Chapter 10 รสชาติของเงิน!มันติคอร์(5)
ในไม่ช้าผมเริ่มจมอยู่ในความคิดของความลังเล. การคำนึงถึงสิ่งที่จะตามมาก็ค่อยๆหายไปด้วยเช่นกัน.
บางครั้งเมื่อผมไปล่ามอนเตอร์กับปาร์ตี้,ผมล่ามันติคอร์บางตัวที่อยู่ใกล้ๆ. ก่อนที่มันจะมาหาผม, ผมใช้บอลน้ำแข็งแช่ปีกและขาของมัน, และปล่อยสายฟ้าใส่พวกมันจนกว่าจะตาย.
ไม่ว่าจะมามากเท่าไหร่, มันจะปลอดภัยตราบเท่าที่ผมฆ่าพวกมันก่อนที่พวกมันจะเข้าใกล้ผม!
นั้นเป็นไปได้ใช่มั้ย?
***
– ติ-ดิก กรุณาสแกนบัตรของคุณ.
– ติ-ดิก กรุณาสแกนลายนิ้วมือของคุณ.
– ดันเจี้ยนกำลังจะเปิดใช้งาน.
ผมจมอยู่ในความคิดอีกครั้ง, แต่ก่อนที่จะนาน, ผมพบว่าตัวเองอยู่ในดันเจี้ยนแล้ว. ,มันทำให้ผมมีความมั่นใจโดยไม่รู้ตัว.
‘บางที่ผมควรจะพูดว่าผมต้องการเป็นนักธุรกิจ,’ ผมคิด.
ผมรอปาร์ตี้ 6 คน, ที่อยู่ก่อนหน้านี้, ซึ่งเข้าไปก่อน. ในไม่ช้าผมเห็นพวกเข้ากลับไป, และผมเข้าไปแทน.
“อย่างน้อยที่สุดผมได้ ‘รองเท้าความเร็ว’ ซึ่งซางมินใช้มาใช้.”
‘รองเท้าความเร็ว’ เพิ่มความเร็วในการเคลื่อนที่, ดังนั้นมันเป็นเรื่องปกติที่มันถูกใช้โดยแทงค์และซับแทงค์. จอมเวทย์มานาปกติจะใช้รองเท้าซึ่งเพิ่มความอดทนหรือคล่องตัว, แต่ผมลงค่าสถานะทั้งหมดไปที่ความอดทน, ดังนั้นผมคิดว่าความเร็วควรที่น่าจะเพิ่มประสิทธิภาพและความสมบูรณแบบของผมมากขึ้น.
“ตอนนี้, ฉันควรที่จะหลอกล่อมัน?”
คลึงง!
เนื่องจากความพิเศษธรรมชาติของมันติคอร์, การดึงดูดความสนใจมันจึงเป็นเรื่องง่าย. ตราบเท่าที่ผมเจอกับหนึ่งในพวกมัน, ทั้งฝูงของพวกมันจะรีบวิ่งมาในทันที.
แม้นี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมสู้กับฝูงมวลมอนเตอร์ในครั้งเดียว, ผมไม่ได้พบว่ามันยากเลย.
[ได้รับ 600 ค่าประสบการณ์.]
[ได้รับ 600 ค่าประสบการณ์.]
[ได้รับ 600 ค่าประสบการณ์.]
.
.
.
มันลำบากไม่มาก, ผมรวมมันติคอร์รอบๆผม. การล่าได้เริ่มแล้ว.
แน่นอน, นี้เป็นจำนวนน้อยเปรียบกับสิ่งที่ทำในปาร์ตี้ 5 คน.
ผมเสียเปรียบ, ขณะที่ไม่มีบัฟหรือดีบัฟของลีอินอาและโจยองฮยอน.
ด้วยปาร์ตี้, มันเพียง 2 ครั้งเท่านั้นที่จะปิดฉากมอนเตอร์. ด้วยตัวเอง, มันต้องทำ 4-5 รอบเลยทีเดียว.
การใช้เงินที่ได้มาจากการล่ากับกลุ่มซางมิน, ทำให้ผมได้เรียน ‘โล่น้ำแข็ง.’
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้, ผมจึงสามารถสู้กับมันติคอร์โดยปราศจากการถูกดาเมจ.
โล่น้ำแข็งเป็นสกิลซึ่งสร้างชั้นน้ำแข็งป้องกัน. มันสามารถป้องกันดาเมจของศัตรูได้ถึง 3 นาที.
ร่าย 300 มานา, และมีคูลดาวน์ 10 นาที.
ผมไม่สนค่าร่ายอยู่แล้ว, แต่คูลดาวน์มันทำให้ผมแทบบ้า.
ผมไม่สามารถแม้แต่จะฝันที่จะซื่อสกิลป้องกันที่ใช้ได้ไม่จำกัดราคาแพงๆซึ่งไม่มีคูลดาวน์ใดๆทั้งสิ้น.
‘โล่น้ำแข็ง’ สามารถบล็อคการโจมตรีอย่างมากได้แค่ระดับกลาง.. อย่างไรก็ตาม, ถ้าค่าโจมตรีแข็งแกร่งเป็น 2 เท่าของค่าอดทนของผม, เมื่อนั้นโล่จะถูกทำลาย.
ไม่ต้องคำนึง, มันติคอร์มีพลังโจมตรีที่ไม่เพียงพอ, ดังนั้นผมจึงไม่จำเป็นต้องกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น.
ถ้าผมมีเงินเพียงพอแล้ว, ผมวางแผนจะเรียนทุกคลาสและทุกชนิดของโล่เวทย์. ถ้าผมทำได้, ผมจะเปิดใช้งานโล่ของผมสุ่มๆโดยไม่ต้องห่วงเรื่องคูลดาวน์ใดๆทั้งสิ่น. มันเป็นแบบแผนที่ชัดเจน.
ระหว่างการล่า, ผมเริ่มตื่นเต้นขณะได้รับค่าประสบการณ์ในอัตราเร็วที่บ้าคลั่ง, และมีหินเลือดจำนวนมากลอยอยู่กลางอากาศ, เปล่งแสงสีแดงออกมา. แทนที่จะแบ่ง 5 คน, พวกมันทั้งหมดถูกเก็บอยู่ในกระเป๋าของผม. นอกจากนี้, ทั้งๆที่ความจริงแล้วเวลต่ำๆอย่างผมไม่มีคุณสมบัติที่จะมาอยู่ในดันเจียนนี้.
“ถึงพวกบ้านรวยและเด็กรวยทั้งหลาย, ตั้งใจฟัง. หัดพึ่งพาตัวเองซะ. หยุดใช้ชีวิตใต้เงาพ่อแม่ได้แล้วมันน่าอาย. ยืนด้วยขาของตัวเองซะ, เหมือนอย่างที่ฉันทำ. เผชิญหน้ากับโลก. จงเกิดใหม่!”
ผมคิดว่าเด็กที่รวยๆกับผมอยู่ในโลกที่ต่างกัน.
อย่างไรก็ตาม, สิ่งที่ผมเคยเห็นว่าด้อยกว่า, ผมรู้สึกว่าตอนนี้มันด้อยกว่าผม.
ผมจบกลุ่มมอนเตอร์กลุ่มสุดท้าย, ซึ่งอยู่ทิศ 3 นาฬิกา, และตรงไปทางออกหลักดันเจี้ยน. ทุกๆอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น, จน…
ผมได้ยินเสียง.
……!!!!
…..! ……!
“เกิดอะไร? มีมอนเตอร์เหลืออยู่?”
เสียงหอนน่ากลัวก้องผ่านทั้งดันเจี้ยน.
ในขณะที่ผมคิดว่า ‘ไม่มีทาง, เป็นไปไม่ได้……’
………!!
ทันใดนั้นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อได้ปรากฎต่อหน้าของผม.
“นี้เป็นโอกาสของพวกมือใหม่? ฉันกำลังถูกแจ็คพอท?”
มันมีขนาดใหญ่กว่ามันติคอร์ปกติ 4-5 เท่า. มันถูกเรียกว่า เคลวี่คอร์.
ปีกและหางของมันเหมือนมันติคอร์ปกติ, อย่างไงก็ตามมันมี 3 หัว.
หัวตรงกลางเป็นสิงโต, ซ้ายเป็นสุนัข, และขวาเป็นมังกร.
หัวทั้งหมดกำลังหอนและโชว์เขี้ยวของพวกมัน, ราวกับว่ากำลังสู้กันเพื่อยึดร่างกาย.
“ว้าว, นี้ดูเหมือนอะไรซักอย่างจริงๆ……”
ดูนาฬิกา, ผมยังมี 15 นาทีก่อนดันเจี้ยนจะปิด.
ถ้าผมอยู่นี้ไม่ถึง 15 นาที, ผมสามารถออกจากดันเจี้ยนได้.
อย่างไรก็ตาม,
10,000,000.
เงินที่ผมจะได้จากการฆ่ามอนเตอร์ตัวนี้คือ 10 ล้าน.
“นี้มันโชคดีหรือร้ายกัน? ไม่จำเป็นต้องคิด. แม้จะไม่ชนะ, แต่ฉันก็ได้พยายามแล้ว.”
เนื่องจากประสบการณต่อสู้และการฆ่า, ผมจึงรู้สึกมั่นใจ. ดังน้น, โดยไม่ลังเล, ผมเรียกความสนใจของเคลวี่คอร์.
……! …..! ……!
พวกมันกำลังสู้กันก่อนหน้านี้, แต่ตอนนี้, ราวกับว่าพวกมันเจอเป้าหมายเดียวกัน, ตาของพวกมันเล็งมาที่ผม.
‘ตราบเท่าที่ผมจำกัดการเคลือนไหวของมัน, ควรจะเป็นตรงนั้น?’
….!
ด้วยมือทั้งสองข้าง, ผมเร่งไฟฟ้าออกมาและปล่อยใส่พวกมัน.
…..! …….!
สายฟ้าพุ่งใสหัวของพวกมัน. อย่างไรก็ตามมันไม่ได้สร้างความเสียหายมากนัก.
มันเพียงทำให้เคลวี่คอร์หยุดชงัก, ก่อนที่จะบินมาหาผมด้วยปีกที่รวดเร็ว.
แทนที่ผมจะตื่นตระหนัก. ผมมุ่งเป้าไปที่ส่วนปีกที่ติดกับร่างกายของมัน, และยิงบอลน้ำแข็งใส่. ปีกค่อยๆถูกแช่แข็งอย่างช้าๆ.
บางที่เนื่องจากมันอาจรู้สึกว่าได้ว่าปีกของมันกำลังถูกแช่แข็งและเริ่มไม่ตอบสนอง, แต่มันก็ยังพุ่งมาที่ผม, ด้วยความเร็วสูงสุดของมัน.
……….! ……! ……!
เนื่องจากความเร็วของมัน, ทำให้น้ำแข็งที่เกาะอยู่ปีกของมันเริ่มแตกกระจายและฉีกปีกของมันด้วยแรงต้านอากาศ.
“ดีละ! ตอนนี้ฉันจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศของมันแล้ว, ฉันควรจัดการขาของมันต่อ.”
ขาหน้าเอาไว้พยุงร่างกาย, ขาหลังเอาไว้เคลื่อนร่างกาย.
ผมเลือกที่จะแช่ขาหลัง.
เมื่อมันพุ่งใส่ผม, ผมใช้ ‘รองเท้าความเร็ว’ และวิ่งหลบทแยงไปทางซ้าย. นี้ช่วยลดระยะห่างระหว่างผมและมัน ทำให้ใกล้ขึ้น, แต่มันช่วยให้ผมได้มุมดีๆซึ่งทำให้ผมเข้าไปแช่ขาหลังของมัน.
….! ….! ….!
แม้จะมีการสั่นเนื่องจากการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว, แต่ผมก็สามารถยิงบอลน้ำแข็งใส่ขาหลังของมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ.
ขาหลังค่อยๆถูกแช่, และระยะห่างเริ่มมากขึ้น… ทำให้ผมมั่นใจได้กับชัยชนะของผม.
“โล่น้ำแข็ง.”
ตอนนี้ผมเปิดใช้งานโล่แล้ว, สิ่งที่เหลือเพียงอย่างเดียวคือออกไปฆ่าไอ้ตัวเวรนั้น.
ถือคถาด้วยมือทั้งสอง, ผมเริ่มที่จะปล่อยกระแสไฟฟ้า จากนั้น…
…..!!
…….
หัวมังกรพ่นไฟออกมาซึ่งโดนเข้าที่มือซ้ายของผม, . ไม่นานหลังจากนั้น, เข็มพิษจากหางได้เจาะไปที่ไหล่ซ้ายของผม. นี้เป็นการถูกโจมตรีครั้งแรกจากมอนเตอร์, และเนื่องจากความทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด, ผมคิดอะไรไม่ออกเลย.
ผมได้ลงค่าสถานะไปที่ความอดทน, แต่หนึ่งการโจมตรีจากบอสลับบ้าๆนี้ทำให้ผมอับจนหนทาง. เพราะโล่ถูกทำลายด้วยไฟอย่างกะทันหัน, สุดท้ายผมจึงโดนจิ้มไหล่.
“อ๊ากก.ฮ่า, ฮ่า… บ้าไปแล้ว……”
ความเจ็บปวดจากแขนซ้ายเข้าครอบงำร่างกาย.
มือซ้ายของผมถูกเผาจนไหม้เกรียม. สิ่งเดียวที่เหลือไว้คือรูปร่าง, ผมไม่รู้สึกและไม่สามารถขยับแขนได้เลย.
สติของผมเริ่มเบลอ.
มอนเตอร์เริ่มฟืนฟูขาของมัน, และเริ่มพุ่งมาทีผมอีกครั้ง.
“อึก, แม่งเอ้ย, ไอ้บ้า ไอ้ลูกพันทาง……”
ผมต้องการมีชีวิตรอด.
นี้เป็นโอกาสซึ่งยากที่จะได้รับ. มันเป็นโอกาสที่ทำให้ผมมีความสุข. ผมไม่ต้องการที่จะเสียโอกาศนี้ไป; ผมไม่สามารถเสียโอกาสนี้ได้.
ณ ขณะนั้น, ผมกำลังคิดว่า ‘ผมจะตาย.’ หลังจากคิดว่ากำลังจะตาย, ผมเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างในตัวผม.
ความรู้สึกที่ทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าได้รับยาแก้ปวดและมันทำให้ผมืมความเจ็บปวดจากแขนซ้ายไปชั่วขณะ.
เวลาร่ายสกิลเพิ่มเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับการใช้มือทั้งสองข้างในการร่าย, แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมลำบากใจ.
ผมใช้วิธีเดียวกันกับก่อนหน้านี้! ผมตัดสินใจที่จะทำอย่างระมัดระวังในครั้งนี้, และเน้นไปที่ความแม่นยำ. อีกครั้งที่ผมยิงบอลน้ำแข็งไปที่ขาหลังและหัวมังกรของมัน.
ในกรณีนี้, ผมเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตรีด้วยหางของมัน.
มันเป็นประสบการณ์การต่อสู้ซึ่งถ้าถูกแทงอาจตายได้ในทันที. การมองเห็นของผมเพิ่มมากขึ้นเป็นอย่างมาก.
มอนเตอร์ถูกตรึงไว้โดยสมบูรณ์. ผมปล่อยสายฟ้า 20 สายใส่มัน. ผมไม่สามารถผิดพลาดเหมือนเดิมในครั้งที่สอง.
ความผิดพลาดหมายถึงความตาย! เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงความตาย, ผมย้ายร่างกายอย่างต่อเนื่องพร้อมทั้งร่ายสกิล.
หัวสุนัขได้หมดแรงและล่วงลงมา.
หัวมังกรได้ถูกแช่แข็งเรียบร้อยแล้วและแตกกระจายในไม่ช้า.
หัวสิงโตที่เหลือกำลังคำรามด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรงและจ้องมาที่ผม.
จากนั้น.
…..!!!
“10 ล้านที่ยากลำบาก.”
.
.
.
ความจำของผมสิ้นสุดนะตรงนั้น.
