Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 1753 – 1754

ตอนที่ 1753  เริ่มการแสดง (1)
กู่อิ่งหัวเราะและพูดว่า“ไม่เข้าใจ? ก็ได้ เรามีเวลาเยอะแยะที่จะทำให้เจ้าเข้าใจ”
จวินอู๋เสียมองกู่อิ่งอย่างเย็นชา
“เจ้าจะไม่ให้ข้าเข้าไปนั่งหน่อยหรือ?หรือเจ้าอยาก……ให้ข้าประกาศตัวจริงของเจ้าตรงนี้?” กู่อิ่งถามพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สายตาดูมุ่งร้ายอย่างมาก
จวินอู๋เสียหันไปมองตามทางเดินอีกทางแล้วหันกลับมามองกู่อิ่งและพูดว่า “ข้าว่าเจ้าไม่มีโอกาสหรอก”
กู่อิ่งงงเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงฝีเท้ารีบร้อนก็ดังขึ้นวุ่นวายพร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังขึ้นในทางเดินอันเงียบสงบ!
“กู่อิ่งอยู่นั่น!”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนกู่อิ่งก็ขมวดคิ้วและหันหน้าไปทางนั้นทันที
เขาเห็นเด็กหนุ่มหลายคนที่สวมเครื่องแบบวิหารมังกรวิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมผู้อาวุโสแห่งวิหารจิงหงคนหนึ่งสีหน้าของเด็กหนุ่มพวกนั้นดูไม่ดีเอาซะเลย สายตาที่จ้องมองกู่อิ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
จวินอู๋เสียลดสายตาลงและพูดด้วยเสียงที่มีแต่กู่อิ่งและนางเท่านั้นที่ได้ยิน“ทีนี้ เจ้าว่าใครกันแน่ที่มีปัญหาใหญ่กว่ากัน?”
สังหรณ์ร้ายผุดขึ้นในใจของกู่อิ่งขณะที่คนกลุ่มนั้นพุ่งเข้ามาหาเขา
“กู่อิ่ง!เจ้ากล้ามาก!” เด็กหนุ่มคนหนึ่งจากวิหารมังกรชี้นิ้วด่ากู่อิ่งเสียงดังทันที
กู่อิ่งสูดหายใจเข้าลึกจากนั้นก็หันไปเผชิญหน้ากับผู้มาใหม่ที่ไม่เป็นมิตร
“ข้ากล้ามากหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ขยะอย่างเจ้าจะมาตัดสิน” กู่อิ่งกล่าวอย่างดูแคลน
เด็กหนุ่มวิหารมังกรคนนั้นโกรธจนตัวสั่นเขารีบหันไปมองผู้อาวุโสของวิหารจิงหงและพูดว่า “ท่านผู้อาวุโส! จนถึงตอนนี้กู่อิ่งก็ยังทำตัวโอหัง! เรื่องเกิดขึ้นในอาณาเขตของวิหารจิงหง เพราะงั้นเรื่องนี้ควรจัดการอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกท่านจะทำอย่างไร!”
สีหน้าของผู้อาวุโสวิหารจิงหงยิ่งไม่น่าดูเขาจ้องกู่อิ่งเขม็ง แล้วถอนหายใจเบาๆด้วยความรู้สึกขัดแย้งในใจอย่างมาก จากนั้นก็พูดว่า “คุณชายกู่ เมื่อวานนี้เกิดเรื่องขึ้นในวิหารจิงหง และศิษย์ของวิหารมังกรบอกว่าเจ้าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เจ้าช่วยมากับข้าเพื่ออธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนด้วย”
กู่อิ่งเลิกคิ้วขึ้น“โอ้? เรื่องอะไร?”
“เรื่องความเป็นความตาย”ผู้อาวุโสวิหารจิงหงกล่าว
ความไม่สบายใจของกู่อิ่งยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเขาถูกกลุ่มศิษย์วิหารมังกรที่กำลังโกรธแค้นล้อมเอาไว้แล้ว และเห็นได้ชัดว่าท่าทางของผู้อาวุโสวิหารจิงหงค่อนข้างตึงเครียด
ทันใดนั้นกู่อิ่งก็หัวเราะออกมา
“ได้ข้าจะไปกับพวกเจ้า”
ตอนนี้กู่อิ่งไม่สนใจหาเรื่องจวินอู๋เสียแล้วเขาถูกล้อมรอบด้วยผู้อาวุโสแห่งวิหารจิงหงและกลุ่มศิษย์วิหารมังกร และเดินออกไปจากหน้าประตูห้องของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียมองด้านหลังที่ห่างออกไปของกู่อิ่งแล้วดวงตาของนางก็ฉายแววยิ้ม ก่อนที่นางจะปล่อยมือที่จับประตูไว้แน่นและหันหน้ามามองจวินอู๋เหยาที่กำลังแผ่รังสีสังหาร
“ทำไมท่านต้องโกรธขนาดนี้ด้วย?”จวินอู๋เสียยิ้มอย่างมีเลศนัย นางมองจวินอู๋เหยาที่แววตาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วินาทีที่กู่อิ่งพูดประโยคแรกจบ จวินอู๋เหยาก็แผ่รังสีสังหารออกมาแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะนางขวางประตูเอาไว้ไม่ให้เขาออกไป กู่อิ่งก็คงตายอยู่ตรงหน้าประตูนั้นแล้ว
จวินอู๋เหยาโอบแขนรอบเอวบางของจวินอู๋เสียและดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของเขา
“ไม่ได้โกรธแค่อยากฆ่าคนเท่านั้น”
มาขัดจังหวะเขาแล้วยังจะพูดจาข่มขู่จวินอู๋เสียแบบนั้นอีกถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าตนอาจจะทำร้ายจวินอู๋เสียเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วล่ะก็ จวินอู๋เหยาคงจัดการเขาไปแล้ว
จวินอู๋เสียจึงกล่าวว่า“จะฆ่าเขา ทำไมท่านจะต้องลงมือเอง? อยากดูการแสดงดีๆไหมล่ะ?” นางยกมือขึ้นเกาคางของจวินอู๋เหยา และจวินอู๋เหยาก็ก้มหน้าลงมาจะกัดปลายนิ้วของนาง
“ในเมื่อเจ้าเป็นคนจัดฉากข้าย่อมดูอยู่แล้ว”
ตอนที่ 1754  เริ่มการแสดง (2)
กู่อิ่งถูกนำตัวไปที่ห้องโถงใหญ่ของวิหารจิงหงที่นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่นั้น นอกจากบรรดาผู้อาวุโสของวิหารจิงหงแล้ว ยังมีศิษย์ของวิหารมังกรและคนจากวิหารมารโลหิตที่กำลังวิ่งเข้ามาด้วย ศิษย์มากมายจากวิหารอื่นที่ได้ข่าวต่างก็รีบเข้ามารวมตัวกันรอบๆห้องโถง
ภายในห้องโถงใหญ่ของวิหารจิงหงกู่ซินเยียนยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มศิษย์จากวิหารมารโลหิต คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มาที่นี่หลังจากได้ข่าวจากวิหารจิงหงว่าพวกเขาทุกคนจะมาที่ห้องโถงของวิหาร
ตอนนี้เมื่อนางเห็นกู่อิ่งถูกผู้อาวุโสของวิหารจิงหงนำตัวเข้ามา ในใจนางก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้น
จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เหยาซ่อนตัวอยู่ด้านหลังฝูงชนเฝ้าชมการแสดงเริ่มต้นขึ้น
กู่อิ่งยืนหลังตรงอยู่ในห้องโถงเขามองไปที่พวกผู้อาวุโสที่นั่งอยู่โดยไม่มีท่าทางเกรงใจใดๆ และเอ่ยปากขึ้นว่า “ทำไมต้องให้คนมารวมตัวกันมากมายให้ยุ่งยากด้วย? ถ้ามีอะไรจะถาม พวกเจ้าก็ถามมาเลย”
ผู้อาวุโสคนหนึ่งของวิหารจิงหงขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและดูสดใสตรงหน้าเขาถ้าทำได้เขาไม่อยากยุ่งกับน้ำโคลนเช่นนี้เลย แต่……เมื่อมองดูศิษย์วิหารมังกรที่กำลังโกรธจัดซึ่งยืนเรียงรายอยู่ด้านข้างของห้องโถง เขาก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่ในใจ
“กู่อิ่งตอนบ่ายวานนี้ เจ้าอยู่ที่ไหน?” ผู้อาวุโสเอ่ยถาม
กู่อิ่งตอบว่า“ก็อยู่ในห้องน่ะซิ”
“แล้วเจ้าได้ออกมาจากห้องหรือไม่?”ผู้อาวุโสถามอีกครั้ง
เมื่อได้ยินเช่นนั้นกู่อิ่งก็รู้สึกแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขายังไม่สามารถระบุได้ว่ามีปัญหาที่ตรงไหน จึงได้แต่พูดว่า “ข้าออกไปตามหาน้องสาวของข้า”
“แล้วไปที่ไหนอีก?”ผู้อาวุโสถามต่อ
กู่อิ่งตอบว่า“ข้าไปหาจูเก๋ออิน แต่เขาไม่อยู่”
พอกู่อิ่งพูดจบบรรดาศิษย์ของวิหารมังกรก็ส่งเสียงโวยวายออกมาทันที!
“พูดจาเหลวไหล!เมื่อวานนี้นายน้อยของเราไม่ได้ก้าวออกจากห้องเลยสักก้าว! ตอนที่เจ้าไปหาเขา เขาจะไม่อยู่ได้ยังไง? เจ้าคนแซ่กู่! ตัวเองทำเรื่องเอาไว้แล้วยังจะปฏิเสธอีก! คิดว่าวิหารมังกรเราจะยอมถูกข่มเหงง่ายๆอย่างงั้นเรอะ?” ศิษย์ของวิหารมังกรพากันจ้องกู่อิ่งพร้อมกัดฟันแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะคนจากวิหารจิงหงรั้งพวกเขาเอาไว้ พวกเขาก็อาจจะกระโดดเข้าไปฉีกกู่อิ่งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว
[จูเก๋ออินอยู่ในห้องตลอดเวลา?]
กู่อิ่งขมวดคิ้วตอนที่เขาไปหาจูเก๋ออินเมื่อวานนี้ เขาไม่เห็นร่องรอยของจูเก๋ออินเลย ในห้องว่างเปล่า เขาสัมผัสไม่ได้เลยว่ามีใครอยู่ที่นั่น
[ทำไมศิษย์ของวิหารมังกรถึงพูดว่าจูเก๋ออินไม่ได้ออกจากห้องเลย?]
“ข้าขอให้แขกจากวิหารมังกรของเราสงบสติอารมณ์ลงหน่อยเรื่องนี้เราจะสืบหาความจริงให้ปรากฏอย่างแน่นอน” ผู้อาวุโสของวิหารจิงหงรีบพูด
ฝ่ายหนึ่งก็วิหารมารโลหิตอีกฝ่ายก็วิหารมังกร วิหารจิงหงไม่สามารถเป็นศัตรูด้วยได้ทั้งสองฝ่าย และก็ไม่กล้าทำให้ไม่พอใจอีกด้วย
รอจนกระทั่งความวุ่นวายทางฝ่ายวิหารมังกรสงบลงเล็กน้อยผู้อาวุโสของวิหารจิงหงก็พูดต่อว่า “กู่อิ่ง เจ้าได้ยินที่ศิษย์ของวิหารมังกรพูดแล้ว เมื่อวานนี้ประมุขน้อยของพวกเขา จูเก๋ออิน ไม่ได้ก้าวออกจากห้องของเขาเลย และตลอดทั้งวัน คนที่ไปหาเขาก็มีแค่เจ้าคนเดียว ยิ่งกว่านั้น หลังจากเจ้าไปที่นั่น จูเก๋ออินก็ประสบกับเคราะห์กรรม เจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง?”
“เคราะห์กรรม?เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” ความไม่สบายใจที่วนเวียนอยู่ในใจของกู่อิ่งยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนเขาจะลืมอะไรบางอย่างไป
“เขาตายแล้ว”ผู้อาวุโสของวิหารจิงหงกล่าว
ดวงตาของกู่อิ่งเบิกกว้าง
จูเก๋ออินตายแล้วเขาตายอยู่ในห้องของตัวเอง ศิษย์ของวิหารมังกรเป็นผู้พบศพเมื่อเช้านี้ตอนที่เขาจะเข้าไปเรียกจูเก๋ออินให้ไปกินอาหารเช้า