สิ่งหนึ่งที่คุณควรรู้เกี่ยวกับ Haven Online มอนเตอร์ในตอนกลางวันกับกลางคืนนั้นจะมีความแตกต่างกัน โดนในเวลากลางคืนพวกมันจะแข็งแกร่งและดุร้ายมากขึ้น แม้แต่ในหมู่บ้านเริ่มต้นก็ได้รับผลกระทบนี้เช่นกัน
ซินหยาได้ไปที่ใจกลางหมู่บ้านถ้าหาต้นตอของเสียง ในระหว่างที่เขากำลังกวาดสายตามองหาก็ได้พบกับเด็กหนุ่มอายุประมาณ 13 14 ปี
เขาไม่แปลกใจที่เห็นเด็กอายุขนาดนี้สามารถเข้ามาเล่นในเกมได้ เนื่องจากพวกเด็ก ๆ จะได้รับอนุญาตก็แต่เมื่อมีผู้ปกครองหรือผู้ดูแลเข้ามาพร้อมกันในเกม
สำหรับบางครอบครัวที่ยากจนส่วนใหญ่ได้สนับสนุนให้ลูกของพวกเขาเล่นเกมนี้ตั้งแต่ยังเล็กเพื่อหาเงินเข้าบ้าน
ซินหยาเห็นมอนเตอน์ไล่ตามเด็กคนนั้นก็คือ อวาฮา พวกมันเป็นลูกผสมระหว่างสุนัขกับหอยทาก มันลื่นไหลและเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง
มันเป็นมอนเตอร์ที่รับมือยากที่สุดในหมู่บ้านเริ่มต้น ถึงพวกมันจะตาบอดแต่พวกมันมีประสาทสัมผัสที่เฉียบคม เพียงแค่คุณขยับแค่ปลายนิ้วมันก็สามารถรู้ตำแหน่งของคุณได้ ตราบใดที่คุณไม่เร็วพอคุณก็ไม่สามารถหนีจากการไล่ล่าของมันได้
ซินหยามองไปรอบ ๆ เขาเห็นต้นไม้อยู่ใกล้ ๆ หากเขาสามารถไปต้นไม้ได้ เขาจะใช้ทักษะของเผ่าดรายแอดของเขาเพื่อเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติเพื่อไม่ให้ฮวาฮาไม่สามารถรับรู้ถึงตัวเขาได้ แต่ถ้าเขาทำอย่างนั้นเด็กน้อยต้องไม่รอดอย่างแน่นอน นั่นทำให้เขารู้สึกผิดที่จะปล่อยให้เด็กคนนั้นตาย หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจช่วยเด็กคนนั้น
เขาหยิบก้อนหินขึ้นขึ้นและโยนใส่เจ้าสุนัข จากนั้นเขาได้คว้าเด็กและวิ่งหนีออกไปด้วยความเร็วเท่าที่เขาจะทำได้เพื่อไปยังต้นไม้เพื่อใช้ทักษะของดรายแอด
ซินหยาได้ปิดปากเด็กชายแน่นเพื่อไม่ให้เขาส่งเสียง ในระหว่างนั้นเขาได้ดู อวาฮา เดินด้อม ๆ มอง ๆ รอบ ๆ ต้นไม้
ผ่านไปสักพักมันได้เดินออกไป แต่เขายังไม่เคลื่อนไหวในทันที เขารอให้ผ่านไปพักใหญ่ก่อนที่จะค่อย ๆ ยกเลิกทักษะของเขา
ซินหยาก้มมองดูเด็กคนนั้น ดูเป็นเด็กชายจะเป็นเผ่ามนุษย์สัตว์ ซินหยาอยากจะลูบหัวเด็กที่น่ารักคนนี้ แต่ยังไม่ทันทำอะไรเด็กคนนั้นก็ได้ร้องไห้ออกมา
“ขอบคุณพี่ชายที่ช่วยผมไว้ ถ้าไม่ได้พี่ผมคงตายไปแล้ว” เด็กชายพยายามกล่าวอย่างร่าเริง
“ไม่เป็นไร แต่พี่ขอถามอะไรหน่อย ทำไมเธอถึงออกไปต่อสู้ในตอนกลางคืนล่ะ” ซินหยาถาม
เด็กชายถูศีรษะด้วยความลำบากใจและพูดว่า “ก่อนหน้านี้ผมเล่นกับพี่ชายของผม แต่ผมได้หยุดเล่นไปพักหนึ่งเพื่อทำธุระในโลกแห่งความเป็นจริงและเมื่อผมทำธุระกลับเข้ามาในเกมก็ได้พบว่าพี่ของผมเวลจนออกจากหมู่บ้านเริ่มต้นไปแล้ว”
“เข้าใจแล้วแต่ว่าเธอยังไม่ได้บอกเหตุผลเลยว่าทำไมถึงต้องออกไปตอนกลางคืน” ซินหยากล่าวอย่างหงุดหงิด
“ก็ผมอยากกับไปเล่นกับพี่เร็ว ๆ และมอนเตอร์ตอนกลางคืนก็ให้ค่าประสบการณ์ตั้ง 2เท่าด้วย แต่ผมไม่คิดว่ามันจะโหดขนาดนี้”
“โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ หรอกนะ” ซินหยาตอบพลางหัวเราะ
“เข้าใจแล้ว ยังไงก็เถอะ ผมชื่อ เมลติ้งสโนว์และพี่ล่ะ”
“พี่ชื่อดริฟติ้งคลาวด์ ยินดีที่ได้รู้จัก” ซินหยากล่าวพร้อมรอยยิ้ม
จากนั้นเมลติ้งสโนว์ได้จ้องมองซินหยาแบบละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า นั่นทำให้ซินหยารู้สึกลุกลี้ลุกลนกระอักกระอ่วน
“ทำไมเธอถึงมองฉันแบบนั้นล่ะ” ซินหยาถามอย่างสับสน
“โอ๊ะ ขอโทษด้วย ผมเพิ่งรู้ว่าพี่ชายเป็นดรายแอด จริง ๆ ผมก็อยากเล่นเผ่านี้เหมือนกันแต่พี่ชายบอกผมว่าเผ่าดรายแอดเป็นเผ่าที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในเกม”
แม้ซินหยาจะรู้ว่าสิ่งเหล่านี้จะเปลี่ยนไปในอนาคตอันใกล้ แต่เขาก็รู้สึกสึกเจ็บปวดที่ถูกพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้
‘ไว้ให้ถึงการอัปเดตครั้งต่อไปที่จะมาถึงก่อนเถอะ คนพวกนั้นจะได้เสียใจที่คิดแบบนี้’ ซินหยายิ้มรับเมลติ้งสโนว์อย่างเงียบ ๆ และไม่พูดอะไร
เมลติ้งสโนว์รู้สึกตัวเองได้ปากพล่อยใส่คนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ เขาได้หัวเราะแห้ง ๆ และพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“อ่อ..แล้วพี่ชายกำลังทำอะไรอยู่เหรอ ก่อนที่จะมาช่วยผม” เมลติ้งสโนว์ถาม
“พอดีพี่จะไปที่ร้านขายของชำน่ะ ไปหาดูว่ามีของอะไรบ้างที่พี่พอจะซื้อได้ พี่ได้ยินมาว่าของที่นั่นถูกมากด้วยล่ะ” ซินหยาตอบ
เมลติ้งสโนว์เอียงคอด้ยความสับสน
“จริงเหรอพี่ ผมไม่เคยอ่านเจออะไรแบบนั้นในฟอรั่มเลยนะ”
“พอดี..เพื่อนของพี่เล่าให้ฟังน่ะ” ซินหยาตอบ
“เข้าใจแล้ว งั้นผมขอไปด้วยนะ ข้างนอกมันน่ากลัวเกินไปและผมก็ไม่รู้จะทำอะไรด้วย”
“ได้สิไม่มีปัญหา” ซินหยาตอบด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้นก็มีกล่องแจ้งเตือนโผล่ขึ้นมา
เมลติ้งสโนว์ ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อน คุณต้องรับหรือไม่?
รับ / ไม่รับ
ซินหยากดรับเมลติ้งสโนว์เป็นเพื่อน จากนั้นทั้งสองก็เดินไปที่ร้านขายของชำด้วยกัน ในระหว่างนั้นเมลติ้งสโนว์ได้กระโดดไปมาอย่างตื่นเต้นและชวนเขาคุยเจื้อยแจ้วตลอดทาง
ทำให้ซินหยารู้สึกสงสัยว่าเขาคิดผิดรึเปล่าที่ช่วยเด็กคนนี้ไว้
