“พี่ชายของผมน่ะก็แทงมอนเตอร์เข้าไปที่ตาและดึงออกมาทันที เลือดของมันพุ่งกระฉูดออกมาจาก…”
“เฮ้! ดูนั่นสิ” ซินหยาตะโกนอย่างตื่นเต้นเพื่อขัดจังหวะการเล่าเรื่องของเด็กชาย ไม่อย่างนั้นเขาคงพูดไม่หยุดแน่นอน
เมื่อเดินเข้าไปในร้าน ซินหยาก็พบสินค้าหลายประเภทขายในนี้ ของบางอย่างก็มีแต่ที่หมู่บ้านเริ่มต้นเท่านั้น
ที่นี่มีเครื่องดนตรีหลากหลายประเภท อาทิเช่น ไวโอลิน เชลโล กีต้าร์ กลอง เปียโน แม้แต่ไมค์ลอยก็มีด้วย
นอกจากนี้ยังมีม้วนคัมภีร์และผ้าใบไว้วาดภาพด้วย
เมื่อเดินเข้าไปลึกขึ้น ซินหยาได้เห็นชุดตัดเย็บ อุปกรณ์ฝึกสัตว์และเครื่องออโต้แมท
เครื่องออโต้แมทเป็นเครื่องขายของอัตโนมัติที่ผู้เล่นสามารถใส่ไอเท็มที่จะขายลงไปและทิ้งไว้ตรงที่ใดที่หนึ่งในเมือง เมื่อมีผู้เล่นคนอื่นมาซื้อไอเทมเหล่านั้น เงินจะส่งไปหาผู้เล่นที่ขายโดยอัตโนมัติ
ทำให้เราสามารถขายของได้ทุกที่ทุกเวลาโดยไม่อยู่ขายตลอดเวลา เราสามารถเอาเวลาไปทำอย่างอื่นได้
แต่คนส่วนใหญ่ไม่นิยมใช้มันมากนักเนื่องจากมันสามารถขายได้เฉพาะของเล็ก ๆ อาหาร ยา มีดหรือรองเท้าเป็นต้น
ซินหยาได้ถูกดึงความสนใจโดย เมลติ้งสโนว์ เขาดูตื่นมากเมื่อเห็นว่าอุปกรณ์ฝึกสัตว์ของที่นี่ถูกมากแค่ไหน
“นี่พี่ดริฟติ้งคลาวด์ดูสิ พวกเขาขายของพวกนี้ถูกมาก ผมได้ถามพี่ชายว่าของพวกนี้ราคาประมาณ 50เหรียญเงิน แต่ที่นี่มันขายเพียง 15เหรียญทองแดงเท่านั้น ไว้ฉันจะบอกพี่ทีหลังดีกว่า เขาจะต้องหัวเสียแน่นอน ฮ่า ๆ” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะกล่าวสิ่งของทั้งหมดเท่าที่จะหยิบได้
ซินหยาหัวเราะเล็กน้อย “ฉันพนันได้เลยว่าเธอดีใจที่ยังไม่เลเวล 10 เหมือนกับพี่ชายของเธอ”
“ใช้แล้ว” เด็กชายพูดด้วยแววตาที่ส่องประกาย ขณะมองดูของที่อยู่ตรงหน้าราวกับสมบัติล้ำค่า
ซินหยาส่ายหัวกับความเซ่อซ่าของเด็กคนนี้ จากนั้นเขาก็หันไปดูของในร้านอีกครั้ง
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พบกับอุปกรณ์ทำอาหาร ถึงมันจะมีคุณภาพต่ำแต่มันก็เพียงพอที่จะใช้งานพวกมันจนกว่าเขาจะสามารถซื้ออันที่มีคุณภาพดีกว่าได้
จากนั้นเขาก็มองหาของอีกอย่าง แต่เขาได้มองหาทั่วร้านแล้วก็หาไม่เจอจนต้องไปถามกับเจ้าของร้าน
“ขอโทษนะครับ พอดีผมมีเรื่องอยากนะถามนะครับ” ซินหยาถามชายชราที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์
“สวัสดีพ่อหนุ่ม มีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยหรือ?”
“พอดีผมหาทั่วร้านแล้วแต่ผมหาแหวนมิติไม่เจอ มันมีขายที่นี่รึเปล่าครับ” ซินหยาถามอย่างสุภาพ
ชายชราเกาคางของเขาและตอบว่า
“จริงๆ ฉันมันก็มีขายนะแต่พวกวัตถุที่จะทำมันหมดแล้วและคนที่ส่งพวกวัตถุดิบเข้ามาตลอด เขาก็หยุดส่งพวกมันมาดื้อ ๆ ทำให้เราไม่ได้ผลิตพวกมันมาสักพักแล้วล่ะพ่อหนุ่ม”
ภารกิจได้ถูกสร้างขึ้น
“แต่ถ้าพ่อหนุ่มสามารถหาวัสดุมาให้ฉัน ฉันจะให้เครื่องประดับเป็นการตอบแทน” ชายชรากล่าว
“ได้ครับ ผมยินดีที่จะช่วยเหลือ ตำแหน่งของวัตถุดิบมันอยู่ตรงไหนครับ” ซินหยาถาม
“มันมีถ้ำแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านเพียงเล็กน้อย ภายในถ้ำมีหินวิเศษที่เมีชื่อว่า ลาพิส มันเป็นหินสีฟ้าเข้มและเปล่งประกายด้วยออร่าเวทมนต์ พวกมันเติบโตตามแนวเถาวัลย์ ฉันต้องให้เธอนำพวกมันมาให้ฉัน
แต่ติดปัญหาอยู่ตรงที่ ลาพิส เป็นแหล่งอาหารของ แมงมุมอัญมณี มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวและพร้อมที่จะทำร้ายที่คนที่พบเห็นด้วยเขี้ยวพิษของมัน ฉันรู้ว่างานนี้มันฟังดูยาก ฉันจึงอนุญาตให้คนอื่นมาช่วยเธอได้ ดังนั้นแล้วเธอจะทำมันมั้ย?”
ซินหยาได้ยินอย่างนั้น เขาก็ชั่งน้ำหนักถึงข้อดี ข้อเสียก่อนที่จะรับภารกิจนี้ เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับภารกิจนี้ในชีวิตก่อนมาก่อน ทำให้เขารู้สึกลังเล
แต่อย่างไรก็ตามชายชราได้บอกว่าก้อนหินที่เติบโตบนพืชและเขาก็มีทักษะเก็บเกี่ยวซึ่งเหมาะกับภารกิจนี้ด้วยและอีกอย่างเขาสามารถขอให้ เมลติ้งสโนว์ ช่วยเขาภารกิจได้ เขารู้สึกดีใจมากที่ได้ช่วยชีวิตเด็กคนนี้ไว้
“ได้ครับ ผมจะช่วยคุณเอง” ซินหยากล่าวกับชายชรา
“ขอบคุณมากพ่อหนุ่ม ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง” ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้มที่ใจดี
ภารกิจ: เจ้าของร้ายขายของชำต้องการให้คุณรวบรวม ลาพิส 20ก้อนและสังหารแมงมุมอัญมณีที่ถ้ำลาซูลี่ สามารถแชร์ภารกิจได้
รางวัล: 20เหรียญทองแดง 1,000exp
ไอเทม: ชุดเครื่องประดับมิติ
ซินหยาได้ตกลงรับภารกิจกับชายชราเสร็จ จากนั้นเขาก็เดินไปหาเมลติ้งสโนว์ที่ได้ทิ้งของที่ถือทั้งหมดไว้ในร้านและเดินไปที่อื่น เด็กหนุ่มอยู่ตรงที่ขายขยะมอนเตอร์
เขาเดินไปหาและสะกิดของเด็กหนุ่ม
เมลติ้งสโนว์ได้สะดุ้งเล็กน้อยและหันมามองเขา
“พี่ซื้อของเสร็จแล้วเหรอ? หลังจากนี้เราจะไปที่ไหนกันต่อดีล่ะ”
“พอดีฉันได้รับภารกิจมาจากเจ้าของร้านน่ะและมันสามารถแบ่งให้คนอื่นทำได้ด้วย เธออยากทำภารกิจด้วยกันกลับฉันมั้ย?” ซินหยาถาม
“มันเป็นภารกิจแบบไหนเหรอ” เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย
“ก็ไปที่แห่งหนึ่งและฆ่าพวกแมงมุมยักษ์น่ะ”
ดวงตาของเด็กได้เบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น “มันเยี่ยมมาก เอาสิผมทำด้วย!”
“เยี่ยมไปเลย งั้นไปทำภารกิจตอนรุ่งสางนะ” ซินหยากล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เข้าใจแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นเราจะทำอะไรกันดีล่ะ”
ซินหยาได้ครุ่นคิดเล็กน้อย เขาเหลือบไปเห็นพลังงานของเขาที่ค่อย ๆ ลดลง
“ไปที่หนองน้ำนอกเมืองก่อนล่ะกัน ฉันต้องให้เท้าของฉันเปียกก่อน”
“ทำให้เท้าเปียก?” เมลติ้งสโนว์ถามด้วยสับสน จากนั้นเขาก็นึกออกบางที่เกี่ยวกับเผ่าดรายแอดออก “โอเค งั้นเราไปกันเถอะ”
