……….
จากนั้นรอยยิ้มแปลก ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขากล่าวคำอธิษฐานของเขา “ มีเพียงฉันเท่านั้นที่สามารถขอพรได้และฉันสามารถทำได้อย่างต่อเนื่อง…”
สิ่งนี้ทำให้ผู้คนในห้องตกตะลึงและพวกเขาก็ยิ่งตะลึงมากขึ้น เมื่อได้ยินสิ่งที่ตามมา
“ ไค ” นานิกะ พูด ขณะที่ ยาซุโอะ ลูบหัวของเธอ จากนั้นใบหน้าแปลก ๆ ก็กลับมาเป็นปกติ กลายเป็นใบหน้าของ อารุกะ ทันที
ยาซุโอะ มองดูท่าทางที่ ซิลเวอร์ มอบให้ เขาเพียงแค่ยิ้มแบบสบาย ๆ ” นี่จะปลอดภัยกว่าสำหรับเราและเธอเพราะใครก็ตามที่ขอพรได้นั้นอันตรายกว่ามาก นั่นหมายความว่าใครก็ตามสามารถขอความตายของเราได้ ถ้าให้โอกาส ”
อารุกะ ลืมตาขึ้น เธอดูสับสนเกี่ยวกับปฏิกิริยาของทุกคน แม้ว่าจากนั้นเธอก็เพิกเฉยและสนุกกับการลูบไล้ของ ยาซุโอะ
ยาซุโอะ ยืนขึ้นพร้อมกับ อารุกะ ที่แขนของเขา ในขณะที่พูดว่า ” ส่งผู้ดูแลอีกคนไปดูแลเธอในวันพรุ่งนี้ ฉันต้องการทดสอบอะไรบางอย่าง “
เมื่อเขาไปถึงประตู เขาหยุดแล้วหันศีรษะไปที่ อิรุมิ ด้วยรอยยิ้มที่รู้ดี ” และ อิรุมิ อย่าพยายามทำอะไรที่ฉันไม่ชอบเพราะผลที่ตามมาจะเลวร้ายยิ่งกว่าที่เธอเคยทำได้ ” จากนั้น เขาก็จากไป…
ห้องถูกทิ้งให้อยู่ในความเงียบจนเสียงหัวเราะระเบิดขึ้น ที่มานั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก คิเคียว ” ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คุณเห็นไหม หน้าตาแบบนั้น ฮาฮาฮ่า ลูกชายของเราโตเกินเอื้อมแล้ว ฮาฮาฮาฮ่า… “
ซิลเวอร์ ถอนหายใจเล็กน้อย ในขณะที่ อิรุมิ ไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ
…….
หลังจากพา อารุกะ ไปที่ห้องเด็กเล่น โดยปล่อยให้เธอเล่นกับ คิรัวร์ เขาก็บินกลับไปที่ห้องทดลองของเขา
เขาลงมาเดินบนพื้น ขณะที่คิด ‘ฉันสงสัยว่า คิรัวร์ จะสั่งให้เธอขอพรได้หรือเปล่า แม้ว่าฉันจะเป็นคนขอความปราถนานั้นก็ตามและฉันก็สงสัยว่าฉันจะออกคำสั่งด้วยได้หรือเปล่า‘
เขายืนอยู่หน้าประตูห้องแล็บ จากนั้นยกมือขึ้นแตะไปที่ประตู ออร่าของเขาสัมผัสกับมัน ทำให้มันเปิดออกเอง เขาเดินผ่านประตูไปและเห็นจารึกหลายอันตรงนั้น
นี่เป็นคำจารึกง่าย ๆ ที่ ยาซุโอะ คิดขึ้น โดยพื้นฐานแล้วจะใช้เป็นตัวระบุออร่าของตัวเอง
ตลอดปีที่ผ่านมา นอกเหนือจากการสำรวจซากปรักหักพังแล้ว เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องทดลองของเขาและค้นคว้าข้อมูลจารึกพื้นฐานสองสามข้อ เขายังจารึกทั้งอาคารด้วยจารึกเสริมความแข็งแกร่ง
เขาทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ ตั้งแต่ดื่มยาปรุงสำเร็จสองสามอย่าง ไปจนถึงเตรียมยาใหม่และส่งที่เหลือไปที่ตู้เย็น
สิ่งที่สามารถสังเกตได้ คือ การเปลี่ยนแปลงภายในของสถานที่ มีห้องพิเศษสองห้อง ห้องหนึ่งว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่อีกห้องหนึ่งมีเครื่องจักรที่ซับซ้อนอย่างมหาศาลอยู่ภายใน นี่คือสิ่งที่เขายังคงดำเนินการอยู่และจะมีความสำคัญต่อแผนของเขา แม้ว่าเขาจะก็ยังไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นไปตามที่เขาต้องการหรือเปล่า
จากโต๊ะทำงาน เข็มแกะสลักขนาดเล็กจำนวนมากบินว่อน ขณะที่เขานั่งลงในพื้นที่ว่างอันกว้างใหญ่ จากนั้นรูปทรงโลหะที่แตกต่างกันมากกว่าสิบแบบและเครื่องจักรธรรมดา ๆ ก็บินเช่นเดียวกัน ในขณะที่เขาจดจ่ออย่างเต็มที่
เขาขยายออร่าของเขาโดยใช้ ‘ชู‘ ในทุกเข็ม ในขณะที่เขาเริ่มแกะสลักคำจารึกใหม่ที่เขาเพิ่งพบในทุกรูปร่างพร้อมกัน
การควบคุมออร่าของเขานั้นเกินความสมบูรณ์แบบภายในอาเขตของเขาและนั่นก็เหมือนกันสำหรับทุกสายของเน็น เช่นเดียวกับตอนนี้ เขาใช้ ชู และการปล่อยมลพิษที่ปกคลุมทุกเข็มด้วยออร่าของเขาจากระยะไกล และนี่คือวิธีที่เขาแกะสลักอาคารทั้งหมดด้วยเวลาค่อนข้างน้อย
รูปทรงโลหะต่าง ๆ เป็นสิ่งที่เขามักจะใช้ทดสอบจารึก ตอนนี้เขาต้องการทดสอบการใช้จารึกที่เขาเพิ่งได้รับ…
…….
หลังจากนอนหลับไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ยาซุโอะ ก็ตื่นขึ้นอย่างกระปรี้กระเปร่า เขาชงกาแฟและดื่มช้า ๆ ขณะทำงานเพื่อขยายอาเขตของเขา นี่คือสิ่งที่เขาทำมากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะมันสำคัญสำหรับเขา
‘ฉันยังไม่ได้ข้อสรุป แต่จากการสังเกตของฉัน ถ้าจารึกมีประโยชน์จริง ๆ ซึ่งฉันคิดว่ามันมี มันจะทำให้แผนของฉันง่ายขึ้นมาก แม้ว่าจากการทดสอบประสิทธิภาพจะต่ำเกินไป อืม ฉันต้องทำงานเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ บางทีการรวมมันเข้ากับคำจารึกเสริมพลังก็ใช้ได้‘ ยาซุโอะ คิด ขณะที่จิบกาแฟอีกครั้ง
เขานั่งบนเก้าอี้อย่างสบาย แม้ว่าจิตใจของเขาจะทำงานอย่างอื่นไปด้วย ตั้งแต่ถอดเสื้อผ้าที่มีน้ำหนักออกหลังจากสร้างอาเขตของเขาแล้ว เขาก็เริ่มฝึกอีกวิธีหนึ่งเพื่อชดเชย
โดยทั่วไปแล้วเขาเพิ่มแรงโน้มถ่วง โดยสร้างแรงกดดันรอบ ๆ ร่างกายของเขาและทุกอวัยวะไปยังทุกส่วนเล็ก ๆ ของร่างกาย สิ่งนี้ทำหน้าที่เป็นน้ำหนักขั้นสูงที่ทำให้ร่างกายของเขากระชับและเพรียวบางเหมือนที่เขาต้องการ ในขณะเดียวกันก็เสริมความแข็งแกร่งทุกส่วนของร่างกายที่ยากจะเสริมความแข็งแกร่ง
สิ่งนี้ยังฝึกสมองของเขาให้สามารถจัดการกับข้อมูลที่มากขึ้น ซึ่งเป็นส่วนสำคัญของความสามารถของเขา นั่นคือเหตุผลที่เขาใช้มันเกือบตลอดเวลา
เขาฝึกต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งข้อความถูกส่งมายังโทรศัพท์ของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จากนั้นมันก็หายไปในอากาศ
เขายืนอยู่บนกิ่งไม้มองภาพที่แปลกประหลาด ขณะที่คิด‘ยิ่งความปรารถนาของ นานิกะ ยิ่งใหญ่เท่าไร ก็ยิ่งยากที่จะทำตามคำขอสามข้อถัดไปได้สำเร็จเท่านั้น คนที่ต้องแบกรับภาระของคำขอสามข้อถัดไป ไม่ใช่คนที่ นานิกะ ให้พร แต่คือคนต่อไปที่ อารุกะ ขอ ซึ่งหมายถึงตามความปรารถนาที่ฉันขอเมื่อวาน มันจะเป็นภาระให้กับคนรับใช้คนใหม่อย่างหนักหน่วง‘
ความปรารถนาเมื่อวานนี้ทำให้เขาเป็นคนเดียวที่สามารถขอพรได้และทำให้กฎข้อที่ห้าไม่เป็นผลกับเขา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาต้องแบกรับภาระ แต่หมายถึงผู้ที่เติมเต็มคำขอทั้งสามไม่สามารถขอพรได้ เว้นแต่บุคคลนั้นคือ ยาซุโอะ
คนรับใช้คนใหม่ที่ได้รับมอบหมายให้ดูแล อารุกะ คือ ยาสุฮะ ที่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของ นานิกะ เธอมีผมสั้นสีม่วงอ่อนและสวมชุดพ่อบ้านของตระกูลโซลดิ๊กด้วย อารุกะ ที่กำลังจับมือเธอ
“ ยาสุฮะ เธอฆ่าตัวตายได้ไหม? ” ทันใดนั้น อารุกะ ก็ถาม ยาสุฮะ อย่างไร้เหตุผล
“ อย่าล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้คุณหนู! ” ยาสุฮะ พูดอย่างเชื่องช้า เธอกำลังพูดอะไรบางอย่าง โดยไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
อารุกะ มองเธออยู่สักพักจนทำให้เธอประหม่า จากนั้นเธอก็พูด ” ถ้าอย่างนั้น ยาสุฮะ ช่วยผ่าตัวเองออกเป็นสองส่วนได้ไหม? “
ความกลัวเริ่มก่อขึ้นในตัวของ ยาสุฮะ ขณะที่เธอพูดว่า ” คุ…คุณหนู อย่าล้อเล่นสิคะ! “
แต่ อารุกะ มองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า “ ยาสุฮะ ขอสมองหน่อยได้ไหม? ” พร้อมกับที่เธอยกมือขึ้น
ความกลัวครอบงำ ยาสุฮะ ขณะที่เธอล้มลงไปด้านหลัง “ ม…ม..ไม่ “
อากาศดูเหมือนจะเปลี่ยนไป เมื่อ อารุกะ ถามคำขอครั้งสุดท้าย ” ถ้าอย่างนั้น ยาสุฮะ เธอให้อวัยวะภายในทั้งหมดของเธอแก่ฉันได้ไหม? “
ความตื่นตระหนกปรากฏบนใบหน้าของ ยาสุฮะ ขณะที่เธอตะโกน ” หยุดนะ!! “
เวลาดูเหมือนจะช้าลง เมื่อ ยาซุโอะ ปรากฏตัว หยิบ อารุกะ ขึ้นมาแล้วหายตัวไป แม้ว่าวินาทีเดียวที่เขาหายตัวไป คนรับใช้ก็ถูกบดเป็นเนื้อสับ เหลือไว้เพียงกองเลือดให้เห็น
……..
ยาซุโอะ กำลังเดินอยู่บนเนินเขาที่สวยงามสีเขียว โดยมี อารุกะ อยู่ในอ้อมแขนของเธอ เธอกอดแขนเขามากขึ้น ขณะที่เธอหันศีรษะมองมาที่เขา สิ่งที่ปรากฏไม่ใช่ใบหน้าของ อารุกะ แต่เป็นของ นานิกะ ขณะที่ดวงตาสีเข้มกลวง ๆ จ้องตรงมาที่ตัวเขา
สิ่งประหลาดที่อยู่ตรงหน้าเขาดูไม่สะทกสะท้าน เมื่อเขานั่งลงบนหญ้าเขียวขจีพร้อมทิวทัศน์ที่สวยงาม
“ เจอกันอีกแล้วนะ ” เขาพูดพลางลูบศีรษะเธอ นานิกะ มองดูเขาโดยไม่พูดอะไร
“ ขอเรียกว่า นานิกะ ได้ไหม ชื่อนี้สื่อถึงตัวเธอได้ดี ” ยาซุโอะ พูดเสริม
“ ไอ ” นานิกา พยักหน้า
“ อืมม ฉันจะถามคำถามเธอสองสามข้อ ถ้าเธอไม่อยากตอบหรือไม่รู้คำตอบก็ไม่เป็นไร ”
เธอแค่พยักหน้า จากนั้นเขาก็ถามว่า “ ถ้าฉันอยากจะลบจักรวาลทั้งหมด เธอจะทำอย่างนั้นได้ไหม? ”
เธอทำหน้างงไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดว่า “ ไม่รู้ ”
ประกายแสงปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ในขณะที่เขาถามคำถามอื่น ” แล้วการลบโลกนี้เพียงอย่างเดียว ” เธอตอบคำถามด้วยคำตอบที่เหมือนเดิม
ยาซุโอะ หรี่ตาลง ” ให้ฉันใช้ถ้อยคำใหม่ เธอสามารถทำให้สิ่งที่เราอาศัยอยู่ ดาวเคราะห์ ทำลายตัวเองได้ไหม? “
เธอทำหน้าว่างเปล่าครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “ ไอ ”
รอยยิ้มเล็ก ๆ วาดใบหน้าอันซีดเซียวของ ยาซุโอะ ขณะที่เขาคิดว่า ‘นั่นให้ข้อมูลแก่ฉันมากมาย…‘
รอยยิ้มกลายเป็นเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ขณะที่เขาจูบหน้าผากเธอ ” ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ชายของเธอฉลาดมาก “…
