……….
โมเรน่า นอนหลับเป็นเวลานานกว่าสิบชั่วโมงด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ ขณะที่ อารุกะ เทเลพอร์ตกลับบ้านหลังจากตื่นนอนและ ยาซุโอะ ใช้เวลาทั้งหมดนั้น เพื่อฝึกฝนอาเขตของเขาและแอโรเน็น จนกระทั่ง เขาได้ยินเสียงหาวขี้เกียจที่บ่งบอกว่าเธอกำลังตื่นแล้ว
ยาซุโอะ ลืมตาขึ้น ขณะที่เขาเริ่มลูบผมของเธอ “หลับสบายไหม?” , “อืม” เธอตอบอย่างเกียจคร้าน โดยไม่ขยับไปไหน…
“รู้สึกดีขึ้นหรือเปล่า?” “อืม” ด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ชัดเจน เธอแค่ฮัมคำตอบเดิม “ดี ถ้าเธอรู้สึกไม่พอใจแม้แต่น้อยก็มาหาฉันได้เลย โอเคไหม?” โมเรน่า เงยหน้าขึ้น มองสบตาเขาแล้วยิ้มน้อย ๆ “ฉันจะรับข้อเสนอของนาย…เสมอ” , “อืม… ฉันจะรับผิดชอบเอง”
“นอกจากนี้ ฉันทำให้พวกเขาทั้งคู่หมดสติและสังเกตว่าพวกเขาเริ่มแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าพวกเขาจะหมดสติ นี่คือสิ่งที่ฮัตสึกำลังทำอยู่ใช่หรือเปล่า?”
โมเรน่า พยักหน้า ขณะที่เธอยืนขึ้น และ ยาซุโอะ พูดตาม “ใช่… ฉันต้องการให้พวกเขามีชีวิตอยู่สักพักและฉันคิดว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้น เมื่อเวลาผ่านไป”
“โอ้ นานแค่ไหน?”, “เป็นเดือนอย่างแน่นอน”, “อืม บอกฉันเกี่ยวกับฮัตสึของเธอและเธอก็ควรสร้างความมั่นคงให้ตระกูล ก่อนที่ตระกูลมาเฟียอื่นจะฉวยโอกาสที่ตระกูลเอย์อิอ่อนแอในตอนนี้…”
…..
“อืม น่าสนใจ การประมูลถูกยกเลิกอย่างนั้นหรือ มันเป็นไปได้มากที่จะเป็นฝีมือของ เซริซโดนิส เขาจ่ายเงินเท่าไหร่ เพื่อให้ได้พวกมันมา…. เขาเสพติดส่วนต่าง ๆ ของร่างกายมนุษย์จริง ๆ” ยาซุโอะ ดูครุ่นคิด ขณะที่ลูบต่างหูและนั่งบนเก้าอี้ในสำนักงานใหญ่ของตระกูลเอย์อิ
“อืม เขามีเนตรสีเพลิงแปดคู่แล้วและเขาเกือบจะยกเลิกการเป็นหุ้นส่วนกับตระกูลเอย์อิ เมื่อเขารู้เรื่องการปล้นสะดมที่ยอร์คชินซิตี้” โมเรน่า พยักหน้า ขณะที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขาพร้อมกับขาที่ไขว้กัน
“แต่มันไม่สำคัญ ฉันรู้ที่อยู่ปกติของพวกมัน ดังนั้น พวกมันจึงเป็นของฉัน…” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา แต่สิ่งที่สังเกตได้ก็คือ ดวงตาของเขาขาวโพลนจนทำให้เขาดูราวกับว่าเขาตาบอดและในระดับหนึ่ง เขาก็ตาบอด…ชั่วคราว
ในเวลาเดียวกัน ห่างจากโรงประมูลใหญ่เพียงไม่กี่ไมล์ สามารถมองเห็นอาคารขนาดเล็กได้ แต่สิ่งที่มองไม่เห็นนั้นคือ เส้นใยจำนวนนับไม่ถ้วนที่เคลื่อนตัวไปรอบ ๆ อาคารอย่างเป็นระเบียบ
เส้นใยแอโรภายใต้การควบคุมของ ยาซุโอะ เคลื่อนไหวเป็นคู่ เส้นใยปกติและเส้นใยที่มีวงกลมอยู่ข้างหน้า ซึ่งทำหน้าที่เป็นดวงตาในการสังเกตทุกที่
การค้นหาดำเนินต่อไปสักพัก โดยไม่มีใครสัมผัสกับเส้นใย เนื่องจาก ยาซุโอะ จัดการให้พวกมันเข้าไปใกล้หลังคา จนกระทั่ง เขาพบห้องนิรภัยที่ล็อกไว้ พร้อมกับมีการ์ดหลายคนคอยดูแลอยู่รอบ ๆ
ดูเหมือนว่าอุปสรรคเหล่านี้จะไม่เป็นปัญหากับเส้นใยแม้แต่น้อย เนื่องจากเส้นใยค่อย ๆ เริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ แม้ว่าจะใช้เวลาสองสามนาทีในการเปลี่ยนขนาดของเส้นใยก็ตาม เนื่องจากระยะห่างระหว่างเขากับเส้นใยที่ไกลจากกัน
เมื่อเส้นใยถึงขนาดที่เล็กพอที่จะผ่านเข้าไปได้ มันก็ผ่านช่องว่างนั้นที่มีขนาดเล็กเท่ากับฝุ่นละออง จากนั้น เขาก็สังเกตด้านในของห้องนิรภัย
เขายกมือขึ้น เมื่อเขาเห็นว่าเขาอยู่ภายในแล้วเขาก็รวบรวมออร่าที่บริเวณฝ่ามือ เขายังคงป้อนออร่าไปยังประตูมิติที่เริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ และเผาผลาญเน็นอย่างมหาศาล เนื่องจากเขาต้องการที่จะสร้างมันได้ไกลถึงประตูมิติปลายทางเท่าที่เขาต้องการและพิจารณาว่าเขากำลังสร้างประตูมิติที่มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางสี่เมตร
เมื่อประตูมิติปลายทางถูกสร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์ เขาก็ถอนเส้นใยแอโรที่เหลือที่เขาไม่ต้องการแล้วสร้างใหม่จากมือของเขา เส้นใยใหม่จะผ่านประตูมิติต้นทาง เพื่อไปปรากฏในห้องนิรภัย
เขาจัดการเส้นใย เพื่อเคลื่อนไปยังตู้กระจกแปดเหลี่ยมขนาดใหญ่และเริ่มวนไปรอบ ๆ จนกระทั่งเส้นใยห่อหุ้มมันจนหมด จากนั้น เขาก็นำมันผ่านประตูมิติพร้อมกับโหลแก้วเล็ก ๆ สองใบที่ตามมาอย่างใกล้ชิด
ยาซุโอะ ปิดประตูมิติ ในขณะที่ยืนขึ้น พร้อมกับดวงตาสีดำสนิทกลับมา หลังจากที่เขาหยุดใช้แอโรอาย
รอยยิ้มเล็ก ๆ วาดใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาสังเกตไอเท็มด้วยความสนใจ ตู้กระจกขนาดใหญ่เต็มไปด้วยของเหลวที่หยุดร่างกายไม่ให้เน่าเปื่อย มีผู้หญิงผมสีน้ำตาลไร้ดวงตาและโหลแก้วอีกสองใบที่บรรจุเนตรสีเพลิงไว้ ผู้หญิงคนนี้เป็นสมาชิกเผ่าคูลท์และดวงตาเป็นของเธอ
ยาซุโอะ ได้สร้างอาเขตขยายขึ้นสองอาเขต อาเขตหนึ่งอยู่ที่ผู้หญิง และอีกอาเขตหนึ่งอยู่ที่ดวงตา เขาเสียสละอาเขตส่วนใหญ่ในการทำเช่นนั้น จากนั้น จึงเริ่มสังเกตดีเอ็นเอของพวกเขาอย่างใกล้ชิดชั่วขณะหนึ่ง จนกว่าเขาจะตรวจสอบว่าพวกเขามีดีเอ็นเอที่เหมือนกัน ‘สมบูรณ์แบบ!‘
โมเรน่า ยืนขึ้นแล้วกอด ยาซุโอะ จากด้านหลังพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของเธอ “มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับพวกเขานอกเหนือจากดวงตาของพวกเขา?”
“นั่นคือสิ่งที่พิเศษของพวกเขาและความเป็นไปได้ที่ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเขา”
“นั่นคือความหลงใหลของนาย? การค้นคว้าข้อมูล?” โมเรน่า ถามด้วยความสงสัย เธอได้ถามคำถามค่อนข้างมากในช่วงเดือนที่ผ่านมา เพื่อทำความรู้จักเขาอย่างใกล้ชิดมากขึ้น
ยาซุโอะ ลูบต่างหูของเขาด้วยแสงระยิบระยับในดวงตาของเขา “ฉันสนุกกับมัน… การค้นคว้าสิ่งที่น่าสนใจ การสังเกตว่าสิ่งต่าง ๆ มีปฏิกิริยาอย่างไรต่อสิ่งอื่น ๆ เป็นสิ่งที่น่าสนใจสำหรับฉัน ใช่ มันเป็นความชอบของฉัน เธอพบความชอบของเธอหรือยัง?”
เธอยิ้มอย่างผ่อนคลาย “ฉันคิดว่าฉันมี…”
ยาซุโอะ หันกลับมาและกอดเธอไว้แน่น พวกเขาอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งจนกระทั่งรอยยิ้มแสดงความสนใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “พวกเขาเพิ่งตายไป…” จากนั้น เขาก็สร้างประตูมิติขนาดใหญ่ที่พวกเขาเดินผ่านได้
พวกเขาปรากฏตัวในห้องที่เรียบง่าย มีเตียง 2 เตียงพร้อมเครื่องมือทางการแพทย์หลายอย่างโดยเฉพาะ เพื่อให้คนที่อยู่ในอาการโคม่า บนเตียงมีอดีตหัวหน้าและอดีตรองหัวหน้าของตระกูลเอย์อิ
แม้ว่าอุปกรณ์จะรักษาชีวิตไว้ได้ แต่หัวใจของพวกเขาก็ยังหยุดในเวลาใกล้ ๆ กัน โดยไม่มีสัญญาณบ่งชี้ปัญหาสุขภาพใด ๆ และพวกเขาดูเกือบจะเหมือนกับเมื่อเดือนที่แล้ว แต่พวกเขาก็เสียชีวิตอย่างกะทันหันราวกับถูกกำหนดไว้ล่วงหน้า
ดวงตาของ โมเรน่า เป็นประกาย ขณะที่เธอมองดูพวกเขา จากนั้น จึงเริ่มพุ่งเข้าหาพวกเขา
ยาซุโอะ แค่มองดูสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ในขณะที่สังเกตเห็นว่าเน็นของพวกเขายังไม่หายไป แต่มันค่อย ๆ หายไป ยาซุโอะ คาดเดาปริมาณออร่าของพวกเขา ในตอนนี้มีจำนวนออร่าประมาณ 60000 ยูนิตออร่า โดยรองหัวหน้ามีออร่าประมาณ 50000 ยูนิตออร่า นอกจากนี้ เขายังตั้งข้อสังเกตอีกว่าการเพิ่มขึ้นของเน็นส่วนใหญ่เกิดขึ้นเฉพาะในสัปดาห์ที่ผ่านมา โดยเฉพาะในช่วง 24 ชั่วโมงที่ผ่านมา
โมเรน่า มองไปที่ ยาซุโอะ ที่พยักหน้าให้เธอ “ไม่ต้องกังวล ถ้ามีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้น ฉันจะหยุดกระบวนการนี้” เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และนำมีดเล่มเล็ก ๆ ออกมา จากนั้น เธอก็ตัดมือของรองหัวหน้าและทำให้เลือดไหลออกมา
เธอเอื้อมมือไปสัมผัสเลือด ซึ่งกระตุ้นระยะสุดท้ายของฮัตสึของเธอ ในขณะที่ร่างกายเริ่มแห้งสนิทด้วยเลือดที่ไหลไปยังมือของเธอที่สัมผัสอยู่และหายไป
ยาซุโอะ เดินไปข้างหลังเธอแล้วสร้างอาเขตขยายรอบตัวเธอ โดยสังเกตกิจกรรมของร่างกายและเน็น เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี…
