HO บทที่ 58 จดหมายส่งตัว
ซินหยาและเว่ยได้ปรากฏตัวในเมืองเบลล์พอร์ตอย่างสดใส พวกเขาได้ออกจากระบบเพื่อที่จะเตรียมพร้อมสําหรับการเดินทางในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
ซินหยาคาดการณ์ว่าพวกเขาต้องใช้เวลาเดินราว ๆ 4-5 แต่เนื่องจากเขาต้องฆ่ามอนเตอร์ไปตามทางเพื่อให้เลเวลของเว่ยสูงขึ้น ดังนั้นมันน่าจะใช้เวลาราว ๆ 7-8วัน ก่อนจะไปถึงเออร์นิสเวิร์ธ
เนื่องจากพวกเขาจําเป็นต้องออกจากเมืองไป สิ่งที่พวกเขาต้องทําก็คือต้องไปบอกปรมาจารย์ประจําอาชีพว่าพวกเขากําลังจะออกจากเมืองไป
สาเหตุที่ต้องทําแบบนี้เนื่องจากงานของเหล่าปรมาจารย์ประจําอาชีพคือสอนทักษะต่าง ๆ ให้ผู้เล่นหรือมอบภารกิจบางอย่างที่เกี่ยวข้องอาชีพให้กับผู้เล่น หากผู้เล่นออกจากเมืองไปโดยไม่บอกปรมาจารย์ เวลาไปเมืองใหม่พวกเขาจะไม่ได้รับการช่วยเหลือจากปรมาจารย์ในเมืองใหม่หากไม่มีจดหมายส่งตัว
โดยจดหมายส่งตัวนี้จะทําให้ปรมาจารย์ในเมืองใหม่ยอมรับในตัวผู้เล่นเพื่อได้รับการสั่งสอนจากปรมาจารย์ต่อไป ดังนั้นผู้เล่นต้องคิดดูให้ดี ก่อนจะเลือกเมืองไหนเป็นเป้าหมายต่อไป
ซินหยาได้ตั้งเป้าเมืองที่กําลังจะไปได้แล้ว เขาได้เลือกเมืองอาร์คาลาซึ่งเป็นเมืองที่มีการค้าสูงสุดในภูมิภาคเซียมแต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลักที่เขาจะไปตั้งฐานที่มั่นที่นั่น ที่เขาต้องการไปที่เมืองอาร์คาลา เพราะว่าดินที่นั่นอุดมสมบูรณ์สูงมากและเหมาะสําหรับการเพาะปลูก
ผู้เล่นหลายคนยังไม่รู้เรื่องนี้ แม้แต่ซินหยาเอง เขาก็รู้เรื่องนี้ในช่วงสุดท้ายในชีวิตที่แล้วของเขา ในตอนนั้นกว่าที่เขาจะรู้เรื่องนี้ราคาที่ดินก็พุ่งสูงขึ้นมากแล้ว ทําให้มีผู้เล่นที่หัวใสกว้านซื้อที่ดินและผูกขาดที่ดิน ทําให้ผู้เล่นและ NPC ออกมาโวยจนผู้พัฒนาเกมต้องสั่งห้ามการที่ขายที่ดินในเมืองนี้เป็นเวลา 3 เดือนและยังยึดที่ดินคืนจากผู้เล่นเก่าด้วย
แม้พวกเขาจะได้กําไรมาบ้างแต่ซินหยารู้สึกว่า มันไม่ค่อยคุ้มค่าเท่าไหร่นัก
ซินหยาเดินทางไปยังร้านของเล่นของเมลวิน เมื่อเขามาถึงก็พบว่าที่นี่ยังวุ่ยวายเช่นเคยและเต็มไปด้วยเด็ก ๆ วิ่งไปมา
เขากวาดตามองรอบ ๆ จู่ ๆ เมลวินก็ปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเขา
“ไง ดริฟติ้งคลาวด์ เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย” เมลวินกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม
“ผมสบายดีครับ” ซินหยากล่าว “คือที่ผมมาที่นี่เพราะผมมีบางอย่างจะคุยกับคุณครับ”
เมลวินได้ยินอย่างนั้นก็มองซินหยาอย่างสงสัย “อืม..งั้นตามฉันไปที่ห้องทํางานของฉันนะ เราจะได้มีที่เงียบ ๆ ไว้คุยกัน”
ซินหยาเดินตามเมลวินผ่านเคาท์เตอร์ชําระเงินไปและตรงไปยังห้องทํางานของเขา
เมื่อเข้ามาด้านใน ซินหยาได้เห็นชิ้นส่วนวัสดุมากมาย รวมพิมพ์เขียวและเอกสารต่าง ๆ กระจายเกลื่อนพื้น เมลวินนั่งลงบนโต๊ะและยื่นเก้าอี้ให้ซินหยา
“เธอต้องการคุยกับฉันเรื่องอะไรเหรอ” เมลวินถาม
“ ผมกําลังจะออกจากเมืองเบลล์พอร์ตครับ โดยที่ผมตั้งใจว่าจะไม่กลับมาที่เมืองนี้อีก ผมเลยจะมาขอจดหมายส่งตัวจากคุณนะครับ” ซินหยาตอบ
เมลวินเอียงคอเล็กน้อยและพูดว่า “งั้นเธอต้องการให้ฉันส่งจดหมายส่งตัวไปที่ไหนเหรอ?”
“ไปที่เมืองอาร์คาลาครับ”
“อย่างนั้นเหรอ” จู่ ๆ ก็มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเมลวิน “ช่างบังเอิญจริง ๆ พอดี ฉันกําลังจะเปิดร้านขายของเล่นที่นั่นอยู่พอดีเลย ฉันแค่รอคนที่จะมาแทนฉันอยู่เพื่อที่ฉันจะได้ออกไปทันที”
ซินหยารู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่าปรมาจารย์ประจําอาชีพจะย้ายไปอยู่อีกเมืองหนึ่ง โดยปกติ พวกเขาไม่ทําแบบนี้บ่อยนัก ที่เขาทําเช่นนี้มันจะต้องมีเรื่องราวเบื้องหลังแน่นอน นี่อาจจะเป็นเงื่อนไขหนึ่งในการเปิดภารกิจลับบางอย่างที่คาดไม่ถึงก็เป็นได้
“เยี่ยมเลยครับ งั้นแสดงว่า ผมคงไม่ต้องใช้จดหมายส่งตัวแล้วใช้มั้ยครับ”
“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น” เมลวินกล่าวพลางหัวเราะ
จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยกันต่อเล็กน้อย เมลได้ถามถึงทักษะที่เขาได้รับจนถึงตอนนี้ เมลวินได้ถามอีกว่าเขาต้องการจะเปลี่ยนสายการต่อสู้มั้ย
ซินหยาได้บอกเขาไปว่า ตอนนี้เส้นทางนักปรุงยาของเขากําลังไปได้ด้วยดี เมลวินได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกดีขึ้นมา
ก่อนที่ซินหยาจะออกไป เมลวินได้มอบบางอย่างให้กับเขา
“ฉันเห็นว่าเธอยังไม่ได้เปลี่ยนของสวมใส่เลยตั้งแต่ที่มาเปลี่ยนอาชีพ ดังนั้นฉันจึงจะมอบของสวมใส่ที่เธอสามารถใส่ได้ตอนเลเวล 20” เมลวินกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน
ซินหยามอบของมาด้วยความยินดี นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่ปรมาจารย์ประจําอาชีพจะของสวมใส่ให้กับผู้เล่น จากนั้นซินหยาได้อําลาเมลวินและเดินออกไป
ถ้าเกิดซินหยาได้หันหลังมาดู เขาก็จะพบเห็นแววตาแปลก ๆ ของเมลวินที่กําลังจ้องมองดูเขาที่ค่อย ๆ เดินจากไป
