Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1627 ตาเฒ่าตัวร้าย (2)

ตอนที่ 1627  ตาเฒ่าตัวร้าย (2)
จวินอู๋เสียบอกได้เลยว่าหมดหวังกับชายชราคนนี้แล้ว
ไร้ความสามารถเช่นนี้เขาควรอยู่ให้ห่างจากวิชาแพทย์จะดีกว่า
จวินอู๋เสียแทบใจสลายแต่ดูเหมือนชายชราจะไม่คิดว่ามีปัญหาอะไร เขาประคองขวดยาในมืออย่างระมัดระวังด้วยความยินดี ปากยังคงพูดเพ้อเจ้อชมตัวเองต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ไม่มีการถ่อมตัวใดๆทั้งนั้น ราวกับความสำเร็จในการปรุงยาขวดเดียวนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาไปถึงจุดสูงสุดของชีวิต ฆ่าหมอทุกคนได้ในพริบตา เป็นหมอเทวดาที่ไม่มีใครเทียบได้
ขณะที่ชายชราชมตัวเองไม่หยุดอยู่นั้นเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น “ข้าก็คิดอยู่ว่าทำไมหาตัวเจ้าไม่เจอ ที่แท้ก็มากวนเสี่ยวหย่าอยู่นี่เอง ยังไง? ไม่กลัวเสี่ยวหย่าโยนเจ้าออกไปหรือ?”
ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้นรอยยิ้มบนใบหน้าของชายชราตัวเล็กก็แข็งทื่อไปเล็กน้อย จวินอู๋เสียหันไปมองทางที่มาของเสียงและเห็นชายชราผมขาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเมตตาอ่อนโยนอย่างที่ผู้สูงอายุควรมี
ดวงตาของชายชราคนนั้นใสกระจ่างใบหน้าหล่อเหลา มองออกได้ไม่ยากว่าตอนหนุ่มๆเขาต้องเป็นหนุ่มหล่อที่ไม่มีใครเทียบได้แห่งยุค ขนาดตอนนี้ผมขาวทั้งหัวแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อของเขาลดลงแม้แต่น้อย
“ไอ้แก่มาเมื่อไรเนี่ย!” ทันทีที่ชายชราตัวเล็กเห็นชายชราคนนั้น เขาก็แผดเสียงใส่ซะเคราปลิวพร้อมถลึงตาจ้อง สีหน้ารังเกียจอย่างไม่มีปิดบัง
ชายชราคนนั้นก็นิสัยดีเหลือเกินเขายังคงยิ้มอย่างใจเย็นให้กับปฏิกิริยาของชายชราตัวเล็ก
“ไม่เจอกันนานเจ้าทักทายเพื่อนเก่าแบบนี้หรือ?”
ชายชราตัวเล็กเบะปากแล้วพูดว่า“อย่ามาทำตัวเป็นมิตรที่นี่ ข้าไม่ได้สนิทกับเจ้า! เจ้าเป็นใคร! มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย! เชื่อไหมล่ะว่าข้าให้คนโยนเจ้าออกไปได้นะ!”
ชายชราคนนั้นส่ายหน้ายิ้มๆไม่ถือสาหาความกับคำด่าของชายชราตัวเล็ก
“ข้าย่อมเชื่ออยู่แล้วแต่ทำให้พวกเด็กๆลำบากใจเช่นนี้จะดีหรือ? พวกเขาต้องเชื่อฟังเจ้า แต่ก็ไม่กล้าไล่ข้าออกไปเหมือนกัน ต้องทำขนาดนั้นไหมล่ะ?”
“ถ้าไม่อยากให้พวกเด็กๆลำบากใจเจ้าก็ออกไปจากที่นี่เองซิ! ไม่มีใครขอให้เจ้าอยู่สักหน่อย” ชายชราตัวเล็กพูดอย่างไม่เกรงใจ
จวินอู๋เสียยืนเงียบอยู่ด้านข้างมองดูชายชราที่แตกต่างกันสองคนทะเลาะกันอย่างมีความสุข ทั้งสองคนผมขาวทั้งหัวแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังทะเลาะกันเป็นเด็กน้อย ทำเอาจวินอู๋เสียพูดอะไรไม่ออก
ถึงจะเจอชายชราตัวเล็กออกปากไล่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ชายชราคนนั้นก็ไม่สนใจ สายตาของเขามองไปที่จวินอู๋เสีย แววตาแฝงความสงสัยและรอยยิ้ม
“น้องชายคนนี้ไม่คุ้นหน้าเลยข้าไม่เคยเจอเจ้ามาก่อน”
ชายชราตัวเล็กเดินเข้ามายืนตรงหน้าจวินอู๋เสียทันทีเพื่อกันเขาจากชายชราคนนั้นเขาโบกมือพลางพูดว่า “ไปๆๆ! ห้ามคิดอะไรกับเด็กคนนี้! เขาเป็นศิษย์ของเสี่ยวหย่า ถ้าเจ้าหาเรื่องเด็กคนนี้ เสี่ยวหย่าได้จัดการเจ้าแน่!”
ใบหน้าของชายชราคนนั้นแสดงความประหลาดใจออกมาเขาไม่สนการรังควานของชายชราตัวเล็ก แต่มองไปที่จวินอู๋เสียแล้วพูดว่า “เจ้าคือศิษย์ของซูหย่าจริงๆหรือ?”
จวินอู๋เสียพยักหน้าเล็กน้อย
ความประหลาดใจไม่จางหายไปจากแววตาของชายชราคนนั้น
“คิดไม่ถึงเลยว่าเสี่ยวหย่าจะรับศิษย์อีกคนข้านึกว่าหลังเกิดเรื่องคราวนั้น นางจะไม่ยอมรับศิษย์อีกแล้ว”
“มันขึ้นอยู่กับคน!เด็กคนนี้มีความสามารถที่พิเศษมาก เขาเป็นคนซื่อสัตย์มีน้ำใจ มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่งและหายาก เสี่ยวหย่าจะไม่ยอมแพ้ให้กับศิษย์ที่โดดเด่นเช่นนี้ได้อย่างไร” ชายชราตัวเล็กกล่าว
จวินอู๋เสียแอบถูจมูกตัวเองนางยอมรับว่ามีความสามารถที่ยอดเยี่ยม แต่เรื่องที่เป็นคนซื่อสัตย์มีน้ำใจนั้น……นางรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงกับคำพูดพวกนี้เลยในชีวิตนี้ ไม่รู้ว่าชายชราตัวเล็กไปได้ความมั่นใจมาจากไหนถึงชมนางได้ราวกับเป็นเทพเทวดา