Gate of God – ตอนที่ 467

Gate of God ตอนที่ 467 อะไรกัน?

ฟาง เจิ้งจือ กัดริมฝีปากแน่นขณะมองไปที่ คังหยาง เขาเสียใจที่ตัดสินใจแบบนี้ แต่เขาไม่มีทางเลือก

“ฆ่าเขา ฆ่าเขา!”

“ล้างแค้นให้นายน้อยของพวกเรา

” ตาย”

” ตาย!”

ปีศาจเริ่มร้องตะโกน เมื่อพวกเขาเห็น ฟาง เจิ้งจือ เดินออกมา

บนกําแพงของถิ่นฐานเนินเขาเหล็ก …

ทุกคนกําลังมองดู ฟาง เจิ้งจือ เดินไปหา คังหยาง

พวกเขารู้สึกว่า ฟาง เจิ้งจือ กล้าหาญและไม่กลัวความตาย

เวลาทั้งโลกเหมือนจะหยุดลง บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยความเงียบสงบ

ความภูมิใจ ความสงบ ไม่กลัวความตาย

ไม่มีคําไหนที่อธิบายสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ ทําตอนนี้ได้ มันทําให้พวกเขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก

พวกเขารู้ว่า ฟาง เจิ้งจือ กําลังทําอะไรอยู่

อย่างไรก็ตาม

เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ก้าวเท้าออกไป ใช่ว่าพวกเขาจะสามารถยอมรับได้ง่ายๆ

“ทําไมคนไร้ยางอายแบบเขาถึงมามีความกล้าหาญเอาตอนนี้?” องค์หญิง ฉาน ยู่ ไม่สามารถทําใจเชื่อได้ว่าชะตาของดินแดนภูเขาทางใต้จะอยู่ในมือของ ฟาง เจิ้งจือ

นางอยากจะถามเหลือเกิน

ทําไมเขาต้องเสียสละตัวเอง? เพื่ออะไร? เงิน? พลัง? เพื่ออวดผู้หญิง? ถ้าผลคือเขาต้องตายล่ะ?

ความกล้าหาญไม่เกรงกลัวใคร

เป็นคุณลักษณะที่ชาวแนใต้ชื่นชม

อย่างไรก็ตาม นางไม่เคยเห็นชายคนไหนเสียสละขนาดนี้มาก่อน เพราะตัวนางนั้นแข็งแกร่งอยู่แล้ว แข็งแกร่งกว่าชายคนไหนๆ

แต่ตอนนี้นางสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ออกมาจากตัว ฟาง เจิ้งจือ

มันเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก

มันทําให้ตัวนางสั่นสะท้านและยากจะร้องไห้ออกมา

และ…

นางก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ

“เจ้าไร้ยางอาย!” เสียงของนางสั่นสะท้านเจือปนด้วยความโกรธ

ฉาน หลิง และหัวหน้าถี่ยฐานคนอื่นต่างยิ้มด้วยความขมขึ้นเมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้น

เป็นเพราะว่า

ฟาง เจิ้งจือ หยุดเดิน

หลังจากก้าวออกไปไม่กี่ก้าว เขาหันหลังกับและพุ่งตัวกลับมาที่ถิ่นฐานเนินเขาเหล็กทันที

“ไร้ยางอาย!”

“ไร้ยางอายที่สุด!

“มีคนแบบนี้อยู่บนโลกได้ยังไงกัน?!”

ทหารแดนใต้ต่างมอง ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความโกรธเกรี้ยว พวกเขายกหอกเล็งไปที่ ฟาง เจิ้งจือ

ก่อนหน้านี้เขาพูดอะไรออกมา?

แต่ตอนนี้

เขาพึ่งทิ้ง ฉือ กูเหยียน ไว้ด้านหลัง

ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะไร้ยางอายแค่ไหน

ก็ต้องมีขีดจํากัด

“ฟาง เจิ้งจือ เจ้าไร้ยางอาย เจ้ากล้าทิ้งพี่เหยียนได้ยังไง? ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!” ปิง หยาง ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

เขาผลัก คือ กูเหยียน ไปดานหน้า หลังจากนั้นก็รีบวิ่งตรงไปที่เนินเขาเหล็ก

ที่สําคัญที่สุดคือ

เขากําลังตะโกนร้อง

”เปิดประตู”

”เปิดประตู”

“…”

ไม่มีใครสามารถยอมรับได้

ปิง หยาง อยากจะฆ่า ฟาง เจิ้งจือ

ฉือ กูเหยียน เองก็ตกใจเช่นกัน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ อย่างไรก็ตามนางไม่เคลื่อนไหว

นางยังมี หยุน ชิงวู อยู่ในมือ

ดังนั้น

นางขยับไม่ได้

ไม่ว่า ฟาง เจิ้งจือ จะทําอะไรนางก็ไม่มีทางเลือก

“สวะ”

“ขี้ขลาด!”

” อาณาจักรเชี่ยไม่มีคนขี้ขลาดเช่นเจ้า! “

หน่วยเกราะมังกรทําได้แค่ก่นด่า ฟาง เจิ้งจือ

พวกเขาผิดหวังกับ ฟาง เจิ้งจือ มาก

พวกเขารู้สึกเหมือนถูกหลอก

หาก ฟาง เจิ้งจือ กลัวตายเขาก็ไม่ควรจับตัว หยุน ชิงวู และส่งนางให้ ฉือ กูเหยียน

เขาอาจจะจนตรอกจริงๆ

แต่ตอนนี้

อะไรคือการพยายามหลบหนี?

เขาไม่ได้ทิ้ง ฉือ กูเหยียน และ ปิง หยาง ไว้หรอกหรือ?

ปิง หยาง เป็นองค์หญิงที่ถูกตามใจมากที่สุด ที่สําคัญนางได้เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขาไว้

หน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผาเองก็โกรธมาก พวกเขาอับอายกับการกระทําของ ฟาง เจิ้งจือ

“ท่านพ่อประตู…” ชิง ฉิงซุย ยิ้มอย่างขมขื่น เขาหันไปมอง ซิง หยวนกัว

“เปิดประตู!” ซิง หยวนกัว มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ขณะออกคําสั่ง

“ทําไมกัน? ทําไมท่านต้องให้คนขี้ขลาดเข้ามาด้วย?”

“ใช่แล้ว! พวกเราไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขา!”

“คนขี้ขลาดไร้ยางอายเช่นนี้ควรถูกทิ้งให้พวกปีศาจจัดการ! เขาเป็นความอัปยศต่ออาณาจักร

ทหารทุกคนต่างไม่พอใจ

“หุบปาก เปิดประตูซะ!” ซิง หยวนกัว ขมวดคิ้ว ก่อนที่น้ำเสียงของเขาจะเปลี่ยนไป

“รับทราบ!” ถึงแม้ทหารจะไม่พอใจ แต่พวกเขาไม่มีทางเลือก

“เปิดประตู ก่อนที่จะสายเกินไป!” ฟาง เจิ้งจือ ตะโกนร้องด้วยความกังวล

เมื่อได้ยินสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ พูด

ทหารไม่ได้รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย แต่พวกเขาไม่มีทางเลือก

“แอ้ด…แอ้ด!”

เสียงประตูถูกเปิดออก

สีหน้าของ คังหยาง กลายเป็นน่าเกลียดน่ากลัวทันที

ท่าที่อันนิ่งสงบของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์

เขาขมวดคิ้วขณะที่ชุดของเขาพัดไปตามสายลม ดูเหมือนเขากําลังคิดบางอย่างอยู่ขณะที่กําหมัดแน่น

ในที่สุดเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว เมื่อได้ยินเสียงประตูถิ่นฐานเปิดขึ้น

”ดี ดีมาก! ฟาง เจิ้งจือ เจ้าเป็นตัวอันตรายสําหรับพวกปีศาจจริงๆ!”เสียงของคังหยางดังขึ้น

และทันทีที่เสียงของเขาดังขึ้น

เขาก็หายตัวไปจากจุดเดิม

ในช่วงพริบตาเดียว…

เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้า ฟาง เจิ้งจือ

เขาเดินออกมาจากแสงสีฟ้า ผมสีเงินของเขาพัดไปตามสายลม

“เร็วมาก!”

“นี่คือความโกรธของครึ่งเซียนงั้นรึ?

“การจุติเต๋าแห่งสวรรค์?!” ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางหนีพ้น!

“แน่นอน แต่ข้าไม่เข้าใจว่าทําไมเขาบอก ฟาง เจิ้งจือ เป็นตัวอันตรายที่สุดสําหรับพวกปีศาจ? เขาก็เป็แค่คนขี้ขลาดไร้ยางอายเท่านั้น?”

หน่วยเกราะมังกรและกองทัพทลายภูผาต่างสับสน

“เจ้าจะเข้าใจเมื่อเจ้ามองไปที่องค์หญิง ปิง หยาง” เสียงของ หนานกง เฮา ดังขึ้นขณะที่มือจับดาบแน่น

ซิง หยวนกัว ก็ทําเช่นเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม …

ดาบของ ซิง หยวนกัว อยู่ที่เอว

ชุดสีม่วงของเขาพัดไปตามสายลม ร่างกายของเขาปลดปล่อยออร่าที่พร้อมต่อสู้ออกมา

ทหารทั้งหมดต่างตกตะลึง

พวกเขาไม่เข้าใจว่า หนานกง เฮา หมายความว่าอะไร อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขามองไปที่ ปิงหยาง

มีใครบางคนอยู่ข้างๆนาง

เป็นหญิงสาวในชุดสีชมพู ดวงตาของนางเปล่งประกายเป็นอย่างมาก

“พี่เหยียน ท่านยอดเยี่ยมที่สุด! พวกเราเชื่อใจเจ้าไร้ยางอายไม่ได้จริงๆ!” ปิง หยาง มอง ฉือ กูเหยียน อย่างตื่นเต้น

“ไม่ เป็นเพราะเขาทําให้ข้ามาช่วยเจ้าได้” ฉือ กูเหยียน ส่ายหัว

ตอนนั้น

ที่ ฟาง เจิ้งจือ จับมือนาง

ฟาง เจิ้งจือ ได้เขียนหลายอย่างมากมาย

“ข้าจะล่อ คังหยาง ออกไป!

ตอนแรก ฉือ กูเหยียน ไม่เข้าใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาก้าวเท้าออกไป นางเข้าใจได้ทันที

เมื่อพูดถึงทักษะการแสดง

ฉือ กูเหยียน เป็นแค่มือสมัครเล่น

คังหยางอาจจะดูออก แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน

เป็นเพราะว่า

เขาไม่สามารถปล่อยให้ ฟาง เจิ้งจือ เข้าไปในถิ่นฐานเนินเขาเหล็กได้

“เจ้าหนีไม่พ้นแล้ว” คังหยาง มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความโกรธ เขารู้ถึงแผนของ ฟาง เจิ้งจือ

เช่นเดียวกับที่ ฉือ กูเหยียน คาดเดา

คังหยาง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเล่นตามแผน เขาไม่สามารถปล่อย ฟาง เจิ้งจือ ไปได้

“นั่นเป็นเรื่องจริง แต่เจ้าเองก็สูญเสียเช่นกัน” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้าและเงยหน้าขึ้น

เขาไม่ต้องหันหลังกลับ

เขารู้ว่า ฉือ กูเหยียน อยู่ข้างๆ ปิง หยาง

“ข้าไม่คิดอย่างนั้น” คังหยาง ส่ายหัวขณะชี้ไปที่ ปิง หยาง ที่ยังยืนอยู่จุดเดิม

“นั่นหมายความว่าเจ้าไม่ได้ตาบอด โอ้ข้าขอโทษ เจ้าตาบอดนี่” ริมฝีปากของ ฟาง เจิ้งจือ กระตุกเล็กน้อย

คังหยาง ขมวดคิ้ว แต่เขาไม่ได้โกรธอะไร

” ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าได้บอกวิธีในการคลายเต่าแห่งสวรรค์ให้แก่นาง อย่างไรก็ตาม เจ้าคิดว่าคําพูดของเจ้าจะได้ผลงั้นหรือ?”

“แน่นอน แต่เจ้าลืมไปเรื่องหนึ่งหรือเปล่า? นางเป็น ฉือ กูเหยียน!” ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า

“ใช่ นางคือ ฉือ กูเหยียน! หญิงสาวที่อัจฉริยะที่สุด อย่างไรก็ตาม แม้แต่ ฉือ กูเหยียน ก็ต้องใช้เวลา เจ้าคิดว่าเจ้าจะถ่วงเวลาได้พอหรือ?” คังหยาง พูดขึ้นมา

“เดี๋ยวเราได้รู้กัน” ฟาง เจิ้งจือ โบกมือ

“เอาล่ะงั้นเรามาดูกันก็ได้” คังหยาง พยักหน้า

เมื่อเขาพยักหน้าพื้นที่รอบตัวเขาก็บิดเบี้ยวและเกิดการเปลี่ยนแปลง ราวกับว่ามันถูกส่งเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง

ฟาง เจิ้งจือ ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่ แต่เขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่มาจากด้านบน

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็ตกตะลึง

เป็นเพราะว่า

มีภูเขาอยู่บนหัวของเขาจริงๆ เป็นภูเขาที่สูงกว่าร้อยเมตรที่เต็มไปด้วยผืนป่า

ฟาง เจิ้งจือ ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เขาสัมผัสได้ว่าภูเขาเป็นของจริง!!

“อะไรกัน?” ฟาง เจิ้งจือ ไม่เคยคาดการณ์เรื่องแบบนี้มาก่อน

มันเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวมาก?!

นี่คือพลังของครึ่งเซียนงั้นหรือ?

หรือนี่เขากําลังอ่านเรื่องราวของหงอคงอยู่กันแน่?!