Ch.15 – พลังใหม่
Translator : Koel / Author
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 10
[คลาส] ดยุค, ราชันของกลุ่ม
[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->> <<โลภะที่ไม่สิ้นสุด>><< การจ้องมองจากปีศาจ >> <<การเชื่อมต่อจิตวิญญาณ>> <<ผู้ควบคุมแห่งปัญญา>> <<ดวงตามรกตของงู>><<การเต้นรำแห่งความตาย>><< ดวงตาของงูสีชาด >>
[การคุ้มครองจากพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย
◇◆◇
สายลมพัดผ่านอย่างอ่อนโยนราวกับผมถูกโอบกอด
ภาพที่สะท้อนออกมาจากทะเลสาบ ไม่มีมากนอกจากก็อบลินผิวสีน้ำตาล ความสูงเท่ากับมนุษย์ผู้ใหญ่ มีรอยสักงูสีแดงเลื้อยไปตามแขน เขาที่งอกยาวและขนสีดำราวกับแผงคอม้าปกคลุมจากต้นคอไปยังสะโพก …ความรู้สึกของการที่มี 5 นิ้ว นี่มัน….ก็อบลินจริงๆ?
รอยยิ้มโผล่ผุดขึ้นมา เมื่อผมคิดแบบนั้น
รูปลักษณ์ของผมมันมาจากจิตวิญญาณ…แล้วไงล่ะ?
ตอนนี้ผมเริ่มที่จะสวมเสื้อผ้าตามที่ลิลลี่บอก ผมเคยเปลือยเกือบตลอดเวลา แต่เมื่อเร็วๆนี้ผมก็รู้สึกว่ามันเป็นความน่าอับอาย
อาจจะเป็นเพราะว่าผมเริ่มที่จะคุ้นเคยกับมนุษย์อีกครั้ง
◆◇◇
หลังจากจัดการผู้นำออร์คที่บุกมาได้ ผมก็พากิกูวไปพื้นที่ล่า
ที่นั่นผมค้นพบเป้าหมายในการทดสอบร่างกายใหม่
มีออร์คที่ตกอยู่ในกับดักและไม่สามารถเคลื่อนไหว จากการทดสอบ…ผมสามารถบดขยี้และฉีกออร์คเป็นชิ้นๆได้อย่างง่ายดาย
เกี่ยวกับนักดาบหญิงที่อยู่นอกหมู่บ้าน…โชคดีที่เธอยังมีชีวิตอยู่
ไม่ใช่ว่ามันใส่ใจกับรูปลักษณ์ภายนอก แต่ออร์คให้ความสำคัญกับอาหารมากกว่าผู้หญิง
เมื่อพาลิลลี่ที่ยังไม่ได้สติเข้ามาในห้องขัง ผมก็สั่งให้ก็อบลินที่เหลืออยู่เฝ้าเธอเอาไว้
พวกก็อบลินดูจะเชื่อฟังขึ้นหลังจากการต่อสู้ที่ผ่านมา แต่จำนวนกลับลดลงอย่างเห็นได้ชัด
จากกลุ่มกว่า 40 ตัวเหลือก็อบลินที่สามารถต่อสู้ได้ก็เพียง 30 ตัวเท่านั้น
ยังดีที่หลายตัวถูกรักษาโดยเรเชีย เด็กๆและตัวเมียบางส่วนจึงรอด
หนึ่งในก็อบลินตัวเมียถูกฆ่า เพราะว่าเธอกำลังท้องทำให้ไม่สามารถวิ่งได้อย่างเต็มที่
เพื่อป้องกันไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้อีก ผมต้องฝึกพวกเขาให้มากขึ้น
มนุษย์ที่ถูกขังอยู่ยังปลอดภัย แม้จะดูน่าตลก แต่พวกก็อบลินดูจะให้ความสำคัญกับการปกป้องสมบัติมากกว่าผู้หญิง
มอนสเตอร์ก็คือมอนสเตอร์…พวกมันคงคิดว่าผมจะดีใจในสิ่งที่มันทำ
มนุษย์ที่เป็นเชลยมีพฤติกรรมที่ดีขึ้น โดยเฉพาะนักดาบหญิง ถึงแม้ว่าเธอจะตะโกนใส่ผมอยู่บ่อยครั้ง แต่ตอนนี้เธอดูสงบลงบ้างแล้ว
ความจริง คนที่น่ารำคาญที่สุดคือเรเชีย
คงเป็นเพราะเธอเพิ่งเคยเห็นผมเลื่อนคลาส ทุกครั้งที่เจอหน้า เธอก็ระดมคำถามมากมายอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น
ยิ่งผมคุยกับเธอมากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกราวกับว่าผมไม่สามารถหลุดออกจากเสน่ห์ของเธอได้
ผมเคยถามว่าทำไมเธอไม่กลัวผม แต่เธอมองผมด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนที่จะส่ายหัว เห็นได้ชัดว่า ผมใส่ใจกับเธอมากกว่าคนอื่นๆ
หลังจากที่ทุกอย่างจบลง ผมให้มนุษย์คนอื่นๆทำงานตามที่ถนัด ขณะที่เรเชียก็มีหน้าที่รักษา
ตอนนี้พลังของผมยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะบุกรุกดินแดนของมนุษย์
ดังนั้นจึงไม่มีอื่นนอกจากเพิ่มความแข็งแกร่งต่อไป
◇◆◇
หลังจากนั้นผมก็ตรวจสอบทักษะใหม่ของผม
[ทักษะ] <<โลภะที่ไม่สิ้นสุด>>
——จำนวนผู้ใต้บังคับบัญชาเพิ่มขึ้น
——เสน่ห์ต่อเผ่าพันธุ์เดียวกันเพิ่มขึ้นอย่างมาก
“เสน่ห์ต่อเผ่าพันธุ์เดียวกันเพิ่มขึ้นอย่างมาก” งั้นก็แสดงว่าเสน่ห์ต่อก็อบลินเพิ่มขึ้นเท่านั้น
นี่เป็นทักษะไร้ประโยชน์อีกอัน
ผมไม่ได้ชอบก็อบลินสาว ถ้าเกิดอะไรผิดพลาดมันอาจจะกลายหายนะแทน
[ทักษะ] <<ความชำนาญการใช้ดาบ B->>
คงเป็นเพราะมือที่มีห้านิ้วทำให้เคลื่อนไหวได้ละเอียดยิ่งขึ้น
[ทักษะ] <<การจัดการเวทมนตร์>>
——ตอนนี้สามารถใช้เวทมนตร์ตามคุณลักษณะของคุณได้
การใช้เวทมนตร์นี่คือเสน่ห์อย่างหนึ่งต่างโลก
◇◇◆
ผมไม่อยากถามเรเชีย จึงไปหาก็อบลินอาวุโส เผื่อเขาอาจจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการใช้เวทมนตร์ แต่ก็ตามที่คิดไว้ …ก็อบลินก็คือก็อบลิน
——บ้าเอ๊ย!
ช่วยไม่ได้ ดังนั้นผมจึงไปหาเธอ
“สอนข้าเกี่ยวกับการใช้เวทมนตร์”
เมื่อคำพูดเหล่านั้นดังเข้าหูของเรเชีย เธอมองมาที่ผมราวกับว่าเธอคุยกับคนบ้า แน่นอนว่าเธอไม่ได้แสดงสีหน้าเหล่านั้นออกมา แต่ผมสามารถอ่านการแสดงออกที่เล็กน้อยนั่นได้
“คิดว่าเวทมนตร์คือส่วนหนึ่งของโลก มันเป็นพลังจากการคุ้มครองของพระเจ้าและเวทมนตร์เป็นสิ่งตอบแทนสำหรับคำสัญญาของท่าน”
เรเชียพูดอะไรบางอย่าง…
หลังจากนั้นเธอก็เริ่มโอ้อวดอย่างภูมิใจไม่หยุด ผมต้องการเพียงแค่ให้เธอสอนมัน
“เอาง่ายๆ ข้าจะใช้มันได้ยังไง?”
ผมพูดขัดจังหวะเรเชีย
“ใช้คำร่ายเพื่อสร้างมัน เวทมนตร์จะสร้างขึ้นตามจินตนาการตามความคิดของคุณ”
คงจะดีถ้าพูดอย่างนี้ตั้งแต่แรก แล้วจะรู้ได้ยังไง ว่าต้องเปล่งเสียงอย่างไร?
จินตนาการ…
เมื่อผมคิดอย่างนั้น ผมอยากจะใช้พวกไฟร์บอลและบาเรีย
ผมสงสัยว่าเวทย์ของผมจะมีลักษณะเป็นยังไง
ทันใดนั้นความมืดก็ปกคลุมตัวผม เป็นชุดเกราะสีดำจางๆ
“โอ้?”
น่าแปลกใจที่ผมสามารถทำมันได้จริงๆ
“อ…เอ๊ะ-!?”
ตรงกันข้ามกับผม เรเชียที่ปกติทำใบหน้าเรียบเฉยตลอดเวลา เธอลืมท่าทางนั่นและแสดงสีหน้าตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
“ทำไม…คุณถึงใช้มันได้!?”
เรเชียได้กลายเป็นงุนงงขึ้นอีกครั้งและเข้ามาถามผมไม่หยุดอีกครั้ง เยี่ยม มันเป็นเพราะเธอเป็นคนสอนไง นี่เป็นสิ่งที่ผมอยากจะพูด แต่ผมตัดสินใจจะเก็บมันไว้
“ข้าจะยกเลิกมันได้อย่างไร?”
โดยไม่สนใจเรเชียที่น่ารำคาญ
“เปล่งคำร่ายเพื่อยกเลิก….!”
“หืม”
ผมทำตามที่เธอบอก
“ปล่อย”
เมื่อเห็นแบบนั้นความมืดก็ค่อยๆสลายไป
ผมควรจะลองทำหลายๆอย่างเพื่อศึกษาเพิ่มเติม ขณะที่คิดอย่างนั้นเรเชียก็พูดขึ้น
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เกินข้อตกลงไม่ใช่รึไง?”
คืออะไร?
“คุณขอให้ฉันสอนการใช้เวทมนตร์ แต่ในสัญญาแค่ฉันจะรักษาพวกคุณเท่านั้น”
“เจ้าต้องการอะไร?”
“ฉันต้องการอาบน้ำ”
ผมอาจจะแสดงออกด้วยท่าทางโง่ๆ เรเชียจึงพูดอีกครั้งด้วยความโกรธ
“ฉันบอกว่า ฉันต้องการอาบน้ำ!”
ผมเรียกกิก้าและให้พวกเขาพาพวกเธอไป
◆◇◇◆◆◇◇◆
[เลเวล] 10 -> 11
