I Don’t Want To Defy The Heavens – DTH ตอนที่ 71 ลูกพี่ลูกน้องเจ้าอยู่ไหน

I Don’t Want To Defy The Heavens

DTH ตอนที่ 71 ลูกพี่ลูกน้องเจ้าอยู่ไหน

“นายน้อยหยวน เจ้ามีความขัดแย้งกับนายน้อยหลินงั้นรึ?” หวังหยุนเฟยถาม

หยวน เทียนซูตอบ “ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก”

เขาโกหก มันจะไม่มีความขัดแย้งระหว่างพวกเขาได้อย่างไร?

เขาไม่ต้องการบอกหวัง หยุนเฟยว่าระหว่างเขาและชายคนนั้นมีความขัดแย้งกันมาตลอด

เขาอยากจะฆ่ามันให้ตาย เพราะชายคนนั้นช่างน่ารําคาญนัก

“เป็นไปได้อย่างไร?” หวัง หยุนเฟยกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ “หากไม่มีความขัดแย้งจริงแล้วทําไมข้าจึงรู้สึกเหมือนนายน้อยหลินกําลังไล่ตามเรา?”

หยวน เทียนชูหันกลับมาและพบว่าหลิน ฟานกําลังไล่ตามพวกเขาจากด้านหลัง

“ลูกพี่ลูกน้องเจ้าวิ่งนําไปก่อนและปล่อยให้ปีศาจหยินเผชิญหน้ากับพวกเขาในทุกๆที่ที่พวกเขาไป” หลิน ฟานสั่ง

ตัวเขาเองไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าอีกฝ่ายจะเร็วขนาดนี้ หากไม่ได้สายตาอันแหลมคมของเขา พวกเขาคงจะคลาดกันไปนานแล้ว

หยวน เทียนชูตกตะลึง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทําไมข้าต้องมาเจอเจ้าปีศาจตัวนี้ด้วย?

แม้ว่าพวกเขาจะมีความขัดแย้งกัน แต่ความขัดแย้งของพวกเขานั้นก็ไม่ได้ปรากฏออกมาให้คนนอกเห็น

โดยเฉพาะวันนี้

เขาได้เผชิญหน้ากับหลิน ฟานขณะที่กําลังมีความสุขกับมื้ออาหาร ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรแต่เมื่อดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน มันดูเหมือนว่าเขากําลังถูกหลิน ฟานไล่ตามอยู่ และมันก็ทําให้เขากลัวมาก

ทันใดนั้นโจว เชียงเหมาก็มาถึงตรงหน้าของหยวน เทียนชูพร้อมกับปีศาจหยินที่อยู่บนหลังของเขาโดยที่มันกําลังมองมาทางพวก

เขา

ปีศาจหยินที่ดูไร้ความรู้สึกนั้นทําให้เขารู้สึกแย่มาก

หยวน เทียนชูสบตากับปีศาจหยินความรู้สึกอึดอัดเข้าปกคลุมตัวของเขา เขาพยายามเปลี่ยนตําแหน่งเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของปีศาจหยิน แต่โจว เชียงเหมาก็ตามมาอย่างใกล้ชิดและทําให้ปีศาจหยินอยู่ในสายตาของเขาตลอด

เชี่ย!

แม่งเอ๊ย!

อย่าให้มันมากเกินไปนัก

“ความโกรธ +123”

หลิน ฟานเงยหน้าและมองไปรอบๆ เขาดูสบายๆราวกับไม่รู้ว่า นเกิดอะไรขึ้น

ส่วนเรื่องคะแนนความโกรธมันก็เป็นตามที่เขาคาดไว้

เหตุเพราะวันนี้เขาไม่มีอะไรทําเขาจึงกําหนดเป้าหมายของเขา ไปที่หยวนเทียนชู

ก็มันช่วยไม่ได้หนิเนื่องจากชีวิตมันน่าเบื่อเขาจึงต้องหาความสนุกใส่ตัวบ้าง

คะแนนความโกรธที่ได้มาก็ดี ถึงมันจะไม่มากแต่ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี

หยวน เทียนชูพยายามระงับความโกรธในใจและเดินไปข้างหน้าโจว เชียงเหมา “เจ้าช่วยหยุดมาอยู่ตรงหน้าข้าจะได้ไหม?”

โจว เชียงเหมามองไปรอบๆ “ถนนนี้เป็นของเจ้างั้นรึ? หากข้าอยากจะยืนอยู่ตรงนี้แล้วมันเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร?”

คําตอบที่โดดเด่นของเขาทําให้หยวน เทียนชูแทบทนไม่ไหวที่จะเข้าไปต่อยหน้าเขาสักที

แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเขาไม่สามารถชนะโจว เชียงเหมาได้และทําได้เพียงแค่อดทนต่อไป

หวัง หยุนเฟยไม่ได้เดินทางจากเมืองหลงมายังเมืองหยูฉางเพื่อเที่ยวเล่น เขาไม่ได้เข้าไปไกล่เกลี่ยความขัดแย้งระหว่างนายน้อยหยวนและนายน้อยหลิน แต่ทําตัวเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์เท่านั้น

สภาพแวดล้อมที่แตกต่างสร้างคนที่แตกต่าง

มีเพียงการยืนมองอยู่ด้านข้างเท่านั้นถึงจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน

“เจ้าชนะ!”

“นายน้อยหวังข้าว่าเราไปทางนี้กันดีกว่า”

ถึงข้าจะไม่สามารถชนะเจ้าได้ แต่ก็สามารถหลีกเลี่ยงเจ้าได้ถูกไหม?

เขารู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเหลียง หยงฉี เขาได้เผชิญหน้ากับหลิน ฟานบนถนนและถูกทุบบติโดยไม่สามารถทําอะไรได้

เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับเขาอย่างเด็ดขาด

เมื่อโจว เชียงเหมาเห็นพวกเขาเปลี่ยนเส้นทางเขาก็ไม่คิดจะปล่อยไป เพราะลูกพี่ลูกน้องสั่งเอาไว้ว่าให้ตามพวกเขาและอย่าให้คลาดสายตา

ดังนั้นเขาจึงใช้สมาธิทั้งหมดไปกับการไล่ตามเป้าหมายที่ได้รับมอบมา

หากมีการให้คะแนนการแสดงเขาคงจะได้ศูนย์อย่างแน่นอน

ตราบใดที่มีสมองก็สามารถรู้ได้เลยว่าเขาจงใจตามอีกฝ่าย มันใช่เรื่องบังเอิญที่ไหนกัน

ฟุบ!

ทันใดนั้นหยวน เทียนชูก็เห็นแสงสว่างวาบพร้อมกับมีร่างปรากฏขึ้นต่อหน้าของพวกเขา มันเร็วมากจนแม้กระทั้งสายลมยังพัดผ่านพวกเขา

ราวกับมีบางสิ่งสั่นขึ้นลงต่อหน้าพวกเขา

โจว เชียงเหมาหันหลังให้พวกเขาทั้งสอง ร่างของปีศาจหยินอยู่ใกล้กับใบหน้าของพวกเขามาก

ด้วยแขนขาทั้งสี่ที่ถูกตัดร่างกายของปีศาจหยินตอนนี้จึงไม่ต่างอะไรกับขยะชิ้นหนึ่ง

“อ้า! นี่มันที่ไหนกัน? แล้วข้ามาตรงนี้ได้อย่างไร?” โจว เชียงเหมาแสร้งทําเป็นมองไม่เห็นพวกเขา

เขาหันมองไปรอบๆทําราวกับไม่เห็นพวกเขาทั้งสองที่อยู่ข้างหลัง

“ความโกรธ +233”

หยวน เทียนชูกําหนดแน่น “โจว เชียงเหมาเจ้าต้องการอะไรกันแน่?”

“ข้าแค่กําลังมองหาลูกพี่ลูกน้องของข้า” โจว เขียงเหมากล่าว

“ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าก็ลูกข้างหลังเรานั่นไง” หยวน เทียนชูชี้ไปที่ชายผู้น่ารังเกียจที่อยู่ไม่ไกล นี่ต้องเจตนาแน่ เห็นได้ชัดเลยว่าอีกฝ่ายเล็งมาที่เขา

มันช่างน่ารังเกียจนักที่ใช้วิธีการเช่นนี้

“โอ้!” โจว เชียงเหมาตอบ เขายังคงมองไปรอบๆและไม่คิดที่จะจากไป

หยวน เทียนชูเริ่มโกรธ “ข้าก็บอกไปแล้วว่าลูกพี่ลูกน้องของเจ้าอยู่ไหน ตอนนี้เจ้ากําลังมองหาอะไรอีก?”

โจว เชียงเหมาตอบ “ข้ากําลังมองหาลูกพี่ลูกน้องของข้า!”

เข้าใจแล้ว

พวกเจ้าจงใจทําให้ข้าโกรธใช่ไหม?

เอาล่ะครั้งนี้เจ้าชนะแต่ข้าขอให้กรรมมันตามทันพวกเจ้าสักวันห

ตัวเขาเองไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะต้องเจอเรื่องแบบนี้เมื่อเขาออกมาข้างนอก ทําไมเมื่อก่อนข้าถึงไม่คิดว่าเจ้าพวกนี้มันน่ารังเกียจกันนะ?

“นายน้อยหยวนอย่าโกรธไป ที่เราต้องทําก็แค่หลีกเลี่ยงเท่านั้น” หวัง หยุนเฟยกล่าว

“เอาล่ะ นายน้อยหวังโปรดตามข้ามา” หยวน เทียนชูกล่าวด้วยรอยยิ้มเพื่อระงับความโกรธในใจของเขา

หวัง หยุนเฟยคนนี้คือนายน้อยตระกูลหวังแห่งเมืองหลง ตั้งแต่ที่เขามาเยือนเมืองหยูฉางมันก็เป็นเรื่องรรมดาที่เขาจะต้องดูแลอีกฝ่ายอย่างดี

แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาเจอเรื่องแบบนี้

มันจึงทําให้เขาอารมณ์เสีย

แถมมันยังทําลายแผนการเดินทางเพื่อสร้างความบันเทิงของเขาแก่นายน้อยหวังอีกด้วย

เมื่อยิ่งคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทําให้เขาโกรธมากขึ้นเท่านั้น

“ความโกรธ +333”

เดิมที่มีเพียงโจว เชียงเหมาเท่านั้นที่จะติดตามและปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาเป็นครั้งคราว

แต่ต่อมาหลิน ฟานก็เข้ามาร่วมวงด้วยเช่นกัน และไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนมันก็จะมีอีกฝ่ายติดตามมาด้วยเสมอไม่มีทางหนีได้เลย

ใบหน้าของหยวน เทียนซูเปลี่ยนเป็นสีแดงเนื่องจากความโกรธ

นี่มันวันบ้าอะไรกัน!

ทั้งๆที่ข้ายังไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา แล้วเหตุใดทําไมข้าถึงตกเป็นเป้าหมายของพวกเขาได้?

หรือความจริงแล้วมันจะเป็นเพียงแค่วันที่โชคร้ายวันหนึ่งของข้าเท่านั้น?

และถ้าหากข้าต้องการสู้กับพวกเขา ข้าก็ไม่สามารถชนะได้อีก

นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้แล้วแบบนี้ข้าควรจะทําอย่างไรดี?

“หลิน ฟานเจ้าจะมากเกินไปแล้ว” ใบหน้าของหยวน เทียนซูเปลี่ยนเป็นสีแดง ในตอนแรกมันมีเพียงลูกพี่ลูกน้องของเขาเท่านั้นที่แบกสิ่งที่น่าขยะแขยงนี้เอาไว้ข้างหลังเพื่อทําให้พวกเขารังเกียจ แต่ตอนนี้เขาก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน

หลิน ฟานหันกลับมาและถามด้วยความสับสน “พี่หยวน ข้าไปทําอะไรให้ท่านกัน? ข้าแค่กําลังตามหาลูกพี่ลูกน้องของข้า มันมีตรงไหนที่เกี่ยวข้องกับท่าน?”

เจ้ามัน..

“โจว เชียงเหมาเจ้ากําลังมองหาใคร?” อกของหยวน เทียนชูพองขึ้น

“ข้ากําลังมองหาลูกพี่ลูกน้องของข้า” โจว เชียงเหมากล่าว

ทุกอย่างเงียบลง

หยวน เทียนชูกัดริมฝีปากของเขาและหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ มิฉะนั้นเกรงว่าเขาคงจะสําลักความโกรธตาย

พวกเจ้าตาบอดกันรึไง?

ทั้งๆที่พวกเขาอยู่ข้างๆกันแต่ยังมีหน้ามาบอกกับข้าว่าพวกเขากําลังหากันและกัน เมื่อเป็นแบบนี้ทําไมพวกเจ้าไม่ไปหากันที่ห้องน้ําล่ะเผื่อจะเจอ

โกวชิทําตัวไม่ถูก นายน้อยของเขารู้วิธีเล่นจริงๆ

เมื่อมองไปที่นายน้อยหยวนตอนนี้เขากําลังโกรธมากจนแทบคลั่ง

หวัง หยุนเฟยถอนหายใจ หากพวกเขาทําเช่นนี้ในเมืองหลง เกรงว่าพวกเขาคงจะถูกอัดจนตาย เรื่องการกระตุ้นหยวน เทียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือเขาก็อยู่ที่นี่ด้วย

การใช้สิ่งที่น่าขยะแขยงเช่นนั้นมองมาทางเขาถือเป็นการยั่วยุอย่างหนึ่ง

“นายน้อยหลิน ข้าคือหวัง หยุนเฟยจากตระกูลหวังแห่งเมืองหลงงเมืองหลงยจากตระกช่นนี้มองมาทางงมาทเขาถือเปเกี่ยวข้อง ข้าคิดว่าที่เจ้าทํามันเกินไปหน่อย” หวัง หยุนเฟยกล่าว

เนื่องจากสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากประกาศตัวตนของเขาออกไปเพื่อช่วยให้หยวน เทียนชูออกจากสถานการณ์นี้

เมืองหยูฉางเป็นพื้นที่ห่างไกลอันแสนยากจนและขาดแคลนทรัพยากร

เขาเคยได้ยินคนรุ่นเก่าในตระกูลของเขากล่าวว่าตระกูลหลินในเมืองหยูฉางนั้นแข็งแกร่งมากและไม่สามารถยั่วยุได้

อย่างไรก็ตามในความคิดของเขาไม่ว่ามันจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน แต่มันก็คงจะถูกจํากัดด้วยเงื่อนไขตามธรรมชาติและไม่สามารถพัฒนาได้มากนัก เมื่อรู้แบบนั้นแล้วพวกเขาจะแข็งแกร่งสักแค่ไหนกันเชียว?

“ลูกพี่ลูกน้องเจ้าอยู่ไหน?” หลิน ฟานตะโกน เขาไม่สนใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

“ลูกพี่ลูกน้องท่านอยู่ไหน?” โจว เชียงเหมาพูดตามหลิน ฟาน เขาทําราวกับเขาหลงทางจริงๆ

ที่เหมือนกันอีกอย่างคือพวกเขาทั้งสองไม่ได้สนใจหวัง หยุนเฟยเลยแม้แต่น้อย

เจ้าเป็นใครกัน?

เจ้ามาทําอะไรที่นี่?