“ฮ่าฮ่า ข้าราชันพังพอนช่างโชคดีจริงๆ เดิมทีคิดที่จะออกมาเดินเล่นเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าจะค้นพบปีศาจสาวที่งดงามทั้งสองนี้ คนหนึ่งมาจากตระกูลกระต่าย ส่วนอีกคนมาจากตระกูลนก แม้แต่ข้าเห็นก็ยังต้องหลงใหล เหมาะสมอย่างมากที่จะกลายเป็นนางสนมคนที่3,888และ3,889ของข้า”
ราชันพังพอนก็หัวเราะออกมาพร้อมกับมองทู่หลิงหลงและชิงหลวนทั้งสอง ดวงตาที่มีขนาดเท่ากับเม็ดถั่วฉายแววความละโมบ เห็นได้ชัดว่ามันชื่นชอบทู่หลิงหลงและชิงหลวนอย่างมาก ต้องการที่จะจับมาเป็นนางสนมของตนเอง กลายเป็นภรรยาของหัวหน้ากองโจร
“ขอแสดงความยินดีกับท่านราชันที่ยิ่งใหญ่ ได้รับนางสนมเพิ่มมาอีกสองคน”
“นี่จะต้องเป็นเพราะเสียงร้องของนกกางเขนเมื่อเช้านี้ ดังนั้นท่านราชันที่ยิ่งใหญ่จึงโชคดีเช่นนี้”
“หญิงสาวที่งดงามเช่นนี้ย่อมคู่ควรกับท่านราชันผู้ยิ่งใหญ่ เป็นคู่รักที่เสมือนดั่งสวรรค์ได้บรรจงสร้างขึ้น”
ลูกน้องพังพอนจำนวนมากต่างก็เลียแข้งเลียขา ประจบสอพลอย่างต่อเนื่อง
ทว่าราชันพังพอนก็ลูบเคราของตนเอง รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก อิ่มอกอิ่มใจ ตอนนี้มันก็เห็นชิงหลวนและทู่หลิงหลงทั้งสองเป็นของตนเองแล้ว เห็นเป็นผลพลอยได้จากสงคราม
ในความเป็นจริง มันไม่สามารถมองเห็นถึงแก่นแท้เนื้อในของชิงหลวนและทู่หลิงหลงทั้งสอง คิดว่าทั้งสองเป็นเพียงปีศาจธรรมดาทั่วไปเท่านั้น หากมันล่วงรู้ว่าชิงหลวนมีสายเลือดของอสูรศักดิ์สิทธิ์และทู่หลิงหลงมีสายเลือดของกระต่ายห้วงมิติอยู่นั้น มันจะต้องบ้าคลั่งกว่านี้แน่
ทว่าชิงหลวนและทู่หลิงหลงทั้งสองก็ได้เรียนรู้ทักษะบ่มเพาะระดับสุดยอดมาจากวัดปีศาจ ส่งผลให้มีความสามารถในการปกปิดสายเลือดของตนเองได้ ต่อให้เป็นยอดฝีมือในระดับกฎเทวรูปก็ไม่สามารถค้นพบความจริงได้
“แม่นางทั้งสอง วันนี้ถือว่าเป็นวันโชคดีของพวกเจ้าจริงๆ ทำให้ราชันที่ยิ่งใหญ่ของพวกเราหมายปองได้ รอให้พวกเจ้าทั้งสองได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเรา ในอนาคตพวกเจ้าจะได้อยู่ดีกินดี เพลิดเพลินกับความสุขและความมั่งคั่ง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย”
ปีศาจพังพอนตัวหนึ่งก็เอ่ยออกมา หยิ่งผยองอย่างมาก
“ไสหัวไปซะ! ใครกันที่จะต้องการอยู่ร่วมกับกลุ่มพังพอนอย่างพวกเจ้า”
ทู่หลิงหลงก็โมโหขึ้นมา จับจ้องไปที่กลุ่มของพังพอนเหล่านี้ด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
“อะไรนะ? เจ้ากระต่ายน้อยตัวนี้ไม่ได้แสดงความเคารพต่อความรู้สึกของพวกเราเลยหรือ? พูดดีๆไม่ยอมฟัง ต้องการให้ใช้กำลังเพื่อบังคับหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าวันนี้ต่อให้พวกเจ้าจะไม่ยินยอม สุดท้ายก็จะต้องยินยอม เจ้าคิดว่าพวกเรากำลังขอความยินยอมจากพวกเจ้าหรือ ไม่เลย นี่คือคำสั่ง!”
ปีศาจพังพอนตัวนั้นก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ตะโกนเสียงดังออกมา ดูเหมือนว่าจะมีอารมณ์ขุ่นเคือง
เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ ราชันพังพอนก็ไม่สบอารมณ์เช่นกัน มันคือใคร มันคือยอดฝีมือในระดับกฎเทวรูป เป็นดั่งขุนนางศักดินาในโลกปีศาจ มีลูกน้องนับล้านตัว
มันไม่เต็มใจที่จะผูกมัดกับสิ่งใด ดังนั้นจึงกลายเป็นศัตรูกับกฎหมาย ไม่อย่างนั้นหากมันเข้าไปในเมืองปีศาจบางแห่ง ก็สามารถครอบครองตำแหน่งผู้อาวุโสมาได้ทันที มีพลังอำนาจที่คู่ควรแก่ความเคารพ
ทว่าตอนนี้ไม่คาดคิดว่าจะมีปีศาจตัวน้อยที่กล้าปฏิเสธตนเอง ไม่ต้องการที่จะกลายเป็นนางสนมลำดับที่3,888และ3,889ของมัน อีกทั้งยังมองมันด้วยสีหน้าที่รังเกียจ นี่ช่างเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผลสิ้นดี
“ทุกๆคน”
ในตอนนี้เซี่ยปิงเอ่ยขึ้นมา “ข้าคืออู๋ไท่โต่วแห่งตระกูลอีกาทองคำ เรื่องนี้ข้าขอให้ไว้หน้าข้าเถอะ อย่าทำให้นางสนมทั้งสองคนของข้าต้องอับอาย ไม่อย่างนั้นทุกคนจะตกอยู่ในสภาพที่สิ้นหวัง นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ดีต่อทุกๆคน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทู่หลิงหลงและชิงหลวนทั้งสองก็มีใบหน้าที่แดงก่ำพร้อมกับจ้องมองเซี่ยปิงอย่างดุร้าย เจ้ามนุษย์บัดซบนี่กำลังฉวยโอกาสใช้ประโยชน์จากพวกเธอทั้งสอง
“ไว้หน้าเจ้า? เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใครกัน เจ้าคนจรจัด ไม่รู้ว่าเป็นปีศาจหนุ่มที่มาจากที่ใด คิดว่าท่านราชันที่ยิ่งใหญ่ต้องไว้หน้าเจ้ารึ? เจ้าเสียสติไปแล้ว” ปีศาจพังพอนตัวหนึ่งก็ต่อว่าออกมาทันที มันไม่คาดคิดว่าเจ้าปีศาจวัยเยาว์นี้จะกล้าพูดคำเหล่านี้ออกมา อีกทั้งยังต้องการให้พวกมันไว้หน้าเขา นี่เป็นการดูหมิ่นต่อราชันผู้ยิ่งใหญ่โดยแท้
“ท่านราชันที่ยิ่งใหญ่ ข้าจะจัดการสังหารเขาทันที เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการที่เขาจะทำให้ดวงตาของท่านระคายเคืองไปมากกว่านี้”
ลูกน้องพังพอนหลายตัวก็พร้อมที่จะสร้างปัญหา ต้องการที่จะสังหารเซี่ยปิงทันที
“ไม่ต้องรีบร้อนไป”
ราชันพังพอนกวักมือ ขัดขวางลูกน้องของตนเองไม่ให้เริ่มลงมือ
ดวงตาของมันเผยแสงประกาย จ้องมองไปที่เซี่ยปิง “ตระกูลอีกาทองคำ? ตระกูลในตำนานที่เคยรุ่งโรจน์ในยุคสมัยโบราณหรือ? ไม่คาดคิดว่าเจ้าจะเป็นทายาทของตระกูลอีกาทองคำในตำนานนั้น นี่เป็นความจริงรึ? ไม่ใช่ว่าสูญพันธุ์ไปหมดแล้วหรือ?”
“แน่นอนว่าเป็นความจริง ข้าสามารถยืนยันได้ ร่างกายของข้ามีสายเลือดของอีกาทองคำอยู่ เป็นสายเลือดศักดิ์สิทธ์ ในอนาคตข้าจะต้องกลายเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ในยุทธภพอย่างแน่นอน กลายเป็นเซนต์ปีศาจที่ไร้เทียมทาน”
เซี่ยปิงยืนไขว้มือไว้ข้างหลังทั้งสองข้างพร้อมกับพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอนว่าตอนนี้ข้ายังไม่ได้เติบโต ยังเป็นเด็กเยาว์วัย ทว่าการที่จะพัฒนาเป็นเซนต์ก็เป็นเพียงแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น หากตอนนี้เจ้าไว้หน้าข้า ข้าจะบันทึกมันไว้ในความทรงจำอย่างแน่นอน ในอนาคตรอให้ข้าได้กลายเป็นเซนต์ พวกเจ้าแต่ละคนจะได้รับผลประโยชน์กลับไป จะมีโอกาสรับใช้ข้าและทำงานให้กับข้า”
เขาได้ทำการขายฝันให้กับพังพอนเหล่านี้
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กลุ่มของพังพอนก็ตกตะลึง ทั้งชีวิตนี้พวกมันไม่เคยได้ยินถ้อยคำที่ยโสโอหังเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยเห็นปีศาจหนุ่มที่ยโสโอหังเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่ายังอายุน้อย ทว่ากลับวางมาดใหญ่โตยิ่งนัก
ไม่คาดคิดว่าจะมั่นอกมั่นใจว่าในอนาคตตนเองจะพัฒนาเป็นเซนต์ปีศาจได้ อีกทั้งยังต้องการให้พวกมันทำงานรับใช้ให้กับตนเองอีก?!
แม่เจ้า ท้ายที่สุดแล้วเจ้าปีศาจหนุ่มนี่คืออะไรกัน ฝีมือไม่ได้มีมากนัก ทว่ากลับวางมาดใหญ่โตแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ช่างไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ
“น่าสนใจจริงๆ ปีศาจหนุ่มที่ยโสโอหังเช่นเจ้า ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่าเจ้าเอาความมั่นใจผิดๆมาจากที่ใด”
ราชันพังพอนมีสายตาที่เย็นชา “ข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริงหรือไม่ ทว่าหากสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง นั่นก็เป็นเรื่องดี เพราะเมื่อใดที่ข้ากินเจ้าเข้าไปและกลั่นกรองสายเลือดอีกาทองคำของเจ้า ข้าราชันพังพอนก็จะสามารถทะยานขึ้นท้องฟ้าภายในก้าวเดียว แม้แต่โอกาสที่จะพัฒนากลายเป็นเซนต์ปีศาจก็มีความเป็นไปได้เช่นกัน”
“ข้ารู้สึกเวทนากับเจ้าจริงๆที่ไม่ได้รู้ถึงจุดๆนี้ คิดว่าจะสามารถออกอาละวาดโดยที่พึ่งพาสายเลือดของตนเองได้ ช่างไม่รู้ถึงความจริงที่ว่าคนย่อมไร้ความผิด แต่ผิดที่ถือครองหยก ตอนนี้เจ้าเป็นดั่งแกะที่วิ่งเข้าปากเสือ เจ้ารู้หรือไม่?”
หลังจากที่พูดจบ มันก็เคลื่อนไหวออกไปทันที กลุ่มของจิตศักดิ์สิทธิ์ภายในร่างกายของมันก็ควบแน่นขึ้นมากลายเป็นเทวรูปฟ้าดิน พลังฉีธรรมชาติในพื้นที่ระยะหลายพันกิโลเมตรได้รวมตัวกันและระเบิดเข้าใส่เซี่ยปิง
มันโหดเหี้ยมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ต้องการที่จะสังหารเซี่ยปิงอย่างกะทันหัน เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการที่ความล่าช้าจะก่อให้เกิดปัญหาตามมาได้
การที่มันเป็นกองโจรมานาน แน่นอนต้องรู้ถึงความจริงที่ว่าการทุ่มเทสุดตัวย่อมดีกว่าการประมาท จะไม่ให้โอกาสใดๆกับศัตรู
“โอ้ ช่างโง่เขลาจริงๆ ข้าให้โอกาสเจ้าในการรักษาชีวิตของตนเอง แต่เจ้ากลับไม่เห็นค่า ถ้าอย่างนั้นก็ตายไปซะเถอะ”
เซี่ยปิงถอนหายใจออกมาด้วยอารมณ์ที่ล้นหลาม เขามองราชันพังพอนอย่างที่ไม่ต้องการมอง จากนั้นก็ก้าวเท้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและประเคนหมัดออกไป
ทันใดนั้นจิตศักดิ์สิทธิ์ทั้งเก้าภายในร่างกายของเขาก็สั่นสะเทือน พลังเวทมนตร์ที่คลุ้งคลั่งได้เอ่อล้นออกมาจากส่วนลึกของราชวังสีม่วง รวมตัวกันที่หมัดของเขา จากนั้นก็หมักหมมอย่างต่อเนื่องและระเบิดออกไปอย่างกะทันหัน
ตึบ!
หมัดๆนี้กระแทกเข้าไปที่ราชันพังพอนอย่างจัง เหมือนกับเป็นภูเขาสูงหลายกิโลเมตรที่กระแทกเข้ามาก็ว่าได้ สร้างพลังทำลายล้างที่น่าสะพรึงกลัวขึ้นมา สะเทือนน้ำสะเทือนบก แผ่นดินสั่นไหว อากาศระเบิดออกมา
“อ๊ากก!”
ราชันพังพอนส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าสมเพช ส่วนลึกของม่านตาแสดงความแตกตื่นออกมา มันไม่สามารถต้านทานพลังอำนาจที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้ ทำได้เพียงแค่มองดูเกราะ ร่างกายและจิตศักดิ์สิทธิ์ของตนเองที่แหลกสลายจนไม่เหลือชิ้น
“ม่ายย!”
มันกรีดร้องออกมา วินาทีต่อมาทั่วทั้งร่างกายของมันก็สูญสลายหายไป แม้แต่จิตศักดิ์สิทธิก็ไม่มีเหลือ
ทว่าพลังของหมัดนี้ก็ยังคงพุ่งทะลวงต่อไป
ทันใดนั้นภูเขาที่สูงกว่าสามสิบกิโลเมตรซึ่งอยู่ในระยะที่ห่างออกไปก็ถูกบดทำลายอย่างกะทันหัน เศษหินแตกกระจายออกไป ถล่มทลายลงมา พลังหมัดก็พุ่งทะลวงอย่างต่อเนื่อง ทำให้เกิดรอยขีดยาวออกไปไกลหลายพันกิโลเมตร รอบๆเต็มไปด้วยกลิ่นไหม้
บนท้องฟ้า ก้อนเมฆที่ทอดยาวออกไปไกลหลายพันกิโลเมตรก็ถูกพัดหายไป เหมือนกับแม้แต่ท้องฟ้าก็ถูกเจาะทะลวงก็ว่าได้
ราชันพังพอน เสียชีวิตแล้ว!
