Godly Model Creator – ตอนที่ 726 เมื่อก่อนฉันก็คิดเหมือนกัน

GMC ตอนที่ 726  เมื่อก่อนฉันก็คิดเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

ในป่าในเทือกเขา

 

 

 

ภูเขาที่นี่ไม่สูงแต่มันยืดยาวออกไปอย่างไม่รู้จบ แม้ในยุคปัจจุบันที่นี่ก็เป็นทิวทัศน์ที่หายากและสวยงามเหมาะแก่การเชิญชม

 

 

 

ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้สัตว์ร้ายก็ยังหวาดกลัว บางครั้งบางคราวก็มีสัตว์ร้ายระดับต่ำจำนวนมากหนีออกมาด้วยความหวาดกลัวราวกับว่าพวกมันได้เห็นปีศาจที่น่ากลัว ในบางครั้งในเทือกเขาจะมีการระเบิดและแผ่นดินไหวที่ทำให้เหล่าสัตว์ร้ายตื่นตัวอยู่เสมอ

 

 

 

ปีศาจชนิดใดที่ซ่อนตัวอยู่ในสถานที่เช่นนี้?

 

 

 

ปัง

 

 

 

หมัดคู่หนึ่งชกออกไป

 

 

 

ที่ด้านหน้าของเนินเขาจะเห็นชายหนุ่มผอมบางที่เหงื่อเปียกโชกไปทั่งตัว แต่เขายังคงเขวี้ยงหมัดไปข้างหน้าสู่แม่น้ำและเนินเขาตรงหน้า

 

 

 

ด้วยรูปลักษณ์ที่จริงจังที่น่าตลกของเขา อย่างไรก็ตามเสียงอ่อนๆดังขึ้น

 

 

 

แก๊ก!

 

 

 

แก๊ก!

 

 

 

ด้วยพลังที่มาจากหมัดของเขารอยแตกจำนวนมากปรากฏขึ้นบนเนินเขา

 

 

 

จากนั้นด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ รอยแตกแพร่กระจายออกไปจนกระทั่งปกคลุมทั่วทั้งภูเขา จบลงด้วยในทันทีทั้งเนินเขากลายเป็นเหมือนเปลือกหอยที่เต็มไปด้วยรอยร้าว

 

 

 

บูม!

 

 

 

ภูเขาถล่ม!

 

 

 

ก้อนหินและเศษหินจำนวนมากตกลงมาทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน เหล่าสัตว์ร้ายประหลาดใจและสัตว์ร้ายที่เหมือนนกหลายตัวบินหนีไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

ภูเขาถูกทำลาย!

 

 

 

ชายคนนั้นยังคงนิ่งเฉยโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนราวกับว่าเขาคุ้นเคยกับฉากเช่นนี้แล้ว จากนั้นเขาก็หันกลับไปอย่างเงียบๆ

 

 

 

แล้ว …

 

 

 

“ฮ่าๆ!”

 

 

 

“พ่อแกคนนี้ประสบความสำเร็จอีกครั้ง! หนึ่งหมัดทำลายทั้งเนิน! ฉันเป็นตัวเอกในตำนานจริงๆ ฮ่าๆ”

 

 

 

“พ่อ คุณเห็นไหมว่า เพียว 1 หมัดทำลายภูเขา ลูกชายของคุณยอดเยี่ยมมากใช่ไหม ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าผมอิจฉาคุณมากที่มีลูกชายเป็นฉัน”

 

 

 

ชายหนุ่มคนนั้นอุทานด้วยความตื่นเต้นก่อนจะโดนตบ

 

 

 

ข้างหลังชายคนนั้นหลี่เว่ยมองเขาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ใช่ใบหน้าของเขาเศร้าหมองมาก แปลกใครจะไม่รู้สึกดีเมื่อลูกชายของตนเองเรียกตัวเองว่าพ่อต่อหน้าต่อตาของตนเอง

 

 

 

“อุ๊ย…” หลี่ซินอุทานด้วยความเจ็บปวด “มันเจ็บนะ”

 

 

 

“อืมเจ้ายังรู้ว่าความเจ็บปวดคืออะไรอยู่อีกหรอ” หลี่เว่ยมองเขาอย่างเย็นชา “เจ้าเคยดูภาพยนตร์ศิลปะการต่อสู้หรืออ่านนวนิยายมาก่อนหรือป่าว”

 

 

 

“เคยสิ” หลี่ซินกลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง เขาชื่นชอบตัวละครที่เป็นตัวเอกมากที่สุดเพราะเมื่อเขาดูมัน หลี่ซินมักรู้สึกว่าเขาเป็นคนแบบนั้น!

 

 

 

หลี่เว่ยหัวเราะเยาะ “ดังนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนจบของคนที่อุทานในแต่ละครั้งคืออะไร”

 

 

 

วูป!

 

 

 

เหมือนมีน้ำเย็นๆกระทบเข้าหน้า

 

 

 

หลี่ซินเงียบไปทันที ใช่ในเรื่องศิลปะการต่อสู้ผู้ที่หยิ่งผยองเหล่านั้นจะถูกฆ่าในไม่ช้า…

 

 

 

ความสุขของการทำลายภูเขาด้วยหมัดเดียวหายไปทันที

 

 

 

ใบหน้าที่เยือกเย็นของหหลี่เว่ยเผยรอยยิ้ม ลูกแกะตัวน้อยของเขายังรักษาความโง่เขลาไว้ได้ดี

 

 

 

ในเวลานี้หลี่ซินถอนหายใจ

 

 

 

“แช่งให้ลูกชายของตัวเองตาย”

 

 

 

“พ่อฉันเป็นลูกชายจริงๆของคุณจริงป่าวเนี่ย?”

 

 

 

ปากของหลี่เว่ยกระตุก “ไม่”

 

 

 

“ห๊ะ?” หลี่ซินตกตะลึงและเบิกตาเบิกกว้าง “จริงเหรอ?”

 

 

 

“ใช่แล้ว” หลี่เว่ยตอบกลับ “แม่ของเจ้าให้กำเนิดเจ้า ฉันทำแบบนั้นไม่ได้”

 

 

 

หลี่ซิน“ …”

 

 

 

ไม่กี่วินาทีต่อมาหลี่เว่ยลากลูกชายของเขาไปยังอีกเนินเขาหนึ่งซึ่งใหญ่กว่าเกิดอย่างน้อยสิบเท่า

 

 

 

“การฝึกครั้งต่อไปของเจ้าคือต้องทำลายมัน!”

 

 

 

หลี่ซินอ้าปากกว้าง หลังจากเห็นว่าเขาไม่สามารถพูดอะไรได้เขาก็ฝึกฝนต่อไปอย่างต่อเนื่อง ชกหมัดไปเรื่อยๆ เขาเริ่มโจมตีภูเขา

 

 

 

ความแข็งแกร่งที่สามารถทำลายเขาก่อนหน้านี้ไม่มีประโยชน์อะไรที่นี่!

 

 

 

เพราะสิ่งที่หลี่เว่ยพูดไว้ก่อนหน้านี้เจ้าต้องทำลายมันด้วยหมัดเดียว! หากเจ้าไม่สามารถทำได้จงรักษาความแข็งแกร่งไว้จนกว่าจะมั่นใจ! ดังนั้นไม่ว่ามันจะยากแค่ไหนเขาก็ยังชกไปด้วยหมัดที่มั่นคง

 

 

 

ปัง

 

 

 

ปัง

 

 

 

หมัดแต่ละครั้งคือของจริง!

 

 

 

“ไม่เลวเลย” หลี่เว่ยมองลูกชายของตนเองด้วยความพึงพอใจ ลูกชายคนนี้ของเขาข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือเขาสามารถทำสิ่งต่างๆได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องสนใจสิ่งใด!

 

 

 

อย่างไรก็ตามการฝึกฝนเป็นเพียงสิ่งหนึ่ง การพยายามปิดปากของเขานั้นเป็นไปไม่ได้เลย

 

 

 

“เป็นแค่เนินเขา แต่กลับกล้าขวางเส้นทางของตัวเอกคนนี้!”

 

 

 

“มองที่หมัดของฉัน!”

 

 

 

“โปรดจำไว้ว่าสถานที่แห่งนี้จะเป็นสถานที่ตำนานซึ่งหลี่ซินได้เคยฝึกฝนในอดีต และคุณจะเป็นเนินเขาที่ 36 ที่ฉันคนนี้เป็นคนทำลาย”

 

 

 

“นี่เป็นเกียรติของคุณ!”

 

 

 

“…”

 

 

 

ใบหน้าของหลี่เว่ยนิ่งเฉยเหมือนเคย เขาเคยชินกับมันแล้ว แม้ว่าปากของเขาจะไม่หยุดพูดพึมพำ แต่เขาก็ไม่ได้หยุดการกระทำของเขา

 

 

 

ในความเป็นจริงเขามีสมาธิมากกว่าที่เคย!

 

 

 

แม้เมื่อเปียกโชกไปด้วยเหงื่อก็ไม่มีวี่แววของการหย่อนยาน

 

 

 

หลี่เหว่ยยิ้ม แต่ก่อนที่เขาจะได้พึงพอใจกับความสุข เขาได้ยินเสียงลูกชายของเขากำลังหันปากปืนมาที่พ่อของตนเอง

 

 

 

“พ่อทำไมคุณไม่พยายามหนักๆในอดีต ดูเทียนซี ดูหัวหน้าของฉันซูฮ่าว! ในฐานะตัวเอกของยุคฉันต้องมีพ่อที่แข็งแกร่ง!”

 

 

 

“หึ” หลี่เว่ยยิ้มอย่างชั่วร้าย “พยายามให้หนักในตอนนี้แล้วในอนาคตให้ลูกชายของเจ้าจะเป็นตัวเอกงั้นหรอ”

 

 

 

ปัง

 

 

 

หลี่ซินต่อยและเกิดเป็นหลุม ดวงตาของเขาเบิกกว้าง “ทำไมผมต้องทนทุกข์และปล่อยให้เขาสนุกกับอนาคต”

 

 

 

“ แน่นอน” หลี่เว่ยยิ้มอย่างมีความสุข “ในอดีตฉันก็คิดเหมือนกัน”

 

 

 

หลี่ซิน “ …”

 

 

 

ปัง

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

หลี่ซินทำได้เพียงกลืนคำพูดของตัวเองลงคอและไม่ต้องยุ่งกับพ่อของเขาอีกต่อไป ปากของเขายังคงบ่นต่อไปขณะที่เขาดึงพลังทั้งหมดของเขาไปยังเนินเขานี้

 

 

 

เสียงคำรามมาพร้อมกับหมัดแต่ละหมัด

 

 

 

หลี่เว่ยเปิดอุปกรณ์สื่อสารและตรวจสอบ จากนั้นเขาก็จ้องมองลูกชายของเขาก่อนที่จะถอนหายใจ “พยายมให้หนักๆ…ในไม่ช้ามันจะเป็นเวลาของเจ้า”

 

 

 

“เพราะยุคๆนี้มันเป็นของพวกคเจ้าทั้งหลาย”

 

 

 

ในบางเมือง

 

 

 

บูม!

 

 

 

เสียงดังขึ้น

 

 

 

คนที่ทำชั่วหลายปีมีรูที่หน้าผากของเขาก่อนตกลงกระแทกบนโต๊ะอาหารเย็น

 

 

 

ในห้องอยู่ในความสับสนวุ่นวายทั้งหมด

 

 

 

ผู้คนจำนวนมากกรีดร้อง แต่ไม่มีใครกล้าที่จะเคลื่อนไหว พวกเขาทำได้เพียงกุมหัวและนอนราบกับพื้น

 

 

 

นั่นไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นเอสเปอร์ที่แข็งแกร่ง! กระนั้นเขาก็ตายอย่างไม่ทันได้ทำอะไร?

 

 

 

นัดเดียว!

 

 

 

เป็นไปได้อย่างไร?

 

 

 

บูม!

 

 

 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนเข้ามาและมองไปรอบๆอย่างเฝ้าระวัง แม้จะมีความสามารถพิเศษในการสแกนพื้นที่รอบๆไม่กี่กิโลเมตรแต่ก็ไม่มีใครพบเจออะไร! ทันใดนั้นความกลัวก็เริ่มคืบคลานเข้ามา ต้องแข็งแกร่งถึงขนาดไหนจึงที่สามารถทำให้เรื่องดังกล่าวสำเร็จ?

 

 

 

ในขณะนั้นห่างออกไปหลายพันไมล์

 

 

 

“เก้าสิบแปด!” จ่าวเฟิงเก็บอาวุธเข้าซออย่างใจเย็น

 

 

นี่คือเป้าหมายที่ 98 ของเขาในระหว่างการเดินทางของเขา ตั้งแต่มาถึงจุดสูงสุดของอาณาจักรมืออาชีพเขาก็ยิ่งเข้าใจความสามารถของเขาเองลึกซึ่งยิ่งขึ้น ต้องขอบคุณแนวทางที่ซูฮ่าวมอบให้ เขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

 

 

 

บางครั้งมันจะเป็นเช่นนี้

 

 

 

ในถนนคนหนึ่งอาจพยายามอย่างหนักแต่ไม่ได้อะไรเลยกลับมาเลย ในอีกด้านหนึ่งเพียงก้าวเดียวกลับไปได้ไกล

 

 

 

“ภารกิจต่อไป” จ่าวเฟิงเปิดรายการภารกิจ

 

 

 

ทันใดนั้นการกระทำของเขาก็หยุดลง

 

 

 

“นี่…”

 

 

 

“มันอาจจะเป็น?”

 

 

 

จ่าวเฟิงดูภารกิจและยิ้มก่อนเลียริมฝีปากแห้งๆ “ ภารกิจนี้น่าสนใจ ท้าทายขีดจำกัด ฉันชอบมัน…”

 

 

 

อาวุธของเขาถูกสะพายไว้ที่หลัง

 

 

 

จ่าวเฟิงกระโดดลงจากตึกสูงและหายไป

 

 

 

วิทยาลัยจานเจียง

 

 

 

ซูฮ่าวกลับวิทยาลัยและเฝ้ารออย่างเงียบๆ อย่างที่คาดไว้เพียงไม่กี่วันแสงสีฟ้าก็ส่องประกาย ซูฮ่าวตกตะลึงและลุกขึ้นยืนทันที

 

 

 

แสงสีฟ้าผลึกน้ำแข็ง

 

 

 

ควบคู่ไปกับหิมะที่รุนแรง หญิงสาวสวยลอยอยู่ในอากาศอย่างเงียบๆราวกับว่าเธอมาจากภาพนิยาย

 

 

 

“อี้หราน…” หัวใจของซูฮ่าวเต้นแรง ความคิดที่เก็บกดในใจเขาระเบิดออกมาในที่สุด

 

 

 

มันเป็นเวลาที่ยาวมาก ที่พวกเขาไม่ได้เจอกัน

 

 

 

เฉินอี้หรานมองเขาอย่างเงียบๆดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความปรารถนา

 

 

 

“คุณเป็นยังไงบ้าง?”

 

 

 

“สบายมาก!”

 

 

 

คำทักทายปกติได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ในที่สุดซูฮ่าวก็อดใจไม่ไหวแล้วพุ่งไปกอดเธอ ความอบอุ่นที่คุ้นเคยทำให้หัวใจของเขาถูกเติมเต็มอีกครั้ง

 

 

 

มันหายไปนานแล้ว ความสุขนี้…

 

 

 

ซูฮ่าวกอดเธอแน่น

 

 

 

“ฉันคิดถึงคุณ” เฉินอี้หรานพูดด้วยน้ำเสียงนุ่นมนวล ด้วยนิสัยจองเธอ การที่สามารถพูดคำเหล่านี้ออกมาได้ถือว่าที่สุดแล้ว

 

 

 

“ฉันก็เหมือนกัน” ซูฮ่าวตื่นเต้นมาก จากนักยุทธศตร์การต่อสู้ที่แข็งแกร่งกลายเป็นคนในอดีต เมื่อเขาได้เดทกับเธอครั้งแรก

 

 

 

“คนโง่” เฉินอี้หรานสังเกตว่าเขากอดเธอไว้แน่น จึงหน้าแดงขึ้น

 

 

 

“โอ้” ซูฮ่าวรู้การกระทำของเขา เมื่อดูลักษณะที่ขี้อายของเธอเขาก็ไปจูบเธอ เป็นผลให้เย็นเกิดขึ้นก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะถูกแช่แข็ง

 

 

 

“ขอโทษ ฉันยังคงควบคุมมันได้ไม่ดี” เฉินอี้หรานพูดกัดลิ้น

 

 

 

ซูฮ่าวไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ แต่แล้วบรรยากาศโรแมนติกนี้ก็จบลง

 

 

 

เฉินอี้หรานแอบยิ้ม เมื่อมองดูในหบ้าซูฮ่าวเธอค่อยๆก้มจูบบนใบหน้าของเขาแล้วแนบหัวลงบนหน้าอกของเขา “นี่น่าจะเพียงพอแล้ว”

 

 

 

ความอบอุ่นที่หายไปนาน

 

 

 

ซูฮ่าวเพียงหัวเราะ

 

 

 

หากช่วงเวลานี้เป็นนิรันดร์ได้ เขาก็กลัวว่าเขาจะรับมันมาโดยไม่ลังเล

 

 

 

นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เขายังคงฝึกฝนงั้นหรอ? ไม่ใช่เพื่อชีวิตที่ดีและสงบสุขงั้นหรอ

 

 

 

เพื่อที่จะสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างไร้กังวล!

 

 

 

เขาทำได้เพียงฝึกฝนเหมือนคนบ้าแต่เขาจะไม่มีวันละทิ้งสิ่งที่เขามี แล้วจะเป็นยังไงถ้าเขาเป็นเอสเปอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในท้ายที่สุดล่ะ?

 

 

 

เมื่อยืนอยู่บนสุดโดยไม่มีใครอยู่ข้างกายชีวิตนี้มันจะมีประโยชน์อะไร? ดังนั้นซูฮ่าวจึงตรงไปตรงมาเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเองเสมอและไม่ยอท้อ!

 

 

 

“ท้องฟ้ามันเย็นมาก… ”

 

 

 

หลังจากกอดผู้หญิงคนนี้ไว้สักพักวงแขนเขาก็เริ่มรู้สึกคัน

 

 

 

“ หือ?” เฉินอี้หรานยกหัวขึ้นและสังเกตเห็นหิมะรอบตัวเธอ “โอ้ฉันทำให้มันละลาย!”

 

 

 

ด้วยแสงสว่างทั้งสองร่างหายวับไปกับอากาศ

 

 

 

“ มันจะอบอุ่นเองเมื่อเรากลับไปที่ห้อง…”

 

 

 

ในช่วงเวลานี้เองที่ด้านหน้าทางเข้าโรงเรียนมีแสงสองดวงส่องประกาย ในรูปแบบที่เหนือชั้นมันพุ่งผ่านกำแพงของวิทยาลัยและก้าวเข้ามาในวิทยาลัยด้วยเสียงอันดัง

 

 

 

“บอส ฉันกลับมาแล้ว!”

Godly Model Creator

Godly Model Creator

Author:
ซูฮ่าวที่มีความสามารถธรรมดาๆอย่างความสามารถวิเคราะห์สิ่งต่าง แต่เขาต้องการที่จะแข็งแกร่งและเป็นใหญ่ จู่ๆเขาก็ได้พบกับการ์ดใบหนึ่งซึ่งได้เปลี่ยนชีวิตของเขาไปเรื่องราวจะเป็นอย่างไรมาติดตามกันได้

Comment

Options

not work with dark mode
Reset