Ch.13 – โจมตี
Translator : Koel / Author
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 99
[คลาส] ชั้นสูง, ราชาของกลุ่ม
[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ C+>> <<โลภะ>> << การจ้องมองจากปีศาจ >> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>><<การเต้นรำแห่งความตาย>><< ดวงตาของงูสีชาด >>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย
◇◆◇
…ออร์ค
ผมกำลังคิดวิธีแก้ปัญหาออร์คที่อาศัยอยู่ในพื้นที่
แต่ภัยคุกคามมาไวกว่าที่คิดไว้
ไม่นับกีกูวที่วิ่งมาเพื่อปกป้องผม ก็อบลินตัวอื่นๆกำลังถูกโจมตีโดยออร์ค
ผมมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านกับกีกูว เขาบอกกับผมว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ในขณะที่หลับไป
ตอนแรกผมกะจะไม่ให้ก๊อบลินต่อสู้โดยไม่จำเป็น จนกว่าพวกเราจะสามารถต่อสู้กับเหล่าออร์คได้ แต่ยังมีเรื่องที่โชคดี …ตอนนี้ผมอยู่ในระดับที่สามารถจัดการกับเหล่าออร์คได้แล้ว
มีก๊อบลินที่สู้ได้เพียงแค่ 10 คนไม่รวมกีก้าและเรเชีย
เหลือเพียงไม่กี่คนที่สามารถเผชิญหน้ากับออร์คได้ ดังนั้นผมจึงเรียกอดีตผู้นำหมู่บ้าน
“กีกูว”
“ก้าวมาข้างหน้าและนำพวกเขาไป ”
“ขอรับ”
เกี่ยวกับรูปแบบการเคลื่อนไหวของออร์ค มันค่อนข้างคล้ายกับก็อบลิน ในแง่ที่ว่าพวกมันย้ายที่อยู่ตามแหล่งอาหารเป็นไปได้สูงที่พวกมันจะยังอยู่ในหมู่บ้าน
“สร้างกับดักก่อน อย่าพยายามที่จะสู้กับพวกมันตรงๆ ”
“ข้าจะไปดูต้นทาง”
ไม่ต้องพูดอะไรมาก กีก้าพาแนวหน้าของเขาวิ่งไป
“กูรูววววว!”
ด้วยเสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยว เขาพาพวกก็อบลินสี่คนเข้าไปในหมู่บ้าน
“ส่วนก็อบลินที่เหลือกับเจ้า! ไปรวบรวมหินและซ่อนตัวที่ประตูทิศเหนือ! ”
หลังจากที่ผมพูดกีก้าและเรเชีย
“ข้าจะไปยังประตูทิศใต้”
ด้วยดาบใหญ่บนบ่า ผมพึมพำกับตัวเองว่า
“ข้าจะเอาคืน…ทั้งหมด!”
◇◆◇
ภายในหมู่บ้านของก็อบลิน รั้วจำนวนมากพังเป็นแถบๆ จะสังเกตเห็นได้ว่ามีออร์คเพียงสามตัวเท่านั้น ขณะที่มองไปที่กลุ่มเล็กๆนั่น ผมสังเกตเห็นออร์คตัวที่ใช้หอกยาวและสวมสร้อยที่ทำมาจากเขี้ยวไว้รอบคอ มันแตกต่างจากออร์คตัวอื่นๆอย่างชัดเจน ขณะที่ผมมองไปที่มันมีข้อมูลปรากฏขึ้นภายในหัว
[ทักษะ] << ดวงตางูสีชาด>> เปิดใช้งาน
[เผ่าพันธุ์] ออร์ค
[เลเวล] 67
[คลาส] ผู้นำ,หัวหน้าของกลุ่ม
[ทักษะ] << โกรธเกรี้ยว >> << คำรามอย่างรุนแรง >> <<กะเพาะเหล็ก >> << ชาร์ต >>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] ไม่มี
นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา
ดวงตางูสีชาดที่เปิดใช้งานอยู่ ผมกำลังอ่านคำอธิบายของสกิลนี้
[ทักษะ] << ดวงตางูสีชาด>>
– เมื่อเลเวลเป้าหมายต่ำกว่า จะแสดงค่าสถานะของเป้าหมายได้
เลเวลใช่มั้ย?
เงื่อนไขในการเปิดใช้งานค่อนข้างจำกัด ถ้าเป็นลำดับคลาสจะไม่มีปัญหามากนัก
แต่เนื่องจากถูกจำกัดด้วยเลเวล ผมจะไม่สามารถใช้มันได้หลังจากเลื่อนคลาส โชคดีที่ผมหยุดอยู่ที่เลเวล 99 และยังไม่ได้วิวัฒนาการ มิฉะนั้นผมจะไม่สามารถใช้งานสกิลนี้ได้
เป็นเรื่องสำคัญ …นี่คือข้อควรระวังในภายภาคหน้า
ผมตัดสินใจได้ง่ายขึ้นเมื่อรู้จุดแข็งของฝ่ายตรงข้าม
ไม่น่ามีปัญหาอะไรนอกจากผู้นำออร์คที่ใช้หอกยาว ถ้าเป็นแบบนี้ผมควรจะจัดการด้วยตัวเองได้
“ กีก้าพาเรเชียผ่านหมู่บ้านไปที่ประตูทิศเหนือ ”
กีก้ามองเรเชียเพื่อรอคำตอบ เธอพยักหน้าตามคำพูดของผม
เธออาจจะมีข้อสงสัย แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากการปฏิบัติตามคำสั่ง
“ไป!”
ในขณะที่ออร์คกำลังหันหลังให้ พวกเขาก็เริ่มวิ่ง
ในเวลาเดียวกันผมก็พุ่งไปหาออร์คตัวที่ยังกินอาหารอย่างตะกละตะกลาม
.
.
.
อีกสิบก้าว พวกมันยังไม่สังเกตเห็น
นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งว่าทำไมผมถึงมาที่ประตูทิศใต้ ออร์คมีจมูกที่ดี แต่จากลมที่พัดผ่านพวกมันไม่สามารถตรวจจะจับผมได้อย่างรวดเร็ว
.
.
อีกเจ็ดก้าว
ในตอนนั้นผมเห็นมัน
ซากศพของผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตายแล้วและนักดาบหญิง
ผมกัดฟันโดยไม่รู้ตัว
.
อีกสี่ก้าว
ในที่สุดมันก็สังเกตเห็นผมและคำรามออกมา
แต่มันสายเกินไป
พวกมันอยู่ในระยะโจมตีของผมแล้ว ผมเหวี่ยงดาบไปยังศีรษะของพวกมัน
น้ำหนักของดาบบวกกับความเร็วจากแรงเหวี่ยง มีพลังมากพอที่จะบดขยี้ศีรษะของออร์คได้
ผมเล็งไปที่ผู้นำออร์คต่อ แต่ตามคาดมันสามารถใช้หอกตั้งรับได้
“กว้าาาาาาาาาาาาาา!”
มันโกรธมาก
“กว้าาาาาาาาา!”
ด้วยทักษะ <<คำรามอย่างรุนแรง>> หนึ่งในลูกน้องของผู้นำออร์คล้มลง
ทันใดนั้นผู้นำออร์คก็โจมตีผมด้วยหอกที่มีขนาดใบมีดใหญ่กว่าหอกปกติถึงสองเท่า กวาดไปโดนพื้นที่ว่างเปล่าเหนือศีรษะของผม
…รอยยิ้มที่น่าเกลียดของเจ้าหมูนั่น มันทำให้ร่างกายผมแข็งทื่อ
ผมเห็นบางสิ่งจากมุมหนึ่งของสายตา โดยไม่ต้องยืนยันว่ามันคืออะไร ผมรีบขยับตัวหลบการโจมตีที่ตามมาโดยไม่หยุดพัก
โดยกลิ้งไปบนพื้นดิน ผมจึงสามารถที่จะหลบมันได้ ผมหยิบดาบขึ้นมาและวิ่งไปอีกทาง
“กว้าาาาาาาาาาา!”
มีเสียงโกรธตามมาจากข้างหลัง เช่นเดียวกับที่ผมวิ่งไปทางประตูทิศเหนือ
◇◆◆
เส้นทางที่อยู่ทิศเหนือเต็มไปด้วยป่าและภูเขา
นับตั้งแต่ที่เราย้ายมายังหมู่บ้านแห่งนี้ แทบไม่มีใครไปที่นั่น
เส้นทางจึงแย่กว่าปกติ ในสภาพปัจจุบันมีพุ่มไม้ตลอดทั้งสองข้างทางและอาจจะเห็นพืชขนาดเล็กที่กำลังเติบโตอยู่บนถนน
ผมตัดสินใจเลือกที่นี่เป็นเวทีสำหรับการต่อสู้
ถ้าผมฆ่าพวกมันทั้งสองตัวได้ ทุกอย่างจะจบลง แต่แน่นอนว่าฝ่ายตรงข้ามไม่อ่อนแอพอที่จะให้ทำอย่างนั้นง่ายๆ
ผมเลือกสถานที่นี้เพราะมันแคบ ผมคิดว่าผู้นำออร์คจะมีปัญหาในใช้หอกยาว แต่ความคาดหวังดังกล่าวถูกเป่าหายไปอย่างสมบูรณ์
เจ้าออร์คนั่นใช้หอกฟันอย่างคล่องแคล่ว มันใช้ประโยชน์จากหอกเพื่อตัดต้นไม้รอบๆ
ลูกน้องของออร์คก็พยายามโจมตีในเวลาเดียวกัน มันทำให้ผมไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเต็มที่
–ไอหมูบ้าเอ๊ย!
ผมหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าจะมีแผลเล็กๆมากมาย ขณะที่หลบดาบยาวของลูกสมุนออร์ค หอกยาวก็ตามต่อมาทันที
