Genius Doctor Black Belly Miss – ตอนที่ 2039 ชาติก่อนและชาตินี้ (2)

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของจวินอู๋เสีย จวินอู๋เหยาก็รู้ว่านางชอบความคิดนี้ จึงยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูโดยไม่รู้ตัว
จวินอู๋เหยายกมืออีกข้างขึ้น เขาประคองใบหน้าเล็กๆของจวินอู๋เสียด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วโน้มตัวลงจุมพิตเบาๆที่หว่างคิ้วของนาง
พวกเฉียวฉู่ที่ยืนอยู่ข้างๆเบนสายตาออกทันที
[เล่นแสดงความรักอวดกันแบบนี้……ไม่คิดถึงความรู้สึกของหนุ่มๆสาวๆอย่างพวกเขาบ้างเลย!!]
จวินอู๋เสียรับจูบนั้นอย่างสงบราวกับเคยชินแล้ว แต่นางยังรู้สึกถึงความอบอุ่นจากจูบของจวินอู๋เหยาได้แผ่กระจายจากหน้าผากของนางอย่างช้าๆ
ความอบอุ่นนั้นค่อยๆผ่านแก้มของนาง แล้วเสียงเบาๆก็ดังขึ้นจากใบหน้า เม็ดเล็กๆบางอย่างตกลงบนหน้าอกของนาง จวินอู๋เสียยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตนโดยไม่รู้ตัว สัมผัสที่ปลายนิ้วนั้นเหมือนกับว่ามีรอยแตกบนใบหน้าของนาง และเม็ดเล็กๆนั้นก็ติดปลายนิ้วของนางออกมาด้วย
จวินอู๋เหยาถอยออกจากจวินอู๋เสียเล็กน้อย สายตามองไปที่ใบหน้าของนาง แล้วดวงตาของเขาก็ฉายแววตกตะลึง เขามองใบหน้าของจวินอู๋เสียนิ่งงันราวกับไม่สามารถละสายตาไปได้…Aileen-novel
“ทำไมหรือ?” เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียเห็นจวินอู๋เหยามองนางด้วยสายตาที่ลึกซึ้งแฝงไปด้วยความเศร้าโศกอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้
จวินอู๋เหยารู้สึกตัวทันที ความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจยังคงวนเวียนอยู่ไม่คลาย มันจู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหันโดยไม่มีเหตุผล แม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจึงรู้สึกเช่นนี้
“ไม่มีอะไร เสี่ยวเสียเอ๋อร์ดูแล้วเห็นเป็นยังไง?” นิ้วเรียวของจวินอู๋เหยากระดิกเล็กน้อย แล้วกระจกทองแดงบานหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือเขา
จวินอู๋เสียหยิบกระจกทองแดงขึ้นมาดูเงาสะท้อนของตัวเอง
มองแค่แวบเดียว จวินอู๋เสียก็ตะลึงตัวแข็งด้วยความตกใจอย่างที่สุด
หญิงสาวในกระจกมีใบหน้าที่งดงาม เทียบกับใบหน้าของจวินอู๋เสียแล้ว ไม่ได้ด้อยกว่าเลยสักนิด แต่ใบหน้านั้นมีความเยือกเย็นไม่ยินดียินร้ายราวกับดวงจันทราที่ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้ายามราตรี เยือกเย็นและสง่างาม
จวินอู๋เสียเหม่อมองใบหน้าในกระจก ใบหน้านั้นนางคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่คุ้นเคย……
ใบหน้านั้นเป็นของอู๋เสีย คนจากศตวรรษที่ 24 หญิงสาวผู้สันโดษที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทดลอง
ชาติก่อนของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งนางจะได้เห็นตัวเองในร่างนี้อีกครั้ง ดวงตาและคิ้วนั่นคุ้นเคยมาก แต่สีหน้ากลับดูแปลกและไม่คุ้นเอาซะเลย สีหน้าที่สงบนิ่งและผ่อนคลายมากเช่นนี้ไม่เคยปรากฏบนใบหน้านี้มาก่อน
การที่ได้มาเกิดใหม่ในอีกโลกหนึ่ง จวินอู๋เสียได้เรียนรู้ถึงความสุข, ความโกรธ, ความเศร้า, และความดีใจ ซึ่งเป็นอารมณ์ของมนุษย์ทั่วไป ทำให้ใบหน้าที่เย็นชาไร้อารมณ์นั้นเปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว
นี่คือนาง แต่ก็ไม่ใช่นาง
จวินอู๋เหยาเปลี่ยนใบหน้านางให้เหมือนเมื่อชาติก่อนของนางได้อย่างไร?
จวินอู๋เสียไม่รู้เหตุผล ได้แต่มองดูตัวเองในอดีตอย่างเหม่อลอย
และนางไม่ได้สังเกตเห็นว่าจวินอู๋เหยาที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็กำลังจ้องใบหน้าของนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก
ใบหน้านั้นเป็นเหมือนหนามทิ่มแทงใจของจวินอู๋เหยา ทำให้เขาเจ็บปวดมากจนแทบหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ จวินอู๋เหยาไม่เคยรู้สึกมาก่อน เป็นความรู้สึกที่เหมือนกับว่าสิ่งสำคัญที่สุดในโลกของเขาถูกแย่งชิงไป
เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปโอบจวินอู๋เสียเข้ามาในอ้อมกอด วงแขนของเขากระชับแน่นขึ้นทีละน้อย
เขารู้สึกตื่นกลัวและไม่สบายใจ ราวกับกลัวว่าวินาทีถัดไปนางจะหายไป
จวินอู๋เสียพบว่าจวินอู๋เหยากอดนางแน่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับไม่ปรารถนาอะไรมากไปกว่าหลอมรวมนางให้เป็นเนื้อเดียวกับเขา
“อู๋เหยา?” จวินอู๋เสียเอ่ยขึ้นอย่างงุนงง นางรู้สึกถึงบรรยากาศที่ผิดปกติไปจากจวินอู๋เหยา