หลังจากที่ซินหยากับเมลติ้งสโนว์ก้าวพ้นประตูทางออกอกกมา พวกเขาก็พบว่าตัวเองอยู่บนเกาะที่ล้อมรอบไปด้วยน้ำซึ่งเป็นที่ ๆ พวกเขามาในตอนแรก
ท้องฟ้าสดใสแสงแดดกระทบกับในหน้า ซินหยาเปิดนาฬิกาขึ้นมาดูและพบว่าผ่านไปหนึ่งวันในเกมแล้ว
“มันสนุกมากเลย ผมล่ะอยากมีภารกิจแบบพี่จัง” เมลติ้งสโนว์กล่าว
“หื้ม? เธอไม่ต้องทำเควสเพื่อที่จะได้ทักษะเหรอ?” ซินหยาสงสัย
“ก็มีภารกิจเหมือนกันแหละแต่ภารกิจมันน่าเบื่อมาก” เมลติ้งสโนว์ตอบ
“ฉันก็อยากได้ภารกิจที่ง่าย ๆ น่าเบื่อแบบของเธอบ้างจัง” ซินหยากล่าวพร้อมยิ้มเล็กน้อย
เมลติ้งสโนว์หัวเราะ “เอาล่ะ ออกจากเกาะนี้กันเถอะ”
ซินหยาหยิบแพออกมาจากคลังเก็บของเขาและวางมันไว้บนพื้น มันเป็นแพที่ทำมาจากท่อนไม้คุณภาพดี ใช้แร่ประกอบกันอย่างประณีต สามารถนั่งได้อย่างปลอดภัยแต่หากกระแสน้ำเชี่ยวเกินไปผู้โดยสารอยากมีสิทธิ์หลุดออกจากแพได้ หากเกิดในกรณีที่หลุดออกจากแพผู้ที่หลุดออกไปจะได้รับโบนัสความเร็ว +5 เพื่อช่วยชีวิต
เมลติ้งสโนว์เดินวนรอบ ๆ แพและมองดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“มันดูเจ๋งมาก ผมไม่เคยนั่งแพมาก่อนเลยไม่ว่าในเกมหรือชีวิตจริงก็ตาม”
“ฉันก็เหมือนแต่ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกเสมอ” ซินหยากล่าว
ซินหยาพยายามผลักแพลงไปในน้ำ เขาพบว่ามันยากกว่าที่คิด เขาน่าจะวางมันใกล้ ๆ กับน้ำ ไว้คราวหน้าเขาจะระวังเรื่องนี้
หลังจากแพลอยบนน้ำเขากับเมลติ้งสโนว์ต่างช่วยกันพายแพ
“ถ้าอย่างงั้น” เมลติ้งสโนว์ถามอย่างไม่แน่ใจ “เราต้องพายพร้อมกันหรือพายทีละคนล่ะ”
ซินหยาก็ไม่มีความรู้เรื่องนี้เหมือนกัน “งั้นเรามาลองดูก่อนล่ะกัน”
จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันพาย ปรากฏว่าพวกเขาพายวนเป็นวงกลม เมื่อซินหยารู้ตัวเขาได้สั่งหยุดและเปิดอินเทอร์เน็ตค้นหาวิธีพายเรือ
“ดูเหมือนเราจะพายผิดวิธี” ซินหยากล่าว
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะ”
ซินหยาได้อธิบายถึงวิธีพายเรือให้เมลติ้งสโนว์ฟัง จากนั้นพวกเขาก็ลงมือพาย
ในตอนแรกยังติด ๆ ขัด ๆ เล็กน้อยแต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็พายเรือได้คล่องแล้ว
เมลติ้งสโนว์ได้ฮัมเพลงเบา ๆ ในระหว่างพายเรือเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป
หลังจากผ่านไปพักหนึ่งเมลติ้งสโนว์ก็ถามถึงทักษะขว้างของซินหยาว่ามันทำอะไรได้บ้าง
“มันก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ” ซินหยาพูดขณะพายเรือ “มันช่วยให้ฉันสามารถโยนยาจากที่ไกล ๆ ได้แต่ฉันคิดว่าทักษะดาบพันเล่มของดูเท่ห์ดีนะ แม้ว่ามันจะดูอลังการไปหน่อยก็ตาม”
“ทำไมล่ะ ทักษะที่อลังการมันเจ๋งดีจะตาย ใคร ๆ ก็อยากได้มันมา” เมลติ้งสโนว์กล่าว
“จริงเหรอ…ฉันคิดว่าผู้คนส่วนใหญ่ที่ต้องการทักษะเพราะอยากแข็งแกร่งซะอีก” ซินหยากล่าวเหน็บแหนม
“ใช่แล้ว มันทั้งแข็งแกร่งและเท่ห์ คนส่วนใหญ่เลยอยากได้ทักษะแบบนี้”
“ที่เธอพูดมาก็ไม่ผิด” ซินหยากล่าวพลางหัวเราะ
“ทำไมผมรู้สึกเหมือนสิ่งที่พี่พูดกับสิ่งที่คิด มันไม่เหมือนกันนะ ถ้าพี่ไม่เชื่อเดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับทักษะนี้ให้ฟัง..”
จากนั้นเมลติ้งสโนว์ก็ถึงที่มาและวิธีการได้รับทักษะนี้ เด็กหนุ่มยังพูดคุยเรื่อนเปื่อยจนพวกเขาพายถึงฝั่ง
ซินหยาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จนที่สุดจะไม่ต้องฟังเรื่องเล่าของเมลติ้งสโนว์อีก
ตรงที่แพจอดอยู่ไม่ไกลจากป่าทึบ หากไม่เตรียมตัวให้ดีมีสิทธิ์หลงป่าได้และอีกอย่าง ตอนนี้อีกไม่กี่ชั่วโมงจะถึงเวลากลางคืนแล้ว เขาต้องตัดสินใจจะตั้งแคมป์พักผ่อนในบริเวณนี้เพราะกลัวว่าหากเดินทางตอนนี้อาจได้เจอมอนเตอร์ที่ดุร้ายระหว่างทาง
*ฟึ่บ*
ซินหยาได้ก่อกองไฟเพื่อให้แสงสว่างในตอนกลางคืน เขาต้องคอยมั่นดูกองไฟไม่มอดไหม้ไม่อย่างนั้นพวกมอนเตอร์อาจบุกเข้ามา
เนื่องจากอยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำเมลติ้งสโนว์ได้นั่งตกปลา ส่วนซินหยานั่งแช่เท้าอยู่ข้าง ๆ เด็กหนุ่ม
ซินหยาไม่ได้นั่งตกปลาแต่เขากำลังอ่านบันทึกการผจญภัยของซิลแว็ค
[หนึ่งปีในสงคราม]
ฉันรักษาทหารที่ได้รับบาดเจ็บจากมอนเตอร์แทบทุกวัน นับตั้งแต่สงครามได้เริ่มต้นขึ้น ฉันรู้ดีว่าการช่วยเหลือผู้คนเป็นสิ่งที่ดีแต่ฉันไม่อาจข่มกลั้นความรู้สึกที่อยากจะออกไปเป็นแนวหน้าและจัดการพวกมอนเตอร์
แต่ความรู้ที่ฉันมี มีแค่การปรุงยาเท่านั้น ฉันจะใช้สิ่งนี้ในสนามรบได้ยังไง?
[สองปีในสงคราม]
ฉันไม่สามารถข่มความรู้สึกนี้อีกต่อไป ฉันทนนั่งดูอยู่ข้างสนามและมองดูพวกพ้องบาดเจ็บเข้ามาไม่ได้อีกต่อไป ฉันเริ่มค้นคว้าเกี่ยวกับการปรุงยาอย่างลับ ๆ เพื่อที่ฉันจะได้นำความรู้นี้ไปต่อสู้ในแนวหน้า
ในระหว่างที่ฉันกำลังปรุงยาเพิ่มเลือดอยู่นั้น มือของฉันบังเอิญไปโดนดอกไม้เรืองแสงเข้าทำให้เกิดระเบิดขึ้นมา
หลังจากนั้นฉันได้ปรับปรุงมันอยู่พักหนึ่ง ตอนนี้ฉันสามารถสร้างลูกไฟขนาดเล็กได้แล้วแต่ความเสียหายของมันไม่สูงมากนักแต่หลังจากที่ได้นำยาเพิ่มเลือดผสมกับดอกไม้บางชนิดก็ทำให้สามารถสร้างยาที่สร้างความเสียหายที่รุนแรงได้
ฉันเรียกพวกมันว่ายาต่อสู้
*ตึ้ง*
จู่ ๆ การแจ้งเตือนได้ปรากฏขึ้น มันบอกซินหยาว่าเขาได้เรียนสูตรปรุงยาลูกไฟขนาดเล็กเรียบร้อยแล้ว
เขารู้สึกตื่นเต้นมาก ในที่สุเขาก็มียาที่สามารถสร้างความเสียหายได้แล้ว
เขาสังเกตเห็นแทบทักษะต่อสู้ของเขา บางอันยังแถบสีเทาอยู่ เขาเดาว่าเลเวลของเขายังไม่สูงพอที่จะเรียนมันแต่เขาหาได้สนใจเรื่องนั้นไม่ เรื่องที่สำคัญของเขาก็คือ ตอนนี้เขาไม่ต้องใช้มีดกับส้อมยักษ์อีกแล้ว
จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากน้ำและหยิบเอาชุดปรุงยาแบบพกพาขึ้นมาและเมลงมือปรุงยาต่อสู้ที่เพิ่งได้รัยมาทันที โชคดีที่เขามีวัตถุดิบต่าง ๆ พร้อมโดยเฉพาะดอกไม้เรืองแสงนั่น เขาเก็บมันตั้งแต่ตอนที่อยู่ในหมู่บ้านเริ่มต้นแล้ว
