เปลวเพลิงค่อยๆลุกโชนขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะค่อยๆกลืนกินแสงสีม่วงไปอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่จะกลืนกินแสงสีม่วงจนหมดสิ้น แต่ตัวมันเองก็หายไปเช่นกัน
เสียงเพลงจากขลุ่ยยังคงดังก้องอยู่ในอากาศ
ในความเป็นจริงเพลงไม่ได้หยุดบรรเลงเลยตั้งแต่ลูกไฟปรากฎขึ้นมา เพลงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเยือกเย็น
ราวกับมันเป็นความทรงจำของพัดภูเขาและแม่น้ำ สวรรค์และโลก
มันเต็มไปด้วยความเศร้า
เมื่อแสงสีม่วงหายไปจนหมดสิ้น เพลงก็หายไปเช่นกัน สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงลูกไฟเท่านั้น
สายลมอ่อนๆพัดผ่านกลางสนามรบ…
และลูกไฟก็ค่อยๆดับลง
ราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน อากาศยังคงหนาวเย็น อย่างไรก็ตาม ทุกคนล้วนตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น
โดยเฉพาะ วู่ เฟิง
แม้ว่าเลือดยังคงไหลออกมาจากริมฝีปากของเขา เขาก็พยายามทน เขาพยายามยืนอย่างมั่นคง
เป็นเพราะว่า…
เขาไม่ต้องการให้อะไรส่งผลกระทบกับเพลงของเขา
ดวงตาของ วู่ เฟิง เต็มไปด้วยความเศ้รา มันบอกได้ยากว่าเป็นเพราะเขาเสียใจกับความทรงจำของพัดภูเขาและแม่น้ำ สวรรค์และโลก หรือสิ่งที่ เหยียน ซิว เป็นตอนนี้
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่มองไปที่พัดในมือของ เหยียน ซิว แน่นอนว่าภาพภูเขาและแม่น้ำได้หายไปแล้ว
ไม่มีลวดลายอะไรอีกต่อไป พัดนั้นกลายเป็นนสีขาวซีดย้อมไปด้วยเลือด
ผลึกสีแดงที่ปลกคลุมอยู่ก็หายไปแล้วเช่นกัน
อย่างไรก็ตามดวงตาของ เหยียน ซิว ยังเป็นสีแดงเหมือนเดิมมีลำแสงสีแดงอยู่ที่หน้าอกของเขา
มันกระพริบเป็นจังหวะราวกับมันเคลื่อนไหวตามจังหวะการเต้นของหัวใจ เหยียน ซิว
“ข้าไม่เคยคิดว่าพัดภูเขาและแม่น้ำ สวรรค์และโลกจะทรงพลังขนาดนี้? ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นหนึ่งในสมบัติทั้งห้าของตระกูล เหยียน แต่ทำไมตอนนี้ เหยียน ซิว ถึงดูแปลกๆไป…”
“ไม่จริง! เต๋าแห่งอาชูร่ากำลังควบคุมเหยียน ซิว อยู่! ข้าได้ยินมาว่าใครที่ไม่แข็งแกร่งพอและฝีนใช้พลังจะถูกกลืนกิน!“
“กลืนกิน? เหยียน ซิว จะกลายเป็นปีศาจอาชูร่างั้นหรือ?“
“ถ้าเป็นเช่นนั้นคงแย่แน่ ใครก็ตามที่กลายเป็นปีศาจอาชูร่า เขาจะสูญเสียความดีทั้งหมดในตัวไป เขาจะสูญเสียความเป็นเหตุเป็นผลทั้งหมดไป วิธีเดียวที่จะช่วยเขาคือทำลายพลังบ่มเพาะของเขาทิ้ง”
ผู้เข้าสอบทุกคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อจ้องไปที่หน้าอกของ เหยียน ซิว
“ปีศาจอาชูร่า?” ชายวัยกลางคนดูท่าทางไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เขาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจากการโจมตี
อย่างไรก็ตามเขายิ้มเย้ยหยันออกมาเมื่อเห็นแสงสีแดงที่หน้าอกของ เหยียน ซิว
เขาไม่ได้โจมตี เหยียน ซิว อีกต่อไป
ใครก็ตามที่ถูกกลืนกินก็เหมือนกับศพที่เดินได้แล้ว
มนุษย์ล้วนเสียใจกับการสูญเสียผู้เก่งกาจไป แต่พวกเขาไม่มีทางเอาชนะผู้ที่ถูกกลืนกินได้ แน่นอนว่าเหตุผลอื่นที่สำคัญกว่าทำให้เขาไม่โจมตีคือ…
เหยียน ซิว เป็นเต๋าแห่งอาชูร่า
หมายความว่า เหยียน ซิว ไม่ใช่ศัตรูที่เขาสามารถจัดการได้ง่ายๆอีกต่อไป ทำไมเขาต้องเผชิญหน้ากับคนที่ทรงพลัง แต่ไม่มีภัยคุกคามอะไรด้วย?
หลังจากเขาเห็นสภาพของ เหยียน ซิว ในตอนนี้ เขาก็เดินผ่านไปและเข้าไปหา ฟาง เจิ้งจือ ทันที
เขาเมินเฉิยดวงตาสีแดงที่จ้องมองมาที่เขา
เขาเข้าไปใกล้…
เกือบจะถึง ฟาง เจิ้งจือ ลำแสงสีแดงก็พุ่งมาทางเขา
มันมาพร้อมกับความเยือกเย็นและจิตสังหาร
“ฟุ้บ!“ชายวัยกลางคนกระโจนหลบออกไป เขามองไปที่ เหยียน ซิว ด้วยความตกใจ
ปีศาจอาชูร่า!
เมื่อถูกกลืนกิน เหยียน ซิว ต้องสูญเสียเหตุผลทั้งหมดไปแล้ว เช่นนั้นเขาอาจจะโจมตีทุกคนที่เข้าไปใกล้เขาโดยไม่มีเหตุผล
อย่างไรก็ตาม เหยียน ซิว ไม่ได้ทำแบบนั้น
เขายังคงปกป้อง ฟาง เจิ้งจือ อยู่
มันไม่ใช่เรื่องที่สมองของเขาจะตัดสินใจได้ การปกป้องนี้มากจากหัวใจของเขา มันทำให้ร่างกายของชายวัยกลางคนสั่นสะท้านเล็กน้อย
มันหมายความว่า…
เขาไม่มีทางเข้าใกล้ ฟาง เจิ้งจือ ได้ง่ายๆ
“น่ารำคาญ! น่าเศร้า… เจ้าคงต้องถูกกำจัดแล้วล่ะ!” ดวงตาของชายวัยกลงคนกลายเป็นสีม่วงขณะที่เขาฟันดาบไปด้านหน้า
ในเวลาเดียวกันลำแสงสีม่วงอีกอันก็พุ่งไปหา ฟาง เจิ้งจือ
“ฟุ้บ ฟุ้บ!“ลำแสงสีแดงสองเส้นพุ่งออกมา อันหนึ่งปะทะเข้ากับดาบ อีกอันปะทะเข้ากับลำแสงสีม่วงที่พุ่งไปทาง ฟาง เจิ้งจือ
“ตูม!“
“ตูม!“
เสียงระเบิดสองครั้งดังขึ้น
…
ที่บนหน้าผา
หยุน ชิงวู มองชายวัยกลางคนปะทะกับ เหยียน ซิว ท่าทีของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย
จากนั้นมือของนางก็เคลื่อนไหวออกคำสั่งกับปีศาจที่ยืนอยู่ด้านหลัง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
ปีศาจแต่ละตนมองหน้ากันหลังจากที่เห็นท่าทีของ หยุน ชิงวู พวกเขาเห็นการตัดสินใจที่แน่วแน่ในดวงตาของแต่ละคน
“ตาย!“บรรดาปีศาจชั้นสูงตะโกนร้องออกมาพร้อมกัน จากนั้นพวกเขาก็กระโดดลงมาจากหน้าผาเข้าสู่สนามรบ
ราวกับอุกาบาต พวกเขาพุ่งไปหา หนานกง เฮา และ ผู้เข้าสอบคนอื่นๆ
ไม่นานก็เหลือเพียงสามคนที่ยืนอยู่บนหน้าผา หยุน ชิงวู และทหารคุ้มกันเพียงสองคนของนาง หนึ่งอยู่ในระดับจุติ อีกหนึ่งอยู่ในระดับอภินิหารขั้นสูง
เมื่อ หนานกง เฮา เห็นเหล่าปีศาจพุ่งมาที่เขา เขาก็จับดาบในมือให้แน่นขึ้น
จนเกิดเสียงแตกหักออกมาเล็กน้อย
ราวกับเขาได้ตัดสินใจแล้ว อย่างไรก็ตาม แม้แต่คนอย่าง หนานกง เฮา ยังมีความลังเล
เหล่าปีศาจพุ่งเข้าไปในฝูงคน
พวกเขาราวกับหมาป่าที่เข้าไปในฝูงลูกแกะ พวกเขาค่อยๆเริ่มฆ่าผู้เข้าสอบอย่างไม่ลังเล
“พลธนูพร้อม!“
“ยิงได้!“
“พลหอกและพลโล่ป้องกันข้า!“
“ขัดขวางพวกเขาและปกป้องผู้เข้าสอบ!“
คำสั่งดังสะท้อนไปทั่วสนามรบ โล่และหอกต่างเข้าประจำที่เพื่อปกป้องผู้เข้าสอบ
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถหยุดการโจมตีของปีศาจได้
เพราะ…
พวกนั้นอยู่ในระดับอภินิหาร
มันเป็นเรื่อง่ายมากที่พวกเขาจะสังหารหมู่ผู้เข้าสอบที่อยู่ในระดับจุติและทหารธรรมดาๆ
“ซู่ม!“
ทันใดนั้น ลำแสงสีทองก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า มันมาจากดาบแก้ว
ชื่อของมันคือ สรรพสิ่ง และเจ้าของของมันคือ หนานกง เฮา
หนานกง เฮา มองไปยังเหล่าปีศาจที่กำลังพุ่งเข้าหาผู้เข้าสอบ เขาได้เลือกแล้ว
เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไร
ท่าทีของ ซิง ฉิงซุย เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นลำแสงสีทอง
อย่างไรก็ตาม …
เขาก็ได้สติอย่างรวดเร็ว เขาเลียริมฝีปากของตัวเองขณะมองไปที่ หนานกง เฮา ราวกับเขามีบางอย่างจะพูด
ตอนนั้นเอง รอยแตกเริ่มเกิดขึ้นที่ด้านล่างฐานของกำแพงถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง มันค่อยๆใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนเปิดเผยให้เห็นประตูบานหนึ่ง
ทหารของดินแดนภูเขาทางใต้ที่ออกมาจากถิ่นฐานวานรน้ำแข็งล้วนตำใจกับสิ่งที่เห็น แม้แต่กองทัพปีศาจก็ตกใจเช่นกัน
หลังจากประตูเปิดออก ก็มีคนจำนวนมากเดินออกมา
“ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ … “
พวกเขารีบออกมาอย่างรวดเร็ว แต่มีความเป็นระเบียบ
พวกเขาเร็วมาก หลังจากที่พวกเขาปรากฎตัว พวกเขารีบเข้าไปหา หนานกง เฮา และเหล่าปีศาจในทันที
“ซุ่มโจมตีอีกแล้ว?“
“ไม่ นี่เป็นคนของอาณาจักรเซี่ย… “
“โอ้เหลือเชื่อ เป็นพวกเขาจริงๆ!“
ผู้เข้าสอบทุกคนต่างตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น พวกเขาไม่คิดว่าจะได้เห็นคนเหล่านี้
“โอ้ข้าเข้าใจแล้ว… พวกเขาไม่ได้เข้ามาที่ถิ่นฐานวานรน้ำแข็ง…หนานกง เฮา ไม่ต้องสงสัยเลยเจ้าเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง!” หยุน ชิงวู มองด้วยความชื่นชม
นางไม่ได้ตกใจมากนักที่เห็นคนจำนวนมากปรากฎตัวขึ้นมา แต่นางชื่นชมในพรสวรรค์ของ หนานกง เฮา
ทหารจำนวนมากตั้งแถวอยู่หน้า หนานกง เฮา ทันที
พวกเขาล้วนสวมชุดเกราะที่จัดทำอย่างดี ทุกชุดล้วนทำจากวัตถุดิบพิเศษตกแต่งด้วยทองเขียนเป็นลวดลายมังกร
“นายน้อยหนานกง!” พวกเขาขานออกมาอย่างพร้อมเพียง เสียงของเขาดูมั่นใจดว่าทหารทั่วไปมากนัก
พวกเขาเป็นทหารชั้นเยี่ยมซึ่งภาคภูมิใจในตัวเองมาก
พวกเขามีเหตุผลที่จะภาคภูมิใจ เพราะพวกเขาเป็นหน่วยเกราะมังกร กองทัพที่เป็นขององค์จักรพรรดิ
ที่หน้าอกของพวกเขามีลายมังกรอยู่ มันเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงตัวตนของพวกเขา หมายความว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องก้มหัวให้องค์ชายหรือองค์หญิงคนไหน ไม่จำเป็นต้องลงจากม้าเมื่อเข้าวัง มันเป็นสิทธิ์พิเศษของหน่วยรบนี้
แต่วันนี้ พวกเขาได้มาปรากฎตัวที่ดินแดนภูเขาทางใต้ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาเคารพ หนานกง เฮา อย่างมาก
ชายวัยกลางคนสี่คนเดินออกมาจากหน่วยเก
